Hallo meiden, Ik heb even getwijfeld maar ga het toch delen. Ik ben nu bijna 39 weken zwanger van ons 4e kindje en de angst dat het mis gaat bekruipt me meer en meer. Mis voor of tijdens de geboorte bedoel ik dan. Ik heb dit ook met mijn gyn besproken; die neemt me serieus. Doet extra ctg's en een extra groei echo. Is ook niet voor een zwangerschap langer dan 41 weken. Maar inleiden is wel gemakkelijker als je kindje is ingedaald en ons ukje is dat nog helemaal niet. Wie herkent mijn angst en hoe ga je ermee om. Misschien zijn er meer meiden net zovel en kunnen we elkaar een hart onder de riem steken.
Ik had dat ook wel een beetje bij de vorige zwangerschap (1e kindje). Je houdt al zoveel van je kleintje en alles staat klaar, dan moet je er toch niet aan denken dat het mis zou gaan. Hoe komt het dat je zo onzeker bent? Zit dat in je aard of heb je zoiets van dichtbij meegemaakt? Fijn dat je gyn je serieus neemt en je extra geruststelt. Heb vertrouwen in jezelf en je lichaam. Ik neem aan dat je het bij je vorige zwangerschappen goed is gegaan? De kans dat het nu nog mis gaat is zo nihil. Geniet nog van die laatste buik-momentjes.
Het zit idd wel een beetje in mijn karakter; ben wel iemand met wat ziektevrees....dus denk wel dat dit hiermee te maken heeft. De gyn gaf ook al aan dat veel vrouwen naarmate ze meer kinderen krijgen, banger zijn dat er iets mis gaat, want het is al een aantal keer goed gegaan zeg maar....... Ik weet dat de kansen nihil zijn; maar dan bekruipt me het gevoel; eerst zien, dan geloven. Heb zelfs de statistieken erop nagelezen. Dat gaf wel vertrouwen. Ik geniet ook nog wel hoor. Maar soms overheerst de angst. Oh edit: de vorige bevallingen zijn allen goed gegaan.
heel erg herkenbaar, je bent al zover en loopt op het einde, dit had ik ook bij mijn dochter. en nu heb ik het ook weer, helaas ook mijn karakter ik ben pas ongeveer 24 weken zwanger en pieker er nu al over dat het bij de geboorte mis kan gaan want, nou noem de lijst maar op. vreselijk is dat maar ook wel normaal denk ik, het is ook zoiets groots en moois dat je je bijna niet kunt voorstellen dat dat goed gaat en je lichaam dat aan kan. gelukkig geniet je ook nog
Ik probeer te genieten en blijf positief, maar deze laatste dagen raak ik een beetje in een dipje Nu het zo dichtbij komt, komen er allerlei enge gedachtes op in mijn hoofd. Niet zozeer over de bevalling opzich, maar ben zo bang dat er iets mis gaat met de kleine. En dat terwijl hij me regelmatig gerust stelt met zijn bewegingen. En hoe langer hij blijft zitten, hoe groter de angst lijkt te worden. Krijg allerlei enge gedachtes over uitdroging in de buik etc. Weet ook niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan en zoek vooral afleiding en probeer niet teveel op de dagen te letten. Maar mensen om me heen helpen me niet echt met de smsjes en telefoontjes van: 'en al bevallen?' Ok dat was ook even mijn hartlucht momentje
Je beschrijft precies hoe ik me voel, wat fijn die herkenning. Gaan ze bij jou ook rond de 41 weken ingrijpen? Ik heb dat afgesproken met mijn gynaecoloog. In Het ziekenhuis in Nijmegen schijnt het al protocol te zijn om niet voorbij de 41 weken te gaan. Die laatste week voegt niets meer toe. Misschien helpt het jou om ook zo'n afspraak te maken. En idd; ik krijg zelfs al van die goedbedoelde telefoontjes, sms-jes of berichten. Ik hoop dat je snel een gezond kindje in je armen mag houden. Bedankt voor je reactie.
Hier precies hetzelfde... Heb er ook al een onderwerp over geopend... Ik ben ook bang dat het mis gaat.geen idee waarom.. Ik denj door mijn miskraam..echt alles ging toen fout ..het vertrouwen in mijn lijf is weg...ben bang dat er iets mis is met mijn placenta enz.... ga het maandag weer bespreken mey mijn vk .. Die laten je doorlopen tot 40+10 ...gaat dus niet gebeuren.. Ik wil ook een check rond 39 a 40 weken
Vorige keren zijn ze allemaal op tijd gekomen en de bevallingen zijn dus goed gegaan? En je kids waren gezond? Dan heb je statistich gezien volgens mij gewoon het meeste kans op een gezond kindje dat op tijd geboren gaat worden Ik herken het wel van mijn zusje, die aangaf zoveel miskramen in haar omgeving te hebben gezien dat het bi haar dan vast ook fout zou zitten, want zij had niet meer verdiend dan al die anderen met miskramen, (als in: zij is niet beter dan al die vrouwen met miskramen, dus waarom zou het haar dus niet overkomen?). Dan hang je dus in de nu-zal-het-mijn-beurt-wel-zijn-modus. Maar de statistieken staven die angst bepaalt niet. Daar zou ik me toch vooral op richten en verder vooral afleiding zoeken, ipv je erop te focussen.
Rozemarijke: jij weet wel hoe je me moet aanpakken, voel het bijna onder mijn billen; die schop onder mijn kont. Je hebt gelijk. Het is fijn om herkenning te lezen, maar ook fijn dat er mensen zijn die relativeren. Ik hoop dat jouw zwangerschap nu helemaal goed blijft gaan!! JVD1: ook hier een mk; ik denk ook dat dat mee speelt.
Kan het me best voorstellen hoor, dat die gedachten je bekruipen Maar je hebt er zo weinig aan om je erop te richten Merk ik zelf nu ook hoor: ik vind het doodeng om nu weer zwanger te zijn, maar daar steeds op focussen, nou, dan word ik naar van de angst. Dus maar afleiding zoeken en m'n ding doen en dan zien we vanzelf hoe het zal gaan. Je doet er vooraf toch niets meer aan om te voorkomen dat het gaat lopen zoals het gaat lopen, dus de dingen op je af laten komen, is toch het enige wat je kunt doen