Staat mijn hele wereld op zijn kop. Vorige week te horen gekregen dat mijn enigste broer een zeer kwaadaardige tumor heeft, en niet meer lang te leven heeft! OP zaterdag 17 sept werd hij opgenomen in het ziekenhuis, met wat wij dachten; een tia, beroerte, hersenbloeding enz. Hij kwam moeilijk uit z'n woorden, was erg warrig, traag in het opnemen van info, en omdat mijn vader ook wel is tia's heeft gehad dacht ik dit lijkt er zeer veel op. Broer moest door de scan, en een paar uur later de uitslag; hersentumor van 7 cm doorsnee..... De dagen die volgden een aantal gesprekken had, kreeg hij nog een MRI, maar de uitslag was, een zeer kwaadaardige tumor, waarmee je met een risicovolle operatie wel wat van weg kon halen, maar dat de tumor toch weer zou blijven groeien. Het zou dan meer een levens rekkende operatie worden, met grote kans op complicatie's. Waarop mijn broer besloot om zichzelf niet te laten opereren. Waar ik volledig achter sta, hij koos voor nu nog kwaliteit van leven ipv kwantiteit na de operatie. Het is mijn enigste broer, heb geen zussen, we schelen 19 jaar, en ik ben ondanks dat ik 3 kinderen heb, waarvan al een volwassen zoon, ben ik altijd zijn kleine zusje gebleven waar hij altijd goed voor gezorgt heeft, mij met heel veel dingen geholpen ook omdat ik een alleenstaande moeder ben zag hij hoe zwaar dat was en was hij er! En nu, nu......verzorg ik hem, ik help hem met allerlei zaken. Tot 2 weken geleden is hij nog uit z'n werk komen rijden met zijn auto, (3 kwartier van werk naar huis) nu kan hij dat niet meer. Hij is in de war, beseft wel heel heel goed wat hij heeft. Hij woont alleen, krijgt nu 2x daag een half uur thuiszorg die komt kijken hoe het met hem gaat. Dat zal langzaam aan wel steeds meer worden. Onze moeder is 10 jaar geleden overleden, had hersenmetastasen, hij weet dus wat hem te wachten kan staan. Heb altijd gezegd na de lijdensweg van mijn moeder; Ik hoop en wil dit nooit meer meemaken, en nu staan m'n vader (83 jaar) en ik er weer voor, zo onwerkelijk, je voelt je zo machteloos, en zo verdrietig. Ik ben gelukkig nog kind van...., maar straks geen zus meer van..... Dit doet zo'n pijn, had nooit gedacht dat dit alles ons weer zou overkomen. Het enige wat ik nu nog hoop is dat hij op een gegeven moment rustig zal inslapen. Liefs, july
wat een vreselijk pijnlijke situatie zeg ik kan je alleen maar heel veel sterkte en kracht toewensen voor de komende tijd en ik vind dat je het super doet door je broer nu te helpen! nogmaals heel veel sterkte, dit wens je niemand toe, je broer niet, de omstanders die machteloos moeten toekijken niet, niemand!
Herkenbaar,ik wil je dan ook een dikke virtuele knuffel geven. Maak het zelfde mee met m'n vader nu,vorige maand die Aneurysma gehad die geknapt is,z'n leven hing aan 'n zijden draadje. We hadden net z'n verjaardag nog gevierd,hij heeft nog behangen bij mij en dan dit En als klap op de vuurpijl ondergaat ie nu allerlei long-onderzoeken vanwege het 'verdachte' plekje wat de arts toen gezien had...
Heel veel sterkte in deze moeilijk en emotionele tijd. Hopelijk kunnen jullie nog genieten van de tijd die jullie nog samen door kunnen brengen.
Wat een heftig verhaal, wat is het leven soms oneerlijk...... Ik wil je even heel veel sterkte toewensen
Heel veel sterkte meis... het is en blijft een rotziekte... Ik hoop dat hij zijn laatste dagen goed door kan brengen.