Hey Hey Even mijn verhaal kwijt. Net voordat ik zwanger was, was ik hevig aan het solliciteren. Ik had het echt niet meer naar mijn zin en wilde wat anders gaan doen. Toen ik midden in de sollicitatieprocedure zat kwam ik erachter dat ik zwanger was. Mijn gezonde verstand koos er daarom ook voor om mijn vaste baan niet op te zeggen en even uit te zitten tot na mijn verlof. Het is alleen verschrikkelijk en merk dat ik het steeds minder trek om dit op zo'n manier vol te houden. De afgelopen jaar is er ontzettend veel dingen gebeurd op mijn werk wat heel veel energie heeft gekost en waardoor het nu niet meer zo fijn is om hier te zijn. Ik dacht dat ik die paar maanden met een fijn vooruitzicht en andere prioriteiten dit best vol te houden is maar het valt enorm tegen. Net voordat ik zwanger werd was ik oververmoeid en liep ik tegen een burn-out aan. Ik ben toen zes weken thuis gebleven op advies van mijn arts en daarna zes weken de tijd gehad voor mijn re-integratie. Net nadat ik weer volledig 32 uur ben gaan werken werd ik zwanger. Het is dus allemaal in elkaar overgelopen en merk soms dat ik klachten krijg die terugkomen. Zelf weet ik moeilijk de onderscheid te vinden want ik kan ook gewoon zwanger zijn en last van hartkloppingen en oververmoeidheid hebben. Het is dus best lastig en verwarrend. Bovendien moet ik het nog drie maanden hier uithouden en ik ben echt niet vies van werken maar op zo'n manier vreet het zoveel energie van me en frustratie dat ik soms echt niet weet hoe ik dit moet volhouden Sorry voor mijn gezeur maar ik vind dit zo lastig en vervelend. Ergens heb ik daarom ook het gevoel dat ik niet echt kan genieten van mijn situatie en voel mijn zwangerschap enorm verbonden met het feit dat ik vast zit hier bij mijn werkgever momenteel.
beste Miss X, wat naar dat je je zo rot voelt in deze situatie! Ik kan me er wel een beetje iets bij voorstellen.... ik heb het ook al langer niet naar mijn zin bij mijn werkgever, sinds mijn zwangerschap al veel ziek thuis geweest en daardoor voor mijn gevoel vervelende sfeer ontstaan, er wordt veel druk op me gezet en ik ga met tegenzin naar mijn werk (inmiddels halve dagen).. ik overwoog een andere baan maar dacht ook; ik heb tot de zomer een jaarcontract en zit nu qua salaris en arbeidsvoorwaarden goed, dus ik hou het die paar maanden nog wel uit (nu nog 4 maanden).. nou dat valt echt vies tegen, voelt toch als een gewicht op mijn schouders en voel me er niet fijn bij... heb je een bedrijfsarts of vertrouwenspersoon of een ander aanspreekpunt om je zorgen bespreekbaar te maken? Werk en salaris zijn natuurlijk soortvan belangrijk maar jouw gezondheid en die van de kleine zijn veel belangrijker en als je veel stress ervaart is dat nooit goed! hopelijk kan je erover in gesprek met iemand en eventueel je uren of werkzaamheden aanpassen, of een andere manier vinden om het beter vol te houden te maken voor jezelf..
Jeetje MissX en Ros wat een vervelende situatie waarin jullie beiden zitten. Heel lastig zeg ..... stress is natuurlijk niet goed voor jullie kleintjes, maar nu een andere baan vinden, zal bijna zeker niet lukken. Het is denk ik wel wat Ros al zegt heel belangrijk om het te proberen van je af te praten. Of van je afschrijven zoals je hier al doet. Misschien kan je dit topic als een soort van dagboek houden en hier je frustraties opschrijven, dan ben je het in ieder geval een beetje kwijt. Ik kan me jullie situatie ook wel goed voorstellen. Ik ben (helaas) niet zwanger, maar ook ik heb het niet echt naar mijn zin op mijn werk. Ik ben wel een beetje om me heen aan het kijken, maar ik hoop toch nog eens weer zwanger te worden en dan vind ik dat voor mijn gevoel het prettigst om zwanger te zijn in een vaste baan. Ik wil zowel jou MissX en ook jou Ros heel veel sterkte wensen. Heb helaas niet de gouden tip voor jullie. Maar zoals gezegd: Hier van je afschrijven helpt wellicht een klein beetje. Sterkte en liefs, I S Je mag de moed opgeven, maar nooit de hoop verliezen!
Gewoon door blijven solliciteren!! Helpt je alvast met oefenen dan ben je ook nog een beetje bezig met de toekomst en wie weet vind je toch wel de juiste baan om meteen na je zwangerschapsverlof mee te beginnen. Want het gebeurt echt wel dat zwangere vrouwen aangenomen worden hoor!
Bedankt voor de lieve reactie's. Ik kijk uit om weer te gaan solliciteren!! En ga me er nu al een beetje op oriënteren
Ik herken het heel goed van mijn tweede zwangerschap. Het was vreselijk op mijn werk, en ik was doodmoe. Of dit nou door het werk kwam of door mijn zwangerschap, weet ik niet. En het maakt natuurlijk ook niet zo veel uit. Ik heb echt heel erg naar mijn verlof toegeleefd, met het idee: daarna mag ik ander werk gaan zoeken! Intussen heb ik me wel uit de naad gewerkt omdat ik het goed wilde doen, ondanks mijn tegenzin en gebrek aan energie. Uit loyaliteit aan mijn collega's en de organisatie. Uiteindelijk liep het heel raar; tijdens mijn verlof kreeg ik mijn leidinggevende op bezoek (kraamvisite, dacht ik). Maar bij het 2e kopje koffie kreeg ik te horen dat ik niet meer terug kon komen in mijn eigen functie. Een lagere functie wilde ik niet, en het was ook niet goed onderbouwd. Uiteindelijk heb ik een vergoeding meegekregen en ben na mijn verlof uit dienst gegaan. Al vrij snel had ik een veel leukere nieuwe baan. Wel een rotgevoel overgehouden aan hoe het bij m'n vorige werkgever was afgelopen. Wat ik maar wil zeggen: probeer gewoon je werk te doen, niet meer en niet minder. Kijk intussen alvast om je heen wat je straks, na je verlof, wilt gaan doen. Voel je niet overdreven loyaal aan je huidige werkgever, want uiteindelijk kiest die ook voor zichzelf - dus dat mag jij ook doen. En hopelijk kom je er straks ook als herboren uit!
Ha Miss X, Ik lees je verhaal en zit in precies hetzelfde schuitje. Eigenlijk al wat ontevreden, uitgekeken en toe aan een andere baan. Op het moment dat ik net aan het solliciteren sloeg, alle websites in de gaten hield en ook al wist weke richting ik wilde, bleek ik zwanger te zijn. En ergens wist ik het al, want ik was al wat terughoudender met een bepaalde vacature. Alsof iets me al tegenhield... Ik heb ook de keuze gemaakt te blijven zitten. Met frisse tegenzin, dat wel. Gelukkig heb ik nog wel wat leuke collega's, maar de werkzaamheden maken me niet gelukkig. Maar goed, ook bij mij het vaste contract, de baan om de hoek en de sec arbeidsvoorwaarden die het hebben gewonnen. De werksituatie is ideaal, helaas de baan zelf niet. Ik doe mijn werk en ik doe het netjes. Niet met een overdreven enthousiasme, maar ik hou de schijn aardig hoog. Ik maak mijn uren en tel de dagen dat ik verlof heb. Mijn focus ligt op mijn thuis, de aankomende krummel en mijn lief. Die zijn het belangrijkst. Ik ben het dus wel met Bri eens. Hou de vacaturesites in de gaten, en gebruik je tijd om te weten te komen wat je wilt en waar je wilt werken. vanaf het moment dat de tijd rijp is, ga je gewoon weer verder met solliciteren. Jouw baan komt ook voorbij. Ik heb zelf het gevoel dat als we thuis de situatie lekker onder controle hebben (het is ons eerste kindje) dan ga ik brieven schrijven. Misschien niet leuk voor mijn werkgever, maar het is nu ook niet leuk voor mij Succes, sla je er doorheen, die paar maanden is echt te overzien!