Hallo allemaal, Pff moet even mijn verhaal kwijt. Mijn vriend en ik hadden gisteren wat woorden. Het ging over zijn ouders. We zijn het over een aantal dingen niet eens en merk dat het gedrag van zijn ouders invloed op onze relatie begint uit te oefenen. Ik zal proberen kort te omschrijven wat er aan de hand is. Ons zoontje is nu 4 maanden oud. Zijn ouders zijn in totaal 1 keer op visitie geweest, dit was een week na de bevalling. Ze wilden eerst naar hun chalet toe voordat ze hun kleinzoon kwamen bewonderen.. prima.. maakte ik niet zo'n issue van, maar laat dit nu eerste en de laatste keer zijn geweest dat ze hier zijn geweest. We hebben verschillende keren pogingen ondernomen om een afspraak te maken. We wilden naar ze toekomen, maar ze hadden steeds een anders excuus: het is te warm, we hebben al afspraken, we hebben ons andere kleinkind die een nachtje blijft slapen etc. etc.. Iedere keer hadden ze weer een ander excuus. We wonen 1 uur en 10 minuten bij elkaar vandaan. Is natuurlijk niet al te dichtbij, maar 1 keer per maand je kleinkind zien zou moeten kunnen. De prioriteiten lagen/liggen steeds ergens anders. 8 weken na de bevalling begon het mij wel een beetje te kriebelen.. vond het toch wel erg lang duren dat ze hun kleinkind weer wilden zien. Ik heb zelfs gedacht dat het aan mij lag.. maar volgens mijn vriend ben ik de enige vriendin over wie ze niets te klagen hebben. Ik denk ook niet dat ze zich hier niet welkom voelen, want ze worden hartelijk ontvangen en ik maak lekkere hapjes en toon interesse in ze en ik ben beleefd tegen ze. Waar het wel in zit... ik heb geen idee. Mijn vriend vindt het ook jammer maar lijkt dit gedrag iets normaler te vinden dan dat ik doe. Zijn ouders kwamen in de 12 jaar dat hij op zichzelf woonde in totaal 2 keer bij hem bezoek. Hij moest altijd daar heen en was ook diegene die hun steeds belde. Uiteindelijk na de 5e keer vragen om een afspraak, wilden ze op een zondag afspreken. Het was die zondag toch slecht weer en ze zouden daarom niet naar hun chaletje gaan (deze afspraak dus 4 maanden na bevalling!). Om heel eerlijk te zijn, ging ik er al met een dubbel gevoel naartoe.. Had het gevoel alsof het nu wel uitkwam na 4 maanden omdat het " toch" vies weer was en ze niks beters te doen hadden.Maar goed, even schouders eronder en hopen op beterschap in de toekomst. We komen om 13.45 uur aan en het eerste wat zijn moeder hard over de gallerij riep: " Hoe LAAT zijn julllie DAN vertrokken!" kijkend op haar horloge.. We waren in haar ogen " te laat". Dit soort opmerkingen maakte ze in het verleden wel vaker, maar nu kan ik dit soort opmerkingen minder goed hebben, puur omdat ze zo weinig belangstelling tonen in hun kleinkind en dat je daar al met een dubbel gevoel heen gaat. Heb mijn masker die middag maar opgedaan en verstand op nul gezet. We hebben daar tot 19 uur gezeten. Zijn vader heeft veelvuldig de tablet gepakt en daar filmpjes op lopen kijken. Even vind ik niet erg. Maar na 4 maanden je kleinzoon eens zien en dan steeds de tablet pakken tijdens ons bezoek.. Snap niet waarom je in het begin dan zo dwingend op je horloge moet kijken als onze bezoekjes altijd aardig lang duren. Nu is ze volgende week jarig en nu wil ze dat iedereen naar hun chaletje komt. Voor ons is dit 5 uur in totaal rijden (2.5 uur heen en terug) en ze wil dat we uit eten gaan (met 2 schoonzussen en aanhang) Op zondag... We zullen dan pas rond 22.30uur 's avonds thuis zijn en mijn dochter moet gewoon naar school de volgende dag. Weer iets.. totaal geen rekening houden met ons. Ze hoeven echt niet de rode loper uit te leggen, maar een beetje meedenken kan toch geen kwaad? Als het op een zaterdag is, is er geen probleem. Maar op een zondag gaan vieren en dit gaan eisen van ons (en we moeten nog eens 2 uur langer in de auto zitten dan wanneer we naar hun huis zouden gaan omdat ze perse in hun chaletje willen vieren) vind ik erg jammer. Mijn vriend zegt dat we gewoon niet mee uit eten gaan. Maar oh... ik voel de bui alweer hangen. Ze gaat rotopmerkingen maken en ons verwijten dat we niet mee gaan. Ik denk aan opmerkingen zoals: "oh, ja jullie gaan natuurlijk weer niet mee'. Dit is al eerder op een zondag gezegd toen het te laat werd voor mijn dochtertje. Het wordt voor mij steeds moeilijker om mezelf in te houden. Met deze mensen kun je ook niet praten, ze tolereren niet veel en hebben een dominante houding. Waarom het nou voor spanningen zorgt in onze relatie? Mijn vriend blijft poeslief tegen ze, belt ze steeds, gaat niet een keer tegen ze in, hij accepteert alle rotopmerkingen en vind dat op je horloge kijken en hard roepen: "Hoe LAAT zijn jullie DAN vertrokken?" normaal. Hij zegt dat ze het niet zo bedoelt. Ik weet niet hoe ik het anders op moet vatten en als er komende zondag nog meer van zulke opmerkingen vallen ben ik bang dat ik ontplof (doe ik niet, maar vreet mezelf wel van binnen op). Gelukkig heb ik lieve schoonzussen dus ga lekker met hun kletsen om het toch enigszins leuk te maken. Ik heb mijn best gedaan, maar ik ben het zo zat. Ik wil niet dat mijn vriend ruzie gaat zoeken, maar dat er op een nette manier een weerwoord wordt gegeven, zonder onbeleefd te zijn, dat zou al een stuk schelen. Hij vindt alles maar normaal. Zijn moeder heeft ook een keer gezegd: "hadden we maar niet zo ver weg moeten wonen". Ik vind dit een flauw excuus. Ze gaan iedere vrijdag t/m maandagochtend naar hun chalet en dit is ook een uur rijden voor ze. Ze zijn nog fit en gezond. We wilden de afgelopen 4 maanden een paar keer afspreken om naar ze toe te gaan, maar dit wordt afgewimpeld. Ik weet niet meer hoe ik hier mee om moet gaan. Ik wil de lieve vrede bewaren, maar ik merk dat ik er zelf last van begin te krijgen omdat het ook mijn kinderen aangaat. Zondag dus masker op.. hoop alleen dat mijn vriend een keer terug antwoord met: "wees blij dat we er zijn mam, niet zo zeuren over een kwartiertje later". Ik weet niet of ik diegene moet zijn die dit soort opmerkingen terug plaatst. Denk dat ze mij dan brutaal vinden (vorige vriendinnen waren allemaal brutaal volgens moeder). O ja, we kregen 2 maanden een boos smsje van zijn vader met de tekst: we horen niets meer van jullie en we krijgen ook geen foto's meer! (mijn vriend had ze een week niet gebeld). Mijn vriend moet ze steeds foto's via de mail versturen, had hij even niet meer gedaan. Ik heb ook zoiets van: spreek maar eens af dan kun je hem in het echt zien en niet zo onpersoonlijk via mail en foto's. Ze hebben tig foto's gekregen, maar er hangt er niet eentje bij hun aan de muur. Alleen van hun andere kleinkind. Hun andere kleinkind krijgt volop aandacht. Ze passen op, hele huis hangt vol foto's en nemen haar vaak mee naar dierentuin en blijft regelmatig nachtjes slapen. Dit steekt wel.. Je kunt mensen niets afdwingen. Het zit er gewoon niet in ben ik bang, vind alleen houding van mijn vriend ergelijk worden. Altijd maar naar de pijpen dansen en alles maar tolereren.. Ik verlang niet van hem dat hij ruzie gaat zoeken, maar wel dat hij het voor ons gezin opneemt. Bedankt voor het lezen.. pff lucht wel op! Ik zie dat ik wel een erg lang verhaal heb geschreven. Gr. Fleur
Hier net zo, maar na 7 jaar heb ik de moeite opgegeven, ze komen op verjaardagen ( als ze er zijn) en bellen eens in de 3 maand zo ongeveer. Tja, als het er niet inzit. Wel vreemd dat jouw schoonouders hun andere kleinkind anders behandelen.
Vervelend.. je kunt er dus over meepraten. Inderdaad als het er niet in zit. Ik denk dat ze hun ander kleinkind anders behandelen omdat ze van mijn schoonzus is (is mss toch anders) en dichterbij wonen. Schoonmoeder zei al eens voor mijn zwangerschap: als jullie een kind krijgen, zal ik daar een mindere band mee krijgen..
Ik herken delen van je verhaal...mijn tip: geef je moeite op...het gaat ws niet werken. En het vreet alleen maar energie. Bepaal jouw grenzen en hou je daaraan. Op zondag om 22.30 thuis zijn is geen optie met een schoolgaand kind dus ik zou niet gaan. Maal duidelijk dat je verder geen gezeur wil over beslissingen die jullie nemen. Wordt het voor jou een stuk rustiger van.
Mijn dochtertje is van mijn vorige huwelijk, dus niet van ons samen. Heel verhaal, ze ziet haar eigen vader niet meer, ze ziet mijn vriend als haar vader.
Inderdaad tuk, we moeten wat meer grenzen gaan stellen. Ze gaan daar snel overheen. Hoop dat mijn vriend hier ook een beetje in mee wil gaan, want alleen wordt moeilijk.
wat een vreemde mensen zeg...zou me er niet te veel van aantrekken en lekker jullie eigen leventje leiden en die opmerkingen los laten... zij zegt het ten slotte...jullie houden jullie fatsoen door niet het zelfde te doen.. das alleen maar goed deze mensen zijn waarschijnlijk zo en deze kun je niet veranderen meer.
Herkenbaar! Steek er geen energie in. Dat is de enige tip die ik je kan geven, dit zorg voor zoveel rust.
Wat moeilijk! Ik zou er nog eens over nadenken, ik zou met onze zoon van 4 maanden ook niet zo lang in de auto zitten. Succes!
Ben het eens met jou advies. En wil er wel bij zeggen zeg het niet te veel naar je vriend toe waarschijnlijk weet hij het wel maar het doet pijn als je ouders zo doen. Hun verlies om geen contact te hebben met jullie kindje. En ik geef je gelijk maandag is het weer schooltijd. Hier is dan de vakantie afgelopen en zo laat ga ik dan ook liever niet meer onderweg.
Lijkt me heel erg vervelend! Ik zou het proberen te accepteren.. Je kunt mensen niet veranderen. Je kunt denk ik op een vriendelijke manier best reageren als ze begint over de tijd. 'Hoelaat zijn jullie dan vertrokken?' 'Rond half twee ongeveer'.. Om maar wat te noemen. Je reageert vriendelijk maar laat dan wel weten dat je niet over je laat lopen. En verder is het hun gemis hoor! Al begrijp ik dat het steekt...
Bedankt voor jullie reacties, Denk ook dat we er rekening mee moeten houden dat dit niet verandert. Vind het voor mijn vriend ook erg sneu. We hadden wrijvingen omdat ik gisteren wel even geërgerd raakt wegens het feit dat mijn moeder vaak veel kritiek van mijn vriend krijgt. Ze kunnen niet goed met elkaar opschieten en als mijn moeder er is zijn er veel spanningen tussen hen. M'n moeder heeft een herseninfarct gehad en reageert soms wat anders dan je verwacht. Kan m'n vriend ook begrijpen dat hij zich daar aan ergert, want ik zie zelf ook dat ze soms moeilijk is (al heeft dat ook wel met de herseninfarct te maken). De spanningen tussen die twee zijn soms om te snijden. Terwijl mijn moeder echt veel voor ons doet en ontzettend gek is op haar kleinkinderen maar in zijn ogen kan mijn moeder niet veel goed doen. Dan steekt het mij wel.. ik denk dan: waarom zoveel kritiek op mijn moeder en jouw eigen ouders dan? Denk dat je van je eigen ouders meer kunt hebben. Maar toch.. vind dat hij dan ook wat meer voor zichzelf en ons kan opkomen bij zijn ouders. Dat ga ik hem niet opleggen, maar ik zou het toch wel eerlijk vinden en niet alleen mijn moeder bekritiseren. Denk niet dat het er ooit van komt. Toch een soort angst van hem, al zou je verwachten dat je je ouders ook dit soort dingen zou kunnen zeggen, op een nette manier. Mijn vader leeft helaas niet meer en hij zou stapelgek op zijn kleinkinderen geweest zijn. Jammer dat de mensen die onze kinderen wel mee kunnen maken, de boel zo verwaarlozen, maakt mij nog bozer eigenlijk. Ik denk dat ik meer schijt moet krijgen, ben veel te gevoelig soms. En accepteren dat het is zoals het is.
klopt neem die mensen maar zoals ze zijn ze veranderen willen ze en kunnen ze toch niet meer stel je zelf wat sterker op dan voel je ook veel beter i.p.v. dat je beïnvloed wordt door je schoonouders.
her ligt iig niet aan jou want als ze twee keer op bezoek bij hun zoon in Twaalf jaar zijn geweest is dit helemaal ingesleten en gaat het niet meer veranderen. jouw man vindt dit normaal omdat hij niet beter weet. Wat ik wel lullig bind is hij dus zo'n. kritiek op jouw moeder heeft.
Jemig wat pijnlijk zeg, allemaal. Ik herken het wel een klein beetje, maar het is hier toch in veel mindere maten. Veel minder extreem dan bij jou. Het enige wat ik zou willen zeggen is; laat het niet tussen jou en je vriend in komen. Dat is het echt niet waard.
Ook ik herken het helaas. Mijn tip: vind samen een manier om er mee om te gaan en houd vooral je mond. Als jullie samen besluiten er toch wat van te zeggen, laat je man dat dan zelf doen. Ik heb er spijt van dat ik mijn mond open heb getrokken in mijn naïeve alles-moet-uit-te-praten-zijn-veronderstelling en oh my wat een ge&@#% heeft dat opgeleverd Zorg dat je samen met je man op een lijn komt, jullie delen samen de voordeur dat is een stuk belangrijker dan die mensen die genetisch misschien opa & oma zijn maar zich niet zo gedragen. Er zijn genoeg andere mensen die je kind hun liefde zullen laten voelen
Ooh wat herkenbaaaaaaaar! Een soortgelijke situatie met een verleden van bijna 10 jaar met gedoe, ruzie en drama. Hier heeft mijn man er de afgelopen jaren uiteindelijk wel wat van gezegd en ik ook meerdere keren. Vele ruzies en periode van lang geen contact (van hun kant) hebben we gehad. Na de geboortes van de kinderen ook eenzelfde verhaal als die van jullie. En wij vertikken het om alleen bij hen te komen, helemaal de eerste weken met een klein babytje. En dat gezeur dat jullie er weer eens niet bij zouden zijn?? Tssss! Ik zou er niet over nadenken om de kids tot half 11 s'avonds op te laten omdat wij zo nodig uit eten willen. Dan zorg ik voor oppas of we zorgen dat er een andere vorm van uitje is. Ga samen bbqen of courmetten in het huisje, zodat de kinderen kunnen slapen en s'avonds in de auto terug en verder slapen oid. Geen vrijdag zaterdag of zondag dat ik dat oke zou vinden. Ik denk dat je een goed gesprek met je man moet aangaan over hoe je erover denkt. Jullie moeten op een lijn komen, dat is erg belangrijk in een relatie. Mijn man en ik hebben er ook vele ruzies en stressmomenten over gehad. We hebben nu meer dan een jaar geen contact gehad, tot er weer mailcontact kwam. Zijn moeder is in onze ogen (en die van hun andere zoon en schoondochter) psychisch niet in orde. Maar zij en haar man luisteren niet en laten het kapot gaan. Mijn man en ik hebben de afgelopen maanden weer veel gepraat. Ik kan en wil het niet meer opbrengen. Deze mensen maken mijn man en zijn broer erg ongelukkig. Ik ga me er niet meer voor inzetten en onze kinderen aan blootstellen (wel zien, niet zien). In het mailcontact heeft mijn man aangegeven in eerste instantie zelf het contact met hen op te willen bouwen en dan verder te zien hoe het loopt. Maar ze heeft de deur dicht gegooid. Ze wil geen contact meer. Zijn vader heeft tijd nodig en wil dat in de toekomst misschien nog wel. Wij zijn nu zover dat we dat een optie vinden (hij zit simpel gezegd onder de plak). Maar vanaf nu onder onze voorwaarden. Echt interesse of gewoon geen contact (met mij en de kleinkinderen). Wat mijn man doet, blijft zijn keuze. Dat is natuurlijk allemaal wel een aantal stappen verder, maar ik wil er vooral mee zeggen: jullie gezin gaat voor. Jullie moeten samen met elkaar verder, wat anderen ook van jullie keuzes vinden. Dus probeer op een lijn te komen of een tussenweg te vinden die voor jullie beide werkt. Het mogen dan wel zijn ouders zijn, maar het gaat ook om jou en jullie kinderen. Sterkte!
Nou dat is toevallig! Het zijn ook mijn schoonouders! Misschien is de bezem kapot en kunnen ze daarom niet langskomen!