Mijn schoonvader is in november overleden en gecremeerd. Het was voor onze zoontjes van 8 en 3,5 de eerste ervaring met doodgaan. Bij de jongste kwam het op geen enkele manier binnen, dus dat hebben we maar zo gelaten. De oudste heeft het bewuster meegemaakt. Ik merkte zelf dat ik het lastig vond uit te leggen wat cremeren inhield en dat de kist met opa verbrand zou worden. Mijn oudste vroeg op dat moment ook niet verder hoe alles precies in zijn werk ging en heb dat op dat moment ook maar even zo gelaten. Maar goed, we zijn inmiddels enkele weken verder en nu wil mijn zwager graag binnenkort de as gaan uitstrooien, natuurlijk met ons erbij. Maar hoe kan ik dat het beste uitleggen aan de kinderen? Iemand daar ervaring mee (gehad)?
Mijn opa is eind 2016 overleden en de oudste heeft dit aardig bewust meegemaakt (ze was toen 4,5). Ook omdat we nog op zijn ziekbed afscheid hebben genomen en hij daarna thuis was opgebaard. Ze heeft toen begrepen dat doodgaan slapen is en niet meer wakker worden. Mijn opa is ook gecremeerd, hier vroeg ze niet naar dus we hebben er niets over verteld, maar daarna werd zijn urn bijgezet in het graf van mijn oma. Dat hebben ze gezien en ze weten nu dat opa weer bij oma is, onder de grond, en dat overleden mensen begraven worden. Dat je op de begraafplaats overleden mensen bloemen kan brengen. Gewoon op basis van hun eigen observatie. Ik zou, zeker aan je oudste, gewoon uitleggen wat er gebeurt. Dat mensen kiezen wat ze na hun dood willen, dat sommigen begraven worden, anderen bijgezet in een urnenmuur en weer anderen uitgestrooid. Dat het idee best troostend is, dat we terugkeren naar de aarde. Of zoiets. Mijn oudste vindt het een troostend idee dat opa nu samen met oma onder de grond is, al is het zijn as (we hebben hier dus niet over gesproken, het kwam niet aan bod).
Gewoon uitleggen zoals het is en waarom jullie dat graag willen. Een kind pikt dat op zijn manier op en verwerkt dat. Wij wilden ons 4e meisje eerst niet mee naar huis nemen nadat we gehoord hadden dat ze levenloos geboren zou worden. Maar we hebben het toch gedaan. En dat heeft ons allemaal ontzettend veel geholpen in de verwerking ervan. De jongste zei nadat ze haar had aangeraakt. Oh is stuk... ze was toen net 2. En de oudere meiden zag je toen ook ademhalen zo van ja idd ze 'doet het niet' maar sindsdien is het wel echt hún zusje. Anders hadden ze alleen het kistje gezien een hoop verdriet bij papa en mama en ja wat zit er dan in dat kistje... dan kun je hele gekke dingen bedenken als kind In die periode hebben we echt met de kinderen leren praten. Mijn advies is gewoon zeggen zoals het gegaan is. Wij hebben als volwassenen al veel meer een emotie erbij dan kinderen. Het ene moment waren ze verdrietig en 2 minuten later waren ze aan het kibbelen over totaal onbenullige dingen. Zoals nescio zegt ze trekken hun conclusies alleen met het slapen gaan en niet meer wakker worden moet je wel in de gaten houden dat je kinderen het niet op zichzelf gaan betrekken en niet meer durven gaan slapen. Maar als ze dat zelf zo prima vinden is het goed.