Ben benieuwd of iemand dit herkent. Ik ben zwanger van ons derde kindje. De oudste is 10 en de 2e is 7, dus deze komt een mooi eindje na onze tot nog toe jongste. Nu merk ik dat ik naarmate de uitgerekende datum vordert ik steeds meer "bange" gevoelens en gedachten ga krijgen, over óf ik wel in staat zal zijn net zoveel van dit kindje te houden als van die andere 2. Zij horen er al zoo lang bij, en deze, tja de binding moet nog helemaal beginnen eigenlijk. Voel me dan schuldig, en dan gaan mijn hormonen op de hobbel en weet ik eigenlijk niet meer wat ik ermee aan moet. Herkennen mensen met nakomertjes dit?? Kan me er echt heel druk om maken, en ik weet dat ik bij die andere 2 dit gevoel "automatisch" had...het 'houden van" gevoel doel ik nu op. We zijn heel bewust zwanger geworden hoor dus daar zit het niet in, maar ik ben zooooooo gek op mijn 2 kids, dat ik me heel stiekem dus zorgen maak over of dat straks met nr. 3 vanzelf zo gaat. Is dit nou normaal, herkent iemand dit, of moet ik me serieus zorgen maken erover?? gr. Dawosuto
Ik heb het niet met een nakomertje. had het wel met de 2de.. (heb geen nakomertje) en denk dat de gevoelens vrij normaal zijn. Maar denk dat als je je kleine vast heb t vanzelf komt en binnen een week denk .goh.. hoe heb ik me hier druk om kunnen maken want wat hoort die kleine er al bij. alsof t nooit anders is geweest.
Ik heb zelf geen nakomertje maar ik heb wel een zusje van 11 jaar jonger als mijn broertje en 12 jaar jonger als ik. Ze houden van haar even veel als van mij en mijn broertje. Maar dat gevoel wat je wel hebt heeft denk ik bijna iedereen bij de tweede dacht ik hoe kan ik net zoveel houden van een ander kind net zoals ik hou van mijn oudste. En nou heb ik het helaas weer kan ik van een jongen net zoveel houden als van mijn mini dames.
volgens mij heeft iedereen dat wel of het nu een nakomertje is of niet bj ons geen nakomertje ze schelen net 2 jaar alemaal met elkaar. Maar heb het nu ook zo van stel dat... had ik ..... en al dat soort dingen. volgens mij is dat helemaal normaal
ik ken het zelf niet, maar toen ik (bewust) zwanger was van de 2e, was mijn man toch wel even bang dat hij de liefde niet kon delen, hij was zo gek op ons zoontje, die waren/zijn echt 2 handen op 1 buik,en hij was echt heel bang dat hij niet zoveel van onze dochter zou kunnen houden als van onze zoon, hoe moest hij die liefde delen ? maar toen ze eenmaal geboren was....hij kan zich nu niet voorstellen dat hij ooit zo gedacht heeft hij is zo stapelgek op onze dochter..... het gaat gewoon vanzelf ! komt goed hoor
maar ik had het níet bij onze 2e, die zat zo redelijk dicht op onze 1e dat dat vlgs. mij daardoor soort van vanzelf ging. En nu, nu lijkt het dus echt alsof hun, die er al 7 en 10 jaar bij horen, door juist het lange alleen zijn met ons al helemaal, euh..hoe zeg je dat, zo erbij horen, zo lang één met ons zijn, dat het me bij deze toch moeilijker lijkt. En ik denk/hoop ook wel dat het gevoel tóch vanzelf komt, maar twijfel soms wel eens door de heftigheid van de emoties/gedachtes.
hoi, tussen mijn oudste 2 zit een korte tijd ,en die 2 zijn dan ook reuze dik met elkaar. toen ons jongste spruit zich aankondigde (niet gepland en echt totaal onverwacht) En wel echt een nakomertje is(zie mijn onderschrift) heb ik wel even gevoelens gehad van: wil ik dit wel? de andere 2 zijn al zo groot! hoe gaan hun om met een broertje/zusje dat zich aankondigt? Kunnen wij dit wel aan als ouders,gaan wij niet voortrekken of zo iets? waar ik geen twijfels over had,was of ik van de jongste zou kunnen houden zoals ik van de oudste 2 hou. waar je van 2 kan houden,kan je ook van 3 en evt nog meer kinderen houden. het moest gewoon zo wezen,de zwangerschap was er,klaar punt uit! en ik moet zeggen dat mijn oudste 2 zorgzamer voor mij waren dan mijn man. mijn buik werd tot vervelends aan toe,toegesproken,geaaid en gemasseerd. Het was niet de makkelijkste zwangerschap,met vroegtijdige weeen en een slechte combitest. Maar 1 ding is zeker.....er is nooit een moment geweest dat ik minder om deze spruit gaf dan om de anderen. Dat hij op mijn buik werd gelegd,was ik net zo rijk als bij de eerste. Ik ben zijn moeder en daar ben ik gelukkig,rijk en heel heel erg blij mee. En hij hoorde vanaf het begin gewoon bij ons gezinnetje. Nee, ik kan niet zeggen dat ik meer of minder van de 1 of ander hou, zij zijn alledrie mijn rijkdom,mijn trots en mijn leven.
Mooi gezegd Diana, wij krijgen nu ook een nakomertje (wat een rotwoord). Dochter van bijna 12 en zoon van bijna 10. We zijn op jonge leeftijd met kinderen begonnen. Ik kan me voorstellen dat je je zo voelt. Maar het zegt veel over hoe je voor je kinderen wilt zijn, en dat je veel om ze geeft, das alleen maar mooi dat je er zo bewust mee bezig bent. Dat kleine spruitje is een aanvulling in het gezin, geniet ervan.
Ik heb ook een nakomertje. Mijn oudste dochter is 13 mijn middelste 9 en mijn jongste dochter is net 1. Ik moet zeggen dat toen ze net geboren was ik wel weer heel erg moest wennen aan hoe hulpeloos een baby is. Je bent natuurlijk met de oudste twee al heel wat "vrijheid" gewent qua verzorging. De eerste weken waren voor mij dus echt een hele omschakeling. Nu kan ik alleen nog maar genieten. Ik was erg jong toen ik de eerste twee kreeg dus je geniet op een hele andere manier. Ook vind ik het echt geweldig om te zien hoe de oudste twee met haar omgaan. Met zoveel liefde en geduld!
Hoi, Onze oudste is 11 jaar de tweede is 8 jaar en de jongste 8 maanden. Ik vind het heerlijk en de kids vinden het geweldig een klein broertje. Ik was 21 toen ik de eerste keer en 32 bij de laatste, ik zou het zo weer doen. Gr Beertje
Ik ben zelf trouwens 1 van de 3 nakomertjes Mijn zussen waren al 14 en 16 jaar toen ik geboren werd. en na mij kwamen nog eens 2 broers(tussen ons 3 zat trouwens wel maximaal 14 maanden) dus ja....aan 1 kant ben ik een nakomertje denk ik aan de andere kant.....mijn ouders zijn nog maar even doorgegaan en uiteindelijk waren wij met 5 kinderen thuis. helaas nu nog maar met zijn 3 ,ik heb mijn zussen veel te vroeg moeten missen.
Bij ons ligt het wel wat anders, ik ben zwanger van mijn eerste, maar mijn vriend heeft een zoontje van bijna 11. Ik hou nu al zoveel van ons kleine ventje op komst, maar ik twijfel wel eens of mijn vriend ook net zoveel van zijn jongste zal houden als van zijn oudste. Die woont de helft van de week hier en de andere helft bij zijn moeder en dus zijn de dagen dat z'n zoontje hier is eigenlijk altijd wel heilig en wil ie er het beste van maken. Natuurlijk krijgt ie een normale opvoeding voor zover dat mogelijk is met gescheiden ouders, maar hij doet het hartstikke goed, kan ontzettend goed leren en gaat graag naar school en is gewoon een ontzettend lief ventje. Ik denk dan wel 's (en dit heb ik ook wel eens met m'n vriend besproken) dat ie zo gek is met z'n oudste dat het vast niet zo vanzelf zal gaan met de jongste, die natuurlijk wel altijd bij ons zal zijn en waarvan hij misschien ook meer de 'lasten' zal meemaken. Zelf zegt ie dat dit natuurlijk helemaal niet opgaat en dat hij beslist net zoveel van z'n jongste zal houden, dat kan toch niet anders? Maar soms komt dat gevoel gewoon eventjes naar boven... maar echt er over in zitten doe ik niet. Het zijn waarschijnlijk normale twijfels en bedenkingen die iedereen wel in meer of mindere mate heeft. Ik ben overigens zelf ook een nakomertje, mijn zus is 11 jaar ouder dan ik en mijn ouders hebben mijn komst ervaren als een 'kadootje' en zijn hoewel misschien een beetje op een andere manier (ze waren zelf net in de veertig toen ik kwam) met me omgegaan, mijn vader werkte bijv. veel minder toen ik klein was en was dus vaker thuis waardoor we meer met het gezin samen konden doen, maar ze hielden net zoveel van mij als van mijn zus, dat weet ik heel zeker. Niet teveel over piekeren zou ik zeggen, het valt allemaal waarschijnlijk op z'n plaats als je kleintje er eenmaal is!
Ik had daar nooit over nagedacht of zorgen gemaakt. Mijn oudste twee schelen 13/10 jaar met de jongsten. Dat gaat allemaal vanzelf, of er nou 1,4 of 20 jaar tussen zit? Het enige waar ik aan dacht is hoe de oudste twee het zouden vinden.
Ik ben zelf een nakomertje; mijn ouders hadden al 7 kinderen in de leeftijd van 7 tot 16 jaar, toen mijn moeder onverwacht weer zwanger bleek (van mijn zus). Omdat ze het voor haar geen leuk idee vonden om alleen op te groeien, met een stel oudere ouders, gingen ze er nog een keer voor en 14 maanden later kwam ik nog. Ik heb nooit het idee gehad dat mijn ouders minder liefde voor ons voelden dan voor de andere kinderen. Misschien eerder andersom; omdat wij maar met z'n tweetjes waren was er meer tijd en aandacht voor ons, en waren m'n ouders een stuk relaxter geworden. Wij zijn altijd 'de kleintjes' gebleven (zowel voor m'n moeder als voor de oudere broers en zussen), ook al is m'n zus net 40 geworden en word ik dat volgend jaar ook. Ik geloof dat je vast en zeker weer enorm verliefd zult worden op je nakomertje. Het gevoel is misschien anders (het is een ander kind en jij bent intussen ook anders), maar vast niet minder.
dejide, beertje77 @ das goed om te lezen dat jullie er zo over denken en voeln, het is zeker weer erg spannend na zo'n lange tijd van minimaal 10 jaar. Ik zie het nu ook aan mn kinderen dat ze zich erg betrokken voelenen ook zo'n zin hebben in hun kleine broertje/zusje.
ik heb een zoon van 15 jaar en een zoon van elf en dan mijn echte nakomeling mijn dochter 17 maand ik geniet nu meer als toen met de jongens heel vreemd die zijn ook al weer zo zelfstandig en mijn dochter niet en de jongens vinden het ook helemaal te gek zon klein meisje ze word dus echt verwend door hun
jojo32@ wat leuk dat jou grote jongens het ook zo leuk vinden. Ja dat heb ik ook hoor, ik geniet nu ook meer van de zwangerschap, ik voel me dan wel eens wat schuldig tegenover mn kinderen. Maar zij mogen er ook van genieten natuurlijk, het schept ook nu met deze zwangerschap een bijzondere band met mn kinderen, zowieso als gezin.....man hoort er ook bij he.
hoi babydi ik vind het heerlijk dat er zoveel verschil tussen zit nu de grote jongens helpen ook echt mee de oudste past soms 5 minuten op als ik met de was bezig ben dus het heeft ook zo zijn voordelen als je al oudere kinderen hebt
dat geloof ik ook wel dat het voordelen heeft. En ik betrapte mijzelf erop dat ik van de week tijdens echo, hij was van de placenta aan het happen/slikken (of zo leek het iig ) dat ik heeeeeeeeele heftig heerlijke mamagevoelens kreeg, dusseh..ik denk dat het wel goed zit! Nog even, dan zullen we het zeker weten want dan is die van ons er lekker bij......