Over het moederdag gebeuren. Jouw man had samen met de kleine een kado/tekening/ontbijt voor jou moeten regelen. Hij en jouw kind moeten jouw een fijne moederdag wensen. Niet jouw moeder of schoonmoeder aan jou.. jouw man wel aan zijn moeder. Je hebt het over de eerste lijns. Maar wat je niet hebt kun je niet creëren.. daar zul je (hoe rot ook!) mee moeten dealen.. Focus je niet meer op hun maar op jezelf. Ga eigen herinneringen maken. Zet eigen tradities op zonder je schoonouders die heb je echt niet nodig!
ik probeer al jaren een netwerk op te bouwen maar dat lukt niet echt. Soms heb je even wat contact met mensen, dan verwatert het weer. Het is nooit dat je er echt bij hoort. En dat missen wij heel erg. Ik ben al bij zoveel dingen gegaan maar een netwerk opbouwen lukt niet echt. Je hebt gelijk dat als familie geen fijne mensen zijn, dat je dan verder moet kijken. Helaas lukt het opbouwen van contacten dus ook niet zo heel erg. Dat is sowieso niet onvoorwaardelijk. 1e lijns netwerk zijn meestal de mensen die jou het beste kennen en dat is dan vaak familie. Daarna komt 2e en 3e lijns. Daar deel je minder mee, en 3e lijns is er sowieso om vooral leuke dingen te doen. Het ontbreken van de 1e lijns netwerk heeft een grote impact op ons en het opbouwen van 2e en 3e lijns lukt niet altijd even goed helaas. Daarom is het erg vervelend dat schoonfam zo is. We hebben niet veel aan ze helaas. En zorgen voor veel stress enz. We kunnen ze beter laten gaan want ze zorgen voor extra stress in een toch al moeilijke situatie. We hebben wel een paar vrienden maar dat zijn er niet zo veel. Graag zouden we dat wat uitbreiden maar dat lukt dus niet echt.
Waarom lukt het opbouwen niet? Een deel van mijn (schoon)familie weet nog minder dan de vaagste kennis. Ik denk dat het voor jullie een heel goed idee is om 'familie' anders te gaan zien. Dat is maar een woord. Jullie samen maken dat zoveel groter dan dat het is. Het is een gedwongen band. Je kunt namelijk niet voor kiezen.
Dat komt ook een beetje omdat schoonouders heel veel doen met hun andere kind. En met ons dus niets. Ik zal straks verder reageren.
Gezelligheid krijg je toch niet van deze mensen? Alleen maar teleurstelling en verdriet? Ik snap het mooie plaatje dat in je hoofd zit, maar familie is zelden zo idealistisch. Het is eerder een hoop passen en meten om een fijne omgang te vinden en als dat niet lukt, is afstand houden echt beter en gezonder.
Als jullie dat allebei erg sterk voelen is het inderdaad beter om voor nu maar even geen contact te hebben, je irriteert je schijnbaar enorm aan ze en zo te lezen heb je alles al geprobeerd. Een vriendin van mij heeft ook het contact onlangs verbroken met haar ouders, dit geeft opluchting bij hun.
Deze mensen geven inderdaad geen gezelligheid. Het erge vind ik dat ze het bij hun andere kind wel kunnen en daar van alles mee ondernemen. Toen mijn vader nog leefde hadden wij daar een hele goede band mee. We deden daar veel mee en het was altijd gezellig. Sinds hij is overleden is dat weggevallen en is er niks meer voor in de plaats gekomen. Dat mis ik wbt familie. En dat hebben wij nu niet meer. Daarnaast horen wij ook niet echt bij iemand. Dat is zo moeilijk
Het opbouwen lukt niet, waarom dat weet ik niet zo goed. Ik heb niet zo makkelijk contact omdat ik vroeger gepest ben. Altijd bang voor afwijzing. Man heeft maar beperkte interesse dus kan vaak niet meepraten over onderwerpen. Dat maakt het lastig allemaal.
Als je met niemand een band kan opbouwen heb je dan wel eens innde spiegel gekeken? Ligt t probleem misschien ( deels) bij jezelf? Klinkt harder dan ik bedoel maar als je sociale leven zo klein is en het zo moeilijk is om contacten te maken en onderhouden dan zou je denken dat t probleem niet bij een ander ligt..
Het komt omdat ik gepest ben. Ik heb toen nooit geleerd om sociale contacten op te doen. Want ik werd toen jaren uitgelachen buitengesloten enz. Ik heb div curussen gedaan maar het heeft niet geholpen. Ik blijf gesloten, altijd angst in groepen en voor afwijzing. Dat maakt het er niet makkelijker op. Soms heb ik wel een klik met mensen, maar het is nooit onvoorwaardelijk. Het kan uiteindelijk ook weer verwateren wat ik meestal niet begrijp waarom. Dat maakt het allemaal zo lastig en elke keer weer meer weerstand en angst om wweer die stap te zetten om sociale contacten op te doen. En als je de stap dan uiteindelijk zet maar weer geen aansluiting hebt, dan bevestigd het weer dat ik word afgewezen.
Nav bovenstaande denk ik dat het echt zal lonen dat je hiermee aan de slag gaat. Dus evt. naar een psycholoog. Die mensen kunnen je vaak van alles aanreiken waardoor je jezelf anders (prettiger) gaat zien. En als je eerlijk maar ook onbevooroordeeld naar jezelf kan kijken wordt de omgang met anderen ook veel gemakkelijker en ongecompliceerder. Ik heb de indruk dat je nu sociale contacten aangaat om 'iets' aan te vullen, iets dat je bij jezelf mist. Maar zo werkt het niet. Als je het niet in jezelf vindt, zal je het ook niet in een ander vinden. Ik denk dus dat dat je 'project' moet zijn, ipv proberen ten koste van alles een band op te bouwen met schoonouders. Die gaat nooit goed zijn als jij je zelf niet graag ziet en elke raar gedrag van hun kant interpreteert als weer een afwijzing. Als je eerlijk en onbevooroordeeld naar je schoonouders leert kijken leer je ook dat je geen verwachtingen moet koesteren.
Ik lees in vrijwel elke post jouw onschuld en vaak de schuld van een ander. Het gras is niet altijd groener bij de buren. Ja ik word verwacht bij kerst, maar daar zit wel 15 jaar tijd, energie en heel wat tranen in. En zo heeft iedereen wel wat. Naar wat ik lees krijg ik de indruk dat je te veel verwacht en te veel wil. Hiermee kwets je jezelf en maak je het voor jezelf alleen maar moeilijker. Je kan je schoonfamilie niet veranderen, maar jezelf wel. Zoek het geluk in jou en in je eigen gezin. Ik heb, vind ik zelf, best wat meegemaakt in mijn leven. En daarvan zijn een hoop dingen niet leuk. Maar hé, de zon schijnt! Ik heb 2 ondernemende jongens en een man die van mij houd. En daar haal ik mijn geluk uit. Niet uit het hebben van familie, want daar is namelijk nog bar weinig van over. En als je merkt dat het niet vanzelf gaat, ga met iemand praten. Want die andere mensen merken die weerstand en moeite die jij hebt met maken van sociale contacten en vaak zorgt juist dat voor meer afstand. Dus als je aan jezelf gaat werken heb je kans dat deze er ook makkelijker kunnen. En echt stel je verwachtingen en eisen omlaag. Dat maakt het makkelijker voor jezelf.
Ik denk dat je hiermee echt de spijker op zijn kop slaat. Ik lees alleen maar heel veel frustratie en zelfmedelijden TS. Wat je schoonouders (en je moeder) allemaal fout doen en hoe erg jullie daar onder lijden. Je zult je eigen slingers op moeten hangen. Laat los dat zij geen bemiddeling willen en ga met jezelf aan de slag. Dan wordt het leven echt een stuk gemakkelijker.
Het is niet de bedoeling dat we koste ten koste een goede band met schoonouders moeten hebben. Ik denk dat dat nooit gaat gebeuren. Het is frustrerend dat zij ons niet loslaten en allerlei eisen hebben en ons blijven aanvallen. Het is toch ook zo dat mijn moeder en schoonouders ons dit aan doen? We kunnen alleen afstand nemen maar ze blijven terugkomen en ons aanvallen terwijl de situatie al erg genoeg is. Ik heb al meer dan 10 jaar Hulp gehad. Ik heb dat nu ook maar het helpt niet genoeg. Daarom heb ik daar geen vertrouwen meer in.
Het is echt een beetje een uitzichtloze situatie. Ik wil daar wel vanaf maar heb al zoveel gedaan en Hulp gezocht en gehad. Maar het helpt onvoldoende. Het frustrerende is dat ik al zo vaak alles alleen heb moeten doen. Ik wil het juist niet meer alleen doen. Dat is mijn frustratie ook.
Zoek dan andere, juiste hulp. Ik denk echt dat je daar wat aan kunt hebben. Mogelijk niet in de band met je schoonouders, maar wel om zelf voor je eigen geluk te zorgen. Het feit dat jij je zo ongelukkig en zo benadeelt voelt, lijkt mij niet fijn maar ook niet goed. Af en toe een keer zelfmedelijden is niet erg, maar alles zo te ervaren als je omschrijft....
Maar het valt of staat bij wat jij zelf doet. Als jij je te onzeker en sociaal onhandig voelt zullen andere mensen dit ook voelen. En dan niet wat jij voelt, maar zij zullen een afstand voelen. En omdat zij die afstand voelen gaan ze dat dus ook op die manier zien en denken of ervaren ze dat jij geen behoefte hebt aan hen in jouw leven. Dus hoe graag je ook meer vrienden wilt, zolang je dit hebt word het heel moeilijk om meer vrienden te krijgen. En 'familie' zijn mensen die je niet kiest. Sommige ouders houden onvoorwaardelijk van hun kind en anderen hebben dat anders. Familie kies je niet uit. En er zijn heel veel mensen die minder/slechter/geen band/contact hebben met familie. Daarin ben je echt niet de enige. Die band kan je niet afdwingen of eisen. Je kan je, mits je dit wilt, aanpassen naar de wensen van een ander. Wil je dit niet, prima. Maar dat geeft wel consequenties. Het leven gaat helaas niet alleen over rozengeur en manenschijn. Het is geen sprookje. Het is wat jij er van maakt.
Ik heb al zoveel Hulp gehad. Ik zie er geen heil meer in. Jammer dat zelfmedelijden wordt gezegd. Het zijn mijn ervaringen van afwijzingen van kinds af aan. Misschien heb je gelijk hoe het contact gaat. Daarom is het zo uitzichtloos
Maar het hoeft niet uitzichtloos te zijn! Ik zeg ook niet dat jij perse zelfmedelijden hebt, maar het komt deze post wel op mij over. Jij zegt "het is uitzichtloos" als een vaststaand feit. Waarom is het uitzichtloos? Het is, in mijn ogen maar misschien zie ik dat verkeerd of anders, alleen uitzichtloos als jij het bijltje neergooit. Als jij er niets meer aan wilt doen. Je bent niet de enige die de dingen heeft meegemaakt die je nu benoemd. Wat je meemaakt vormt je tot wie je bent, maar het is nooit wie jij bent. Er spelen zoveel andere dingen mee, karakter, wil en doorzettingsvermogen (en nog meer). En ik ken jou niet irl, dus kan ik niet oordelen wie jij bent. Maar ik kan wel lezen wat je schrijft. En ik interpreteer het misschien fout, maar ik lees vooral 'ik wil of kan niet' en 'het ligt aan de ander'. Jij bent de enige die het mooiste uit jouw leven kan halen. Het leven bestaat uit bergen en dalen, geniet van de mooie dingen. Volgens mij houd je partner erg veel van je, want hij heeft er gezondheidsklachten door wat hij ziet en ervaart. Door wat zijn ouders doen, maar vooral omdat hij ziet wat het met jou doet. Je hebt een dochtertje, de kans om een onvoorwaardelijke liefde-band mee op te kunnen bouwen. Vraag jezelf af wat jij wil en bekijk samen met een ander welke wegen er zijn om die kant op te komen. Er zijn meerdere wegen naar rome, dus ook naar jouw geluk. En heb je EMDR al geprobeerd? Ik hoor daar veel positieve verhalen over.