Wat vindt het kind er van dat jij (en partner van ex) er niet bij zijn? Vanuit mijn point of view (kind van gescheiden ouders). Ik vond het heel prettig dat mijn ouders samen door één deur konden, is wel anders geweest namelijk en dat mijn vader ook samen met zijn partner op mijn verjaardag kon komen. Ook nu ik al jaren op mezelf woon is dat geen enkel probleem en vind ik het een fijne gedachten dat iedereen, dus ook partner door één deur kunnen. Voor het kind in kwestie heel fijn natuurlijk, maar dat jij wordt uitgesloten vind ik een ander verhaal. Jij bent nu in het leven van jouw partner en dus ook van zijn kind. En zijn ex moet daar ook mee kunnen dealen.
Toen ik je eerste post las dacht ik jeetje waar maak je je druk om, maar gaande de reacties geef je eigenlijk al antwoord op je eigen vraag en je eigen frustratie. Ik denk dat jij met je man in gesprek moet over deze gang van zaken. Dus NIET dat je niet mee mag (eerlijk, ik zou het niet eens noemen) maar wel dit: "verder is er bij zijn ex wel EERST overleg thuis, en dan een ja of nee naar onze kant. Andersom is er GEEN overleg eerst thuis, en direct een beslissing vanuit hem of vanuit hem + ex en daar heb ik het mee te doen. Zelfs als iets niet uitkomt en ik ( heel voorzichtig) een alternatief idee voorstel, dan barst de bom. Eerlijk, als ik vooraf had geweten dat ik blijkbaar als "nieuwe" partner, ten alle tijde ALLES moet accepteren wat er met een ex besloten en besproken wordt ( ook zonder dat ik er vooraf van weet of zonder dat er enig overleg is) , dan had ik er nooit aan begonnen" Dit is namelijk jouw gevoel. Als hij jou die 364 dagen per jaar het idee gaf dat je er echt toe deed, leuk was en belangrijk, zou je die ene dag geen zier interesseren. Maar dat doet hij niet, en daarom komt het bij jou bovenop de stapel frustratie. Knuffel meis
dit . En als je weer een opmerking krijgt over hoe geweldig zijn ex was en niet jij. Dan zeg je dan ga je weer bij haar wonen op een kalme en beheerste toon. Dan loop je rustig weg, pak je zijn spullen en dan kijken of hij het eindelijk inziet wat er mis gaat.
Leuk is anders maar het zijn afspraken die gemaakt zijn tussen de biologische ouders van het kind. Daar hebben nieuwe partners niks over te zeggen vind ik ongeacht of het kind al helemaal gewend is aan de nieuwe partner. Mijn ex en ik vieren een verjaardagen van onze kinderen ook nog samen (niet zozeer om het oude gezinsgevoel naar boven te halen) maar omdat de kinderen het leuk vinden. Maar goed, vriend of vriendin van pa of ma is ook gewoon welkom.
Ik zou willen dat ik mijn eerste bericht nog aan kon passen, want het wordt nu steeds gequote, maar door de reacties van TS in de loop van het topic, sta ik helemaal niet meer achter dat bericht.. Als het inderdaad was gegaan om 2 ouders die een dag iets alleen doen met hun kind, ook al zijn ze gescheiden (wat ik dacht na de openingspost), vind ik inderdaad dat je daar als nieuwe partner niet over moet zeuren. Maar nu duidelijk is dat het veel meer is dan dat, dat de twee gescheiden ouders die dag net doen alsof ze een relatie hebben , is daar wat mij betreft echt geen sprake meer van.. Ik vind dat eigenlijk gewoon een beetje ziek en volkomen respectloos naar je partner toe. Sowieso, als je gescheiden ouders zich een dag gedragen alsof ze weer een relatie hebben, is dat toch hartstikke verwarrend? En als je dan ook nog een man hebt die zegt dat z'n ex veel liever was/is..
Ehhm. Top toch? Als nieuwe partner zou ik me niet behoeftig-jaloers opstellen. De meeste kinderen trekken dat voor geen meter. Ik zou me hier sowieso niet mee bemoeien ook. Ik ga er, gezien de manier waarop jij het beschrijft van uit dat jij niet een partner bent maar een derde. Lijkt me dat het dan geen kwestie is die veel hersengymnastiek vereist. Overigens denk ik dat de afspraak alleen overkomt als een verbod bij mensen die zich aan een gebod niets gelegen laten liggen.
Heb je de rest van het topic wel gelezen?? De mensen die alleen de OP lezen en daarop reageren zouden het hele topic nog eens moeten lezen....
Ik zou goed pissig worden als ik aan moet horen dat mijn partner z'n ex liever vind etc. Dat voorop gesteld. Maar hoe zou dat gaan als jullie samen nog kinderen zouden krijgen?? Mag broertje of zusje dan wel komen maar mama niet? Dat zou toch absurd zijn! Ik denk dat je man en zijn ex eens zelf heel erg hard moeten beginnen met de scheiding accepteren zoals hij is. Daar lijkt het niet op namelijk. Ik heb voordat ik met mijn huidige man een relatie kreeg, een vriend die ook iets dergelijks deed met zijn ex. Echter schiep dit bij zijn kinderen compleet misplaatste verwachtingen. Die kinderen waren gewoon helemaal van de wap en wisten totaal niet meer waar ze aan toe waren. Ze accepteerden nieuwe partners van hun ouders totaal niet. Uiteindelijk verbrak ik om die reden na een jaar die relatie. Ik mocht niet daar in huis zijn als de kinderen er waren, want dat wilden zij niet. Zij waren er op maandag, ik dinsdag, en als ik woensdag ochtend wakker werd (ik bleef slapen) zat zijn ex aan de keukentafel omdat ze daar zat te werken tot de kinderen thuis kwamen. Ik ging dan weg. Woensdag brachten ze elke week als "gezin" door en donderdag zagen we elkaar niet omdat ik dan mijn dochter thuis had, of hijkwam naar mij. Vrijdag ging ik weer daarheen en bleef tot zondagochtend, dan moest ik snel weg, want op zondag kwamen zijn kinderen weer. Ik nam mijn dochter wel mee naar hem, alleen niet op schooldagen. Op zondag kwam zijn ex ook wel eens, en toen er vrienden over kwamen uit het buitenland, gingen we met z'n allen lunchen, ook met zijn ex erbij. De spanning bij die kinderen was gewoon voelbaar, zo sneu. En ze negeerden mijn bestaan compleet. Toen ik ze een tijdje later tegen kwam nadat het over was, herkenden ze me niet eens meer, alsof ik er nooit was geweest. Wat achteraf gezien mijn idee over een dergelijke situatie is, is dat het na willen spelen/bootsen van de voorbije relatie alleen maar bij de ouders ligt en niets met de kinderen te maken heeft. Het idee praten ze zichzelf aan vanuit schuldgevoelens richting hun kinderen, en de acceptatie ligt niet bij de kinderen, maar bij de ouders zelf. In de situatie van TS lijkt het onderhand wel dat het kind er volwassener mee omgaat dan de ouders. Eigenlijk een belachelijke situatie, zeker na zo'n lange tijd. Weet je wat je eigenlijk zou moeten doen? Met de partner van exvrouw een leuk uitje bedenken voor die dag, kijken hoe de ouders er dan tegenaan kijken (het klinkt gemeen. Maar ach, een grapje moet kunnen )
sorry mensen ik heb nog wat reacties gelezen en zie nog wat vragen staan, maar ben momenteel te leeg te antwoorden. Had beheer ook gevraagd het topic te sluiten omdat ik inmiddels voldoende input heb maar helaas het beheer hier is maar matig. Ik blijf voorlopig even weg van het forum, dus mijn excuses als enige reactie uitblijft. Gezien een recente ma en dit hele verhaal heb ik even een moment voor mezelf nodig, vertrouwende op begrip.
Ik moest hier toch nog wel even om lachen ( ergens uit verslagenheid). Wellicht had dat nog een goed idee geweest...
ik denk dat je het veeel groter maakt dan het is. Natuurlijk hebben ze niet weer voor 1 dag een relatie, dat vind ik overdreven. Ik vind het ontzettend leuk voor het kind dat het 1 dag met papa en mama is. Hij is vast heel gewend bij beide nieuwe partners, maat toch zal dit heel leuk voor een kind zijn. Het is maar 1 dag per jaar.
ik zie nu dat er nog meer opmerkingen gemaakt zijn...dan is het idee van de dag dus niet het probleem, maar heb jij issues met je partner..
Gokje: Hij is door haar aan de kant gezet. Onderstaand scenario berust niet op waarheid maar is een mogelijke situatieschets. Ik heb het over dat je enige dingen zult herkennen en wellicht kun je wat sturende vragen bedenken als je met hem in gesprek wil gaan. Scenario: (hypothetisch) Gezien zijn gedrag naar jou toe nu geen gekke gedachte dat er destijds tussen hen óók vanalles mis was. Nu die ongenoegens richting jou geprojecteerd zijn (niks overleggen, ex is liever opmerkingen e.d.) heeft zijn ex daar geen last meer van, en is hun contact geweldig te noemen en kunnen ze gemakkelijk "relatie-tje spelen" voor een dag. Hij hapt maar al te graag toe, want hij wilde in dit scenario die scheiding toch al niet, en Tja, onder het mom van "voor het kind" kunnen ze een hoop goed praten. Toch? Nee toch niet, want jouw gevoel bedriegt je niet en jij voelt op je klompen aan dat er iets niet in de haak is. Ik vermoed dat deze ouders dondersgoed weten dat als hun partners hen die dag zouden zien, ze het niet zouden accepteren. Haar man/vriend is waarschijnlijk ook niet gek. Echter heeft exvrouw waarschijnlijk wel grenzen aangezien zij de relatie heeft verbroken. Waar jouw partner die grens niet heeft en gevoelsmatig (niet letterlijk/fysiek!) Pakt wat ie pakken kan. Hij is per definitie nog niet los van zijn ex. En als dat aan blijft houden en jij je er nu al aan irriteert geef ik jullie relatie weinig kans op lange termijn. Ik was het al "zat" na een jaar, echter had mijn relatie wat verzwarende factoren, namelijk dat zijn kinderen mij niet accepteerden als partner van hun vader, en hij elke week zijn toneelstukje met zijn ex opvoerde. Maar of het nu elke week of 1x per jaar is, de emotie over de relatie met de ex partner blijft tussen jullie in staan, het komt alleen minder vaak ter sprake, omdat het minder vaak naar de oppervlakte komt. Echter zul je je na verloop van tijd steeds meer en vaker gaan ergeren, ook aan kleine dingetjes die in andere situaties heel normaal zouden zijn (ze komen bijvoorbeeld terug van een ouderavond en staan bij de deur nog even lachend na te praten etc.) Zou een hele normale situatie zijn, maar uiteindelijk ben je zo jaloers op zijn emoties richting haar die onderhuids broeit en die anderen niet eens zien, dat je om zulke dingen al uit je plaat gaat en aangezien anderen het niet in de gaten hebben zal hij het in alle toonaarden ontkennen etc etc.... Voordat je denkt dat ik nu mijn eigen ervaringen omschrijf, dat is niet zo, bij ons ging het anders, maar het had zomaar eens zo kunnen zijn. Ik wens je in elk geval heel veel sterkte. En wat er ook gebeurt. Volg je hart en respecteer je eigen waarde en gevoelens.
Er zit vast nog een heel verhaal achter. Ik weet niet of je dit nog gaat lezen, maar ik wil je heel veel wijsheid en sterkte wensen.
Wat klote zeg! Ik weet niet of jullie bewust bezig waren voor een kindje, zo ja zou ik dat nog maar even uitstellen... Sterkte met alles!
Ik zou aangeven, dat ik me buitengesloten voel en dat dit me verdrietig maakt. Dat het me zou laten voelen, dat ik echt, absoluut niet gezien wordt als ouder/voogd/verzorger van het kind. Dit even los van het andere: Ik vind het vreemd dat er dingen verboden worden tussen partners. Nu puur emotioneel gezien: Ik vind het vreemd dat de ouders dit beslissen over een dag, waarin het kind centraal zou moeten staan. Als dit nou expliciet de wens van het kind is, oké. Maar als dit puur alleen om de ouders gaat... Vreemd... Ik zou ook achterdochtig worden. Eén dag niet gescheiden... Hebben ze die dag dan ook geen relatie met een ander? Met jou dus? Is dan alles geoorloofd, wat je kunt verwachten van twee mensen, die nog bij elkaar zijn? En dit maakt het fout, want hiermee zeg je, dat de andere dagen van het jaar NIET normaal zijn.
Niet vergelijkbaar. Want als je man dan zou zeggen dat hij toch graag een keer mee wil met de meiden, zeg je dan echt: Nee, dat mag niet? Dan ga je toch het gesprek in waarom hij mee wil en ga je tot een compromis proberen te komen? De manier waarop TS dit alles schrijft, komt over alsof er geen discussie mogelijk is. Als een kind voor 50% van zijn/haar leven bij jou woont, vind ik het vreemd als je niet betrokken wordt in beslissingen. Niet mee eens, want het klinkt niet als een afspraak tussen twee ouders, maar als een afspraak tussen twee ex-geliefden! Ik denk dat jouw probleem in mindere mate met die ene dag te maken heeft, maar dat er een dieper probleem is. Die ene dag is slechts een van de uitingen. Ik zou zeggen: Ga met je man in gesprek over dat beslissingen nemen. Heb het dan niet specifiek over zijn kind en laat zijn ex helemaal er buiten. Ook niet zeggen dat zij wel thuis overlegt. Betrek het op jou en je man. Vermeld jouw observaties en jouw gevoel.