Ik zou 60 kilo lichter willen zijn, tonnen van energie willen hebben, ik zou iets meer geduld willen hebben en wat meer tolerantie na 21:00 op de momenten dat de baby nog steeds dat zeurderige er-is-niks-maar-ik-wil-gewoon-niet-slapen-gewoon-omdat-het-kan-toontje op zet. Verder zou ik gewoon willen dat meer mensen mij leuk vonden en dit ook lieten blijken. Ik voel me altijd zo'n mega-outsider overal. Er is volgens mij niet echt 1 groep waarin ik niet dat gevoel heb anders te zijn. I wish there was. Dan zou ik misschien meer een thuisgevoel hebben en niet altijd buitenshuis op eieren hoeven lopen omdat anderen er iets van zouden kunnen zeggen of denken.
Ik herken het gevoel, maar het is helaas onrealistisch. Hoe goed je intenties soms ook zijn, mensen zullen altijd wel ergens negatief over je denken. Je kunt niet iedereen tevreden stellen en je kunt ook niet met iedereen vriendjes zijn. Het is overigens een heel erg logisch gevoel Euhm... Ik ben over het algemeen tevreden over mijzelf, maar ik ben realistisch Ik kan er wel heel erg nerveus van worden als mensen uit mijn omgeving hele hoge verwachtingen van mij hebben
Ik zou graag wat meer geduld willen hebben en wat relaxter willen zijn. Zo'n "reclamemoeder" zijn leek me altijd wel wat, maar ik ben niet gemaakt voor "gezellig" babbelen, speelafspraakjes en een perfect huishouden En misschien zou ik het liefst wel gewoon tevreden willen zijn, met mezelf en het leven wat ik heb.
Ik ben op zich wel tevreden met mezelf, ik ben trots op hoe ik met tegenslagen kan omgaan en ben erg sociaal. Ik ben erg perfectionistisch en gebruik dit in mijn voordeel door handige schema'tjes te maken en lekker geordend te zijn. Toch zou ik soms wat meer op mijn strepen willen staan en dit goed kunnen uiten. Als iemand wat zegt waar ik het totaal niet mee eens ben, kan ik niet zo goed de discussie aan gaan. Het valt me van mezelf mee dat ik me snel aanpas aan mijn kleintje en veel van haar kan hebben. Wat anderen van mij vinden moeten ze zelf weten. Ik heb een lieve familie en een stel goede vriendinnen en de rest zoals collega's etc.. dat interesseert me niet eerlijk gezegd.
Hier ook hoor. Ik ben jammer genoeg ook verre van perfect.. Ik ben ook erg perfectionistisch en daarmee kan ik het mijzelf erg moeilijk maken. Ik vind dat ik beter écht voor mijzelf moet opkomen (ik heb een grote mond en een klein hartje). Ik kan heel sociaal zijn en sta altijd voor iedereen klaar. Dat maakt dat ik makkelijk aan mijzelf voorbij ga. Kortom.... Ik ben vaak genoeg niet tevreden. Maar ik werk eraan...! Een tijdje geleden zei mijn psych: een goed genoeg mama werkt ook prima. Ik probeer het mijzelf daarmee soms wat makkelijker te maken al kan ik ook erg denken: ik kan dat niet, goed genoeg... Maar als je het maar vaak genoeg beseft en mee bezig bent dan went dat idee misschien wel! Ach en hoeveel weet jij er nog van toen je zelf heel klein was... Het is ook niet niks, kids...!
Misschien een goede gelegenheid om ook te zeggen wat we wel goed vinden: -Ik ben over het algemeen tevreden met mijn uiterlijk,ik vind mezelf niet knap maar wel te pruimen en ben dus ook niet onzeker meer (godzijdank, want dat was jaren hiervoor wel anders). Ik zou alleen wittere tanden willen hebben, maar als dat alles is... -Ik ben er blij mee dat ik best vaak op een normale, rustige manier heel duidelijk kan zeggen wat me niet aanstaat (als ik niet gekweld wordt door zwangerschapshormonen tenminste ) -Ik ben trots dat ik goed in staat ben te genieten van de kleine dingen, overvallen kan worden door een geluksgevoel als ik kijk naar mijn spelende dochter, intens kan genieten van een ijsje of een koffie in de tuin -En ik heb meer geduld dan ik dacht met een peuterpuber Zo, dat doet goed
Dacht dat ik de enige was. Het geeft zo'n ongemakkelijk onzeker gevoel. Sommigen bevestigen dat ook nog eens. Gewoon volwassen mensen. Dan denk soms tsssss wie ben jij nou, maar ik zeg het nooit. Kans dat je de hele club over je heen krijgt.