Mijn bevalling van onze mooie dochtertje Esther

Ik was dus 4 dagen over tijd toen esther geboren werd op zondag 20 april.
Had vanaf donderdagavond 17 april al weeen, en direct al om de 5 minuten, dus een aantal uur later toch maar naar het ziekenhuis, maar had nog maar 1cm ontsluiting, dus kon weer naar huis toe.
Vrijdag nog steeds om de 5 minuten, maar nog steeds 1 cm.
Zaterdag kreeg ik om de 2 minuten weeen, en toen 's avonds laat besloten we toch maar weer om naar het ziekenhuis te gaan, omdat het nog steeds om de 2 minuten kwam en ik lag helemaal te trillen.
Daar aangekomen bleek ik nog steeds op 1cm te zitten, maar moest nu wel blijven.
Kreeg injectie waar ik wat doezelig van moest worden en pijnbestrijding, maar dat hielp natuurlijk niet.
Zondagochtend om 9 uur keken ze weer en had ik 3cm ontsluiting, ze hebben toen ook de vliezen gebroken.
Esther kreeg een draadje op haar hoofd voor de hartslag en ik kreeg zo'n band om mijn buik (ctg) om de weeen te meten.
Kreeg ook weeopwekkers en zo'n pijnbestrijdingspompje die jezelf kon bedienen door op een knopje te drukken.
Tegen de middag zat ik nog steeds op 3cm ontsluiting, dus het schoot niet op, dus ging het infuus met weeopwekkers omhoog.
Later in de middag had ik 4cm en begin de avond zat ik op 6cm.
Maar het personeel was alles behalve aardig, je had niets aan ze, ze lagen alleen maar aan me te trekken.
Op een gegeven moment moest er weer iets inwendigs worden ingebracht om zo de weeen te kunnen meten.
Had op dat moment net een wee, maar zij wou niet wachten en trok zo mijn benen uit elkaar!
wat vond ik dat verschrikkelijk zeg!
Maar daarna moest ik op een andere zij, maar toen had ik alleen maar meer pijn, was niet om uit te houden zeg, wat het was weten hun ook niet, maar het deed zeerder dan weeen en het hield maar niet op.
Ik raakte helemaal de weg kwijt, ik kon niet meer, heb geschreeuwd of ze me alsjeblieft wouden helpen, maar ze keken me nog geeneens aan!
En mocht me geeneens meer omdraaien naar de andere kant van haar, (wat een kutwijf was dat zeg!)
Het enigste wat er toen gebeurde was dat ik een blaas kateter kreeg, ook niet fijn.
Toen werd mijn man kwaad, omdat ik gewoon helemaal in paniek was en hun niets deden.
Eindelijk kwam er toen wat actie, als ik met een uur niet meer ontsluiting had gingen ze over op een keizersnede.
Dus de weeopwekkers op de hoogste stand een uur lang, maar ook dat mocht niet baten.
Ik schoot terug van 6cm naar 4 cm, het werd gewoon helemaal dik, zat een dikke bult voor zei ze.
De mensen die de keizersnede moesten doen, werden toen van huis opgeroepen en waren er met een kwartiertje.
Ik kreeg toen een ruggeprik, waar ik helemaal niets van heb gevoeld, alleen mijn kont werd in 1 keer heet hahaha, kwam omdat de verdoving begon te werken.
En toen is om 21:09 onze dochtertje geboren, maar ze moest daarna direct mee naar de kinderafdeling, omdat ze slap, bleek was en ze kreunde en had vocht in de longetjes.
Ze heeft antibiotica gekregen, (omdat ik koorts had gekregen smiddags en ook antibiotica)voor 3 dagen en lag aan allerlei slangetjes en ze kreeg een sonde.
Bij mij hadden ze iets te veel verdoving gegeven, waardoor ik bijna niet meer zelfstandig kon ademen, was best wel eng.
Kon alleen mijn hoofd nog bewegen. Na een half uur hadden ze me weer dicht en moest ik naar de IC voor een aantal uurtjes.Heb toen nog 2 injecties gekregen omdat ik zo lag te trillen en 1 injectie tegen de pijn.
Rond middernacht mocht ik voor het eerst naar esther toen en werd ze even bij mij in bed gelegd.
Daarna moest ik naar een andere afdeling.
Mijn man is de hele dag bij mij geweest en ging 's nachts om 2 uur pas naar huis, hij was nadat hij bij weg ging nog een tijd bij esther geweest.Ook voor hem was dit een hele zware lange dag, echt petje af voor hem.
Op donderdag 24 april ben ik naar huis gegaan en Esther is zaterdag 26 april thuis gekomen.

Zoals je leest was het best wel heftig, ben vast wel wat vergeten, maar het was allemaal ook zoveel en ik was zo moe en had zoveel pijn, dat ik alles ook niet zo erg goed meer weet.
Het personeel heeft zelfs mijn ouders naar huis gestuurd en dat onder het bezoekuur.
Personeel was echt niet aardig!
Mijn vader moest die dag 3 weken weg en wou nog even langs komen in de hoop dat ik ging bevallen zodat hij zijn kleinkind nog kon zien voor hij weg ging, dit is dus niet gelukt en nu heeft hij haar pas afgelopen zondag voor het eerst gezien.

 

Hoi lieve meiden,

bedankt voor jullie reactie's.
Ik vind het ook zeker niet normaal, en zou bij een tweede kindje er ook echt niet meer heen gaan om te bevallen. No way!
Het ziekenhuis waar het gebeurd is, is in mijn eigen woonplaats. (hoogeveen).

liefs Marianne