Hoi meiden. Ik ben op 6 april bevallen van een geweldig meisje na een zware zwangerschap en heb het daar nog steeds erg moeilijk mee. Ik vraag me af hoe ik dit het beste kan verwerken en ermee om kan gaan. Als je tijd hebt, dit is mijn verhaal... (het is lang ) Ik werd zwanger na 3 jaar en 9 maanden, 9 maanden behandeling in de MMM. Wat waren we super blij! Ik was vrijwel meteen misselijk en stond op het werk zelfs te kokhalzen in het gezicht van klanten dus volledig thuis. (gelukkig zonder problemen) Regelmatig op straat of in de auto onder het rijden over moeten geven, durfde op een gegeven moment eigenlijk niet goed meer weg maar moest wel. Week 16 ging het weg maar maakte het plaats voor extreme bekkeninstabiliteit. De bekkenfysio stond er van te kijken hoe zwaar het was. Heb een bekkenband aan laten meten en ging regelmatig naar de fysio, leerde oefeningen en kreeg massages. Op 22 januari gingen we trouwen. Ik wilde dat graag ivm achternaam nog voor de bevalling. Het was een superdag en stond ervan te kijken hoe goed ik het volhield. Nog geen 4 dagen later had ik 's avonds buikpijn. Hij zakte telkens af en kwam weer terug. Ik was 28 weken zwanger. Ik ging naar bed maar kon niet slapen, heb nog een topic geopent hier of iemand de pijn herkende. Werd telkens wakker van de pijn dus 2 paracetamols gepakt. Maar ook daarmee kon ik niet slapen dus ik besloot de huisartsenpost te bellen. En op dat moment kreeg ik wel zo'n harde klap, de mevrouw aan de telefoon zei dat ik weeën had en meteen moest komen. Wat een schrik. Mijn man heeft geen rijbewijs dsu ik moest zelf gaan rijden, midden in de nacht met weeën. Ik klapte soms dubbel van de pijn maar wonder boven wonder zijn we veilig in het ziekenhuis gekomen. Daar werd mijn urine onderzocht en er was niets te vinden, ik werd getoucheerd en ook daar was niets aan de hand. De huisarts wilde me naar huis sturen maar toch even voor de zekerheid nog langs de gynaecoloog. Daar is mijn urine nogmaals onderzocht en daar kwam een fikse urineweginfectie uit. Zeker die nacht en de volgende dag blijven en aan de AB. Ik heb telkens het vertrouwen gehad dat de weeën zouden afzwakken als de infectie minderde en dat ik dan weer naar huis mocht. Toch werd het niet minder en kreeg ik weer een echo om de baarmoederhals te meten. Deze was verkort en ik werd met spoed naar de verloskamer gebracht, kreeg de longrijpings injecties en werd aan een infuus gelegd met weeënremmers. Ik schrok me werkelijk waar helemaal dood, had dit niet verwacht! Mijn man hield zich sterk maar kwam telkens weer de kamer op met rode ogen; hij liep naar de gang om te huilen... Na een nacht en een halve dag op de verloskamer mocht ik weer terug naar de afdeling. De remmers bleven er uiteraard in en moesten telkens wat sterker gezet worden omdat de weeën er doorheen kwamen. Tot de zaterdagochtend, ik had weer zo'n pijnlijke weeën... Weer een echo en weer een verkorte baarmoederhals, en de baarmoedermond stond zelfs open bij druk van binnenuit. Ik werd overgeplaatst naar een ander ziekenhuis dat gespecialiseerd was. Waar een NICU aanwezig was en waar ze ons meisje het beste op konden vangen. Met de ambulance naar het andere ziekenhuis. Mijn man en moeder kwamen er achteraan maar het duurde voor mijn gevoel eeuwig voor ze er waren. Eerst op de verloskamer, daar kwam de gyn weer toucheren en er was nog niets verandert. Allerlei onderzoekjes gehad en toen moest ik kiezen. De gyn vertelde dat zij na week 26 niet meer remmen omdat het kindje dan goede kansen heeft te overleven en ze niet weten wat beter is, allerlei medicatie erin of geboren te laten worden. Ze deden daar een onderzoek naar maar normaal gesproken remmen ze niet meer na week 26. Dat was voor mij een hele klap. Na alle paniek in het andere ziekenhuis, deden ze hier zo relaxed en moest ik van de remmers af. Nog één nacht remmers gehad ivm de 2e longrijping-injectie, maar daarna was het klaar. Ik bleef weeën houden maar veel deden ze niet. Ze kwamen en gingen. Mocht na 2 weken weer naar huis, het was al een paar dagen rustiger, zodoende dat de baarmoederhals niet meer verkort was. In de tussentijd was ik de slijmprop verloren en wat bloedverlies gehad. Weeën bleven komen en gaan maar deden bijna niets. Dus weer naar huis, maar binnen een paar dagen weer sterke weeën dus weer terug. Weer opgenomen en weer 2 weken gebleven. En zo ging het maar door. Telkens een paar dagen thuis, en weer terug. De laatste 2 weken mocht ik thuis blijven, maar kon niet slapen door de weeën. Kreeg elke week een CTG en cervixmeting. Mijn baarmoederhals was al een tijdje volledig verstreken en ik had 2 cm ontsluiting. Maar meer gebeurde er niet. Uiteindelijk ben ik ingeleid met 38+1 omdat ik helemaal doodop was van de weeën. Ik heb 10 weken doorgebracht met bijna constant weeën en werd er helemaal gek van. Het deed zeer, was regelmatig misselijk, overgeven, zweten.... De dag van de bevalling was het zo gepiept. Vliezen gebroken, binnen 4 uur op volledige ontsluiting.. Maar toen was er paniek, de hartslag daalde in een perswee naar 50-60 p/m en kwam niet meer omhoog. Een fikse knip, 2 handen naar binnen en 3 artsen op mijn buik duwend, lag mijn meisje dan eindelijk op mijn buik..... Ik had het gehad dacht ik, alle ellende was voorbij!! Tot ze 3 dagen oud was en ineens heel erg geel werd..... ook dat kregen we er nog bij, terug naar het ziekenhuis en op de lamp.. Nu gaat alles heel erg goed, gelukkig!! Maar ik heb zelf wel zo'n klap gehad en weet gewoon niet hoe ik ermee om moet gaan. Ergens ben ik heel bang voor een depressie! Moet namelijk geregeld huilen... Wil zo graag dat ik had kunnen genieten van het zwanger zijn!! En nu is het over.. Wie weet heeft er iemand tips.. maar ben allang blij dat ik het eens van me af heb kunnen typen. Heb er nog nooit echt over getypt hier op het forum!! Bedankt voor het lezen in ieder geval... Het is erg lang geworden. Liefs..
hey duch lieverd!!! als eerste wil ik je zeggen dat ik het heel erg moedig van je vind om heel je verhaal hier al neer te zetten.. ik denk dat dat al stap 1 is naar het verwerken van die hele zware periode verder kan ik je alleen aanraden om er zoveel mogelijk over te blijven praten.. meer kan ik op dit moment niet echt aanraden meiss,ik weet hoe moeilijk je het ermee hebt en hoop dan ook van harte dat je snel de goede manier hebt gevonden.. een hele erge dikke knuffel voor jou lieffie xxxcindy
Dankjewel lieve Cindy!! Ja ik vind het soms echt moeilijk. Soms denk ik, hou op het gaat nu zo goed, waarom zo verdrietig terug denken? Maarja het is gewoon zoiets speciaals, zwanger zijn. Het had iets moois moeten zijn en dat is het niet geweest. Vind het gewoon zo moeilijk! Maar ook om er over te praten vind ik erg moeilijk.. Ik merk dat veel mensen vinden dat ik het 'gewoon' moet vergeten.. Maar dat gaat niet..
het gewoon vergeten zal idd niet gaan meiss.. vind het ook wel erg hard eigenlijk om dat zo te zeggen tegen je!! je hoort idd te genieten van je zwangerschap van het klaarmaken van de beebkamer het beebshoppen en alles eromheen.. je hebt dat ook wel een ienie mienie beetje kunnen doen maar niet zoals je verwacht had.. ik begrijp het dan ook wel dat je zo verdrietig over terug denkt hoor!! moet je kijken ze is nu ook alweer 7 weekjes het lijkt wel of het gisteren was dat je opgenomen werd in het zkh na je trouwdag... echt meiss ik hoop het echt hoor dat je een perfecte verwerking krijgt te pakken.. dikke kus meiss..
Meid.. Volgens wie? Ik denk dat er ontzettend veel dames zijn die de zwangerschap helemaal niet als mooi of leuk ervaren. Okee, bij jou was het erg extreem. Je hebt je veel zorgen om je kleine moeten maken.. MAAR! Het mooie is dat je nu een prachtig gezond kindje hebt. En er is niemand die dat nog van je af kan nemen! Ikzelf heb bij de eerste ook een rot zwangerschap gehad. (vanaf week 12 vrijwel bedrust ) Duizelig, misselijk, flauwvallen. Ik dacht ook.. WAAR blijft die roze/blauwe wolk?! Ik wil ook genieten! Tot overmaat van ramp ook nog een ellendige bevalling gehad, die na 14 uur eindigde in een spoedks, waarna ik nog 3 dagen aan de morfine moest en me dus alleen vlagen herinner van wat er gebeurt is. Toen ik uiteindelijk na 5/6 dagen thuis kwam stortte ik letterlijk in.. Ik heb ZO veel gehuild.. Niet alleen van de hormonen, maar ook omdat het allemaal niet zo gegaan was als dat ik zo graag gewild had. In het ziekenhuis ook nog is rot behandeld.. pff.. ik zat er ZO doorheen.. Ik had lekker van mn bolle buik willen genieten en die trots aan iedereen willen showen! In plaats daarvan zat ik maanden alleen thuis.. Ik had graag mn kindje meteen bij me gehad na de bevalling en het eerste badje enzo mee willen maken! Dat heb ik allemaal moeten missen. Het heeft heel wat tijd nodig gehad alles te relativeren. Het eerste jaar heb ik het geregeld moeilijk gehad. Ik heb zelfs even gedacht 'misschien hou ik het wel bij 1'.. Maar met de tijd kun je het steeds meer van je afzetten. Zeker als je je kleine ziet groeien en lachen.. Op een gegeven moment komt het cliche naar boven 'Het was het allemaal waard'. Al die ellende.. Het was een periode en die is achter de rug. Vergeten zal je het niet, maar het feit dat je er het mooiste in je leven aan over hebt gehouden brengt heel veel troost. En misschien dat dit je ook wat troost.. Inmiddels ben ik weer 26 weken zwanger en dit keer kan ik eindelijk GENIETEN! Tot deze week eigenlijk geen klachten gehad! De geschiedenis hoeft zich dus niet te herhalen
Het was het ook allmaal waard, dat wel.. En het is niet dat ik vind dat ik had moeten genieten omdat het zo hoort. Ik weet dat voor veel mensen een zwangerschap niet mooi en fijn is.. Maar ik ben gewoon soms zelfs jaloers, als ik lees dat mensen hebben geshopt, de kinderkamer ingericht hebben en ga zo maar door.. Ik heb alles moeten laten doen, sjoppen via internet en ga zo maar door. Dat is 1 van de vele dingen hoor. Het ergste vind ik dat ik zooooveel pijn heb gehad al die tijd en kan met die herinnering niet goed omgaan. Fijn om te lezen dat je nu een fijne zwangerschap hebt trouwens. Volgens de gyn is de kans groot dat dit bij een 2e zwangerschap weer gebeurt omdat ik een erg gevoelige baarmoeder heb. Maar zal daarom al meer controle krijgen en vanaf het begin bij de gyn waarschijnlijk. Maargoed het is en blijft afwachten natuurlijk.
Pff dat is inderdaad allemaal niet leuk.. (zacht uitgedrukt) Persoonlijk denk ik dat het gewoon veel tijd nodig heeft. EN praten praten praten.. Je stelt je niet aan, het was gewoon een rotperiode.
Niet alles gaat zoals jij het wilt, mijn eerste zwangerschap was echt drama geen familie niets, en mijn schoonfamilie brachten alleen maar ruzie voor mij , dat ik letterlijk elke dag wel ruzie had met mijn man en met zijn familie .. maar na alles ik ben god dankbaar dat het goed gaat met mijn baby en daar ben ik GOD dankbaar.. leven gaat niet zoals je wilt.. er komen dingen bekijken ..soms leuke ervaring zoals het feit dat je zwanger bent geraakt. en het minst dat je die ween en alles hebt moeten meemken maar eind resultaat zoals je zegt nu gaat het heeeeeeeel goed en het heeft ook tijd nodig, je kan niet 123 verwerken . accepteer dat het gebeurd is en geloof mij je leven is stuk makkelijker.. puur stap voor stap!
meid ! hier ook een zware zwangerschap ! vanaf week 9 weer last van bi en dus naar de fysio toen nog is stress omdat we werkgever me telkens aan het werk wou hebben wat lijdde tot bloedverlies ! dus helemaal overgedragen aan de gyn terwijl ik zoo graag wou thuis bevallen ! en toen strandde we bij week 30 wat een normale controle moest worden eindigde dit ook met vroegtijdige weeën ook aan het begin van me zwangerschap moest ik het verlies verweken van het pasgeboren zoontje van me vriendin na week 30 werd me bi erger en ik kwam nergens meer voelde me totaal geisoleerd ik was dood en dood op en bleef maar lachen na de buiten wereld ik zag niemand meer miste me vriendin maar die had genoeg aan haar zelf om haar verlies te verwerken ik heb nu heel veel last van stemmingswisselingen en reageer het onbedoeld op me dochter af voel me schuldig naar me man omdat ik gewoon nog niet het fut heb om alles op te ruimen en me huis bij te houden terwijl me zoontje echt heel makkelijk is ik ben uiteindelijk met 37 +3 dagen ingeleid en toen waren de zorgen ook niet voorbij me zoontje kon zijn temp niet omhoog houden en zakte geregeld terug naar de 35 graden een klap in me gezicht en kreeg een deja vu aangezien het zo ook bij het zoontje van me vriendin begon ik werd onwijs bang, durfde me zoontje niet uit handen te geven en hield het constant bij me wat een opluchting einde van de week hield hij eindelijk zijn temp vast o wat was ik blij maar nu 2 maanden na de bevalling kan ik het ook nog niet echt een plaatsje geven , heb het gevoel dat ik gefaald heb heb hier nog met niemand over gepraat alleen met de gyn die vertelde mij dat ik het even in de gaten moest houden en zo nodig naar de HA moest als het erger werd ik ben ook erg bang voor pnd of een depressie de gyn zei ook dat ik me huis zo even moest laten hoe het was en even lekker van me kids moest genieten maar ik wil zo veel wil me huis gewoon weer op orde hebben na 9 maanden het niet kunnen mssn kunnen we hier in dit topic met elkaar er over praten igg zou het fijn vinden mssn kunnen we het zo verwerken
Trotsemama, ik heb inderdaad je verhaal een beetje gevolgt. We waren zo'n beetje tegelijkertijd uitgerekend, dacht ik? Jij hebt het inderdaad ook zwaar gehad, heb vaak je berichtjes gelezen omdat ik me erin herkende. Ik ben ook bang voor een depressie. Maar merk dat ik me niet op moet sluiten. Als ik dingen ga doen voel ik me meteen weer beter. En idd het huishouden laten voor wat het is. Ik vind dat ook zo moeilijk. Ookal lukt het me vaak wel. Ik moet vooral huilen als ik fotos zie met mijn dikke buik, of foto's van toen ik in het ziekenhuis lag, van de bevalling... ik vind het zo erg dat het zo gelopen is.
Hej meid, Wat een verhaal zeg! Heftig hoor. Ik heb dan wel een goede zwangerschap gehad maar ben met 32 weken heel onverwacht bevallen. OOk dit is voor mij een hele klap en is het nog steeds. INmiddels 5 maanden verder. Ik herken dus wel de emoties die je omschrijft. Ik schrijf je hoe het tot nu toe bij mij is vergaan. Ik had ook veel huilbuien en dit zal ook nog wel een tijdje zo blijven dus dat is heel gewoon en ik heb daar ook lekker aan toegegeven. Op de een of andere manier huil je je het er dan toch een beetje uit. Verder heb ik eigenlijk vaak over mijn beruchte weekend nagedacht en in de loop van de tijd ben ik het wat gaan accepteren en kan ik ook de mooiere kanten zien van die periode. Maar ook hierin ben ik nog steeds bezig. Inmiddels ben ik in gesprek met mw/psycholoog om toch te kijken hoe ik de gebeurtenis voor mij een plekje kan geven. Het is eigenlijk toch een soort van verlies. Je hebt zo'n droomplaatje in je gedachten en die is toch wel behoorlijk ruw verstoord en verbroken. Ik denk dat er veel tijd over heen moet gaan en zo stukje bij beetje het kunt gaan accepteren. Wel denk ik dat je het niet weg moet stoppen maar stukje bij beetje je verdriet toelaten en het voelen. O ja en doe het in jou tempo maak ook beslissingen die goed voelen. Zo heb ik pas vandaag de geboortekaartjes van de muur gehaald puur omdat ik er eerder niet aan toe was. Ze hebben dus dik 5 maanden gehangen wat op zich voor de meeste mensen erg lang is maar voor mij niet. Luister dus goed naar jezelf! Sterkte meid.
@duchess volgens mij waren wij gelijk uitgerekend ik zou ook eerst 6 april worden ingeleid maar met 37.2 weer naar het ziekenhuis omdat ik weer bloedverlies had en zou wouden me toen weer in het ziekenhuis houden en die dag erna inleiden maar wou liever nog even naar huis vooor me dochtertje ik heb jou ook gevolgd hier op het forum ik hoop dat we allebij het een plekje kunnen geven mssn dat we hier er samen er over kunnen praten en als het even niet gaat aan elkaar mssn ons hart luchten ! om zo ook er voor te zorgen dat we er wel over blijven praten en zo samen een plekje te kunnen geven ik duik nu lekker me bedje in weltrusten
bijna mijn verhaal op de misselijkheid na en BI vanaf 8 weken en plat met ween remmers het ziekenhuis in met 30 weken, ikbe nniet overgebracht naar ander ziekenhuis, maar wel 8 weken in en uit ziekenhuis met weeen/ harde buiken en remmers. Probeer voor jezelf je erbij neer te leggen dat jou mooie tijd nu pas is, zwangerschap was niet mooi en fijn zal ie ook nooit worden. Ik ben nu een jaar verder en geniet volop van colin, heb het "verwerkt"door te praten en niet te lang te blijven hangen in het feit dat de zwangerschap niet prettig was. ben nu weer zwanger en mijn lijf trapt nu al op de rem heel erg duizelig,zwart voor de ogen en onwijs moe, alles is nagekeken maar zoals de dokter zei als je verder was geweest had je harde buiken gehad om te waarschuwen dat gaat nog niet dus dan maar duizelig.. RUSTIG aan dus, dit word dus nog zwaarder als bij colin, mijn bi is er alweer al is het nu nog bekkenpijn in mijn ogen want ik kan er nog prima mee omgaan en ik a het redden ik ga er vanuit dat ik niet de hele zwangerschap kan werken/lopen en doen wat ik wil. want dat is nu al moeilijk En ik trek mezelf er wel door.. het word vanzelf januari, de bavalling kijk ik niet tegen op en daarna begint het genieten weer voor mij. wat ik probeer te zeggen: vergeet het zinnetje "een zwangerschap hoort een mooie tijd te zijn" voor sommige is dit niet weg gelegd. Ik snap wel heel goed dat het niet zelf uit kunnen zoeken van babydingen niet leuk is, dat is gewoon k*t. Hou er als er een volgende keer komt rekening mee en ga van te voren alvast kijken, hebben wij ook gedaan we zijn wezen kijken voor welke duo wagen omdat ik niet makkelijk kan tillen in mijn zwangerschap vanwege mijn bekken maar ik moet wel weten of ik de duo kan tillen als de kleine er is. als ik niet veel meer kan, gooit mijn man een rolstoel achterin en gaan we zo naar babywinkels, dat is in jullie geval lastiger omdat hij geen rijbewijs heeft, maar een vriendin vast wel.