Ik ben het goed zat...

Tot 30 weken zwangerschap ging alles nog van een leien dakje en voelde ik me prima. Tijdens Kerst (die we bij mijn sm hebben gevierd) werd het minder. Mijn schoonmoeder die alleen maar snauwerig was, en ik durf daar niets van te zeggen. Ik mag ook niet klagen, want ik ben zwanger en moet er maar gewoon blij mee zijn.
Mijn man zegt er ook niets van, omdat hij van mening is dat het niets helpt. Hij zegt dat hij het vroeger wel eens geprobeerd heeft, maar dat ze nou eenmaal zo is en dat hij heeft geleerd haar te negeren als ze zo doet.
Na de Kerstdagen ging het ook niet zo lekker meer. Ik begon het benauwder te krijgen en slaap steeds slechter, omdat ik om de haverklap naar het toilet moet.
Met Nieuwjaarsdag zijn ml en ik even wezen wandelen. De wandeling was helaas iets te ver en toen ik thuis was en even ging zitten, kon ik bijna niet meer opstaan van de pijn 'down-under'. Ik kan sindsdien maar kleine stukjes lopen en ben ook heel snel buiten adem. Conclusie van mijn vk: bekkenklachten. Nu loop ik al een paar jaar bij de cardioloog van het AMC, omdat ik draagster ben van Duchenne en ze mijn hart daar extra in de gaten willen houden. Met 30 weken 24 uur met een holter op gelopen en vorige week woensdag kreeg ik de uitslag: hartritmestoornissen. Ik moest direct aan de bèta-blokkers en val nu ook onder gynaecologische zorg ipv de vk. Het was zelfs nog de vraag of ik in mijn eigen ziekenhuis mag bevallen of in het AMC straks. Gelukkig wordt het toch mijn eigen zh.
Heb nog niet echt het gevoel dat de medicijnen helpen trouwens, heb het nog steeds benauwd, last van hartkloppingen en slaap nu nog slechter.

Eergisteren werd ik wakker met pijn in mijn rug linksachter. Ik dacht eerst dat het een spiertje was en ben even wezen douchen, omdat ik dacht dat het daar wel minder van zou worden.
Nou, niet bepaald. Na het douchen straalde de pijn uit naar mijn zij en voorkant links. Ik dacht het wel even aan te zien, maar heb na een uur toch maar de poli gynaecologie gebeld en kreeg de vk van het ziekenhuis aan de telefoon. Die wilde me z.s.m. zien. Ik dus ml gebeld, die direct van zijn werk naar huis kwam om me te brengen.
Een uurtje later kwam ik daar dus in de rolstoel aan (ik kon van de pijn niet lopen) en kreeg een potje en moest direct naar het toilet gaan om urine in te leveren. Dat zag er al niet goed uit, want het was knalrood. Ze hebben het direct nagekeken en er bleek bloed in te zitten. Direct naar het lab gestuurd en daarna heeft het meer dan een uur geduurd voor ik de uitslag kreeg. Dat was op zich snel, maar met de pijn die ik had, leek het wel een eeuwigheid.
Ondertussen werd mijn buik aan de ctg gelegd om de kleine te checken. Gelukkig bleek daar alles goed mee te zijn. Het apparaat sloeg wel even op hol, wat kwam omdat ik van de pijn mezelf geen houding wist te geven, ik kon absoluut niet stil liggen. Geen idee hoeveel later werd ik gelukkig ontkoppeld en ben ik maar op een stoel gaan zitten/kronkelen.
Na die eeuwigheid kwam de gyn naar me toe en zei dat ik een niersteentje bleek te hebben. Hij vroeg of ik pijn had op mijn rug linksachter en sloeg er ook even op om de plek aan te duiden. Ik schreeuwde het uiteraard uit van de pijn.
Ik kreeg snel een prikje pethidine en kreeg een infuus met (ik ben even de naam kwijt) vloeistof dat mijn urinebuis moest verwijden. Een uur na de pethidineprik begon eindelijk de pijn af te nemen en begon ik me ook een beetje dizzy te voelen. Nou ja, alles minder erg dan die vreselijke pijn. Ik moest wel een nachtje aan een infuus met zoutoplossing blijven en heb nogal slecht geslapen (lang leve de harde ziekenhuisbedden). Ik kreeg om 3 uur 's nachts toch maar een slaaptabletje en heb tien minuutjes daarna als een blok geslapen tot 6.15 uur. Dat lijkt erg kort, maar ik ben bijna elke nacht elke 1,5 uur wakker, dus ik was erg blij met dat beetje extra slaap.
Gelukkig mocht ik na dat nachtje (gisteren) toch naar huis, omdat ik verder geen pijn meer had. Ik moet het vanaf nu wel erg goed in de gaten houden. Om half 2 kwam ml me ophalen en waren we om 2 uur weer thuis. Tegen 5 uur kroop ik heel even achter de pc, maar ik viel doodleuk in slaap in de bureaustoel, zo moe was ik. Nog wel even wezen eten en daarna ben ik direct in mijn bed gekropen en heb twee uur lang als een blok geslapen. Daarna nog wakker geweest tot bijna 12 uur en toen weer dezelfde nacht gehad als voorheen (elke 1,5 uur wakker en moeilijk in kunnen slapen van de benauwdheid).
Toen ik vanmorgen om 8 uur wakker werd, voelde ik me doodop en sindsdien kan ik niets anders dan janken. Ml zou vandaag een jeu-de-boule-wedstrijd hebben en ik heb hem gezegd dat hij wel gewoon kon gaan. Ik zou me wel redden. Maar eerlijk gezegd voel ik me flink beroerd. Kan nog steeds bijna alleen maar janken en heb gewoon nergens meer zin in. Ik ben de zwangerschap gewoon zoooo zat en heb het gevoel dat ik nog een eeuwigheid moet...

Ps: sorry voor het lange verhaal, korter ging helaas niet.

 

Dat is het hem juist. Ik heb nu gewoon nergens zin in. Ik zit voor mijn gevoel in de overlevingsstand: eten, drinken, naar het toilet en op de bank zitten en niksen.
En moet om elk klein dingetje huilen. Ik hoop dat ml snel klaar is met de wedstrijd. Ik wil hem niet vragen naar huis te komen, omdat ik hem zijn plezier ook niet wil ontnemen.