Waarschijnlijk het zoveelste 'klaag'topic maar moet het toch even van me afzetten.... Van februari tot juni ben ik gestopt met mijn pil, in augustus zouden we op vakantie gaan waar niet altijd de mogelijkheid zou zijn voor een goed toilet, dus heb ik 2 maanden m'n pil genomen,waarvan ik tot nu nog steeds spijt van heb. Nu ben ik van eind augustus opnieuw gestopt met m'n pil en zitten we 'pas' in ronde 5. We zitten we in een vriendengroep van een zestal koppels. Vandaag heeft al het 3de koppel een zwangerschap bekendgemaakt sinds de zomer. Ze kennen elkaar een halfjaar en direct na het stoppen met de pil zwanger..ik gun het hun heel erg hoor. Normaal ben ik ook niet zo snel jaloers maar nu is me dit vandaag toch zwaar gevallen.... Echt volledig ingestort sinds we thuiszijn.... Heb dit gelukkig (hoop ik) wel kunnen verbergen voor hun. Ik weet dat we pas in ronde 5 zijn maar ik wil dit zo graag... Ik ben er zoveel mee bezig, waarschijnlijk te vaak. zie het alleen even volledig niet meer zitten.... Ik voel me gewoon zo zwak .... Zijn er nog mensen die zich zo voelen als ze 'pas' bezig zijn?? Sorry als dit echt egoïstisch overkomt ofzo maar kan hier echt met niemand over praten....
Hey , ik snap heel goed dat dat beroerd moet zijn gevallen vooral als je zo graag een kindje wil. Ook ik heb er erg veel last van al de zoveelste aankondigd dat ze zwanger zijn. toch ben ik wel altijd heel blij voor ze. hier afgelopen december een miskraam gehad. We zitten nu weer in de 2e ronde. ik hoop dat je je snel weer wat beter voelt want ik weet hoe beroerd je je moet voelen. heel veel sterkte
Kan er moeilijk over mee praten maar weet zeker dat je niet de enige bent die Zich zo voelt en het is zeker niet egoistisch. Misschien geen reactie die je verwacht maar Zelf was ik ongepland na 2 maanden zwanger en toen dat bekend was bleek dat mijn schoonzus al in ronde 9 zat en het wilde totaal niet lukken. Dit was heel pijnlijk natuurlijk en ben blij dat ze het goed heeft opgepikt. Als je snel zwanger raakt kan je er namelijk ook niks aan doen! Ik voelde me blij maar ook schuldig tegelijk. Ik weet natuurlijk niet of jouw vrienden weten dat jullie proberen zwanger te raken maar probeer het niet tussen jullie in te laten staan! Uit ervaring is het namelijk ook heel moeilijk voor de andere partij die dan bv niet enthousiast durft te praten over de zwschap. Je zit pas in ronde 5 dus goeie kans dat t bij jou straks ook lekker raak is en dat je kan genieten
Ik kan me het heel goed voorstellen. Wij gaan nu naar ronde 3 maar het was bij de vorige gelijk raak en stiekem hoop je dat toch weer, iedereen om me heen is zwanger of net bevallen en hier wil het nog niet lukken.
Bedankt voor de reactie's alvast Het is eigenlijk zo dubbel. Ik was wel heel erg blij voor hun maar toch deed het zo een pijn. Had nooit van mezelf gedacht dat ik er zo mee bezig ging zijn. Vooral sinds ik in augustus gestopt ben met m'n pil denk ik bij alles zo ver na. Had dit nooit over mezelf gedacht ok voorhand Nuja, het goede is dat sinds vandaag mijn man weet hoeveel ik eigenlijk er mee bezig ben al heb ik toch het idee dat dit voor heel heel anders is dan voor mij.... Ik heb het wel tegen een goed vriendin erover gehad maar aangezien zij nog helemaaaal niet bezig is ben kinderen is het enige advies 'jullie tijd komt nog wel'. Ik heb ook gewoon heel erg het gevoel van, alsk het nu al weet dat ik binnen een paar maanden zwanger zou zijn, als ik die zekerheid had dat het me allemaal goed zou zijn. Maar ik ben gewoon zo bang dat het misschien er misschien helemaal niet van komt.... En @marieke24, meid, heel veel sterkte, want aan zo een situatie wil ik nog niet eens denken....zou het me niet kunnen voorstellen hoe me dan zou voelen Zaterdag nod, weer zo erg aftellen, en heel heel erg hopen.... Het voelt wel even goed dat ik even mijn hart kan luchten
Het is ook lastig, vriendinnetje bevalt deze maand van de tweede, terwijl wij eerder bezig waren voor de eerste. Dat is soms best lastig! Praat er over met je vrienden, daarvoor zijn het vrienden! Steun elkaar in leuke en moeilijke tijden! Sterkte!
Maar dat vind ik nu net zo moeilijk, 1 vriendin weet het en zijn vraagt dan soms al van 'en??'. De helft van onze vriendengroep is zwanger en de andere helft is nog niet niet echt mee bezig... Het is wel een leuke vriendengroep, maar serieuzere onderwerpen gaat het meestal niet zo lang over...zo meer even tussendoor. En ikzelf zou het het liefst wel gewoon zeggen maar mijn man liever niet. Familie vertel ik het liever zoiezo niet. (Heel raar, maar dat zou ik al niet kunnen voorstellen) Grrr vind mezelf zo een zeurpiet omdat we pas in ronde 5 zitten
He, Wat je daar vertelt komt me erg bekend voor... Ik zit pas in ronde 2, maar mijn kinderwens is al 7 jaar aanwezig... Ik heb voordien nooit de juiste partner gehad, daarnaast heb ik epilepsie en was het niet evident om aan kindjes te beginnen... ik weet ook dat mijn situatie nog volledig anders is dan koppels die problemen ervaren met vruchtbaarheid en dergelijke... maar ik mocht gewoon niet zwanger worden als mijn gezondheid en medicatie niet op peil stond. Net omdat ik niet MOCHT was het voor mij eens zo erg. Op dit forum heb ik al meerdere keren de opmerking gekregen dat er heus wel meiden waren met een zwaarder traject dan ik. Ik heb inderdaad nog geen miskramen achter de rug, zit ook niet in die medische mallemolen, maar mag ik het daarom niet moeilijk hebben? Ik ben erg blij dat er nog iemand dezelfde gevoelens ervaart als ik. Natuurlijk ben ik minder lang bezig dan jou, maar ik voel ook dikwijls jaloezie. Veel van mijn vrienden, kennissen en familieleden hebben alreeds kindjes. En het is niet dat ik hen dat niet gun, maar ik had ook al lang mama willen zijn! Als er iemand zo een aankondiging van zwangerschap of geboorte doet, ben ik in de 1ste plaats jaloers... eens ik aan het idee gewend ben, ben ik heus wel blij en wil ik zoveel mogelijk betrokken zijn en erover spreken met deze personen. Op moeilijke momenten ben ik nog vaak jaloers hoor, omdat zij hebben wat ik niet mocht. Op dit moment ben ik blij dat het eindelijk kan, maar sowieso is mijn weg ook nog niet afgelegd. Door mijn epilepsie ben ik verplicht om een lage dosis medicatie te blijven doornemen, wat ook wil zeggen dat ik dubbel zoveel kans maak als de doorsnee grouw op aangeboren afwijkingen bij een kindje. Natuurlijk blijft mijn gezondheid ook nog een hekelpunt, regelmatige checkups voor mezelf en een toekomstige kleine spruit zullen noodzakelijk zijn. Ik mag momenteel al, dat is een stap vooruit, maar toch blijft het moeilijk en angstig afwachten. Wees gerust, er zijn meerdere mensen die hetzelfde ervaren. Moest je hier nare reacties over krijgen, trek je dat niet aan hoor! Ieder heeft zijn traject en gevoelens, niemand kan weten hoe moeilijk jij het hebt. Ik wens je alvast veel succes en hopelijk krijg jij ook snel een mooie zwangerschap!
Heel herkenbaar hoor! Ik vond het na 3 rondes ook al te lang duren terwijl je natuurlijk best weet dat het onzin is. Je wilt iets zo graag en dan is het gewoon moeilijk als een ander het eerder krijgt dan jij. Wij zitten nu in ronde 40 (ongeveer) en kan nu wel veel beter relativeren.. haha.. maar hier ook al mensen die bevallen zijn van hun 2e terwijl wij eerder startten voor dat zij überhaupt zwanger waren van de eerste. Ik kan nu beter loslaten dan toen, gek he? Ik hoop voor je dat het snel raak is!
Dat is misschien waar ik net zo bang voor ben... Zou ik het aankunnen moest ik in ronde 28 belanden... (Dus respect voor jullie ) En ik mag mijn gewone migraine middeltjes niet nemen maar dat valt obsoluut niet te vergelijken met epilepsie...migraine gaat gelukkig zo weer over. Ik weet dat ik niet echt mag klagen maar die onzekerheid.. Wens jullie allemaal een mooie zwangerschap toe En merci dat ik eventjes mijn hartje mocht luchten, helpt al heel veel
Ik snap je wel. Als je graag wilt is jet lastig... En tuurlijk gun je het ze en ben je blij voor ze. Maar je had graag gewild dat je het zelf was. En dat jij het nieuws kon vertellen Sterkte hoop dat het snel raak is
Maar denk je dat wij dat van te voren hadden bedacht? Ik denk dat die gedachte voor niemand dragelijk is. Daarom is het ook maar goed dat je niet alles van te voren weet. Als iemand mij toen had gezegd dat ik na 3 jaar nog niet zwanger zou zijn was ik denk ik spontaan depressief geworden. Maar nu ga je door want elke ronde is een kans en elke vervolgstap ook. Zo moet je het ook bekijken, per ronde. En nu ga ik er een cliché tegen aan gooien. "Je moet er minder mee bezig zijn" shocking, uit mijn mond. Niet omdat je dan sneller zwanger bent maar omdat ik gemerkt heb dat het traject dragelijker is.. maar of dat voor iedereen zo geldt?
Ik snap je ook heel goed, zit zelf in ronde 5 en betrap mezelf er al op dat ik onzeker word, zo stom! En wat betreft andere zwangeren.. Een goede vriendin is vlak na ik met de pil ben gestopt zwanger geraakt en daar heb ik weinig moeite mee maar mijn schoonzus (zus van mn vriend) is nu zo'n 6 maanden zwanger, ligt al vanaf week 2 op de bank en ligt alleeeen maar te klagen over hoe moeilijk ze het wel niet heeft.. Ik weet dat sommige zwangerschappen heel zwaar kunnen zijn maar als ze dan zegt dat ze 'nu al klaar met het kind is' en 'zo snel mogelijk wil bevallen omdat ze dan weer iets voor haarzelf kan doen' dan kan ik daar zo kwaad om worden! Geniet van je zwangerschap, wees er blij mee, ik wil het zo graag en jij loopt alleen maar te zeiken en te zeuren!! Oeps liet me even meeslepen (a) Ik heb ook heel veel respect voor de meiden die al langer bezig zijn, ik hoop en duim voor heel veel (snelle hihi) en mooie zwangerschappen en kleintjes!
Heel begrijpelijk en herkenbaar hoor! Voor deze zs heb ik een partiele mola gehad (bij 3 mnd zs gecuretteerd) waarna ik een half jaar niet zwanger mocht worden. Terwijl we voor die miskraam ook al 2 miskramen hadden gehad. Ik vond het slopend, zo graag zwanger willen worden en dan duurt elke maand dat je het niet bent veel te lang! Sterkte meid, en hopelijk ben je snel zwanger!
Van mij ook zeker respect voor alle dames die al zo lang bezig zijn hoor, echt waar chapeau, ik kan me inbeelden dat dat ongelofelijk zwaar is, terwijl wij dan eigenlijk nog maar pas bezig zijn... Wat je migraine betreft en het niet mogen nemen van medicatie...ook niet te onderschatten hoor meid! Ik weet hoe ziek je daarvan kan zijn, mijn moeder heeft het ook lange tijd gehad, dus voel je zeker niet minderwaardig! Iedereen heeft zo zijn 'mankementen' en mindere kantjes. We kunnen ons verhaal helemaal niet vergelijken, ieder heeft zijn leven, zijn gevoelens, gedachten en moeilijkheden, dat wil heus niet zeggen dat jouw verhaal minder erg is dan het mijne, ofdat mijn verhaal niet zo erg is als andere dames hier. Ieder heeft zijn weg afgelegd en zolang we niet in jouw schoenen kunnen lopen, kunnen we niet voelen wat jij voelt. Je mag er zijn Ik hoop voor ons allen dat we binnenkort mogen dromen over de komst van een kleine ukkepuk. En als je iets kwijt wilt, doe dat gerust! Niet iedereen zal begrip kunnen opbrengen voor je situatie hier op het forum, maar er zullen er ook veel zijn die dezelfde gevoelens ervaren!
Ik reageer meestal niet snel op "klaagzangen" zoals ze genoemd worden maar op deze wil ik toch even reageren. Toen ik begin 2011 mijn spiraal liet verwijderen heb ik geen moment eraan gedacht dat ik zwanger zou worden. Natuurlijk weet je dat de kans bestaat en wil je ervoor gaan maar ik bedoel dat ik er echt geen rekening mee hield. Ik leefde van dag tot dag en als mijn ongi kwam wist ik dat de cyclus om was. Ik was dus ook halvelings in schok toen ik na 3 maanden reeds een dikke plus zag op de test. Mijn zwangerschap verliep voorspoedig (op een enkel dingetje na) en ook kreeg ik een geweldig kind in de plaats. Hij werd vanaf het begin maar 1* wakker 's nachts en op 6 weken sliep hij de klok rond: ik was dus echt helemaal in de wolken en niet de vermoeide jonge mama... En toch zei ik tegen iedereen die het horen wou dat ik niet graag zwanger was geweest en miste mijn buik in het geheel niet! Enkele maanden na de bevalling staken de kriebels alweer de kop op. Ik wou 2 kids dicht op elkaar, kwestie van het sociale isolement wat te beperken. Toen onze zoon 7 maanden was hebben we de rubbertjes dus bewust achterwege gelaten. 10 maanden later (en weer totaal niet bezig zijn met zwanger worden) heb ik echter de gehele zomermaanden geen menstruatie gehad. Voor alle zekerheid even langs de gyn gepasseerd en nu staat ronde 30 voor de deur. IUI's en IVF1.0 zijn reeds achter de rug. Tevergeefs. Ivf 2.0 start weldra. Had ik dit ooit verwacht nadat ik de eerste keer zo snel zwanger was? NOOIT! Ik merk wel dat ik nu alles begin te idealiseren, zo ook zwanger zijn! Ik herinner me echt nog heel goed dat ik zwanger zijn niet zo heel leuk vond en nu lijkt het me een wonder het te mogen zijn. Ik denk dat ik me gewoon bewuster ben van het feit dat we echt geluk hadden en voel me schuldig dat ik dat besef toen niet in deze mate had. Aan de snelle zwangerschap zijn we destijds een goed bevriend koppel verloren. Uit jaloezie onder andere op mij, op ons. Dat feit helpt me realiseren dat ik het andere nu ook moet gunnen en ook hiervoor ben en blijf ik hun eeuwig dankbaar. Als een goede vriendin zwanger is huilen we samen! Uit blijdschap en verdriet. Want mijn echte vriendinnen delen mijn verdriet gelijk ik hun blijdschap deel. Dat is de krachtige waarde van echte vriendschap. En eerlijk is eerlijk; ik heb een perfect leven met een schitterende echtgenoot en een prachtkind. Cliché tot en met en een doorn in het oog van vele maar als ons 2de kindje erbij mag komen kan ik alleen maar gelukkiger worden! Het enige waar ik bang voor ben is mijn schoonzus. Zij is tijdens ons traject al zeer spoedig zwanger geworden van haar eerste (nu bijna een jaar oud) en gaat weldra voor nr 2 beginnen. Naar hun aankondiging kijk ik niet bepaald uit. Maar dat ligt meer aan onze innerlijke verstandhouding die compleet scheef zit!
Nee hoor, aan zo een reactie heb ik wel,iets, inderdaad niemand Weet dit gelukkig op voorhand. Had het zo ook helemaal niet bekeken, om heel eerlijk te zijn.... Nogmaals merci voor de reacties allemaal zat gisteren even in een dipje.