Miskraam na 13 weken zwangerschap. Je waant je 'veilig'. Afgelopen zondag 3 januari had ik wat bloedverlies. Bruin bloed. Eerste waar ik aan dacht was wat de echoscopist tegen me had gezegd bij de termijnecho: je kan nog wat oud bloed verliezen. Daar vestig je je hoop op. Vroeg aan mn vriend of hij verloskundige kon bellen, en hij schoot meteen in tranen. Zag het allemaal al gebeuren. De verloskundige was in een bevalling, maar belde ons vrij snel terug. Ze kwam er meteen aan, bevalling was nog niet zo ver. Ze zou proberen het hartje te zoeken. Vertelde ons bij voorbaat al dat het niet altijd lukt, omdat ik een buikje heb en het nog heel klein is. Ze vond inderdaad geen hartslagje. Belde het ziekenhuis voor de dienstdoende gynecoloog en gelukkig konden we direct langskomen voor spoed echo. Daar lig je dan, met spanning te wachten. En dan zie je je kindje.... zonder hartslag. Geloven wil je het niet, maar het was helaas overduidelijk. Ons kindje (Puk zoals we het noemde) was overleden. Na even bijkomen in het ziekenhuis kwam onze verloskundige bij ons zitten bij de gynecoloog. Hij legde uit wat de mogelijkheden waren. Afwachten op een spontane miskraam, opwekken met medicijnen of curretage. Curretage kwam ik zo wie zo niet onderuit, omdat zoals ze zagen het kindje pas na 12 weken is overleden. Meteen nadat ik zag dat onze Puk niet meer leefde zei ik al tegen mn vriend: ik wil 't eruit hebben. Ik kon die confrontatie niet aan... De bevestiging dat mn zwangerschap over was... nee... niet op deze manier. Die maandag, 4 januari, moest ik opnieuw naar de gynecoloog. Deze maakte nogmaals een echo om het te controleren. Blij dat ze het nog een keer controleren, want je blijft ten alle tijden hoop houden, maar helaas.... Nu werd er nogmaals verteld wat ik kon doen. Ik heb meteen voor curretage gekozen. Hoorde dat er iemand van de volgende dag naar die dag was verplaats, dus als ik wilde kon ik morgen al geholpen worden. Hoe hard het ook klinkt: ik was opgelucht. De kans dat ik geconfronteerd werd met de dood van mn kindje werd kleiner. Op dat moment werden mn vriend en ik even geleeft. Hup naar afdeling opname: morgen plek, ja is goed. Oke, bellen met Anesthesie, ja je kan tussendoor. Hier vragenlijst, even invullen. Ok, wachten... Mevr S. Dat ben ik. Ok... alle metingen goed? Ja, alles was goed. Ok, morgen 9u melden poli gyn. Goed? Ja! Ok tot morgen. En dan... de volgende ochtend: wakker worden met tranen in mn ogen. Mn kindje word straks weggehaald. Mn kindje is dood... ! Geloven wil je het dan nog steeds niet. Kwam in het ziekenhuis aan, gelukkig 1 en al medeleven. Ik heb echt een super behandeling gehad ondanks dat de situatie niet super was. Naar de OK, mn vriend op mn kamer. Je ligt op de operatietafel, ademt in en weg ben je... Je word wakker en je bent leeg. Ik had ook flinke buikpijn... maar ik ben leeg. Dat voelt heel heel heel raar. Nu 3 dagen later komt de emotionele kant naar boven. Lichamelijk doet het ook nog steeds pijn, je voelt je beurs van binnen. Maar emotioneel is het nog zwaarder. Gelukkig besef ik me dat de kans groot is dat er iets niet goed was met het kindje. Ondanks dat Puk onderzocht word is de kans zeer groot dat ze niks vinden. Maar het is niet voor niets dat mn lichaam het heeft afgestoten. Het maakt het niet makkelijker, maar wel acceptabeler. Gelukkig hebben we van alle 3 de gynecologen groen licht gekregen met het opnieuw zwanger willen raken. Mag geen probleem zijn. En de verloskundige vertelde al dat bij een volgende zwangerschap ik bij zowel de 8 a 9 weken, de 12 a 13 weken en de 20 weken een echo krijg. Toch al 1 meer dan normaal, i.v.m. deze miskraam. Het zal niet zo zijn dat ik me dan niet minder zorgen maak, maar het is in de tussentijd nog een ectra bevestiging dat het ok gaat. Eerste Puk een plekje geven, daarna gaan we voor. Deze keer echt, want Puk was een geschenk, 1 die we niet verwacht hadden, maar niet minder welkom was. We waren er al helemaal klaar voor, mocht alleen niet zo zijn... Sorry dat het zo'n lang verhaal is geworden... ik kon het nu even kwijt...
hoi geen verontschuldigingen voor het lange verhaal, zoiets kun je niet in 1 zin vertellen. ik kan je alleen maar sterkte wensen en dat je in de toekomst toch een kindje mag verwachten , nadat je dit alles verwerkt hebt spinnekop
Met tranen in mijn ogen heb ik je verhaal gelezen. Heb er geen woorden voor. Heel veel sterkte met jullie verlies!
Heel veel sterkte en als je wilt huilen dan moet je dat vooral doen. Ik voel door jou verhaal opnieuw de pijn en verdriet, waar wij doorheen moesten, maar als de ene deur sluit gaat er weer een ander open. Nogmaals heel veel sterkte voor jou en je mannetje.
Heel veel sterkte met jullie verlies, het zal een zware tijd zijn. Je zal Puk nooit vergeten. Liefs Miek
veel sterkte,ik heb het ook 2 keer megemaakt,eentje op 13 weken en eentje op 11 weken.nu denk ik er nog geregeld aan,normaal waren ze dan nu geboren al .
dank jullie wel voor de mega lieve reacties!! Ben blij dat ik het even kwijt kon... Liefs, MeisjeV + vriend
Wat een schrik moet dat geweest zijn! Het is waar dat de meeste zwangerschappen mis gaan voor de 12e week maar ik voelde me altijd pas veilig als het kindje geboren werd. Dat betekende helaas wel gem. 32 weken spanning,ook niet best. Wens je veel sterkte (en partner) en goed dat je het van je af geschreven hebt!