Hallo meiden, Ik heb even een vraag aan de meiden die weer zwanger zijn/zwanger zijn geweest of op dit moment weer een kinderwens hebben NA een postnatale depressie. Wat heeft jullie uiteindelijk over de streep getrokken? Een behoorlijke zwart/witte vraag, daar ben ik me van bewust, maar ik vroeg het me zo af... Het kriebelt zo ontzettend bij mij! Maar ergens durf ik niet zo goed. Ik hou mijn cyclus nu bij, en op de vruchtbare dagen wordt er met condoom gevreeën. Ik ben zo bang dat ik het (nog) niet aan kan. Het is nog maar sinds kort dat ik 'genezen' ben, hoewel ik nog steeds dagen heb dat ik het erg moeilijk heb. But than again, het ouderschap is ook niet gemakkelijk. Ik verlang gewoon naar het zwanger zijn... leven te voelen binnen in mij... dat intieme... Maar ook daadwerkelijk een tweede kindje erbij? Ik kan mijn vinger er niet goed opleggen wat het nu is... Herkent iemand dit? Liefs Minya
Hee Minya, Ik kan me jouw vraag heel goed voorstellen. Ik zit nog middenin de pdd en denk er ook wel eens aan; ik denk niet dat ik het nog eens durf, het is zo zwaar, maar goed ik heb dan ook een tweeling gekregen en dat maakt de zaak natuurlijk een beetje anders.... Hoe oud is jouw oudste kindje? Heb je wellicht nog tips voor mij om de pdd te doorstaan, hoe heb jij het ervaren? Ik kan me voorstellen dat je bij een tweede kindje alerter bent op signalen en daardoor misschien eerder rust neemt en beter aan jezelf denkt. Succes met je beslissing en ik blijf je even volgen, liefs, twinsmam
Hoi Twinsmam, Bedankt voor je reactie. Mijn zoontje is nu 1,5 jaar. Het is allemaal zo dubbel. Ik zit nog steeds niet helemaal stabiel in mijn vel (misschien toch maar weer eens een keer de HA bellen) Vigo is een druk en veeleisend manntje en ik vind het gewoon elke dag weer érg zwaar. Nu ben ik van nature ook een best moeilijk denkend mens, til aan alles best zwaar, en dat maakt het er allemaal niet makkelijker en positiever om. Ik ben érg geneigd om snel geirriteerd te raken als de dingen niet gebeuren zoals ik het graag wil. Control-freak? Behoorlijk ja... Dat is ook één van de grootste redenen geweest dat ik in een PPD ben beland. Het ging niet allemaal zoals ik het had gewild of had uitgedacht. Ik moe(s)t dus echt leren om alles een beetje te laten varen en het te laten komen zoals het kwam. Hier heb ik het nog steeds iets moeilijk mee, maar gaat al iets beter. En veel praten... heel veel praten! Ik weet niet of je de gelegenheid hebt om je kinds een keer een dag uit handen te geven? Een dag echte quality time voor jezelf kan écht heel erg goed doen! Ik heb van de HA ook anti-depressiva gehad. Zonder medicatie had ik het zeker niet gekunt. Mijn 'probleem' is ook, dat ik niet snel toe zal geven aan mijn 'falen'. Dus bij een eventuele tweede kindje, zal ik denk ik misschien net zo hard doorbikkelen als bij de eerste. Ik ben pas naar de HA gegaan toen Vigo 9 maanden was. Toen trok ik het écht niet meer. Werd gillend gek! Erg fout, ik weet het, maar das het aard van het beestje. Ik weet het niet... vind het allemaal érg moeilijk....
nou ik kan je vertellen dat door de 1e zwangerschap al mijn hormonen zo door de war zijn geraakt dat ikzelf ook een postnatale depressie heb gehad terwijl ik altijd dacht dat alleen maar vrouwen kon overkomen die al zwak waren (hoe stom en naïef kun je zijn) maar ik kreeg em dus wel en dat heeft bijna 3 jaar geduurd. tot het moment dat ik zwanger was (wist ik eerst niet) voelde ik me veel en veel beter later bleek ik dus al even zwanger te zijn en ik heb het idee dat mijn hormonen juist door die 2e zwangerschap weer helemaal op zijn plek terug zijn gekomen om het maar simpel te zeggen, ik was dan ook best wel bang voor een 2e depressie toen ik van onze 3e zwanger was, maar niets was minder waar gelukkig. Ik hoop dat het bij jou hetzelfde zal gaan meis, misschien dat je je straks weer net zo voelt als je je altijd hebt gevoeld voor je depressie (zwangerschap)
ik heb ook een PPD gehad na de eerste, en was na 8 maanden alweer zwanger (niet helemaal gepland, maar wel heel welkom). ik was nog helemala niet ontzwangerd en ook nog niet geheel hersteld na de PPD, maar gek genoeg voelde ik me toen ik ongeveer 16wk zwanger was opeens veel stabieler (waarschijnlijk door de hormonen?), was het best een goede zwangerschap. op het eind heb ik een enorme dip gehad omdat ik zó bang was voor de bevalling en dat ik evt. weer een PPD zou krijgen, maar godzijdank vlak voor de bevalling was ik weer uit die dip, en heb ik een goede bevalling gehad en een geweldige kraamtijd! deze keer niks geen PPD, ik weet nu wat die rose wolk is! al die zorgen om niks... als we tzt voor een 3e kindje zouden gaan, ga ik me niet meer zorgen maken om de PPD (hooguit om de naderende bevalling ) ik had echt niet het gevoel dat ik er al echt klaar voor was, een 2e kindje na die PPD, maar het bevalt echt super! het gaat zelfs veel beter dan met 1 kindje. tis natuurlijk wel érg druk maar dat went ook... voorzorgmaatregelen nemen scheelt al een hoop (ik heb ervoor gezorgd dat ik meer rust kreeg dan bij de 1e, o.a. door direct na de bevalling in het ziekenhuis 2 nachten echt goed te slapen, en deze keer geen borstvoeding te geven om op die manier veel meer energie voor mezelf over te houden) ook was er al veel meer rust omdat we nu al zoveel ervaring hadden, ook toen de kraamverzorgster wegging was ik helemaal niet wanhopig van kan ik dit wel, en wat moet ik nu doen. ik schoot alleen in de stress omdat mijn oudste zoon me nog ff wat teveel was, die was heel erg druk en ik kon hem nog niet tillen e.d., maar dat was binnen een paar dagen ook wel weer goed gekomen. ik heb zelf echt het gevoel dat je een 2e (en waarschijnlijk ook 3e, 4e.. etc) kindje veel meer 'er ff tussendoor doet'. je hebt al een dagritme, veel ervaring, etc het is echt zo anders dan het 1e kindje het kan dus echt goed gaan bij een volgend kindje na een PPD
Hai Minya, Je verhaal komt me heel bekend voor. Mijn man en ik hebben ook een wens voor een 2de kindje, maar durven het ook niet helemaal aan. Ben zo bang dat het weer verkeerd gaat. Ik ben nu wel gestopt met de pil omdat ik die troep er niet meer in wilde hebben. En nu gaat het wel beter. Maar voorlopig stellen we onze wens even uit tot het echt voor 200% goed met mij gaat. Liefs Vanessa
Moeilijk is dat hé? Je gevoel en je verstand liggen helemaal overhoop... Je wordt van de ene kant naar de andere kant geslingerd. Vind het behoorlijk vermoeiend moet ik zeggen... Vandaag toevallig een paar oude kleertjes van Vigo opgeruimd... zelfs zijn allereerste kleinste sokjes lagen nog in zijn sokkenmandje Toen ik die in de hand had, werd ik wel even heel emotioneel (om een paar sokken ) Heb er lekker aan geroken en met weemoed terug gedacht aan die lieve kleine voetjes en teentjes... en toen kreeg ik plots een heel erg heinwee gevoel. kan alleen niet goed plaatsen waar dat weg komt. Had ik dat gevoel omdat ik zoveel gemist had van Vigo toen hij nog zo klein was? Of verlang ik gewoon écht weer naar een klein hummeltje? Voorlopig laten we de kinderwens ook maar even vppr wat het is. Zolang ik nog niet 200% zeker weet wat dit gevoel nu precies is, stort ik me liever ook niet in dingen waar ik (achteraf) misschien helemaal nog niet klaar voor ben geweest.... MOEILIJK MOEILIJK MOEILIJK! :x
Onze dochter is nu drie maanden en ik heb ook een ppd, maar ik moet nog niet denken aan een 2e. Eén van mijn angsten hierin is dat ik het nu al als zo zwaar ervaar, terwijl we een heel makkelijk meisje hebben. De zwangerschap en bevalling zijn ook goed gegaan en zij doet het dus ook goed. Maar als ik het nu al zo moeilijk heb, hoe moet dat dan met een 2e? Gaat het dan weer allemaal zo voorspoedig en zo niet, kan ik dat aan? Ik kan het me niet voorstellen. Bij een 2e heb je ook nog de zorg voor de oudste, dus het zal zeker niet makkelijker worden. Dus voor mij voorlopig geen 2e. Mocht die drang ooit komen, zal ik er eerst ook heel goed over gaan nadenken en uitgebreid met mijn vriend bespreken wat de gevolgen kunnen zijn.
Zo herkenbaar, heb vorige week nog wat kleren opgeruimd van Jason. Kan me haast niet meer voorstellen dat hij daar met zijn lijfje in heeft gepast. Hier kriebelt het ook erg goed, maar we hebben besloten om nog een tijdje te wachten.