Beste lotgenoten, Op het moment dat ik HET berichtje las op zijn telefoon, viel mijn wereld in duigen: "Ik heb nog nooit zo naar je verlangd als afgelopen week". Ik heb mijn koffers gepakt, ons zoontje van 18 maanden meegenomen en ben bij mijn ouders ingetrokken. Nu hebben we een time out om beslissingen uit emoties te voorkomen zoals hij dat mooi verwoord. Al denk ik op dit moment dat het een gedane zaak is. Ik heb het niet meer helder in mijn hoofd en wil graag mijn verhaal kwijt hier. 5 jaar geleden is mijn man ook vreemdgegaan. Toen hebben we besloten door te gaan aangezien we allebei nog heel graag wilden en hij op dat moment ook dacht dat dit nooit weer zou gebeuren. Heel veel gepraat en we zijn erg naar elkaar toegegroeid: onze band werd heel sterk. Het vertrouwen was broos en op het moment dat zoiets gebeurd sta je niet meer compleet onbevangen en onbezorgd in een relatie. Wel vond er een soort verdieping plaats en we dachten allebei dat onze relatie uiteindelijk sterker hierdoor was geworden. Toen ons relatie op een hoogtepunt was hebben we besloten ons zoontje te 'maken'. Na mijn bevalling ging het bergafwaarts. Man ging veel op stap. Hier hebben we veel ruzies over gehad aangezien het best een zware periode was: baby die veel huilde, met veel gebroken nachten en chronisch slaapgebrek. Machteloos zag ik toe hoe onze liefde wegglipte. Ik heb hem meerdere malen geconfronteerd met zijn gedrag en afstandelijkheid. Voelde dat er niet iets in de haak was en de signalen waren daar. Hij bleef ontkennen. En hij was daar zo goed in dat het gevoel wegstopte omwille van ons zoontje. Ik denk dat hij vluchtte in uitgaan in plaats van het samen te doen, als gezin. Dat neem ik hem heel erg kwalijk, dat hij ons geen eerlijke kans heeft gegeven. Door de vele ruzies en het feit dat ik hem toen al niet meer 100 procent vertrouwde ging er iets kapot bij mij. Afgelopen maanden voordat ik dit ontdekte durfde ik af en toe te fantaseren over een leven zonder hem. Zelf heeft hij heel veel spijt en neemt de volle verantwoordelijkheid. Hij kent haar alleen van het stappen maar heeft nog wel sms contact met haar (tot op de dag van vandaag) Volgens hem heeft hij nooit nagedacht over de gevolgen, zich erin gestort en alles weggestopt. Hij wist dat ik na die eerste keer dit nooit meer wil meemaken en dat dit de enige kans was die hij kreeg. Daarom heeft hij gelogen zegt hij. Hij weet het op dit moment ook niet. Hij zegt dat hij nog veel van me houd, maar of dat genoeg is weet hij ook niet. En daarbij hij heeft ook gevoelens voor haar en is aan het uitzoeken of die verliefdheid echt is of niet en of hij deze geromantiseerd heeft. Wat hij ook beslist, ik denk dat ik al een beslissing genomen heb. Ik kies voor mezelf en wil dit nooit meer meemaken. En het feit dat hij het nu ook niet weet betekent dat hij sowieso geen vechtlust heeft voor een lijmpoging. Het zure is dat de emmer niet leeg is, ik hou ondanks alles nog van hem en hij van mij, we zijn altijd beste maatjes geweest. Ik had niet het idee dat onze relatie in de basis slecht was. Ik kan dat gevoel moeilijk uitschakelen. We zijn 10 jaar bij elkaar geweest en hebben lief en leed gedeeld. Vind het zo ontzettend erg voor mijn zoontje van 1,5. Hoeveel krijgt hij hiervan mee, wat zal de schade zijn, en schrik van de verhalen die ik op internet lees over hechting e.d. En natuurlijk het alleenstaande moederschap. Ik voel me verdrietig, gekwetst, vernederd, heb het gevoel gefaald te hebben, naief etc. en boos bij vlagen. Vooral om wat hij ons heeft aangedaan en iets wat zo mooi had kunnen zijn kapot heeft gemaakt. Grootste verdriet heb ik dat hij zijn zoon een fulltime vader heeft afgenomen. Ik ben echt bang voor de toekomst... Hoop dat jullie mij een hart onder de riem kunnen steken..
Heftig! Dapper dat je voor jezelf kiest, alleen al door die beslissing weet ik zeker dat jullie met zn 2tjes het wel redden! Hij heeft in mijn ogen genoeg kansen gehad! Ik wil jee veel sterkte wensen. Liefs
Wat een verhaal, wat moet dit moeilijk voor je zijn! Dat dit de 2e keer is maakt het natuurlijk allemaal nog moeilijker. Ik kan je niet helpen met je keus, kijk in je hart. Wat wil JIJ? En denk je dat een relatie zonder vertrouwen ooit nog gaat werken? Kan me goed voorstellen dat het hier echt ophoud voor jou, maar herken ook de woede, angst en het verdriet voor je zoontje. Mijn ex is ook vreemdgegaan maar heeft ook voor haar gekozen. Ik had alsnog willen vechten voor mijn gezin(ondanks iedereen mij voor gek verklaarde) maar zijn hart lag bij de ander. Voor zover ik weet is hij niet eerder vreemdgegaan dus wel een heel ander verhaal. Ook ik heb angst en verdriet om de toekomst van mijn kinderen, maar zal er het beste van moeten maken. Succes met je keuze en heel veel sterkte gewenst!
Ik ben ook bij mijn ex weg door vreemd gaan. Ik heb ook een sms gelezen en ben direct die dag opgestapt met mijn zoon. Mijn zoon was toen bijna 3 maanden. Ik heb nooit meer vertrouwen in hem gehad, en doe het nu al 4 jaar alleen. Ik zou er niet voor kiezen om het uit te praten en dan eigenlijk nooit meer vertrouwen te hebben, dit is jou 2e keer al... Nee zou voor mezelf kiezen en voor mijn kind. Mijn ex wist: vreemdgaan is einde relatie en heb dit ook per direct gedaan dus Ben opgestapt en nooit weer terug gegaan, er speelde meer hoor... maar vreemdgaan pik ik niet en terug gaan? ik zou hem nooit meer vertrouwen.
Hoe donker de lucht nu ook lijkt, jij gaat het samen met je zoon wel redden. Je staat op het punt om een hele dappere stap te nemen en te kiezen voor een beter leven voor jullie. In mijn ogen is je zoontje beter af met een parttime papa waar hij een goede band mee krijgt en een mama die (over een tijdje) gelukkig in het leven staat dan dat hij opgroeit in een gezin wat met plakband aan elkaar gehouden wordt. Je verhaal doet me verdriet, want niemand verdient het dit mee te maken. Succes, sterkte, en een knuffel.