Sorry voor mijn late reactie ladies, ik realiseerde me helemaal niet dat ik zomaar lieve reacties kon ontvangen op mijn verhaal!! Thxx! Misschien een mooi moment om ook goed nieuws met jullie te delen. Met de tweeling gaat het nu erg goed, ik hoop dat het zo blijft! Ze zijn ontspannen, drinken goed, slapen een stuk beter en huilen veel minder. Het nieuwe voedingsschema pakken ze heel erg goed op en dat brengt rust. Van het CB kregen we geheel vrij van kosten een cursus babymassage aangeboden en dat was ook een eyeopener! Mijn lieve zoon ontspande namelijk pas toen ik ook kon ontspannen tijdens het masseren Het werkt dus twee kanten op en sinds ik daar bewust van ben, kan ik het beter loslaten. Ook heb ik wel moeten leren dat huilen erbij hoort en door veel te luisteren en naar mijn kinderen te kijken, leer ik welk huiltje wat betekend. Ook goed nieuws aan de kant van de Arbo. Ik heb simpelweg aan hem tijd gevraagd om mezelf weer op de rit te krijgen. Hij deed daar helemaal niet moeilijk over, al was hij wel scherp en kritisch in welke stappen ik zou gaan zetten. Afgesproken (ook met leidinggevende, die het helemaal prima vond) dat ik twee sporen ga oppakken; fysiek om mijn bekkenklachten aan te pakken bij de fysio en bij de osteopaat om de rest van mijn lijfelijke ravage na HELLP aan te pakken. Dit spoor had ik al ingezet. En nu nog het psychische spoor, want ook dat heeft echt wel aandacht nodig en ik heb hulp nodig bij het verwerken en het een plekje geven. Heel fijn dus, niemand zit te pushen en ik kan hiermee heel gericht aan de slag. Oja, ik ben met de tweeling bij een osteopaat geweest. Ik had alleen geen goed gevoel bij die man. Ik ga nu zelf naar een andere osteopaat, die het ook heel erg goed kan uitleggen. Ik neem mijn zoon over een week ook mee naar haar, eens kijken wat zij aan hem merkt. Nou, weer een heel verhaal. Ik hoop met dit te schrijven dat het jullie misschien ook moed geeft.
Ik merk dat ik het heel moeilijk vind om uit te leggen aan mijn omgeving wat ik voel, hoe het is geweest en welke zorgen ik heb gehad. Ik heb het zelf nog niet eens op een rijtje, laat staan dat ik er woorden voor kan vinden. Ik heb ook wel eens gedacht dat je je dit niet kunt voorstellen als je het zelf niet hebt meegemaakt. Mensen in onze omgeving denken veel 'ze zijn nu thuis, dus alles is goed' en je hoort ze niet veel meer. Mensen vragen niet meer hoe het gaat, terwijl misschien de eerste periode thuis nog pittiger is dan toen ze in het ziekenhuis lagen. Tuurlijk is het fijn ze bij me te hebben, maar ik heb er dan ook wel helemaal alleen verantwoordelijk voor . Mensen komen met misplaatste opmerkingen en goed bedoelde verhalen van andere prematuren die 'nooit' iets hadden en dus alles komt goed. Heel frustrerend is dat, alsof onze kinderen niet hun eigen pad hebben, hun eigen zorgen. En verder denken veel mensen dat we de kids wel meeslepen overal naar toe, terwijl ik zeg dat ik dat niet doe nu ze zo onrustig zijn. Mijn schoonouders blijven maar zeuren dat we langs moeten komen. Het antwoord is nog steeds 'nee' en daar zijn ze diep beledigd over, al zullen ze dat nooit uitspreken. Je merkt het aan alles. Vermoeiend, maar het is even niet anders.
Heel herkenbaar deze verhalen. Mijn jongens zijn met 33.3 wk geboren (vanaf 25 wk lag ik in het ziekenhuis met 2-4 cm ontsluiting). Ik had geen hellp, maar heb wel een uterus bicornis (hartvormige baarmoeder) waardoor ze met z'n tweeen in een halve baarmoeder zaten. Het pastte dus gewoon niet meer. Het gevoel van een falend lichaam herken ik dus zeker. Inmiddels zijn ze bijna twee en het zijn twee heerlijke gezonde mannetjes. Maar het verdriet van het gemis van een zorgeloze zwangerschap, kraamtijd enz. blijft altijd ergens hangen. Niet dat ik er vaak aan denk, want meestal ben ik gewoon heel gelukkig, maar als een vriendin een kindje krijgt kan ik toch heel jaloers zijn op haar roze wolk.
@Angelique Doe waar jij/jullie je goed bij voelt. Die verhalen van andere prematuren"" kun je met een flinke schep zout nemen hoor. Wij hebben ze ook gehoord. Mensen denken alleen maar dat andere prematuren nooit iets hadden omdat ze niet van de problemen horen of ze niet willen horen want het gaat toch goed je hebt ze thuis.
Ook een uk die er te vroeg was,voor mijn gevoel ook veel gemist.we hebben niet zoveel meegemaakt als jullie.ik vond het al moeilijk dus laat staan hoe jullie je voelen. Heb helaas geen antwoord maar bij deze een dikke knuffel
Hallo iedereen, wat herkenbaar allemaal. Ik ben 3 maanden geleden bevallen van mijn eerste kind, een zoontje. Ik lag met 26,5 wk in het ziekenhuis met gebroken vliezen en hij is met 32,2 weken geboren. Heel dubbel allemaal, want aan de ene kant ontzettend dankbaar dat hij nog zolang in mijn buik heeft kunnen zitten, maar aan de andere kant verdrietig om wat ik allemaal heb moeten missen. Van tevoren nooit gedacht dat ik hier veel moeite mee zou hebben. Dacht van tevoren, wat moet dat moet, als alles maar goed komt. Nu kan ik zo huilen als ik een normale bevalling zie op tv. Ook valt het me erg tegen hoe het nu gaat. Eerst de bedrust, spoedkeizersnede, matige start, kolven, meerdere malen borstontsteking, sondevoeding thuis, je afvragen of je kind er iets aan heeft overgehouden, bezoeken chiropractor ivm veel onrust en huilen van T. Nu gaat het inmiddels wat beter, maar ik kan me erg storen aan opmerkingen van anderen. Sommige mensen denken dat wanneer je kind weer goed op gewicht is, vanaf dan alles weer normaal is. Als ik zeg dat hij veel huilt zeggen anderen: haha, waarom zou je het beter hebben dan een ander.. Ook word ik heel boos van opmerkingen als; Ja ik moet het rustig aan doen van de gyn. Maar als ik 35 weken ben, ga ik wel wat meer doen, dan is het er misschien wel met 37 weken. En dat ook nog van naaste familie!! die alles van dichtbij hebben gezien. Gelukkig zijn er ook veel mensen die de situatie wel begrijpen en ik moet maar accepteren dat niet iedereen snapt wat een vroeggeboorte met zich meebrengt. Zelf zou ik het ook niet snappen als ik het niet had meegemaakt. Ik probeer me vast te houden aan alle positieve dingen en dat gaat bijna altijd wel goed, maar soms ook even niet. Dan is het fijn om te lezen dat ik niet de enige ben!!