Nu ruim een week geleden is mijn tweede miskraam begonnen. Lichamelijk ben ik helemaal hersteld. Psychisch is het een ander verhaal.. Daarbij komt dat mijn schoonzus momenteel een baby heeft van 10 weken en mijn andere schoonzus 25 weken zwanger is van haar eerste na de eerste poging. Kortom, om ons heen pril babygeluk en wij staan met lege handen terwijl we ook zo graag willen.. Ik was vandaag in een babywinkel om alvast een kraamcadeau voor haar uit te zoeken en merk dat dit me zwaar valt. Ik voel me bedrukt, eenzaam, boos, teleurgesteld en ga zo maar door😌 Mijn vriend en ik zijn weer begonnen met klussen maar ik heb geen vertrouwen meer in het proces van zwanger worden en zwanger blijven. Ik ga wel proberen om er minder obsessief mee bezig te zijn. Dus geen ovulatiemethoden, geen granaatappelsap of tarwekiemolie gebruiken.. Dat soort dingen geven namelijk toch geen enkele garantie en al die moeite die het kost is in mijn geval al voor niks gebleken.. We zijn na deze miskraam ook in het ziekenhuis beland en de gynaecoloog heeft mij de tactiek 'go with the flow' geadviseerd. Maarja...zoiets is altijd makkelijker gezegd dan.... Ik weet niet zo goed wat ik met dit verhaal wil. Denk gewoon van me afschrijven. Dat lucht al op😊.. Tips en/of steun van mensen die het zelfde meemaken of hebben meegemaakt zouden wel welkom zijn. Alvast bedankt😊
Geen tips maar wel een lotgenoot die met je mee boos eenzaam teleurgesteld en verdrietig is. Het komt en het gaat, dat moet je in gedachten houden. Als je je down voelt ga je er in mee en mag je je best even heel zielig vinden. Je mag jezelf dan ook besrt even verwennen met iets leuks kopen, kruikje/dekentje op de bank, reep chocolade wegknagen, je favo serie kijkem.... Om jezelf daarna weer bij elkaar te rapen om de blik vooruit te zetten
Ook hier een lotgenootje. 5 dagen geleden inmiddels. En ja het is zwaar. Zoals bubbels hier al zegt het gaat op en af. Goede en slechte dagen en dat mag. Een groot deel zijn ook nog hormonen die in je lichaam zitten waardoor je dat soms zo voelt. Meer dan sterkte kan ik je niet wensen. Vergeten zullen we het niet, als de scherpe randjes er maar af gaan. Huilen mag, is zelfs goed en praten en van je afschrijven ook. Idd minder obsessief bezig zijn helpt in het voortraject. Ik denk dat we niet meer onbezorgd in een nieuwe zwangerschap zullen zitten.
Bi mij gaat het ook met ups en downs, elke keer weer zoeken hoe nu verder. Ik lees regelmatig dat sommige vrouwen het inderdaad wat meer loslaten en dat dat hen helpt. Bij mij werkt dat niet, maar ik heb ook een nogal controlfreak achtige persoonlijkheid. Dus ik bleef temperaturen en ovulatietesten doen. Al moet ik zeggen dat ik met dat laatste pas na een half jaar begonnen ben. Granaatappelsap etc nam ik pas bij mn vierde zwangerschap. Blijf vooral voelen wat je nodig hebt: wil je er meer of minder over praten? Wil je er meer of minder mee bezig zijn? Mij heeft yoga ontzettend geholpen om te leren ontspannen en mij lekker in mn lijf te voelen. Als ik er doorheen zit werkt voor mij ook een stuk hardlopen. Nu sinds mn vierde miskraam ben ik heel gezond aan het eten, maar heb ook periodes alles gegeten wat ik wilde (chips, ijs en heeeel veel chocola). Soms zat ik dagen lang alleen maar op fora info te zoeken, verhalen te lezen en van mij af te schrijven. Heb ook periodes mezelf een Google verbod gegeven of even niet op fora gezeten. Het is elke keer zoeken, wat heb ik nu nodig..... In jouw geval kan het 'gewoon' nog dikke pech zijn. Moeilijk om daarop te vertrouwen, maar wie weet kan je weer opladen en hoopvol opnieuw proberen. Zo niet, zou je verder kunnen kijken (wat er automatisch wel weer toe leidt dat je er meer mee bezig bent). Sterkte!
Ik heb geen ervaring maar wil jullie even een hart onder de riem steken een vriendin van mij dat weet ik nog goed had echt miskraam na miskraam onverklaarbaar in totaal 8 miskramen gehad voordat zei haar eerste gezonde dochter kreeg allemaal rond de 8 weken ging het mis Maar zei is altijd zo positief gebleven vond steun in haar geloof En inmiddels 3 mooie gezonde kindjes en tussen door nog een aantal miskramen Blijf hoop houden ik hoop echt dat dit jaar jullie jaar word
@bubbels, irene en frummels. Jullie ook heel veel sterkte. Hoe verdrietig ik het voor jullie ook vind, toch haal ik wat steun uit het feit dat we dit niet alleen doormaken. @bubbels: heb mezelf de afgelopen week wel verwend met nieuwe kleren. Dat geeft wel een lekker gevoel😊 @frummels: yoga en hardlopen zijn idd goede manieren om je hoofd leeg te maken, maar passen helaas niet bij mij... En inderdaad het gaat met ups en downs. Toen het net begonnen was met bloeden enz betrapte ik mezelf zelfs op de gedachte dat ik blij was dat het over was. Het gevoel dat ik mezelf weer terug kreeg. Mijn oude lichaam weer terug, en alles kunnen eten en drinken. Maar nu ik weer rond de eisprong zit baal ik zo dat alles weer van voor af aan moet beginnen.. Heb vandaag ook nog getest en de test was wel afgelopen maar nog wel duidelijk zichtbaar...heb in ieder geval wel de herkenbare steken gevoeld die ik altijd herken rondom mijn eisprong. Hopelijk is dit een goed teken😊
De enige manier hoe je een miskraam een plaatsje kan geven, is door het los te laten en te blijven praten over je verdriet. Mijn eerste missed abortion op 11 weken, kwam aan als een aambeeld in m'n gezicht. Niet voelen aankomen, enkel een onrustig gevoel de laatste week. De tweede miskraam (een buitenbaarmoederlijke zwangerschap) viel me zwaar omdat ik naast verdriet ook een eileider kwijtspeelde. De derde miskraam kreeg ik op het toilet van de Efteling. 3x enorm balen... En iedereen rondom me bleef maar zwanger worden en kinderen krijgen. Op een bepaald moment zat ik er zo door, dat ik met een psycholoog gaan praten ben. Dat luchtte op, want daar kon ik zonder schroom mijn gevoelens kwijt. Ik kon weer 'blij' zijn voor anderen en leerde m'n focus verleggen. 5 jaar later ben ik opnieuw zwanger. Het gaat wel met me. Ik ben ongeruster en voorzichtiger dan ooit, en genieten is moeilijk. Daarnaast merk ik ook dat het verdriet van mijn vorige miskramen niet weg is. Deze zwangerschap vervangt de anderen niet. Ik heb het een plaatsje gegeven, maar ik voel geen 'gerechtigheid' ofzo. Soms heb ik nog een moeilijk moment, en kan ik er nog om huilen, en dat lucht dan even op. Ik heb er gewoon mee leren leven, door mijn focus te verleggen, denk ik
Hallo allemaal, Wat een herkenbare verhalen, mijn 1e miskraam kreeg ik vorig jaar mei, en inderdaad iedereen om me heen zwanger.. Babyshowers cadeautjes kopen, overal had ik moeite mee, niet zozeer door jaloezie, maar meer de onbeantwoorde vraag van: waarom mocht mijn kindje niet doorleven? We hadden al een echo met kloppend hartje gehad. Pas na 6 maanden wilde we het weer opnieuw proberen en in december was ik weer zwanger. Ik was echt opgelucht want rond die tijd was mijn uitgerekende datum en daar had ik het best moeilijk mee. Nu bloed ik sinds gisteren best veel... zaterdag echo gehad en het vruchtje was geen 7 weken maar 4 a 5 weken... wat een klap. Bij ons ligt het iets anders, we hebben al 3 gezonde kinderen, maar nu 2 miskramen achter elkaar, ik voel me zo teleurgesteld en onzeker in mezelf... Ik ben bang dat ik iets mankeer ofzo... de onzekerheid om het nog een keer te proberen en daarbij de grote wens voor nog 1 kindje... Door dit alles besef ik me al te goed hoe dankbaar we moeten zijn voor de gezonde kindjes.. maar de wens om het nog 1 keer mee te mogen maken wordt alleen maar groter... Ik ken weinig mensen die dit hebben meegemaakt, en zoals jullie het allemaal beschrijven, zo voel ik het ook. Ik zie er enorm tegen op om mn werk vandaag te bellen en uit te moeten leggen dat ik weer een miskraam meemaak. Hoe gingen jullie met het verlies om? En vooral hoe ga je verder met proberen met die angstgevoelens??
En inderdaad het gaat met ups en downs. Toen het net begonnen was met bloeden enz betrapte ik mezelf zelfs op de gedachte dat ik blij was dat het over was. Het gevoel dat ik mezelf weer terug kreeg. Mijn oude lichaam weer terug, en alles kunnen eten en drinken. Maar nu ik weer rond de eisprong zit baal ik zo dat alles weer van voor af aan moet beginnen.. Zo herkenbaar! Heb het idee dat weinig mensen snappen dat je ook eerst opluchting kan voelen. Bij ons had ons zoontje geen kans op leven. Natuurlijk had ik liever een goede zwangerschap gehad maar toen bleek dat dat niet ging wilde ik het zo snel mogelijk achter de rug hebben. Ik moet mij ook eens gaan oriënteren op sporten oid om mijn hoofd leeg te maken. Jammer dat mijn bekken hardlopen niet waarderen
Mamavancse ik heb ook al 2 gezonde kids. Dat maakt aan de ene kant dat ik beter kan relativeren maar aan de andere kant, wat is er nu mis! Waarom lukt het nu niet! Medio februari hebben wij gesprek om te horen of we nu gewoon dikke pech hadden (wij hebben de zwangerschap zelf moeten afbreken) of dat er kans op herhaling is. Bij dat laatste ga je je toch afvragen of het wel verstandig is het lot nog eens te tarten
Bubbels84, dat je jezelf afvraagt om het lot nog eens te tarten dat speelt vooral bij mijn man, tuurlijk bedenk ik het me ook, maar omdat ik al 3 gezonde kids heb ben je gewoon stomverbaasd en verdrietig. Mijn ervaring is dat andere mensen soms opmerkingen maken waar ik echt niks aan heb zoals, het was gelukkig nog maar pril of beter zo dan een ziek kind.. Natuurlijk weet ik dat en het is zo! Geruststellend vind ik dat absoluut niet ik vind het heel hard en cru. Dit keer gaat het me wel 'beter' af als de vorige keer, ervaren jullie dit bij een 2e miskraam of meer ook zo? De vorige keer was ik een hopeloos wrak echt waar... Dit keer was het al anders, je bedenkt je al dat de zon niet voor niets opgaat en dat het een wonder mag zijn als het ook echt doorgroeit, soms kijk ik naar mn kids en denk ik echt van wow, ik heb er toen echt weinig bij stilgestaan wat een geluk ik had.
Hoi lieve hope, Wat rot he..ik heb ook mijn downs. Ik kan alleen niet meer huilen. Het voelt alsof ik leeg ben en mijn tranen op zijn. Ik probeer verder te leven en mijn ding te doen. Bij mij gaat het eigenlijk op dit moment wel redelijk. Ik deed sowieso geen ovulatietesen of granaatappelsap. Na 3 miskramen zoek ik het op in de spirituele hoek. Ik ga me meer ontspannen en genieten van het leven. Mijn man en ik willen er echt niet meer mee bezig zijn want het beheerst je leven zo erg. Hoe gaat het nu met je?
Hier ook een lotgenoot. Wij hebben 2 weken geleden na een zwangerschap van bijna 12 weken ons kindje verloren. Ik worstel met dezelfde gevoelens. Ik vind het verschrikkelijk als anderen nu wel zwanger raken/zijn. Bang dat iemand onze naam inpikt etc. Ik had al zomerkleding gekocht (zowel voor de baby als positiekleding voor mij). Nu weet ik dat ik geen zomerbaby meer krijg (tenzij ik pas over 9 maanden weer zwanger ben). Het is zo'n intens verdrietig proces waar niemand je op voorbereid... Ik wil ook graag mijn lichaam en cyclus terug zodat we verder kunnen. Hoewel ik helemaal geen zin heb om weer te klussen op vaste momenten en in de weer te zijn met ovulatietesten. Maar als ik dat niet doe dan vergooien we onze kansen. Met een peuter om ons heen doen wij het niet standaard om de dag namelijk. En dan hebben we het nog niet eens over die onzekerheid als ik wel weer zwanger mag zijn, want we hebben geen garantie dat het niet weer mis gaat met 12 weken... Hoewel ik me best sterk voel en voor mijn idee stapjes vooruit ga, vind ik het toch een mega pittig traject en is mijn hoofd er voortdurend vol van.
Ik hoop dat het beter met jullie gaat met de tijd Ik vind het ook heel erg dat ik geen zomerbaby meer krijg, ik had me er zo op verheugd Gaan jullie nu weer door? Wij hebben na de vorige miskraam besloten om niet gelijk door te gaan. Deze keer voelt het alsof ik na 7 weken gewoon heel erg ongesteld geworden ben. Dus we gaan we door, maar als het dit jaar niet lukt om nog een keer een gezonde zwangerschap mee te maken, denk ik dat we niet meer verder proberen.
Iedereen inderdaad zijn eigen manier om zijn hoofd leeg te maken Hope. Ik hoop dat jij snel jouw manier vindt, wat voor jou werkt. Ik wil je niet demotiveren, maar de kans dat je nu je eisprong al gaat krijgen is heel klein he als je vorige week je miskraam gehad heb, zeker als je nog hcg in je lijf hebt. De meeste vrouwen krijgen helemaal geen eisprong zolang er hcg in het lijf zit, sommigen wel, maar dan zit er echt nog een restje (dus een vage tuurstreep). Het varieert maar de meeste vrouwen krijgen na een miskraam een eisprong 4 tot 6 weken erna. Al kan het ook eerder zijn of later. Ik heb na mijn MA's twee keer een cyclus gehad van 4 weken zonder eisprong en daarna een normale tot iets langere cyclus weer met eisprong. Ik heb altijd nog steken in mijn buik gehad en zelfs wat vruchtbaar slijm rond het normale termijn van mijn eisprong. Maar in mijn temperatuurcurve was dan heel duidelijk te zien dat ik geen eisprong had. Ben jij gestopt met temperaturen? En die dubbele gevoelens herken ik hoor. Bij mijn tweede miskraam heb ik voordat het mis ging 3 weken lang gebloed. Toen ik hoorde dat het definitief over was, was het eerste dat ik voelde opluchting. 3 weken 24 uur per dag spanning dat het mis gaat is echt niet te doen. En tuurlijk daarna komt het verdriet en de pijn en de eenzaamheid, maar dat was dus niet het eerste dat ik voelde. Heb je vandaag een betere dag dan gisteren? liefs
Mijn temperatuur is gedaald van rond de 37 graden tijdens zwangerschap naar 36.5-36.6 (met een paar uitschieters) nu. Ik heb 36 uur voor de cytotec een tablet mifegyne geslikt die progesteron afbreekt (daling van progesteron doet je temp dalen, dat gebeurt ook, bij de meeste vrouwen, vlak voor je ongesteld wordt) dus de dag dat ik wakker werd voor de cytotec was mn temp al laag. Ik kan wel even temperatuurskaartjes plaatsen van de rondes na miskraam, moment
Eerste cylus na tweede miskraam. Ik weet de startdatum niet zeker omdat ik door een hematoom al drie weken bloedde, dus het kan zijn dat m'n cyclus wat langer was.