Hoelang hebben jullie gewacht om weer te gaan werken? Ik heb in principe tot drie mei verlof,en ik mocht dan ook zelf aangeven wanneer ik weer een paar uurtjes kom om het weer te gaan proberen,maar ik ben ik voorlopig nog niet klaar voor. Ons mannetje is 30 december overleden,en dat moet eerst een beetje verwerkt worden en een klein beetje aan plaats krijgen voor me gevoel. Heb ook nog veel moeite om bekende om me heen onder ogen te komen,dan krijg ik gewoon een schok door me lichaam. Gewoon om het feit dat niet iedereen het weet en bang ben voor de confrontaties en uitleggen die je dan moet geven. Durf daarom ook nog niet alleen boodschappen te gaan doen of wat dan ook. Zijn er mensen die dit gevoel herkennen?
hoi melanie allereerst nog gefeliciteerd en helaas ook gecondoleerd met jullie zoon Jesse* ik begrijp je gevoel precies en ik heb 16 weken verlof gehad na de geboorte van Kylian* en moest 3 december toen weer beginnen maar kon het niet aan (zeker niet met al die feestdagen voor de deur)en ben toen de ziektewet ingegaan en ben vanaf half januari halve dagen gaan werken en dit opgebouwd tot hele dagen in maart eind april ben ik weer halve dagen gaan werken i.v.m. zwangerschap van Kyana meid doe rustig aan en ga pas alleen op pad als je er aan toe bent maar wacht ook net te lang he meis want anders raak je in een isolement en dat is ook niet de bedoeling (weet ik helaas ook) heel veel sterkte nog veel liefs debby
Bij mijn miskraam na 2 weken weer en met de dood van Ties* heb ik mijn volledige zwangerschapsverlof van 16 weken gepakt. Een kindje verliezen is niet zomaar wat dit moet je goed kunnen verwerken. Sterkte
Hoi melanie, Ik werkte niet op het moment dat mijn zoontje overleed, maar ik was anders ook echt niet instaat geweest om ook maar iets te doen alleen ademhalen was al moeilijk. Wat je bechrijft dat er een schok door je heen gaat heb ik ook gehad, dat komt doordat je een trauma hebt hebt "opgelopen" en schrikreacties horen daarbij. Ik was er zo slecht aan toe dat ik bij de crisis dienst van ggnet terecht kwam die wisten eigenlijk ook niet zo goed wat ze moesten doen en ik was gebroken en dacht alleen maar jullie snappen toch niet hoe ik me voel... maar uiteindelijk hebben we er toch veel aangehad zeker ten aanzien van onze relatie (mensen gaan wel om minder uitelkaar) Misschien is het een idee dat je met iemand gaat praten om inelkgeval je verdriet eruit te gooien. succes liefs
Doe vooral dat wat goed voelt... Het is voor iedereen verschillend hoe er mee om te gaan en wat je wel en niet aankunt!! Ons zoontje Luuk is begin januari overleden en ik merk juist dat ik heel veel behoefte heb om weer naar buiten te gaan en mijn wereld weer te vergroten (vond mn zwangerschapsverlof vóór de bevalling al een drama omdat ik door de sneeuw aan huis gebonden was...). Ik moet er dus zelf niet aan denken om nog 9 weken thuis te moeten zitten zonder iets om handen te hebben... Maar ik ben altijd een actief iemand geweest, dus bezig zijn (zonder mijn emoties weg te stoppen hoor) hoort nou eenmaal bij mij! Dus ik wil juist op korte termijn een paar uurtjes per week paperclips gaan tellen op kantoor ofzo. Ik vond het gisteren ook heel fijn om mijn collega's weer te zien en te spreken (zijn even koffie gaan drinken daar) en ze geven mij alle ruimte om te bepalen of en hoevaak ik alweer mijn gezicht laat zien. Maar nogmaals, ik weet dat wat dat betreft heel snel weer behoefte heb aan een wat 'normalere' gang van zaken. Nogmaals : doe gewoon wat goed voelt! Heb je behoefte aan langere tijd thuis zijn en op je eigen tempo rommelen, lekker doen!!!
Melanie, Allereerst gecondoleerd met je verschrikkelijke verlies. Na mijn 2 miskramen ben ik binnen een week weer aan de slag gegaan. Na het overlijden van onze dochter (bijna 11 mnd oud) had ik nog een week "zomervakantie" en ben daarna voor halve dagen aan het werk gegaan. Dat lijkt voor veel mensen snel, maar ik had het nodig om weer onder de mensen te zijn, er over te praten, maar ook voor de afleiding. Het is voor ieder anders en je moet doen waar jij je goed bij voelt. Sterkte de komende tijd. Sandy
Ik ben net als Evelien iemand die heel snel weer terugwilde gaan werken..Juist op het werk kan ik mijn ei kwijt...thuis zitten werd ik gek van... Helaas was het een keizersnee en moest ik zeker de eerste zes weken rustig aan doen...Maar na 9 weken was ik weer op het werk voor 2 dagen per week en nu werk ik gewoon weer mijn uren. Vind het heerlijk...even weg van thuis... even weer andere dingen om over te denken. Maar mijn meisje is constant in mijn gedachten hoor..maar ik kan op deze manier gewoon beter met mezelf overweg zeg maar. Ik voelde me thuis echt opgesloten en alleen..zat hele dagen op internet te struinen en alleen maar verdrietiger te worden. In het begin vond ik het ook heel eng om naar de winkel te gaan, ik had het idee dat iedereen naar me staarde. Ik had het afgelopen week ook, dat ik naar een winkel moest waarvan ik wist dat de verkoopster er naar zou vragen, gelukkig wist ze het al en dan gaat het gesprek er gelijk over en moet ik het niet zelf helemaal vertellen, want dan lukt het me niet. Sterkte!
Ik durfde in het begin ook niet naar buiten. Heb me bijna 2 weken in huis opgesloten. Woon in zo'n dorpje van ons kent ons. Heb het daarom expres op hyves gezet zodat het de ronde zou gaan en ik het niet tegen iedereen hoefde te zeggen. Toch kom je er helaas niet onderuit om het toch sommige mensen te moeten vertellen,daar was ik wel heel bang voor maar merkte dat er over praten wel heel goed hielp bij de verwerking. Ik begin a.s. maandag weer. dan ben ik 6 weken thuis geweest. Sterkte