Nou meiden, dan nu eindelijk mijn bevallingsverhaal! Maandag 13 juli strijk ik de laatste beetjes was weg en bedenk ik dat ik mijn bed wel eens kan opmaken met de zeiltjes. Ik maak het huis nog even aan kant en ga lekker slapen. Om 00.00 uur kijk ik op mijn telefoon en denk aan mijn vader die op 14 juli 2003 gestorven is aan de gevolgen van kanker. Dinsdag 14 juli: Ik word om 07.00 uur wakker en bedenk dat ik de hele nacht doorgeslapen heb. Normaal moest ik vier keer of meer naar de wc. Ineens dringt het tot me door dat mijn broek wat nat is. He verdorrie daarom heb ik doorgeslapen, ik heb het gewoon laten lopen schiet door me heen. Ik loop naar de wc en zie op het papiertje wat roze verlies. Hmm zouden mijn vliezen gebroken zijn?? Met mijn slaperige kop keer ik terug naar bed. Op een gegeven moment wil ik iets omhoog schuiven en voel ik weer iets weglopen. Ik ga nog maar een keer naar de wc en zie nu ook sliertjes bloed. Ik bel mijn nicht op en vraag haar nog of ik me nog even kan douchen, maar zij zegt dat ik meteen moet bellen met de vk. Zo gezegd zo gedaan. Een half uurtje later staat de vk voor de deur. Ze ruikt aan mijn broek en vind de geur sterk overeen komen met de geur van vruchtwater. Ze laat me op mijn hand blazen maar dat treft geen doel. Later schijnt dat te zijn gekomen, omdat ik toen nog niet wist hoe ik van beneden moest persen. Ze adviseert me om naar het ziekenhuis te gaan voor een controle, maar vertelt erbij dat ik me geen zorgen hoef te maken, omdat ik verder nog nergens last van heb. Ik bel mijn zus en ze komt me halen. Ik begin van achter een beetje druk te voelen, o nee waarom moet ik nu ook nog naar de wc voor een grote boodschap denk ik nog. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen loopt me al het vruchtwater ineens mijn broek in. Mijn zus komt nog met het o zo slimme plan om naar de wc te gaan om met een doekje een beetje droog te vegen. Als ik op de wc sta besef ik dat dat vegen geen enkel nut heeft en ik zeg haar dat we maar gewoon door naar boven moeten lopen. Rond 10 uur word ik aan de ctg gelegd. Ongeveer een kwartiertje later beginnen de cijfertjes van de weeenactiviteit iets omhoog te gaan, maar de weeen stellen niks voor. Ongeveer rond half twaalf heb ik vijf van die kleine weeen gehad. Dan komt een arts me toucheren. Ze voelt en kijkt een beetje bevreemd. Nog een keer voelen zegt ze. De zin die ze dan zegt zal ik nooit vergeten: Mensen er is een baby onderweg, 9 cm ontsluiting. Mijn bed wordt van de rem afgehaald en ik vlieg zowat over de gang naar de verloskamers. Daar moet ik op een ander bed gaan liggen. De weeen komen nu wat vaker, maar ik ervaar het nog steeds niet als pijn. De druk op mijn achterste wordt wel groter. Op een gegeven moment mag ik meepersen, maar mijn weeen zwakken snel af waardoor ik op het laatste puntje van de wee bijna geen kracht meer kan zetten. Ze besluiten dat ik moet stoppen met persen en op mijn zij moet gaan liggen. Zo willen ze ervoor zorgen dat hij wat dieper indaalt. Nou ik kan je vertellen als je al meegeperst hebt en je mag dan ineens niet meer dan kost dat veel moeite! Op een gegeven moment sluiten ze me aan op een infuus met weeenopwekkers, maar ook dat mag niet baten. Na een uur besluiten ze om me een handje te helpen met de vacuuumpomp. Uiteindelijk is Finnley geboren met de vacuuumpomp en een knip. Van beide ingrepen heb ik niet veel meegekregen. Tussen de weeen door viel ik steeds in slaap. Op dinsdag 14 juli 2009 om 13.47 wordt mijn zoon geboren met een gewicht van 3215 gram en een lengte van 49 centimeter in hetzelfde ziekenhuis waar precies zes jaar eerder mijn vader is overleden! Hoe bijzonder kan het leven zijn!! Ik vond de bevalling echt super en heb ook helemaal nergens last van gehad erna. De bv loopt goed, de knip is goed genezen en ik huppel weer rond als vanouds. Finnley moest wel de couveuse in. Soieso omdat hij vier weken en een dag te vroeg geboren is en omdat hij door de vacuumpomp misselijk is en hoofdpijn heeft. Ook heeft hij moeite met ademen en op temperatuur blijven. Voeden gebeurt via een sonde. Maar mijn vechtertje is een sterk mannetje en hij heeft nu al zijn problemen overwonnen en ligt nu lekker naast mij in zijn bedje! foto s staan in mijn album Groetjes Ramona (trotse mama van Finnley)
@ Chantal: hij is sinds woensdag thuis, heeft 2 weekjes op couveuse afdeling doorgebracht...gelukkig mocht ik ook blijven!
Wow, wat bijzonder dat hij precies op de overlijdensdag van je vader geboren is, terwijl je dus nog helemaal niet uitgerekend was! En wat een super bevalling! Geniet van je mannetje!
Wat een bijzonder verhaal, echt heel mooi. Van harte gefeliciteerd met je zoontje en wat een leuke naam heeft hij!
Ook hier nogmaals van harte gefeliciteerd met de geboorte van de kleine man! Geniet er lekker van meid!