Ik was van mening dat ik mijn eerste zoontje liever niet liet huilen en gelijk troostte, omdat ik bang was dat ie anders een trauma zou oplopen. Daar denk ik nu iets anders over. Nu bij de tweede ben ik makkelijker en laat ik hem wel eens een kwartiertje huilen. Ben dan eten aan het maken, mijn oudste naar bed aan het brengen enz. Of om even een time-out te hebben en mijn eigen rust even te krijgen. Hij huilt ook best veel door krampjes, maar ook om gewoon bij me te willen zijn. Pas was ik 's nachts zo kapot dat ik zeker drie kwartier door het huilen naast mijn bed heb heen geslapen, ik kon gewoon niet meer... Ik voelde me wel schuldig, maar ben ook maar een mens Het was dus niet met opzet. Maar hoe lang laten jullie je kindje wel eens huilen? Is een kwartiertje verantwoord?
Ik heb van internet informatie gehaald waarin staat dat 20 minuten verantwoord is om te laten huilen. Het schijnt dat baby's 5-20 minuten nodig kunnen hebben om in slaap te huilen. Huilen schijnt ook het 'verwerken van de dag' te zijn. Maar hier zijn de meningen natuurlijk over verdeeld. Bij de ene baby werkt het wel, bij de andere niet. Onze dochter haalde ik er in het begin bij elke kreet uit met als gevolg dat ik zelf nauwelijks nog slaap kreeg. Begin december ben ik begon met de theorie '20 minuten in slaap laten huilen'. In het begin erg moeilijk, het ging tegen mijn gevoel in....totdat ik merkte dat het werkte. Onze dochter had dus echt even de tijd nodig om zich in slaap te huilen. Inmiddels is het huilen kletsen geworden en komt het nog sporadisch voor dat ze huilend naar bed gaat. Maar zoals ik al zei, ieder zijn eigen mening en eigen aanpak. Je voelt zelf wel aan wat het beste is voor je kind. En zorg dat je zelf ook aan je rust toe komt!
Ons mannetje heeft het meestal ook even nodig om voor zijn slaap te huilen. Ik geef het meestal 10 minuutjes en ga dan even naar hem toe, speentje geven, aai over de bol, ff zijn reactie hierop afwachten en weer weg. Dan ritueel weer herhalen na 10 min. Als ik echt merk dat het geen zin heeft, dan houdt het op natuurlijk. Maar eigenlijk werkt het bijna altijd wel. En inderdaad, soms voel ik me ook wel eens schuldig dat ik hem 'moet' laten huilen omdat ik net even met ons meisje bezig ben of met iets anders.
hier werkt het tot nu ook wel.net ook een ruime 5 minuten huilen en nu is ze weer lekker vertrokken. moet ook wel zeggen dat ik soms het gevoel heb dat ze al dik 10 minuten huilt en dan kijk iken is het nog maar drie minuten ofzo hahahaha
Niet, ik geloof er niet in. Hooguit twee minuten als ik op het toilet o.i.d. Aan mijn rust kom ik helemaal niet toe als ze ligt te huilen. Hier heeft het nooit problemen gegeven. Mijn visie is anders. Huilen is communicatie, iets vertellen. Als je hier niet op reageert leer je je kindje dat je niet luistert en dat het geen zin heeft om iets te vertellen. Daarom huilen kindjes na een tijdje niet meer in bed. Ze weten toch dat niemand komt. Erg slecht voor de hechting ook. Maar meningen mogen verschillen.
Hahaha! daar heb ik dus ook last van! Truuk is even de babyfoon uit, dan hoor ik haar niet en na 20 minuten weer aan. Anders lijkt het inderdaad een eeuwigheid.
tuurlijk meningen verschillen maar ja soms moet ik toch even mn hielen lichten. idd even zelf naar het toilet, eten koken of weet ik wat. kijk en van 5 minuten huilen daar is niks mee denk ik. een half uur is een heel ander verhaal. babya huilen nu eenmaal
Ben het hier volkomen mee eens... ik ben zelf ook érg tegen 'laten huilen' omdat ik van mening ben dat een kindje niet voor niets huilt! Je kleine heeft zijn hele leventje dicht bij zijn moeder gezeten en nu ineens moet die dan maar alleen in zn bedje liggen... onwijs zielig... K. laat ik ook écht nooit huilen! Het is inderdaad wat ladyrabbit ook al zei, natuurlijk huilen ze op een gegeven moment niet... ze weten dat hun moeder toch niet komt... en als je jezelf nagaat, als je zelf 20 minuten stevig huilt in je bed val je waarsch. ook vanzelf in slaap door vermoeidheid, maar dit is toch niet de bedoeling om lekker in slaap te vallen?
Een kindje heeft huilen nodig om de indrukken van de dag te verwerken; als het verder niet hysterisch / paniekerig is kan t voor kinderen zelfs 'lekker' zijn om te huilen; zie t maar als mopperen wat wij doen. Mensen laten kinderen (ook als ze groter zijn) het liefste niet huilen; gelijk een 'kusje en over' of een snoepje...Dat is niet altijd goed. Als je er zelfniet tegen kan oké, maar het is absoluut niet erg om een kindje te laten huilen, als je in ieder geval zeker weet dat t geen pijn heeft / koud / honger, enz. En voor de hechting kan t echt geen kwaad om een kindje zich in slaap te laten huilen; wel max. 10 / 15 minuten. Voor de hechting kan t geen kwaad als t kindje verder goed verzorg wordt en zich veilig voelt, maar t ligt ook heel erg aan je eigen grens. Ons meisje hebben we geleerd zelf in slaap te vallen en in het begin huilde ze dan wel, nu vindt ze haar bed een enorm fijne plek; valt 9 vd 10 keer zonder problemen in slaap....
Ik vind dat al je kindje huilt je je kindje niet moet laten liggen en maar moet laten huilen. Ik heb gemerkt dat als mijn dochter huilt om zichzelf in slaap te huilen, of de dag te verwerken, ze het ook heel fijn vind als ze dat even bij mji mag doen. Ik neem haar dan bij me, en laat haar rustig huilen, terwijl ik tegen haar praat. Ze huilt dan vaak maar een paar minuten, maar dan wel veel rustiger en lijkt zich veel meer op haar gemak te voelen dan wanneer ik haar laat liggen. Mijn dochter huilt gelukkig heel weinig, maar als ze huilt dan laat ik haar zeker niet liggen.
mijn ervaring is dat het per kind verschillend is. M'n dochter huilde erg weinig, en dan ook alleen als er 'iets' was. Die heb ik nooit laten huilen, maar altijd gaan kijken/troosten ofzo. M'n zoontje is 'n heel ander kind, die huilt veel meer, heeft vanaf 't begin meer gehuild, maar echt niet altijd met 'n duidelijke reden. Die heb ik regelmatig laten huilen, en nu nog eigenlijk. Ik hoor aan 't huilen wel of er echt 'iets' is of niet. Hij huilt ook regelmatig terwijl ik dan niet weet waarom, laat hem gewoon liggen en na 10 minuutjes slaap hij weer verder.. Ik denk dat je als moeder zelf het beste aanvoelt wanneer een kind je echt nodig heeft, of dat hij gewoon 'zomaar' ff huilt. Groetjes, Happymam
Er is een groot verschil tussen jengelen, huilen en krijsen. Even jengelen om slaap te vallen vind ik prima. Dat is echt niet noemenswaardig. Maar als Julian huilt dan is er dus iets aan de hand. Al is het "alleen maar" de vraag om liefde en aandacht. Huilen is de enige manier waarop ze de aandacht van hun ouders kunnen krijgen. Als het uitloopt op krijsen dan voelt een kind zich écht rot! 3 weken geleden kon ik Julian niet wakker in bed leggen. Dan was het na een paar minuten huilen geblazen. Na het uitproberen van tips uit het boek "lekker slapen zonder huilen" kan ik hem nu wakker in bed leggen als hij moe is. Soms hoor ik dan nog even huh huh huh eew en dan slaapt ie! De eerste levensmaanden van een baby moet je niet verwachten dat je kunt koken, schoonmaken, boodschappen doen, naar de wc gaan en uitrusten wanneer jij dat wilt. Het ritme van het kind gaat dan even voor.
Mijn mening is ook NIET laten huilen alleen. Je kindje is pas 3 weken. Je zegt dat ze ook huilt om even bij je te zijn...ja logisch toch, ze heeft 9 maanden lekker warm en veilig bij je gewoond en nu ligt ze zo alleen in bed..... Merel huilde vaak om de dag te verwerken, maar als ze dan bij een van ons huilde was ze voor mijn gevoel gelukkiger als dat ze alleen lag te huilen. Ze had die aandacht, warmte en veiligheid nodig om te verwerken. Natuurlijk zit je wel eens net op de wc. dat duurt toch niet langer dan een paar minuten? En eten koken....daar kan je kleintje toch bij zijn in de wipper, maxi cosi, reiswieg of weet ik hoe......Natuurlijk heb je wel eens tijd voor jezelf nodig, het is maar net waar je je prioriteit legt. Ik had absoluut geen rust als Merel huilde en ik zou beneden zitten uit te rusten. Maar als jij je daar goed bij voelt moet je dat gewoon doen.... mijn mening is dat ik het niet goed vind voor mijn kind. Zo jong....ze huilen echt niet voor niks!
En ik ben ook niet van het laten huilen, ze huilen niet voor niets. Kijk, als je even naar de wc moet, of je moet de oudste naar bed doen/uit bed halen ofzo, dan is het nu eenmaal zo. Maar laten huilen om zelf rust te hebben (ik vraag me ook af hoe je die rust dan kan hebben), is niet mijn ding. En bij je willen zijn vind ik trouwens juist een goede reden om je baby bij je te nemen. Ze willen dat ook niet voor niets. En ook nu Eva geen baby meer is mag ze even lekker kroelen als ze daar behoefte aan heeft.
even by the way hoor... wie heeft het erover dat ie rust terwijl hun kind aan het huilen is? ik rust ook niet als me kind huilt. maar als ik net me aardappels aan het afgieten bent en ze huilt even dan kan ik niet die pan uit me jatten laten vallen en gelijk er na toe vliegen. ik bedoel er wordt soms net gedaan of je aan kindermishandeling doet als je kind even ( en dan bedoel ik ook echt even huilt als jij aan het koken bent, de deur voor iemand opent of je gat aan het afvegen bent op het toilet! nee laten krijsen is idd niet goed maar even jammeren hoort er gewoon bij hoor! net als dat ze 1 tel later weer naar je lachen!
Dot schrijft dat zelf in haar eerste bericht... om zelf even rust te krijgen. Ik schrijf toch ook dat als je naar de wc moet ofzo (of de deur opendoen, of iets afgieten enz. enz.) dat het dan soms niet anders is...
nadat ik hartritmestoornissen kreeg van vermoeidheid ben ik iets anders gaan denken over laten huilen. Inmiddels is het acceptabel. Nu zit mijn dochter deze week weer in een soort van 's nachts huilen fase, maar ik moet echt opletten wat ik doe! Mijn moederhart zegt eruit halen, knuffelen en troosten. Maar oh wat was ik er slecht aan toe voor de kerst, toen heb ik 2 maanden geen enkele hele nacht geslapen. Hooguit een paar uurtjes met een baby tegen me aan geschurkt. Heel lief hoor, maar niet 2 maanden lang... Nu is er wel een verschil tussen huilen en huilen vind ik. Gisteravond hoorde ik mijn dochter opeens flink huilen. Ik denk, geschrokken of een nare droom. Ben toen wel naar haar toegegegaan. Ze ging meteen liggen, maar bleef een beetje huilen, af en toe een schreeuw geven. Opeens ging ze helemaal overstuur. Dat trekt mijn hart niet. Ik heb haar eruit gehaald en getroost, terwijl ik wist dat ik daarna een tirade van mijn man zou gaan krijgen. Ze ging gelukkig wel meteen liggen, maar ze kan niet zo makkelijk inslapen. Het was dus nog zeker een half uur af en toe een zielige snik of een schreeuw. Dat moet ik gewoon doorstaan, het kan niet anders. Als er een andere manier was geweest, had ik die heus wel gevonden. Ik geloof dus niet dat huilen in dit geval schadelijk is, en ik moet ook wel 20 min/een half uur wachten soms. Maar bij overstuurheid ga ik om de 5 min kijken, om haar te laten zien dat ik er wel ben. Niet laten huilen en er steeds bijzijn is wel schadelijk, voor mijn gezondheid en voor mijn relatie.
oeps heel verhaal... En dan vergeet ik nog te zeggen dat ik in mijn verhaal de nachten bedoel he Overdag laat ik haar niet huilen als het niet nodig is.
Dit onderstaande stukje heb ik laatst geschreven in een ander topic. Voor ons werkt het volgende principe geweldig, maar dat is voor iedereen natuurlijk anders. Een tijdje geleden kocht in het boekje 'De taal van het huilen' van Aletha J.Solter. Het is nogal psychologisch, maar 1 punt hebben we eruit gehaald en dat passen we nu constant toe bij onze jongens. Aletha Solter gaat ervan uit dat met name baby's iedere dag weer nieuwe dingen zien en leren en dat moeten ze verwerken. Om dat te verwerken moeten ze de spanning kwijt en dat doen ze door te huilen. Klinkt logisch hè? Dat doe je zelf ook als je moe of gespannen bent, tenminste ik wel... Door 'uit te huilen' zouden ze later ook emotioneel stabieler zijn en zelfs beter kunnen leren, maar goed, dat nemen we ook maar met een korrel zout... Iedere avond, als onze jongens beginnen te huilen (en dan geen zeurderig in-slaap-val-huiltje) pakken we ze stevig tegen ons aan. Niet wiegen, gewoon vasthouden en gaan zitten. Dan kun je zachtjes tegen ze praten. Vertel je kindje dat het prima is om te huilen, dat je begrijpt dat het een spannende dag was, dat je er bent om hem/haar te troosten, enz. Of wat er maar in je hoofd opkomt. Bij ons is het werkelijk na een kwartier best hard huilen plotseling over. Ze worden dan helemaal slap, oogjes vallen dicht en je kunt ze ontspannen terug leggen in bed. De rest van de avond/nacht horen we ze niet meer. Bij ieder kikje naast het bedje van je kind staan is volgens mij funest. Heb als voorbeeld mijn neefjes; die sliepen door het toepassen van dit principe nog niet door toen ze 4 jaar waren... Je hoort toch zelf aan het huiltje van je kind of het menens is of niet? Dat is óók communicatie! En niet reageren op een huiltje omdat je zeker weet dat er niets aan de hand is, is iets anders dan je kind negeren. Dát is inderdaad slecht voor de hechting.