Wordt ook altijd een beetje moe van mensen die zeggen dat hun kind aan het uittesten is, 'want hij begint te lachen zodra ik hem oppak'. Ja, dat is toch logisch? Hij huilt om jou, als jij hem oppakt wordt hij stil.
Ja precies. Dat is geen uittesten, hij wil gewoon graag bij je zijn en als je komt gaat hij dus lachen. Zo jammer als je zo negatief naar je kind kijkt.
Nog geen mama hier, maar aan de anti-huilers,ik lees heel veel over mama honger. Je kindje wil jou, daar moet je aan tegemoet komen. Lees ook vaak dat het kindje dan in fase van verlatingsangst zit. Maar welk signaal geef je dan af als je op elk huiltje reageert en een baby de hele nacht bij je neemt? Alleen bij mama is het veilig? Als je je kind naar het kdv brengt en hij/zij begint te huilen en je gaat weg, zou je volgens die theorie toch ook traumatiseren? Ja maar dan is er iemand anders om het kind vast te houden.. Maar niet mama, en het kindje heeft mama honger? Of dat je er soms niet voor je kindje kàn zijn omdat je even met een zus of broer bezig bent, jouw kind voelt toch niet dat je het dan niet bewust doet? Hoe werkt dat dan door? Als een kindje leert dat hij zij na een nacht alleen slapen sochtends weer alle aandacht van de wereld krijgt, dan leert een kind toch juist: Hey, ik hoef niet bang te zijn. Mama is er gewoon nog, 'snachts is het tijd om te slapen! Wordt de angst niet bevestigd door er gelijk op te reageren? Een zin als: Als ik huil wil ik ook getroost worden. Vind ik ook lastig. Babies praten nog niet en je hebt heel veel verschillende huiltjes, als wij iets willen kunnen we het gewoon vragen/zelf pakken. Als ik de hele tijd om mijn man heen kleef en zeurderig ( of zelfs huilend) om knuffels zeur is de relatie snel bekeken hoor Ik ben oprecht nieuwsgierig naar jullie antwoorden, dus alsjeblieft geen hoogdravende opmerkingen over kindermishandeling, lezen ook veel moeders mee die wel laten doorhuilen maar krijg soms haast het gevoel dat je dat niet mag zeggen want dan ben je al een slechte moeder, terwijl iedereen het beste wil voor haar kindje. Ik weet nog niet wat ik ga doen, sta er nu vrij nuchter in maar straks ben ik een onwijze softie en slaap ik straks met 3 kinderen tussen me in over 10 jaar
Je geeft het signaal af aan je kinderen dat je er altijd voor ze bent, niet alleen wanneer het dag is. En ja, als mijn kinderen elke keer hadden gehuild als ze naar het kdv moesten, hadden we een andere oplossing gezocht, want dat is voor mij geen doen. Gelukkig zijn de keren dat ze daar hebben gehuild op 1 hand te tellen. Vooral kleine baby's denken nog niet in termen van " wakker worden en mama is er nog, dan ben ik veilig. Ik wil dat mijn kinderen het gevoel hebben dat ze altijd bij mij terecht kunnen, no matter what. En ja tuurlijk wordt je man gek als je alleen maar zeurt of jammert de hele dag, maar jij kunt wat anders, je kind niet. Hoe zou jij je voelen als je je man wat duidelijk wilt maken, maar je kunt niet praten en je man laat je gewoon boven in een kamertje huilen, want hee, het is op dat moment net toevallig al donker en tja, dan hoor je maar gewoon stil te zijn, wat de oorzaak ook is? Kinderen kunnen niet klokkijken he? Oh enne, mijn oudste sliep altijd op zijn eigen kamer, mijn middelste bijna altijd, mijn jongste nooit. Tja, kinderen verschillen en hun behoeftes duidelijk ook. Ben trouwens verre van een softie hoor, kan heel streng zijn. Maar nu mijn kinderen wat ouder zijn merk ik juist helemaal niet dat ze aan mij hangen, sterker nog, mijn jongste, met de meeste mamahonger, is het meest zelfverzekerd en nergens bang voor.
Ok, maar dat is straks toch ook niet? Je kunt toch niet onvoorwaardelijk op commando aan elke behoefte voldoen? Wel onvoorwaardelijk van je kindje houden natuurlijk. Of op het kdv, dan ben je er toch ook niet altijd voor ze? En hoe werkt het met deze situatie: "Of dat je er soms niet voor je kindje kàn zijn omdat je even met een zus of broer bezig bent, jouw kind voelt toch niet dat je het dan niet bewust doet? Hoe werkt dat dan door?" Want ik lees hier haast dat bewust laten doorhuilen doodzonde is, maar wanneer het niet anders kan zal het kind het wel begrijpen? Ik snap best dat als je kindje huilt dat je gaat kijken, maar als alles op orde is, niks aan de hand maar er idd een grijns verschijnt van "joehoe, speeltijd!", dan zou ik toch ook zoiets hebben van, ja, je neemt me in het ootje! Komt ook omdat mijn ouders mij en mijn zussen gewoon hebben laten doorhuilen na een bepaalde tijd, dus niet eens de mildere 5 minuten methode, gewoon beneden gezet en door laten huilen omdat ze òp waren en de oudere generatie allemaal zei dat het kon gezien ons gewicht. Heb er niet het gevoel door gehad dat ik minder veilig ben thuis o.i.d. en mijn zussen zijn ook niet getraumatiseerd Daarnaast ken ik een moeder met 2 kinderen van 6 en 4 waarvan ik weet dat ze ook niet liet doorhuilen, maar mijn hemel wat een ellende zeg. Jaren op dr tandvlees gelopen, want ja, kindje moest zich veilig voelen. Inmiddels dagen de kinderen haar ontzettend uit, verliest ze regelmatig haar zelfbeheersing door vermoeidheid en onvermogen. Dus ik denk vanuit die ervaringen.
Baby's kunnen nog geen beelden van mama of papa vormen he. Dus als jij als kleine baby alleen in je bedje ligt en je bent bang of wat dan ook, dan ben je alleen. Je bent dan hopeloos overgedragen aan de situatie. Je hebt als baby ook geen besef van tijd. Het "laten huilen" is volgens mij ook iets westers. In andere landen is het heel normaal dat je je baby altijd bij je draagt. Baby's en kinderen moeten in het westen zo snel mogelijk zelfstandig worden en maar zelf dealen met hoe ze zich voelen. Als baby zijnde nog wel! Wel snap ik dat je niet even snel kan reageren als je meerdere kinderen hebt. Maar dat vind ik nog anders dan een baby bewust alleen laten en hem laten huilen omdat hij maar moet leren zelf in slaap te vallen. In dat geval leer je je kindje geen zelfstandigheid zoals je dan denkt, maar aangeleerde hulpeloosheid.
Bij 2 slaapjes hebben we de 3-4-6 minuten methode toegepast bij onze zoon van 7 maanden, en hij slaapt als een roosje. Maanden heb ik snachts geen oog dicht gedaan, en wat baal ik dat ik geluisterd heb naar iedereen die riep dat het zo zielig is. Weet je wat zielig is? Een peuter die de boel afbreekt omdat mama flauwvalt van vermoeidheid als ze op moest staan, een peuter die dan dus straf kreeg om iets waar ze niets aan kon doen, of een baby die de fles moest omdat mama geen melkje meer maken kon, omdat dr lijf in spaarstand ging. Die in totaal 30 minuten die ik hem 'moedwillig' heb laten huilen, hebben ons alleen maar een mooier gezin gemaakt, wn mij bovenal een betere/goeie moeder, omdat ik weer direct op situaties kan inspelen.
Knap dat je het zo durft te delen Annabel. Ik lees ook vaak: Ìk wil dat mijn kind zich veilig voelt. Dat staat dan gelijk aan: als mijn kind huilt snel ik er naar toe. Maar ik vraag me toch echt af of je daarmee veiligheid aanleert of het gevoel dat het alleen bij mama veilig is. Zoals in jouw verhaal heel duidelijk blijkt draaide alles om de eisen van de baby, of behoeften, maar als er echt iets traumatisch zou zijn aangedaan dan zou het slapen drama blijven of je zou merken dat het kind nooit meer tot rust komt bij je,toch? En niemand kan mij tot nu toe uitleggen waarom onbedoeld/ noodgedwongen even laten huilen het kind niet zou traumatiseren of gevoel van onveiligheid geven, het voelt dan vooral anders voor de ouder zelf. Is het dan niet meer het moedergevoel , het moederhart dat breekt dan dat het kindje er niet mee om zou kunnen gaan? Stel je laat de baby steeds door huilen. Maar steeds wordt weer duidelijk voor de baby, hey, mama is er weer... Dan leert een kindje zo toch ook dat er veiligheid is? Ik lees veel op forum over voorspelbaarheid en vaste volgordes, dus kind heeft misschien geen besef van tijd maar wel van ritme. Als je dat ritme blijft herhalen, waarom zou een baby dan bang zijn snachts? Ik vraag het me oprecht af, ik denk dat heel veel mensen zijn grootgebracht met door laten huilen, hebben we allemaal een onveilig gevoel gehad als kind? Wat ik aan onderzoeken kan vinden is vooral bekend nu dat er nìet bewezen is dat door laten huilen de beste keuze is.. Maar er is ook NIET bewezen dat het reageren beter is. Er wordt vooral geconcludeerd dat veel onderzoek nodig is. Totnu toe kan ik vooral websites vinden waarin laten huilen als heel slecht wordt bestempeld, maar onderbouwing ontbreekt. Benieuwd wat de generatie na ons als trend heeft
Klopt. Telkens als hij huilde kreeg hij een slokje borst, een kusje, knuffeltje en sliep weer verder. Dr zijn nachten geweest dat ik elke 10 minuten in zijn kamertje zat. Het besluit 'laten huilen' heeft ons meer tranen bezorgd dan dat hijber heeft gehuild. We zijn heel rustig begonnen (in de shift dat mijn man 14 dagen thuis is. Alleen had ik dot nooit gered!) Avondritueel, borst, half slapend in bed. Kamertje uit en klok aan als hij begon met huilen. Spwwn erin, terug leggen (niet optillen. Dat werkt bevestigend (ja het is erg dat ik nu alleen ben)) En zo opnieuw en opnieuw. Verbazingwekkend was dat hij na ongeveer een kwartier sliep, en bleef slapen! Die nacht is hij 2x ipv 10x geweest! We dachten dat het van het huilen kwam, maar sinds onze mindset, slaapt hij prima! Ik denk, dat de veiligheid die een kindje ervaart, in het ritme zit. Aangeleerde patronen. En dat kost echt van alle kanten een hoop energie en consequent handelen.
Ten eerste: je hebt huilen en huilen. Dat vind ik al wel een belangrijk onderscheid om te maken. In principe laat ik mijn zoontje niet huilen in z'n eentje. Daarmee bedoel ik dat ik hem niet altijd bij me neem, maar soms ook in zn bedje troost. Bijvoorbeeld als hij huilt omdat hij moe is, maar niet wil slapen. Dan zit ik naast hem en praat rustig tegen hem. Maar ik laat hem dus niet in z'n eentje liggen huilen. Hij kan dan uit boosheid en vermoeidheid enorm te keer gaan. Meestal pak ik hem, zodra hij weer wat rustiger is. Middenin zo'n boze toestand heeft het helemaal geen zin, dan is hij vooral met zichzelf in de knoop. Bij echt verdriet (schrikken, vallen, etc etc) pak ik hem altijd bij me. Ik ren niet bij elk huiltje naar boven en ik gris m ook niet bij de eerste piep van het kleed of uit de box. Ik kijk even aan hoe het gaat en wat er is. Hier werkt dit goed. Ik heb niet het idee dat hij 'verwend' is met teveel aandacht. Ik zie een vrolijk en stabiel ventje vol vertrouwen dat er goed voor hem gezorgd wordt. Afgelopen nacht was een drama nacht. Hij kwam om 01u, 04u, 05u en toen heb ik hem naast me gelegd en heeft hij eigenlijk vanaf 05u tot 08u af en aan liggen drinken. Een soort liggend buffet zal ik maar zeggen. Voor mij dodelijk vermoeiend, maar hij had het blijkbaar nodig. Geen idee waarom. De nacht ervoor sliep hij juist door tot 6. Ik ga met hem mee en met zijn behoeftes, voor zover dat goed en logisch voelt.
Was het niet bij jou dat ik je op de wetenschappelijke onderzoeken wees waaruit blijkt dat 'laten huilen' er voor zorgt dat ze idd stil worden, maar met een evenhoog stressniveau als tijdens het huilen? Er is dus wel degelijk onderzoek.
Die onderbouwing is er wel zeker, zal morgen eens zoeken. En niemand heeft het hier erover dat een kind gelijk een trauma oploopt volgens mij. En vroeger tja, ik heb menigmaal een pedagogische tik gehad, ben er niet door getraumatiseerd, maar ik kies er wel voor om het anders te doen. Daar kijk je toch ook niet van op neem ik aan? En gebruik van autostoeltjes, zie je dat ook als een trend?
Je snapt toch zelf ook wel dat er verschil zit tussen even laten huilen omdat je met je andere kindje bezig bent of dat je je kindje 45 minuten, soms wel 2 uur laat huilen zodat het leert alleen in slaap te vallen ( volgens mij leer je je kind dan trouwens ook niet dat het veilig is bij mama, maar dat mama toch nauwelijks reageert als je huilt).
Ja en toen ik daar op verder ben gaan zoeken kon ik dus niks vinden wat dan de effecten op lange termijn zijn. Heb ik toen ook gevraagd. In die week liepen de stressniveaus niet meer gelijk, maar wat het effect na een maand is is niet onderzocht. Ik ben dan heel benieuwd hoe het eruit ziet als een baby na een maand nog doorslaapt, wat dan de beide stressniveaus zijn, zeker ten opzichte van de stressniveaus als een baby van een jaar nog veel huilt en de moeder op haar tandvlees loopt ( zoals een reactie hierboven ook aangaf). Pak ik weer even het kdv erbij, maar als je daar je kind huilend achterlaat en de stressniveaus zou meten kom je misschien tot dezelfde conclusie? Ben je echter 2 weken verder en het huilen is gestopt dan wordt het toch ook gezien als opgelost. En pin me er niet op vast, maar volgens mij stond juist in die link van jou de conclusie dat door laten huilen dus niet bewezen de beste methode is maar verder onderzoek nodig is de komende jaren, maar dat kan ook een andere pagina geweest zijn
Volgens mij gebruikte Annabel de 3-4-6 minuten methode oid? ( nog niet in thuis) maar klinkt mij zeker niet als uren laten doorhuilen.
Geen idee waarom er nu een autostoeltje bijgehaald wordt, maar hoe die soms gebruikt worden is ook trendgevoelig ja, waarmee ik niet zeg dat ik er voor of tegen ben. Maar ik las ooit berichtje op forum dat een kind die nog een verhoger nodig had in auto niet mee mocht met vriendjes/vriendinnetjes als die niet aanwezig was in de auto van de speeldate. Dat was vroeger echt niet zo, we werden thuis gebracht van verjaardagen door de ouders van de jarige en zaten met 5 op de achterbank. Zeg niet dat we daarnaar terug moeten, maar misschien staan mensen er over 10 jaar weer veel relaxter in dan nu. Zelfde met bv, in mijn moeders babytijd gaf níemand borstvoeding, jaren 60 dus. Is nu natuurlijk ook weer een kentering in gaande.
Ik bedoelde haar niet specifiek. Toen mijn baby 6 weken oud was kreeg ik het advies van het cb om de kookwekker op 45 minuten te zetten en zelf een ommetje te gaan doen. Hij zou vast wel slapen als ik thuis kwam. Ik bedoel, serieus?? Dat overweeg je toch niet eens?
Je begint zelf over de trend. Maar goed, iedereen moet het zelf weten, jij hebt nog geen kinderen, misschien denk je er dan ook wel heel anders over. Ik betrek autostoeltjes erbij omdat dat ook een trend kan worden genoemd. Mijn kindjes gaan dus inderdaad niet meer zonder verhoger.