Hallo allemaal, Het is nu 2 weken geleden dat ik een mk had, daarvoor wist ik al 2 weken dat het kindje niet meer leefde. Hoe verwerk je zoiets, dat vraag ik me nu af. Ik voel me er nog steeds verdrietig en rot over. Vaak ook 'verdoofd' en afwezig. En chagerijnig. En ik doe geloof ik ook vaak alsof het allemaal oke is, stort me druk op mijn werk enzo. Erover praten doe ik soms wel, maar vind dat ook lastig. Ik wil mensen niet steeds weer lastig vallen er mee. En zelf heb ik er dan ook een keer genoeg van, denk ik: van steeds maar vertellen dat ik verdriet heb, word ik toch ook niet beter... Maar ik merk wel dat ik er niet zomaar overheen kan stappen. Kortom, ik vind het lastig, en vraag me af hoe jullie daar mee om gaan...
oefffff ik net zoals jij nu ik zonderde me af leefde in me eigen wereldje maar had ik 2 tieners die van niets wisten dus daar moest ik het ook nog voor verbergen huilde veel was erg uit me doen praatte totaal niet erover wat achteraf heel fout was en al helemaal niet met mijn partner waar het net zo erg voor was als voor mij hij had ook zijn kleintje verloren en niet alleen ik de tweede keer heb ik er wel over gepraat maar wederom moest ik mijn verdriet verstoppen voor mijn kids derde keer had ik zoiets van en nu ist over Deb het is niet weggelegt voor je om nogmaals een kleintje te mogen baren heb me er dus bij neergelegt en wat schetste mijn verbazing de mnd erop zei een vriendin van me deb wanneer had jij ongi moeten worden? ze had mee zitten rekenen om je de waarheid te zeggen wist ik het zlef niet meer wanneer ik ongi moest worden heb toen een test gedaan en wederom was ik zwanger maar volgens echo was ik al ruim 8 weken me vorige miskramen waren rond de 6 weken het is dus erg verschillend geweest bij mij maar mijn eerste mk was het ergste had er veel moeite mee was ook 3 mnd erna wederom zwanger terwijl ik na de 2de en 3de meteen volgende mnd weer zwanger was oeffffffffff heel verhaal geworden ik wens je heel veel sterkte meis en probeer je gevoelens niet te verbergen maar uit ze
He, dank je Debbie, het doet me goed om van je te horen. Dat lijkt me echt moeilijk, als je het ook nog eens stil moet houden voor je kinderen... pffff. En als je 't dan ook met je man er niet over kan hebben, dat moet wel eenzaam geweest zijn... Echt fijn dat het de 4e x goed is gegaan voor je!
Hey Wietske, Ik ben nu ruim 3 weken verder na de curettage en 4 weken na het bericht dat ik kreeg te horen dat het mis was. Ik heb ook nog steeds heel veel verdriet. Als collega`s vragen: hoe is het nu?, dan zeg ik meestal: Goed!!! Ik wil hen niet belasten met mijn verhaal, ben bang dat ze niet zitten te wachten op een zielig verhaal van mij. Met sommige collega`s praat ik er wel over. En natuurlijk met mijn man en beste vriendin. Maar toch heb ik af en toe het gevoel dat ik alleen sta. Iedereen helpt me wel goed, maar ik denk dat die eenzaamheid komt, omdat je toch die leegte voelt in je buik. Veel sterkte met het verwerken, hopelijk breken er gauw weer betere tijden aan. Liefs Hope
nee meis viel niet mee maar had ook veel aan me zelf te danken dat ik er met me partner niet over kon praten het was mijn wereld snap je alleen van mij , ik heb hem buitengesloten en dat was erg dom maar ja wat doe je op zo'n moment maar we hebben toch nog onze mooie wondertje gekregen vergeten zal ik het nooit maar verzachten doet het wel hopelijk hoor ik jou dat ook over een poosje zeggen nogmaals sterkte @hope je staat niet alleen maar dat gevoel heb je ik had dat ook maar wel degelijk waren er mensen die met me meevoelde en dachten maar omdat jij dat lege gevoel voelt en niemand anders denk je soms niet begrepen te worden meis jij ook heel veel sterkte
Ja, dat is echt herkenbaar en nou snap ik het ook beter. Dat ik zelf me leeg voel van binnen en dat daar dat eenzame, verloren gevoel vandaan komt. Want ik weet ook dat er mensen om me heen zijn die meeleven en van me houden en willen steunen. Maar dat lege gevoel dat blijft toch... Het is fijn om er zo over te 'praten' met jullie, dat helpt me wel. En ik probeer ook te blijven vertrouwen dat het goed komt en al goed is, ook al doet het pijn. De hele ervaring heeft me ook heel veel goeds gebracht. Het zal echt wel slijten ja, en wie weet mag ik het nog een keer meemaken en dat het dan wel goed gaat. Dat voegt ook toe aan het verdriet wat ik nu voel: ik heb geen partner, ben al 35 en weet dus nu dat ik heel graag een kindje wil... Hoe moet dat nou??? Daar kan ik wel somber van worden.
sja dat vraag ik me vaak af.....wat is verwerken?? Als ik eraan denk hoef ik niet meer te huilen. Is dat verwerken? Doet nog steeds wel pijn,als ik eraan denk,hoe het had kunnen zijn. Nog altijd blijf ik denken ik zou nu welgeteld 21 weken zwanger zijn als het geen mk was. Ik blijf maar tellen en de datum 16 Oktober blijft me nu nog steeds bij... En als je de vraag krijgt of je het hebt kunnen verwerken....sja wat is dat? Ik heb het weg gestopt bij mijn andere verdriet en heel af en toe komt al dat verdriet de hoek omkijken en is het ff snikken,weer wegstoppen en doorgaan....is dat verwerken? Ik weet het echt niet!!! Het enige wat voor mij helpt (denk ik) is weer zwanger zijn....dan kan ik weer doorgaan,uitkijken naar een mooi nieuw mensje....een mensje wat zo gewenst is bij ons,net als dat mensje wat we nu moeten missen...en heel erg naar hadden uitgekeken...
Selaam ik heb mijn mk in okt 2003 gehad en ik heb het tot op de dag dat ik wist dat ik weer zwanger was niet kunnen verwerken. Ik huilde vaak, had bijna elke dag urzie met mijn man en had veel stress. Dat werd alleen maar erger toen het maar niet wilde lukken in het ziekenhuis om zwanger te raken. God heeft mijn gebeden gehoort en ben eindelijk na 2 jaar zwanger. Ik denk dat je zo iets niet kan verwerken, ik kan het iniedergeval niet.
Hoi Wietske, Het feit dat de wereld doordraaide en dat iedereen gewoon verder leefde alsof er niks gebeurd was, dat vond ik het allerbizarste na mijn miskraam. Ook ik roep 'Goed hoor!', als mensen aan mij vragen hoe het gaat. En op zich gaat het ook goed, de periode van huilen heb ik nu wel achter de rug, maar ik ben bijna 24 uur per dag bezig met het denken aan kinderen krijgen en mijn miskraam, en dat wil ik niet! Gisteren had ik het wel weer even moeilijk, toen heb ik de infoboeken over zwangerschap en de felicitatiekaartjes van mijn familie opgeruimd, het ligt nu op zolder...., eerst lag alles nog beneden in de woonkamer. Ik kan me ook het 'zwanger zijn gevoel' niet meer voorstellen, dat ik toen zo blij was enzo. Ik hou mezelf voor dat mijn tijd nog komt en dat ik net zoveel kans heb op een beeb als ieder ander, en ik geloof dat ook echt hoor, maar zo onbezorgd als ik eerst was daarover zal ik nooit meer worden. Het heeft na 10 weken een plekje gekregen, maar of ik het nou helemaal al verwerkt heb...geen idee eigenlijk. Ik wens jou heel veel sterkte met je verdriet, hopelijk vind je hier veel steun. Groetjes, Anakin.
Hallo allemaal, Allereerst wil ik even kwijt dat ik het ontzettend erg voor jullie vind en dat ik (helaas) weet hoe jullie je voelen. Volgens mij verwerk je het nooit helemaal. Ikzelf heb eind september een mk gehad en nog steeds kan ik er niet helemaal goed mee omgaan. Ik kan er met mijn hoofd dan ook niet bij waarom ik nu (nog steeds) niet zwanger ben. De eerste keer ging zo snel.... en nu......pfff . Ik denk dat het feit dat ik nog steeds niet zwanger ben een groot deel van het verwerkingsproces beïnvloed. Ik denk dat ik er nog steed teveel mee bezig ben. Heeft ooit iemand van jullie gehoord dat iemand na een mk niet meer zwanger werd??? Liefs Daan
ja helaas wel een kennis vanmij heeft bijna gelijkertijd met mij haar miskramen gehad ook 3 dus nu is caitlin 6 mnd maar ze is na haar mk in jan 2005 niet meer zwanger geraakt ze zijn wederom door de molen gegaan maar konden niets aantonen wat daar de oorzaak van was nu moeten ze dit jaar nog afwachten wordt ze niet zwanger weer dan mogen ze voor ivf toestand hoor voor ze heb zo met ze te doen voel me bijna bezwaard ikkes wel en zij niet doet best zeer
Bedankt voor je reactie.. Jemig wat erg voor je kennis. Pfff...schrok wel even toen ik je berichtje las.....had gehoopt op een ander antwoord . (sorry) Ik snap niet hoe dat kan.... ik begrijp uit je berichtje dat je kennis meerdere mk heeft gehad. Dus ze kan wel zwanger raken...... Dus is het toch zo dat "alles" wel werkt.??? Kan het zo zijn dat zij er ook teveel mee bezig is??? Liefs Daan
Hallo, ik heb vorig jaar juli een miskraam gehad. Het ging daarna niet goed met me. Hoe langer de tijd verstreek hoe moeilijker ik het had, want alles ging door en anderen dachten er niet meer zo vaak aan als ik. Het is anders gegaan toen ik weer positief testte. Ik was alleen maar bezig met mijn zwangerschap. Toch doet het me nog erg veel. Ben pas echt gerust als ik mn kindje straks in mn armen kan houden. Je beleefd je zwangerschap denk toc anders als je een mk hebt gehad. Je leert er wel door om meer te genieten en dat dingen niet altijd zovanzelfsprekend zijn. Je gaat dingen meer waarderen denk ik. Wil je veel sterkte wensen, Liefs Jenny
Dank je, Jenny. Mooi, als het zo uitpakt dat je meer gaat genieten en waarderen. Soms kan ik het ook zo voelen, en soms helemaal niet. Ik kan me voorstellen dat na een mk weer zwanger worden en een kindje krijgen, dat dat veel goed maakt, en dat je daar dan extra dankbaar voor bent. Ik hoop het ook nog een keer mee te mogen maken, al voel ik me er op het moment nogal somber over. Ik zit ook in hele rommelige tijden, waarin alles lijkt te verschuiven. Er zit ook een verhuizing aan te komen, voor 1 augustus moet ik weg uit het huis waar ik nu woon. En dan komt er een operatie aan, aan de cyste die op de echo ontdekt is, aan mijn eierstok. Pfff, het is veel! Ik kan alleen maar doorgaan en hopen op betere tijden. liefs aan allen, Wietske
Hallo allemaal, Nou wil ik toch ook even wat goed nieuws met jullie delen. Ik voel me weer een beetje de oude worden de laatste dagen. Heb het gevoel dat mijn cyclus weer op gang gaat komen en m'n hormomen weer in een normaal evenwicht komen. Ik kan weer meer genieten van dingen. Ook ga ik verhuizen deze zomer. Dat voelt ook goed, als een nieuwe start. Dus voor alle vrouwen die zich nu nog helemaal ellendig voelen na een miskraam: het wordt weer beter, er komt een dag dat ook jij weer geniet en weer zin in het leven krijgt. Dat wou ik een kwijt. Veel liefs, Wietske
Goed om te horen dat het beter met je gaat Wietske, en ook fijn voor alle anderen dat je dit ook even laat weten! Zo kunnen we elkaar een hart onder de riem steken!
Fijn Wietske. Ik ervaar dat zelf ook. Bij mij gaat het ook alweer een beetje, maar er zijn momenten dan slaat de oangst en het verdriet weer toe. Maar goed, dat hoort erbij. Ben blij dat het beter met je gaat. En leuk joh, die verhuizing!!!
Nou zeg, ik ben net ongesteld geworden! Ik had dat helemaal niet verwacht nu al, ik dacht eigenlijk dat ik mijn ovulatie voelde de laatste dagen... Iets meer dan 4 weken na de miskraam dus. Nou, wat een verrassing, maar wel een fijne! Ik heb dat ook, Hope, dat het af en toe ineens de kop weer opsteekt. Als ik een baby'tje zie of zo, oh, dan voel ik dat verlangen weer. Ik wens je van harte toe dat je gauw weer zwanger bent en over niet al te lang moeder zal worden. Dat wens ik alle vrouwen hier toe! veel liefs, Wietske