Hallo, Ik ben bipolair type 1, met psychose dus. Ik heb een grote kinderwens maar ben nu al bang om moeder te worden met mijn stoornis . Zelfs sommige goede vriendinnen van mij raden het al af. Voor mijn eerste manische psychose nam ik zelfs geen aspirine voor een hoofdpijn. Nu slik ik Lithium elke dag en Risperidon en Lorazepam als ik manisch psychotisch ben. Dat gebeurt best vaak, 1 keer per jaar bij mij. Ik ben bang voor de gevolgen voor de ongeboren vrucht en vooral voor die adhemhalingsproblemen die door Lorazepam veroorzaakt kunnen worden in de laatste maanden van de zwangershap... Ik ben bang voor kraambed psychoses. Ik las dat een bipolaire vrouw daar 1 op 4 tot 1 of 2 kans daarop maakt vergeleken met 1 of 2 op 1000. Het lijkt mij vreselijk. En daarbij komt ook de zeer kleine kans voor zelfmoord of om de baby iets aan te doen erbij kijken... En als de baby dit allemaal heeft overleefd moet hij leven met een moeder die 1 keer per jaar ´gek´ doet, veel schreuwt en soms opgenomen moet worden. Ik krijg geluk geen gevaarlijke manische psychoses maar toch... Zijn er andere vrouwen met stemmingswisselingen en/of psychose die een kinderwens hebben en ook nu al bang voor de toekomst zijn ? Ik hoop op advies maar ook op andere verhalen. Mooie verhalen maar ook verhalen van mensen die het ook kunnen begrijpen .
Hoi meid, wat heftig allemal. Ik werk in de psychiatrie en ik snap je dilemma. Je hebt een wens maar er zijn zo veel dingen waardoor je twijfeld.. Heb je het al eens met je psych er over gehad? Of op de pop poli? Die zieb vaker mensen met deze klachten. De kans dat je psychotische wordt tijdens of naa je zwangerschap is erg groot. Ik weet niet of ik mijn wens daarvoor aan de kant zou zetten maar zou ne net als bij jou tegen houden. Echter... Het kan jou wens zijn maar je kindje kiest er niet voor een een moeder te hebben met deze klachten.. daar naast, hoe groot is de kans dat kindje er genetisch gezien iets van mee krijgt? En, als jij geen medicijnen meer kunt of mag nemen tijdens zwangerschap, way gebeurd er dan met jou. Ik zou van uit mijn professie zeggen... Niet doen.. Ik heb wel heel veel respect voor je dat je t hier zo neer zet En t gesprek aan gaat
Heel dapper dat je dit opschrijft. Ik zou ook zeggen: niet doen, al is het lastig om erover te oordelen. Ik weet wel dat goede vriendin in hetzelfde schuitje neemt en uiteindelijk ervoor gekozen heeft om geen kinderen te nemen (nu heel gelukkig met hond). Bij haar zit manische depressie in de familie en ze zegt: 'ik wil dat het hier stopt, ik wil dit niet doorgeven'. Maar wat ongelofelijk moeilijk dit
Ik waardeer jullie eerlijkheid. Het is ook ergens pijnlijk om te zien dat mijn angsten echt ECHT zijn en ook gedeeld worden. En Bjanc jij werkt in de psychiatrie.... Over de erfelijkheid... Ik heb het al gevraagd. Een kind van mijn partner en ik heeft 10 procent kans op mijn aandoening. Dat kan ik wel aanvaarden. Het is niet een grote kans in mijn ogen en ondanks mijn ziekte ben ik wel gelukkig dus ik gun een kind ook mijn leven mocht hij of zij het ook krijgen. Ik heb met mijn behandelaar over mijn kinderwens gesproken en zij willen mij niet ontmoedigen maar de feiten over moederschap met mijn stoornis zijn hard...
Ik zou naast de mogelijke invloed van medicijnen en de andere risico's ook nadenken over hoe jullie het zouden doen als je opgenomen moet worden. Wie gaat er dan voor jullie kindje zorgen? Hoe zal het überhaupt zijn voor een kind als mama dan zomaar weg is? Hoe stabiel is de thuissituatie daadwerkelijk? Hoe groot is je vangnet? Hoe zie je de zorg voor zo'n kleintje voor je?
Hoe staat je partner hierin? Zie je de donkere periodes aankomen? Wat gebeurd er als je bepaalde medicatie niet mag gebruiken tijdens de zwangerschap (en evt een tijdje daarvoor al, dus als je in 1x zwanger zou raken praat je misschien toch al snel over een jaar)? Heb je een sterk vangnet voor als je straks (als je er wel voor wilt gaan) "uitvalt"? Vind het zo onwijs knap dat je er zo rationeel over nadenkt en praat terwijl de meesten hier wel weten hoe sterk een kinderwens de overhand kan nemen. Ik wens jou en je partner heel veel sterkte en wijsheid in het nemen van deze beslissing en hoop dat jullie er over 10 jaar nog steeds 100% achter staan, wat de beslissing ook wordt!
Grrrr, hele reactie weer verdwenen. Poging 2: ik ben het eens met Bjanc, ben psychiatrisch verpleegkundige dus spreek vanuit die ervaring. Ik zou het je zeer zeker afraden, hoe naar dat ook is. Je zegt dat je 10% kans op erfelijkheid acceptabel vindt, maar dat is een behoorlijk hoog percentage. Waar zadel je je kind dan mee op? Jij weet als geen ander hoe ontzettend moeilijk het is om te leven met wat je hebt, dus ik neem aan dat je dat je kind niet aan wilt doen. Je hebt geen idee wat er met je gebeurt als je stopt met de medicatie of wat er gebeurt onder invloed van al die hormonen. Ik mankeer lichamelijk van alles en ben geestelijk gelukkig gezond, maar heb geestelijk toch al aardig last van die hormonen, en dan heb ik niet wat jij hebt. En wie weet wat je aandoening nog meer voor je in petto heeft aan narigheid? Echt, ik heb teveel kinderen gezien van ouders met psychische problemen, ze hebben er allemaal behoorlijk onder geleden, hoe lief de ouders ook waren. Echt, doe het niet. Ik wens je veel sterkte met je beslissing, veel wijsheid ook.
Ik lees net nog even verder en zie dat je schrijft dat je gelukkig bent ondanks dat je hebt wat je hebt en dat je het geen belemmering vindt als je kind dat ook zou krijgen. Tja... Ik ben blij dat jij gelukkig bent, dat meen ik oprecht, maar je zou het wel een belemmering moeten vinden om je kind zoiets mee te kunnen geven.
Heel eerlijk, dit stukje wat je hebt geschreven lijkt mij voldoende om de beslissing te nemen om het niet te doen.
Ik kan mij voorstellen dat het heel moeilijk is om zich voor te stellen dat ik ondanks mijn ziekte zielsgelukkig kan zijn maar zo ervaar ik het. Ik heb gelukkig maar 1 ernstige depressie gehad en daarna alleen maar manische psychoses die in 1 tot 2 maanden genezen worden. Ik kan door mijn ziekte niet meer zo veel werken ondanks mijn universitaire opleidingen maar voor de rest heb ik een goede man, fijne vrienden en een familie die mij steunt. Ik had ook bij een documentaire van het VMBD gezien dat 80 procent van de mensen met een bipolaire stoornis ook blij zijn met hun leven. Er is duw wel een vangnet voor een kind. Mijn moeder kan ook op het kind zorgen als het niet goed met mij gaat en mijn man op mij moet letten. Ik heb ook vrienden die het nu al willen doen. En ja mijn partner steunt mij en ziet een episode gelukkig op tijd aankomen. Wat jammer dat er zo veel kinderen van mensen met een bipolaire stoornis zijn die door hun ouders niet gelukkig zijn. Ik zie het ook vaak op forums. Dat belooft niet veel... Ik heb nog steeds mijn twffels maar ik ga op advies van mijn behandelaar door met de Lithium en dat is gelukkig een veilig middel voor het kind, behalve voor 1 kans op een hart afwijking van 1 op 5000 geloof ik. Als ik opgenomen word ik Risperidon relatief veilig anders wordt het door Haldol vervangen. Lorazepam niet zo veilig, vooral in de laatste maanden van de zwangerschap. En dat blijft een risico....
Ik ben opgegroeid met een moeder met depressies en psychoses. En ik wil je er alles over vertellen en al je vragen beantwoorden, maar dan middels een pb. Dus pb me maar wanneer je de behoefte hebt.
Ik snap heel goed dat jij door je "ziekte" (ik hou niet van hokjes) zielsgelukkig kunt zijn! Ik werk als psychiatrisch verpleegkundige en ben daarnaast ervaringsdeskundige. Ik werk heel veel met herstel ondersteunende zorg en ben dankbaar dat ik jou moedige bericht mag lezen. Hier gaat het om in de zorg vind ik! Jij hebt, net als andere vrouwen, een kinderwens. Wat heel normaal is en in jou hart leeft. Volgens vele in de maatschappij zou het niet mogen of moeten kunnen, maar is dat wel zo? Ik denk dat het individueel bekeken mag worden. Ik ken vrouwen met borderline problematiek of dezelfde problematiek als jij, die kinderen hebben. Die kindjes brengen alleen maar meer geluk en levenslessen op hun pad. Het is zwaar, dat ontken ik niet. Maar het kan je ook veel liefde en geluk brengen. Het is maar net waar jij zelf voor kiest richting jou kindje qua opvoeding. Mijn jeugd was ook niet rooskleurig en dat gun ik niemand, maar ik denk dat je jou gevoel zeker niet negatief moet weg zetten. Het is het overdenken en bekijken waard!
Ik zeg... zelf onderzoeken wat je hebt beste vind. Iedereen zal adviseren niet doen. Maar ik niet.... ik hou het in het midden... alleen zelf kun je dat het beste bepalen. Maar als je hier alleen al op het forum kijkt dan lees ik weleens... dat man of vrouw drugs of drank gebruikt... En als je dan leest hoeveel zeggen ach eentje..Die mensen zetten ook kids op de wereld.... Vragen ook niet anderen wat zou je doen. Hoe verschrikkelijk ik dit ook vind en niet vind kunnen! Je eigen verantwoordelijk nemen en zien ....dat is belangrijk. Weten dat je er voor je kids bent om ze op te voeden. En je weet van je eigen ''probleem'' dus kan je er aan werken en een oplossing vinden/zoeken....
Ik heb ervaring met een bipolaire stoornis, niet met een psychose maar wel gecombineerd met een borderline problematiek. Ik heb 2 zwangerschappen zonder medicijnen doorstaan en zit nu nog steeds zonder medicijnen wegens borstvoeding. Ik moet toegeven dat het niet makkelijk is en dat ik nu wel begin te voelen dat ik mijn medicijnen weer nodig heb. Ondanks alles weet ik dat ik een hele goede moeder ben voor mijn meiden. Een psychische problematiek betekent niet meteen dat je geen (goede) ouder kunt zijn. Ik denk dat dit heel erg afhangt van hoe je omgaat met je problemen, hoe je relatie is en je vangnet.
Hoi Fenny123, Wat ben jij een dappere vrouw! En wat eerlijk dat je jezelf dit soort dingen afvraagt en daarbij ook open staat voor de mening en advies van anderen. Wat ik vanuit mijn werk in het verleden geleerd heb is dat geen persoon met hetzelfde "labeltje" hetzelfde is. En ik kan je daarom ook niet adviseren wat je wel of niet kan doen. Het lijkt me goed om dit met jouw eigen behandelaar(s) te bespreken en misschien daarbij ook een termijn afspreken. Wellicht is dit juist een rustige periode voor jou, maar misschien sta je (onbewust) ook wel weer onder bepaalde druk waardoor dit misschien niet de beste tijd is. Het is ook zeker goed om, wat al eerder geschreven is, te kijken naar een vangnet. Ga er niet vanuit dat mensen je helpen, maar maak concreet afspraken. Ik wens je veel wijsheid toe!
Ik heb borderline en ben moeder van 3 kids die alles voor mij betekenen en mijn leven erg hebben veranderd(in zeer positieve manier) geen vangnet dus het was met periodes toch echt wel pittig vangnet toch wel erg belangrijk maar zou het voor geen goud gemist willen hebben en mijn kindjes komen echt nix tekort oke ze hebben een moeder die wat anders is als meeste moeders maar daar vind ik nix mis mee. en dan nog er lopen ook genoeg moeders rond die best maf zijn en geen stoornis hebben en toch ook kids hebben. kan niet voor jou spreken of je het wel of niet moet doen dat kan alleen jij. dat je er zo over nadenkt vind ik erg goed teken zijn er genoeg die er niet bij stil staan en gewoon doen. Maar denk er ook niet te luchtig over is en blijft een erg grote verantwoordelijkheid. maar omdat je een stoornis hebt wil niet automatisch zeggen dat je geen goede moeder zou kunnen zijn. Zou er erg veel met psych en partner en familie over hebben en de beste afweging voor jezelf maken heel veel s6 met je beslissing weet dat het erg moeilijk is 😘😘😘
Ik ben werkzaam in de ggz En met bipolaire stoornissen. Ja je hebt een bipolaire stoornis maar dit betekent absoluut NIET dat je geen (goede) moeder kan worden!!! Wel zou ik eerst heel goed voorbereidend Werk doen met je behandelaren zodat je op alle mogelijke scenario's bent voorbereid! Dit vergt soms even tijd zodat je zelf wat meer vertrouwen hebt en wellicht kennis! Heel veel geluk en als de tijd rijp is (misschien pas over een tijdje) ga je ervoor!