Effe klagen, even spiegelen, even horen wat jullier er van vinden... Sinds 7 weken hebben wij er een dochter bij. Onze oudste is nu 18 maanden. Ik weet dat mijn man weinig met echt kleine baby's heeft. De leeftijd van de oudste ligt hem beter. Tijdens de zwangerschap kreeg de komst van onze tweede al erg weinig aandacht, maar ik dacht dat het wel goed zou komen als ze eenmaal geboren zou zijn. Voor mijn gevoel niet dus. Al in de kraamweek stond ik overal alleen voor. Hij klagen in de nachten als ik moest voeden, want dan werd hij wakker en hij moest toch wel werken de volgende dag. Ik heb in de kraamweek zelfs een nacht met mn dochter op de bank geslapen (geloof dag 5 of zo), omdat hij zo vreselijk lag te vitten dat ik er niet meer tegen kon. Van een beetje kerel met gevoel zou ik verwachten dat die naar beneden komt met excuses en zegt: Kom alsjeblieft weer naar bed. Maar nee, hij heeft zich omgedraaid en is verder geslapen, heeft mij beneden laten liggen. De volgende ochtend zag ik hem pas weer. Nu 7 weken verder is er weinig veranderd. De luiers die hij tot nu toe verschoond heeft zijn nog steeds op 1 hand te tellen. Na een week of drie heb ik hem eens gezegd: Je mag haar ook wel eens vasthouden hoor! Hij moest er om lachen, heeft het toen gedaan, maar was de interesse alweer snel kwijt. Hij kan niet tegen huilen. Onze jongste is echt super-makkelijk (oudste ook trouwens). Huilt amper ooit. Maar ja, net als elke andere baby heeft ze soms krampjes. Zo zielig om te zien. Vanavond bij het naar bed brengen van de oudste was het weer zo ver. Dus hij zegt: Zal ik alvast met haar naar beneden gaan? Was bijna als een kind zo blij dat hij dat op eigen initiatief deed (op zich al absurd). Dus ik de oudste verder naar bed gebracht. Kom ik beneden, ligt onze jongste in de box, nog steeds te krijsen. Had ik de verwachting dat hij bezig zou zijn haar te troosten... nee, meneer was buiten wat dingen opruimen in de tuin. Troosten had toch geen zin (zijn woorden). Wat was ik boos! Hoe heeft hij zo lang de pijn van zn eigen dochter kunnen negeren?! Tegen tienen wilde ik naar bed. Hij had eigenlijk nog geen zin, maar ging uiteindelijk wel mee. In bed (jongste ligt nog bij ons op de kamer) begint ze al snel weer te sputteren. Na een minuut of twee bijt hij me toe: 'Ga je er nog wat aan doen, of wat?' En altijd weer gelijk het argument 'ik moet morgen werken'. En dat terwijl hij in eerste instantie nog niet eens mee naar bed wilde. Ik voel me echt zo ongelukkig. Voel me bijna een alleenstaande moeder, waar af en toe een vreemde man over de vloer komt die dan loopt te vitten op de kinderen. Zijn dit herkenbare dingen (en dus stel ik me aan), of doen/deden jullie de verzorging in de kraamtijd wel samen? Ik zou zo graag een gezin zijn, maar zo voelt het nu niet. Mijn man is overtuigd dat we een huil-baby hebben, maar dat is echt onzin. Avonden achtereen gaat het prima en ligt ze gewoon een beetje bij ons (mij) en soms dat krampen en ja, dan huilt ze wel een half uur of wat. In zijn beleving huilt ze elke avond, de hele avond... Ook lijkt hij vergeten dat we het met onze oudste misschien nog wel vaker hadden en avonden met de kinderwagen rondjes hebben gereden door de huiskamer. Ik heb het gevoel dat hij niet van onze tweede houdt en dat doet erg pijn...
He jakkes,wat vervelend.. Ik vind de "Ik moet morgen werken-smoes" altijd zo slecht..alsof je als moeder met een dreumes en jonge baby de hele dag lekker ligt te chillen Mijn vriend heeft epilepsie en zijn nachtrust nodig om aanvallen te voorkomen (dan nog ging hij er de eerste periode uit om fles en kruik te maken) maar bij jouw man is het enkel de vermoeidheid en daar moet hij maar mee dealen..
Jeetje meis dat in niet zoals het hoort. Heb je al eens gevraagd waarom hij zo doet? Of hem even flink op zijn nummer gezet? Hier gaat alles samen.eigenlijk en nooit geen klagen over ik moet werken etc dus mij lijkt het zwaar Klote als je er dan zo voor komt te staan. Ik denk dat het belangrijk is dat je er achter komt waarom hij zo doet dat moet een rede hebben. Waarom is de tweede minder voor hem? Valt het hem zwaar vind hij het vervelend. Ja huilen is niet fijn maar een baby kan niet anders communiceren. Een baby huilt nooooooit voor niets simpel. En meid wat er in de kraamweek is gebeurd daar moet hij zich zijn ogen voor uit zijn kop schamen!! Een net bevallen vrouw op de bank laten slapen. Ik had hem zo aan zijn ballen de deur uit gejaagd onder hem mom jij wil rust dan slaap maar in de auto. Echt schandalig
Ik zou echt gigantisch tegen hem uitvallen. Wat edelweiss zegt, je laat een kraamvrouw toch niet op de bank slapen! Ik zou bijna denken dat je man last heeft van een postnatale depressie (mannen kunnen dit ook krijgen. Is alleen minder bekend)
Even offtopic, ik ben blij dat ik dus geen vent heb, door dit soort discussies enzo! Scheelt enorm veel rust! Gewoon goed aanspreken en uitleggen waar je mee zit, PND is niet eens zo'n slechte suggestie van mensen hier, leg dat bij hem neer...
Ik vind het niet normaal en had serieus mijn man zijn nest uit geschopt, met de mededeling ga jij maar op de bank slapen. Mijn man heeft dan weliswaar ook minder met kleine baby's maar wel de instelling dat ze zijn verantwoordelijkheid is, en dat het nu eenmaal gebeuren moet. Wij gaan er dus vanaf het moment dat ik weer wat kon dus al om de nacht eruit. Als ze echt een spookachtige heeft neem ik het over en dan gaat hij op de bank slapen. Het is denk ik tijd voor een goed en serieus gesprek want ik kan me heel goed voorstellen dat je het gevoel heb een alleenstaande moeder te zijn, maar ook dat je boos bent dat hij jullie dochter zo heeft laten huilen met krampen.
Jeetje wat erg voor je ! Ml vind kleine baby's eng en heeft ze ook liever wat ouder , maar als hij zo deed als jou man had ik hem heb toch echt een schop.onder zn kont gegeven.
Ik zou dit niet pikken van mijn man. Mijn man doet wel minder met de kleine, maar hij doet het wel. Heeft de eerste weken ook uren met ons zoontje rondgelopen 's-nachts bij krampjes. Het probleem van mijn man is dat hij heel diep slaapt en niets hoort 's-nachts. Hij wordt wel altijd boos als hij hoort dat zl heeft lopen spoken 's-nachts en ik hem niet heb wakker gemaakt Ik zou je man er echt op aanspreken dat dit zo niet kan. Dat hij wat meer slaapt nodig heeft omdat hij moet werken is tot daar aan toe. Maar dit slaat echt nergens op, die kleine laten huilen in de box met krampjes, jou op de bank laten slapen. Heel veel sterkte!
Sorry hoor, maar dit is echt niet normaal! Ik moet wel zeggen dat ik onwijs geluk heb met mijn man. Na de (spoed)keizersnede was ik zo uitgeput en moe dat mijn herstel lang duurde. Gevolg was dat ik de eerste week in ziekenhuis door heb moeten brengen en manlief heeft hele week bij me geslapen en eigenlijk "mijn" taken overgenomen... Ik kon simpelweg mijn bed niet uit die eerste week... Toen naar huis en toen heeft manlief nog 4 weken onbetaald verlof genomen om voor de kleine én mama te zorgen. Tuurlijk ging het elke dag beter maar zonder mijn man had ik dit niet kunnen trekken. Hij deed alles, liep met de kleine naar boven om te verschonen, voeden etc. Nu nog als ik 's nachts het flesje geef, gaat hij het beneden maken. Ik geef het flesje omdat ik momenteel even "in between jobs" zit maar hij staat wel op om het flesje te maken.... Ik persoonlijk zou je vent een trap onder zijn kont geven. Wat een lambal om zijn kindje gewoin krijsend in de box te leggen... "Hij heeft niks met baby's", excuse me? Het is toch verdorie zijn eigen kind! Ik vind je man op basis van jouw relaas echt een botte boer die niet helemaal goed bij zijn hoofd is. Mijn man is misschien te goed voor ons, maar gedrag van jouw man is niet normaal (in negatieve zin!)
Nee, dit is niet normaal. Hij maakt je hier onzeker en ongelukkig mee en dat verneemt je dochtertje ook. Ik kocht me een draagdoek/-zak en deed haar daar in bij krampjes en huiluurtjes, niets meer aan je man vragen. Als je zegt dat je op bed gaat een slaapzak en kussen aan hem geven en laat hij maar lekker op de bank gaan liggen als hij last heeft van jullie dochter. Voor de rest zou ik helemaal niets meer voor hem doen, nog geen eten koken. Gooide het nog liever in de container Kijken hoe snel er een lichtje gaat branden hoe hij jullie nu behandelt. Sterkte meid, jullie babytijd hoort (voornamelijk) leuk te zijn en te genieten.
Ik vind het ook niet normaal. Maar de tips die hierboven soms gegeven worden, dat is toch gewoon stoken? Wat is er mis met even praten als je niet gestoord wordt door je kinderen? Je even kwetsbaar opstellen en vertellen dag het zo niet verder kan voor je, dat je je gekwetst voelt door hoe hij zich gedraagt en dat hij echt wat meer voor de kleine pruts moet gaan zorgen. Je man gaan negeren, roepen en tieren, eten weggooien... Daar bereik je nu toch geen constructieve oplossing mee?
Nee hoor, ik heb echt niet hier mijn reactie gegeven om te stoken. En voordat TS dit hier neer heeft gezet heeft ze het er vast al met haar partner erover gehad. ( neem ik toch aan ) Zo niet, ben ik het met je eens en anders zou ik het hem echt heel duidelijk laten voelen!
Helemaal met mijn bovenganger eens. Eerste stap is in mijn ogen ook gewoon jezelf kwetsbaar opstellen en een eerlijk en goed gesprek voeren met je man. En dan in oplossingen denken en naar elkaar toe komen.
+1 Ik wordt emotioneel van jouw verhaal Merah. Het is niet makkelijk. Denk je dat je eens in het weekeind een moment kan vinden ( lekker tijdens ern zonnige wandeling ofzo) waar je je zorgen/verdriet uitgebreid met hem kan bespreken? Veel sterkte en wijsheid gewenst!
Dank voor alle lieve reacties! Tuurlijk hebben we gepraat. Maar hij vindt echt dat hij een heel sterk punt heeft als hij claimt de volgende dag te moeten werken. En eerlijk gezegd vind ik dat deels ook (wel benieuwd hoe het zal gaan als straks mijn verlof over is). Ik vind alleen dat hij dat niet altijd kan volhouden dat argument. Ik zit met twee kinderen en een huishouden ook niet de hele dag op mn gat en ben ook moe. Dus als je dan aangeeft het niet te trekken, dan moet je ook als papa bijspringen. Dan maar een dag wat minder fris en fruitig op kantoor. Maar wat mijn grootste punt misschien wel is is dat het lijkt of hij zich op geen enkele manier kan of wil inleven in een ander. Niet de pijn van onze dochter, niet in de energie die het kost om een kind te dragen, te werpen en borstvoeding te geven. Niets. Nog een voorbeeld: Ik denk dat het twee of drie dagen na de bevalling was. Onze oudste ging voor een middagdutje dus ik dacht: mooi, ik kan ook even plat. Maar ik moest nog voeden en door omstandigheden staat er nog steeds een wasmachine in onze slaapkamer en die stond ook nog eens aan. Van slapen kwam dus niet veel, maar goed. Komt mijn man op een gegeven moment boven, net als ik een beetje lig te doezelen. Hij kijkt me aan en zegt zonder blikken of blozen: Zooo, jij neemt het er ook mooi van! Op zo'n verwijtende toon alsof ik misbruik aan het maken was van de situatie. Wist niet wat ik hoorde! En hij meent het ook gewoon echt, dat vind ik nog het ergste...
Ok, dan is de situatie natuurlijk anders. Dan zou ik ook uit mijn dak gaan. Het argument van werken snap ik wel, maar hij mag ook wel een beetje rekening houden met jou. En je hebt uiteindelijk toch samen beslist om kinderen te krijgen?
Je partner heeft waarschijnlijk geen idee dat een bevalling heel veel van je lichaam eist. Ook denkt hij dat je de hele dag op je kont zit en niets doet. Ik heb helaas ook zo´n partner gehad bij mijn eerste 4 kids. Ik heb alles alleen moeten doen. Zelfs toen mijn 3de kindje was geboren en ik in het ziekenhuis lag en een bloedtransfusie had gekregen heb ik mezelf moeten ontslaan uit het ziekenhuis om voor mijn andere kids te zorgen omdat hij het zo zwaar had. (Ik had vast voor de lol een transfusie gehad) Probeer hem duidelijk te maken wat jij nodig hebt ongeacht of hij werkt of niet. Laat hem weten dat hij in een relatie soms ook moet geven ookal is het in zijn ogen oneerlijk verdeeld. Dat is liefde voor elkaar. Kom je er niet uit en red je het niet tegen je man, probeer dan hulp van je omgeving te vragen om je wat te ondersteunen. Als je zo doorgaat val je binnen een paar maanden in een gat en kom je er amper nog uit vanwege de vermoeidheid en frustratie. Ook zou je bij de huisarts hulp kunnen vragen.
Mijn man hier zit van verbazing zijn hoofd te schudden,hier hoefde hij dan niet te werken in de kraamweek maar als hij dat nu wel moet gaat hij alleen op de bank liggen als ik hem zeg dat te doen zodat hij rust heeft.anders helpt hij me met ons dochtertje of iets in huis waar ik niet aan toegekomen ben.ik denk dat je beste met hem kan praten hierover en anders iemand waarvan je weet dat hij er naar luistert vragen hier op te wijzen( misschien zijn moeder). Ouderschap doe je samen en anders weet tie waar de deur zit
Pff dit is echt niet normaal hoor. Mijn man slaapt vaak nu nog wel op de bank, laat mij elk weekend uitslapen en als ik een middagdutje wil doen neent hij de Kids mee en mijn jongste is al bijna 1! Vooral dat voorbeeld van dat middagdutje tijdens de kraamweek vind ik echt schrijnend. Niet echt tips, maar zo hoeft het niet hoor, dit hoef je niet te accepteren.