17 maanden geleden ben ik mama geworden van een heerlijke zoon. Ik geniet volop. Wij willen heel graag een tweede en zijn nu een half kaar bezig. Nu is dat nog niet zo lang, maar ook bij de eerste heeft het 1,5 jaar geduurd voordat ik zwanger was. Ik heb een hele regelmatige cyclus.ik kan op de dag nauwkeurig zeggen wanneer ik ongi wordt. Ik heb verschillende ovu testen gedaan en deze zijn ook altijd hetzelfde namelijk dag 12 of 13 van de cyclus. Rond die tijd vrijen wij ook altijd. Nu heb ik zelf een voorgevoel. Ik heb namelijk het gevoel de de tweede niet spontaan of natuurlijk gaat lukken. Ik heb het gevoel dat de eerste een gelukje is geweest,maar dat het zo makkelijk niet gaat bij ons. Doordat het allemaal nog niet zo lang is etc. Durf ik er nog niets over Te zeggen tegen mijn man of mijn huisarts. Ik heb het idee dat ze dat nog te vroeg of overdreven vinden. Ook drinkt mijn man elke dag wel een biertje na zijn werk en rookt. Ik drink ook wel 2/3 dagen in de week wijn. Tuurlijk weet ik wel dat we dat moeten minderen wil de kans vergroot worden, maar ik durf dat nu gewoon nog niet voor te stellen. Bang dat mijn man het nog overdreven vind en te vroeg en hij mij er teveel mee bezig vindt houden . Ook zal denken maar we hebben al een zoon dus dat zal wel los lopen, toen is het toch ook gelukt. Hebben jullie ook problemen met het krijgen van een tweede, of gehad? Wat moet ik doen met mijn voorgevoel. Toch begrepen dat vrouwen en hun instinct vaak gelijk hebben.
Hier hetzelfde verhaal eigenlijk. Tweede wil nog niet lukken en ik heb ook een beetje slecht voorgevoel. Ons dochtertje is ruim anderhalf. Toen ze goed kon lopen (bijna 15 maanden) ben ik weer gestopt met de pil. Afgelopen zaterdag weer ongesteld geworden. Ik heb een vrij regelmatige cyclus (varierend van 25 tot 29 dagen) en heb afgelopen maand ovulatietesten geprobeerd. Op dag 14 positieve ovu test en natuurlijk flink geklust, maar helaas. We zijn pas in ronde 5 en ik weet dat dat helemaal niet gek is, maar ik heb toch een slecht voorgevoel. Bij de eerste was ik meteen zwanger en misschien ben ik daarom ook wel te veel verwend
Ik had precies hetzelfde. Bij onze dochter was ik in ronde 1 zwanger, en bij de tweede heb ik eerst ruim 14 maanden op mijn menstruatie moeten wachten, en daarna begon dus ronde 1, en 2, en 3.. ik had er echt een heel slecht gevoel over. Maar ineens was ik in ronde 4 zwanger, hier klopte mijn intuitie dus gelukkig niet .
Herken het wel.. Ik ben ook best bang dat het niet meer wil lukken of dat er bij mij iets niet goed zit. Dit omdat mijn 1e én 3e zwangerschap niet goed zaten (ma). Ben bang dat er iets in mijn baarmoeder zit, waardoor het vruchtje afgestoten wordt ofzo. Ook omdat de zwangerschap van mijn zoontje niet helemaal goed is gegaan; de placenta was al half losgelaten. Ik vind het ook best moeilijk de laatste tijd, en durf er net als jij, ook niet over te beginnen bij mijn man. Maar niet omdat ie het overdreven zou vinden of wat dan ook, maar meer omdat mijn gevoel dan helemaal 'echt' is, kan het niet goed uitleggen..
Heb het Vannacht tegen mijn man verteld, omdat ik niet kon slapen. Hij was heel lief en heeft mij gerustgesteld. We zijn ook nog maar een half jaar bezig en zij dat ik zo 'n zelfde onzekerheid had bij de eerste. Hij zegt we gaan gewoon rustig verder en gaan rekening houden met drank. Hij zei ook nog, geniet in elk geval van wat we al wel hebben, en dat is een heerlijke zoon. Hoe het verder loopt gaan we rustigtegemoet zien
Ik kan me voorstellen hoe je voelt. Ik heb zelf 2 jongens van 4.5 jr en bijna 2 jr. Toch willen we heel graag nog een 3e en dit keer gaat het wat moeizamer. we zitten in ronde 6 en vorige maand echt veel geklust omdat ik niet weet wanneer mijn ovu is. Veel ovulatietesten gebruikt en geen 4 nov ongi geworden (balen!!!) en toch begrijp ik er niets van. Ik moet zeggen dat ik sinds de geboorte van mijn 2e wel een schildklier probleem had. Ik slikte thyrax voor een jaar en nu 6 mnd geleden gestopt op verzoek van de arts. Soms denk ik heeft hiermee te maken maar de dokter zegt van niet. Ik ben 31 jr. verder nooit ziek geweest of bijz. Iedereen zegt dat ik gewoon geduld moet hebben en ikzelf denk maar steeds het zal toch niet.....??? Ik moet positief blijven maar dat gaat moeilijk als je steeds ongi wordt. Hoe dan ook voor allen die zwanger willen worden succes.
ik herken het wel. Heb een zoon van bijna 4 en wij hebben bewust wel gewacht met een 2e omdat onze situatie niet echt meezat. ( man ziek, lang in ziektewet gezeten) maar het gaat nu weer de goeie kant op dus durven we het weer aan. We zijn nu al langere tijd bezig, langer dan toen voor zoon, dat was met een halfjaar raak. Ik weet dat ik voor mn 1e zwangerschap ook de gedachten had dat het niet ging lukken dus dat probeer ik mij voor te houden, want dat is ook goed gekomen. Mijn man slikte toen medicijnen die niet goed waren voor het zaad en waarmee hij 3 maanden gestopt moest zijn eer wij überhaupt zwanger mochten proberen te worden. Toen was ik wel bang dat zijn zaad niet meer te herstellen was, hoewel er nooit onderzoek geweest is naar zijn zaad, de kans was alleen aanwezig dat de kwaliteit tijdelijk achteruit zou gaan tijdens het slikken vh medicijn. Toen we richting dat half jaar gingen, hadden we afgesproken dat als ik in april niet zwanger zou zijn, hij om die reden zijn zaad zou laten onderzoeken en uiteindelijk bleek dat niet nodig want deed 10 april een posi test Maar goed, dat probeer ik nu maar te onthouden als ik het vertrouwen kwijt ben. Ik geniet echt heel erg van onze zoon en zie ook wel voordelen als hij straks naar school gaat, even wat meer tijd voor mezelf Maar ja die wens blijft he, en nu alles qua man en werk weer de goeie kant op gaat, zou een zwangerschap ons geluk compleet maken. dikke kus!
zo te zien zijn we met vele waarbij het allemaal niet gewoon gewoon gaat...moet zeggen dat dat me ergens wel een beetje goed doet aangezien het lijkt of iedereen om je heen maar hopsa zwanger worden Hier bijna het zelfde verhaal...5 jaar heeft het geduurd voor we spontaan zwanger waren van onze mooie dochter....alle onderzoeken gehad beide...niets aan de hand niets te vinden alles was goed....nu alweer een jaar bezig en niks ondanks alles heb ik juist wel het gevoel dat het bij ons wel weer spontaal zal gaan lukken alleen wil ik niet nog een keer 5 jaar hoeven wachten...Daar maakte ik me wel zorgen om...Nu is het zo dat door de burnout van mijn man mijn man zijn libido al lange tijd zoooooo laag is dat het vaak maar 1x per maand gebeurd..tja dan is de kans dat het lukt natuurlijk haast helemaal nihil ..... Ga van de week toch maar proberen het eens aan te kaarten bij manlief..hij heeft het zelf ook steeds vaker over een tweede maar dan zullen we toch iets vaker iets moeten doen zeg maar. Maar je gevoel snap ik helemaal..ik geniet voor 100% van onze dochter maar zou het super geweldig vinden als ze nog een broertje of zusje zou krijgen
Hier hetzelfde. Mijn verhaal lijkt, ook qua tijdlijn, eigenlijk wel op dat van Jusi. Eerste zwangerschap na 10 maanden in mei 2008, mk met 6 weken. Na nog eens 10 maanden met behulp van Clomid in de eerste ronde raak, dat ging goed, mijn zoon is nu bijna 2. December 2010 spontaan raak in ronde 6, heel snel dus voor ons, maar na 4 maanden problematische zwangerschap toch nog een miskraam. De enige succesvolle zwangerschap is dus met hulp geweest, en ik heb ook het idee dat ik het zonder hulp niet ga redden een zwangerschap uit te dragen. De gyn sprak me hierbij tegen, maar we zijn nu ruim 4 jaar bijna non-stop bezig en hebben er één kindje aan overgehouden - sta dus zeker niet te springen van de vruchtbaarheid. Heb nu een afspraak bij de gyn staan (woon in het buitenland, en hier hoef je niet door de huisarts te worden doorverwezen). Ik herken wel dat je je onzeker voelt, omdat je omgeving denkt, de eerste keer is het toch ook gelukt, waar heb je het nu over, maar zelf zie je het gewoon niet nog een keer gebeuren... Hansje, ik zou naar de huisarts stappen voor een consult, gewoon, even kijken wat hij/zij ervan vindt, hoe lang je moet wachten voor je actie onderneemt. De eerste keer duurde bij jullie ook meer dan gemiddeld lang, na een jaar mag je eigenlijk aan de bel trekken. Blijf niet met je gevoel zitten, en bespreek het zeker ook met je man! Roken en drinken doet zeker geen goed. Aan de andere kant: ik heb 4 jaar zo geleefd als een zwangere, alles laten staan wat niet mocht, en vind dat achteraf gezien een te grote ingreep op mijn leven, dan ben je er helemaal zo mee bezig. Maar al was het maar om je gevoel met je man te delen, dat lijkt me wel belangrijk!
Gek maar toch fijn dat er meer mensen Ijn met het gevoel. En ook ik heb een miskraam acht de rug. Dus als je dan zwanger raakt ben je nog zo bang dat het weer fout gaat. Bedankt voor jullie verhalen. Wij gaan een weekendje naar Valencia dit weekend. Even ontspannen en kletsen met z'n tweetjes. Kleine gaat even logeren bij opa en oma.
Voor mijn eerste zwangerschap had ik al een voorgevoel dat het niet vanzelf zou gaan. Dat ging het toen wel, ik was in één keer zwanger van een gezond kindje. Nu blijkt er toch iets mis te zijn. Zwanger worden is niet het probleem, maar het gaat steeds fout. Ik blijf vertrouwen hebben, het gaat nog een keer lukken.
Je verhaal lijkt erg op mijn verhaal. Bij de eerste had ik al zo'n gevoel dat het lang zou duren maar volgens mij hebben heel veel vrouwen dat. Uiteindelijk was het na 8 maanden raak dus dat viel nog mee al kregen we toen net te horen dat het zaad van mijn man niet heel erg goed was maar ik was toen net zwanger gelukkig. Toen we voor de 2e gingen had ik wel verwacht dat het weer langer zou gaan duren maar zo lang niet. Ik heb cyclussen van de klok en altijd op dag 12 en 13 een positieve ovutest. Ik raakte in de 11e ronde gelukkig toch spontaan zwanger dus we waren heel erg blij maar helaas is dit met 7,5 week mis gegaan We zitten nu alweer in de 5e ronde na de miskraam en als het in het nieuwe jaar nog niet raak is zullen we weer naar het ziekenhuis gaan. Hier is het trouwens geen voorgevoel want wij weten al dat mijn man slecht zaad heeft. Hij heeft nu meerdere onderzoeken gehad en de laatste had hij maar 200.000 zaadjes per ml terwijl "normaal" tussen de 20-50 miljoen is...
nou... ik zou zeggen praat er met je man over! Je man is toch niet voor niks je man? Je moet toch alles met elkaar kunnen bespreken. Dus ook je angsten/onzekerheden. Als hij het onzin vindt dan hoort hij het dan wel maar als je laat merken dat je het moeilijk vindt zal hij dat waarschijnlijk vervelend voor je vinden! Hier was de eerste de allereerste ronde raak. En ik wist toen al dat dat pure mazzel was. Ik wist namelijk uit het verleden dat ik heel raar ongesteld werd (kon het zo een jaar niet worden). Wij zijn heel snel weer voor een tweede gegaan (na 3/4 maanden bewust maar daarvoor deden we het al onveilig...). Al vrij snel kwam ik er achter dat mijn cyclus deze keer toch weer raar deed en ik ben heel snel naar het ziekenhuis gegaan en heb clomid gekregen (sja, als je 3 maanden niet ongesteld wordt weet je bijna wel hoe laat het is). Uiteindelijk was ik na een jaar weer zwanger. Ik hoop dat het jou ook snel gaat lukken!
Hier is ook ronde 6 weer mislukt. Gisteren weer ongesteeld geworden. Manlief vind dat ik het me niet zo moet aantrekken en blij moet zijn met ons mooie dochtertje. Dat ben ik natuurlijk ook wel, maar het maakt het niet minder erg om weer ongesteld te worden. En het feit dat ik met mijn universitaire opleiding werkloos thuis zit, omdat de meeste bedrijven niet zitten te wachten op moedertjes die parttime (32 uur) willen werken, helpt ook niet echt bij een positieve stemming....
wij hebben ruim 5 jaar gedaan over de eerste (maar niets bewijsbaar mis, is ook natuurlijk gekomen). we willen vanaf deze ronde gaan voor een tweede maar hoop dat het niet zo lang gaat duren gezien mn leeftijd ook inmiddels!
Wij hebben 6 jaar gedaan over onze kleine man. Daarvoor wel 3 miskramen gehad. En al 6 keer iui en 2 keer ivf. Spontaan zwanger geworden en sinds feb trotse mama van een heerlijk zoon. Toen 4 maanden gedaan over weer een zwangerschap maar dat is met 7 weken weggehaald omdat het buitenbaarmoederlijk was. Dit was op afgelopen 26 nov. We mogen in mei weer beginnen. Dus maar we zullen zien. Ik zit er nu ook nog niet aan te denken, vind het vrij moeilijk nog allemaal. SUcces en het kan in een keer allemaal gebeuren. Praat erover met je man. Liefs
dat is ook heftig riv...ben je snel zwanger en mocht het niet zo zijn...sterkte...hoop dat het nog eens spontaan mag lukken en dan goed!
Hi, hier ook veel onzekerheid.... Mijn zoontje is inmiddels 1,5 en wij zijn nu bezig aan ronde 4 voor ons tweede kindje. Op zich nog niet veel natuurlijk, maar bij mijn vorige bevalling een manuele placentaverwijdering gehad. Na 2 mnd nog een keer geopereerd omdat er nog restanten waren achter gebleven.... Nu dus erg bang dat mijn baarmoeder misschien toch beschadigd is, waardoor de innesteling mss niet of moeilijk gaat lukken.... Daardoor ook best gespannen rond de eisprong en rond de NOD tijd en dat komt de situatie ook niet ten goede. Het blijft een wonder!!!!!