Soms zo bang mijn baby te verliezen...

dit heb ik dus ook ! ik kijk geregeld of ze nog ademd, ik schrik van elk geluidje schrik dat ze aan het stikken is ed ... vreselijk rot gevoel en inderdaad zo mag je niet denken maar soms is het sterker dan jezelf!

 

Ik snap je angsten ook, en weet precies wat je voelt.

Mijn eerste is een echt " zorgenkindje " wat regelmatig in het ziekenhuis ligt aan allerlei toeters en bellen.

Mijn jongste is echt een hollands glorie, altijd vrolijk....godzijdank nooit ziek...en dan PANIEK ! Want ook ik vraag me dan af " zal/mag het altijd zo goed blijven gaan ? "

Je mag zo niet denken, maar het is gewoon sterker dan jezelf bent.
Maar ik kan me er ook aardig gek door maken.

S'nachts sta ik ook met regelmaat naast de kinderbedjes te luisteren of de dames wel goed ademen

 

Ik heb dit gevoel ook wel eens.
Ik hou zoveel van hem en ben zo gelukkig met hem, alleen het idee al dat er iets met hem zou gebeuren...brrr
Ik betrap mezelf er ook op wel eens te controleren of hij nog wel ademt als 'ie lekker ligt te slapen

 

Ik heb dat ook heel erg, zeker als ik dan hoor over het zwembad ongeluk en die auto te water gister, kindje met kanker dat overleden is, mijn nichtje (als een zus voor mij, ze heeft 4 kinderen) die vorige week bijna overleden was. Het maakt mij allemaal heel bang. Gelukkig heb ik er met mijn nichtje goed over kunnen praten, heel eng om over de dood te praten, maar ook heel fijn eigenlijk. Besef me maar al te goed dat we van elke dag wat moois moeten maken en wat ook heel belangrijk is, altijd goed afscheid nemen, dan kan je daar in ieder geval geen spijt van hebben. Zo had ik een hele leuke dag met mijn nichtje de zaterdag voordat ze ziek werd (zondag).
Ik ben voor nog wel meer dingen bang, maar gelukkig kan ik me er telkens aardig overheen zetten. En ik geniet nu gewoon heel veel, dat is het enige wat we kunnen doen en hopen dat ons alle ellende bespaard blijft (al heb ik ook wel zoiets dat iedereen z'n portie wel zal krijgen, al is dat natuurlijk helemaal niet iets dat waar hoeft te zijn (waarom zou je niet je hele leven geluk kunnen hebben) en daarbij hoop ik dat ik m'n portie wel gehad heb ik in m'n jeugd...

 

Herkenbaar.
Ons eerste kindje is overleden aan een chromosoomafwijking met 24 weken zwangerschap. En daarna hebben we 4 jaar op dit wondertje gewacht. Ik ben ook nog geregeld bang om haar weer te verliezen. Je weet opeens hoe kwetsbaar het leven is. Ik houd mezelf voor dat de kans heel klein is. En ik ben voorzichtig met haar, bijv. veilig slapen was hier heel lang een issue (op de rug). Al is dat nu niet meer zo, want ze kan zichzelf zo goed omdraaien alle kanten op.

 

Elke nacht als ik wakker wordt kijk ik even bij mijn kleine meisje. Toch even checken of ze nog ademt.. Tja de nachten zijn opeens soms heel stil als je gewend was dat ze elk uur wakker werd

 

Haai meiden,

IK heb hier ook vreselijk veel last van. Ben zo bang dat haar iets overkomt! Terwijl alles gewoon prima gaat!
Ik zie ook zo op tegen haar naar het kinderdagverblijf te brengen. Letten ze daar wel goed op als ze naar bedje gaat? enz enz! ik word af en toe echt gek van me zelf.
Wel fijn om te lezen dat anderen dit ook hebben.
Ik heb me ook wel eens afgevraagd of ik wat hulp moet zoeken voor mijn angsten! Hebben jullie dat ook? of hoort het er gewoon bij? Manlief heeft nergens last van!

 

Nou, ik maakte me ook heel bezorgd toen ze naar het KDV ging, maar het went, hoor. Ze zijn daar juist heel zorgvuldig, laten babies echt alleen op de rug slapen, letten heel erg op met oudere kinderen en babies die met elkaar in contact zijn, etc. Ik vond het eerst doodeng, maar nu is het gewoon geworden dat ze naar het KDV gaat. Sterkte daarmee!

 

hier idem

 

De laatste week was mijn dochter ineens om 6.00 wakker...
Dus toen ze vrijdag om 7.30 nog gewoon sliep vond ik het wel lekker maar tegelijkertijd ook eng! Ben gelijk gaan kijken of ze nog ademde...

Werk zelf op een KDV en ben echt als de dood voor wiegendood. Kan soms echt minuten door het raampje turen om een buikje omhoog en naar beneden te zien gaan. Het zal je maar gebeuren... Bah... niet teveel aan denken!

 

Herkenbaar!!

Ik moet eerlijk toegeven dat ik het meer en meer heb.

Ik was bij de oudste veel relaxter dan nu. Ik ging natuurlijk ook wel kijken of hij nog ademde, maar nu slaapt mijn dochter naast mijn bed. Ik kan me niet voorstellen dat ik ze niet bij mij zou hebben, terwijl mijn zoon en dochter nooit bij ons hebben geslapen.

Ik ben nog geen jaar geleden mijn mama verloren, misschien speelt dat ook. Ik wil er niet aan denken dat mijn kinderen iets overkomen!!

 

Ja, ik ken het. Vooral nadat ik een begravenis van een dreumes heb bijgewoond, die in een paar uur tijd vreselijk ziek was geworden en niet meer wakker is geworden. Sindsdien kijk ik veel vaker of ze nog wel ademen en als ze een beetje ziek zijn, slapen ze bij mij in bed, zodat ik ze goed in de gaten kan houden.
Natuurlijk kun je niet alles voorkomen, dat konden de ouders van dat kindje ook niet, maar sindsdien ben ik echt bezorgder.
Aan de andere kant geniet ik er ook meer van, waardeer meer wat ik heb.

 

Ow wat ben ik blij te lezen dat ik niet de enige ben... Ik heb mij tot nu toe altijd afgevraagd of alles wel goed was met mij. Of ik hiervoor misschien hulp moest gaan zoeken. Het begon tijdens de zwangerschap van mijn eerste. Opeens was daar het besef dat je een kleintje bij je draagt dat helemaal afhankelijk is van jouw lichaam, en dat na de geboorte ze nog heel lang verzorgd moeten worden voordat ze geheel zelfstandig door het leven kunnen gaan.

Ik was vanaf dag 1 dat ze geboren was mij zeer bewust van alles wat er mis zou kunnen gaan. Hield overal rekening mee. Luisterde elke keer als ze sliep of ze nog wel ademde. Kon ook helemaal emotioneel worden bij bijvoorbeeld de gedachte dat kraamvisite haar zou laten vallen. Of wat, als ik alleen thuis zou zijn, er allemaal zou kunnen gebeuren als ik plotseling zou komen te overlijden... Zo'n kleintje een hele poos alleen. Honger, huilen, de hele dag in een vieze luier... En dan woon ik ook nog eens in een flat op 4 en 5 hoog. Kon mij al helemaal voorstellen hoe ik de kleine per ongeluk naar beneden zag vallen uit het raam. Als ik langs de ballustrade van de gallerij liep hield ik haar altijd krampachtig vast, want stel dat ik zou vallen en met haar de diepte in zou gaan... En ik vind het maar wat vreemd dat ik het altijd bij mijzelf zag gebeuren in dat soort gedachten. Dat ik het was/ben die ervoor zorgde dat haar wat overkwam, terwijl ik juist altijd diegene ben die zich altijd druk maakt over haar en onze veiligheid. Vond het bijna ziekelijk... Gelukkig heb ik er veel over kunnen praten met mijn man.

Nu langzaam maar zeker slijt het een beetje, maar ben mij nog steeds zeer bewust van al deze zaken. Geregeld bang dat haar iets overkomt. Ook als ik haar aan anderen toevertrouw blijven er zich allemaal nare gedachten in mijn hoofd afspelen over wat haar zou kunnen gebeuren als ik op dat moment weg ben. Nog steeds luister ik geregeld vlak voor ik ga slapen of mijn dochter nog wel ademt. Het is soms sterker dan jezelf. Ben bijvoorbeeld ook altijd zeer alert als er bij familie de hete koffie altijd op het tafelrandje wordt gezet en het niemand kan schelen dat er kindertjes rondlopen. Zie alles al van tevoren gebeuren en zal het mijzelf dan niet kunnen vergeven dat ze dankzij de stommiteit van anderen beschadigd raakt. Vooral als ik er bij was en het had kunnen voorkomen, Er zijn maar een paar seconden nodig om zich een heel rampscenario in gedachten af te laten spelen. Om er ook de hele achtbaan van emoties bij te voelen. Vaak wuif ik het snel weg en is het snel vergeten, maar het feit dat mijn gedachten zo snel op de loop gaan leek/lijkt mij niet echt gezond. En dan heb je nog al die verschrikkelijke nieuwsitems zoals die van afgelopen week. Kan er echt naar van worden. Dan ben je maar wat blij dat je nog als gezin samen bent en neem je jezelf voor om er zo vaak als maar kan van te genieten. Dan zie je weer hoe rijk je bent maar wordt je je tegelijkertijd weer keihard van het feit bewust dat het leven maar kwetsbaar is.

Ik denk dan altijd maar aan het feit dat je nu moeder bent, en dat je vanaf nu nooit meer onbezorgd zal kunnen zijn. Het is alleen aan ons om ervoor te zorgen dat het niet ons leven en ons doen gaat overheersen...

 

Toevallig zal ik me vandaag in de auto nog te bedenken dat ik soms te bezorgd ben...

Na 2 miskramen en een heftige zwangerschap besef ik maar al te goed hoe een wonder onze dochter is.

Al voor de geboorte zocht ik alles uit. Puur uit angst werd er een aerosleep en een sensormatje aangeschaft.

Het werd langzaam iets minder erg maar nog steeds kan ik er moeilijk mee omgaan.

Iedere avond voor het slapen even voelen of ze nog ademt. Ook overdag, als ze langer slaapt dan normaal.

Ik heb altijd 200% op mijn vriend zijn rijstijl vertrouwd maar nu mijn dochter er bij zit ben ik echt een zeur geworden. Even lekker achterover en oogjes dicht is er niet bij. Sterker nog, ik zie vaak gewoon scenario's voor me waar het fout gaat . Ook al die vreselijke media berichten maken het niet makkelijker. Jeetje wat heb ik met die ouders te doen .

Soms wordt ik gek van mezelf... Maar ik ben dan ook zo gek op haar en zou gewoon echt niet weten wat ik zonder haar zou moeten.
Misschien zijn dit wel gewoon kenmerken van intens houden van?

 

Ik check ook heel vaak of ze nog slaapt en nog wel ademd. Ook heb ik geregeld nachtmerries dat haar iets overkomt, zoals bij het zwembad drama! Kippevel en soms tranen in mn ogen krijg ik dan als ik zie dat ze nog heerlijk in dr bedje ligt!

 

@Tothemoon: jee dit is eng, 't is net of ik mijn eigen verhaal lees!!!

@de rest: wat fijn om dit te lezen! Ik dacht ook wel eens de enige te zijn met die angst. Iedereen in mijn omgeving is zo makkelijk en relaxed met kinderen en ik zie vaak leeuwen en beren op de weg en ben vaak zoooo ongerust.
Dan denk ik ook het gaat te goed en ben ik bang dat er wat fout gaat.

Ook inderdaad na nieuwsberichten over kinderen, dus in Utrecht en zwambad in Tilburg dan kan ik zo emotioneel en bang worden.

Gelukkig geniet ik ook ontzettend veel van ons kleine meisje en hoop ik dat de bezorgdheid wat afneemt met de tijd...

 

Ik herken je verhaal helemaal. Ik ben ook altijd zo overbezorgd, ik zie hele scenario's voor mij wat erallemaal wel niet kan gebeuren met van alles. Ik heb ook altijd 2 enge gedachten in me hoofd. Eerste is als er wat gebeurt met mij, hoe moet het dan met mijn kindjes. Ze krijgen geen eten/drinken. Nouja mijn oudste kan bij de pakjes drinken en koekjes maar de baby heeft niets Er kan wat gebeuren met ze.

De andere gedachte is altijd: er breekt ergens in huis brand uit. En ik zit in me hoofd hele plannen te maken hoe ik mijn kinderen redt. En elke keer zit ik aan elke mogelijkheid van brand te denken, dus als het in de keuken is redt ik ze zo en als het in de woonkamer is doe ik het zo, snap je. Echt raar, maar toch ook wel goed denk ik.

En het ademen en elk geluidje bij babies herken ik ook. Soms slaapt onze kleine ook zo stil dat ik gewoon even bij haar hartje voel met mijn hand of beweeg haar handje en dan beweegt ze altijd even zo weet ik dat alles goed is (godzijdank). Ik kijk ook om het half uur bij haar. Om te kijken of alles goed is maar ook dat ze goed toegedekt is enzo. Bij onze oudste ook maar niet zo vaak als de baby.

Met onze ouste ben ik buiten ook te voorzichtig denk ik. Bang dat ze wat gebeurt. doordat ik van alles ziegebeuren.

Ik heb gozijdank nooit wat meegemaakt maar die overbezordheid heb ik in ieder geval van mijn moeder geerft.

 

Zo herkenbaar,kan me zo'n zorgen maken en ook ik kijk voordat ik ga slapen en s'nachts bij hem.Toen hij een maand of 3-4 was en een tijd verkouden ben ik zelfs bij de huisarts in huilen uitgebarst omdat ik zo bang was dat hij dood zou gaan in zijn slaap,echt te erg gewoon!!