Hoevaak en hoelang naar je kindje toe

Ons zoontje is met 35.weken geboren. In ons ziekenhuis had ik ook een neo suite. Wij hebben hier samen 3 weken doorgebracht. Was wel heel intensief maar ik kon mijn zoon niet achterlaten. Mijn man zorgde voor de andere Kids en als bij als hij was werken waren opa en oma er. Ik heb mijn andere zoontje van toen 2 3 weken niet gezien hij had de waterpokken dat.was vreselijk en dat heb ik lang geweten het heeft echt bijna een jaar geduurd voordat ik het vertrouwen van mij zoon weer terug had.

 

Hier ook een 'prive suite' op de couveuseafdeling van streekziekenhuis, gezinskamer noemde ze het geloof ik.

Eerste 3 dagen dochter in de couveuse, ik 1 of 2x per dag heen en weer vanaf andere afdeling waar ik lag (prive kamers waren vol).
Dag 4 t/m 10 samen in het ziekenhuis op 1 kamer opgenomen, ze was uit de couveuse, alleen nog hartbewaking. Kraamtijd is max 10 dagen dus toen moest ik eruit, maar ze hebben hun best gedaan dat dochter op de kamer kon blijven en dat was gelukt!
Dag 11 t/m 25 bleef dochter op die kamer, en ik was tussen 8:00 - 17:30 aanwezig om haar te verzorgen. Ze sliep de hele dag (met kleertjes aan) op mijn borst, terwijl ik op het bed zat en een boek las, of op de laptop zat, en zelf ook nog wat aan het herstellen was van de keizersnede.

Als we geen eigen kamer hadden gehad was ik 2x per dag op en neer gegaan denk ik (15 min rijden), maar dit was wel heel fijn zo.
Met nog andere kind(eren) lijkt het me wel veel lastiger om tijd te verdelen.

 

Geen prematuurtje, geboren met een hersenbloeding en epilepsie. Lag wel tussen de prematuurtjes.
Ik was er van 8/9u s'ochtends tot 23.30u/24u
Tussendoor ging ik soms wel even naar huis om wat te wassen, zuivere kleertjes halen of tijdens een operatie bij een ander kindje ging ik even naar mijn werk om te praten.
Ons geluk was dat wij 5 min van het azm wonen. Ik zorgde ervoor dat ik er bij 6 voedingen was
En ik mocht zelf een week in het ziekenhuis blijven. 1 week thuis. Daarna mocht hij mee naar huis.
Dat hou je een weekje vol, 3 misschien ook nog maar langer kan je dat denk ik zo niet volhouden

 

Wij doen het momenteel al 11 weken zo.. onze zoon is morgen 35 weken (24-weker).
Je situatie moet het toe laten. Onze kleine is onze eerste. Wij zijn er dus wel van 's morgens vroeg tot 's avonds/'s nachts. Ik zou niet anders willen/kunnen.

 

Tot maandag heb ik in het ziekenhuis gelegen, ben nu dus bijna een week thuis en ga 2 keer per dag naar het ziekenhuis.
Dat is dan om 11 a half 12, dochter zit dan op school, en ben terug vlak voor half 3 want dan komt ze thuis.
Als ze op bed ligt ga ik weer en blijf dan tot een uur of 23 zitten.

Het is moeilijk, je wilt zoveel mogelijk bij de kleine in het zkh zijn, maar DL hier wil natuurlijk ook haar aandacht en dingen hebben.
We proberen het dus zo goed mogelijk te verdelen, maar iedere keer als je weg gaat en hem achter laat breekt het toch even, hoe goed ze daar ook voor hem zorgen.

 

Nee joh, moet je je echt niet rot over voelen.
Jij moet inderdaad jouw rust nemen, maar bedenk ook dat als jij er bent ze je horen, en dan ook vanzelfsprekend minder rust nemen.
Jouw kids hebben ook gewoon de rust nodig om te slapen, bij te komen en te groeien.
Het is heel erg goed als je er bent, maar als je er niet bent gebruiken ze hun energie ook op een goede manier.

Ikzelf voel me er helemaal niet schuldig over dat ik er "maar" 2 keer per dag enkel uren ben, simpelweg omdat hij nu even extra rust nodig heeft. Zijn start is niet optimaal geweest, en hij kan nu bij komen.
De verpleging was het hier ook mee eens, en wij hebben expres de tijden ver uit elkaar genomen (12 en 21 uur zeg maar) zodat hij tussen die tijden door zoveel mogelijk kan aansterken, en als ik er dan ben dan is hij lekker uitgerust en zijn we echt met elkaar bezig.

Het is en blijft rot ze achter te laten, maar je moet je niet schuldig voelen hoor.

 

Ik ben trouwens nooit weggestuurd als er een nieuw kindje bij kwam, maar moet eerlijk zeggen dat het bij ons op het moment heel erg kalm is.
Er komen wel wat kindjes bij, geen extreme trouwens, maar ik ben 24 uur per dag welkom en word nooit weggestuurd.

 

Ik heb twee weken in het ziekenhuis gelegen, gelijktijdig met mijn zoontje. Hij lag een verdieping hoger.
De eerste dagen heb ik hem helemaal niet gezien, daarna werd hij soms 1x per dag bij mij gebracht, soms ook niet als ze er geen tijd voor hadden.. In de tweede week kon ik zelf naar boven maar ging ik meestal ook maar 1x. Ik voelde me nog zo beroerd en het was zo warm op die afdeling dat ik het er meestal niet lang volhield en van mijn stokje ging als ik hem dan ook nog moest vasthouden. Van het ongeduldige personeel werd ik ook naar dus ik kon maar met moeite de energie opbrengen..

Herken het schuldig voelen vanwege de slechte hechting die wij hierdoor gehad hebben.

 

Echt niet schuldig om voelen! Neem het jezelf niet kwalijk!!!Het werd je geadviseerd tijdens je kwetsbaarste periode in je leven. Ik heb het maar 2 weken moeten meemaken maar het voelde voor mij aan alsof ik in een film zat, een soort roes en als je dan vanalles geadviseerd word dan luister je snel naar. Bij ons werd niks geadviseerd, we mochten 24u daar zijn zolang ik maar thuis ging slapen. Alleen de 1e keer dat hij een eeg kreeg adviseerden ze ons om buiten te wachten omdat het misschien te moeilijk zou zijn en toen een babytje geopereerd moest worden mochten we er niet zijn. Logisch natuurljjk.

Maar voel je niet schuldig! Je moet het verwerken, geen onnodige schuldgevoelens aanpraten!
Je hebt het perfect gedaan! En die opmerkingen zijn gewoon rot geweest om te zeggen in je kwetsbaarste periode. Ze bedoelden het misschien goed en je hebt inderdaad rust nodig maar ze hadden je er geen naar gevoel bij moeten geven.

Ik kreeg een tijd nadat ons manneke thuis was een vragenlijst gekregen van het ziekenhuis. Eigenlijk over mijn opname maar als je dat ook krijgt zou ik het daar wel in vermelden dat ze in het vervolg iets voorzichtiger mogen zijn met die opmerkingen van 'ze slapen nog hoor'

Maar voel je aub niet schuldig!

 

Inderdaad hoor, je hoeft je echt niet schuldig te voelen! Je hebt gedaan wat je kon. Niemand heeft er wat aan als een moeder onderuit gaat. Dat zal vast ook de reden zijn waarom de verpleging je die adviezen gaf. Kan me toch echt niet voorstellen dat ze jouw aanwezigheid "lastig" vonden. Heb je in het zkh kennis gemaakt met maatschappelijk werk? Ga met hem/haar het gesprek hierover aan, dat je dat zo voelt en dat dat zo is overgekomen. Ik denk dat dan al de "lucht" geklaard wordt.

Echt, voel je niet schuldig, praat erover in het zkh, ik denk echt dat je dat gaat helpen.

Hoop dat nu alles ok is met je kindjes!

 

Ik heb bij de tweede het geluk gehad dat er gezinsuites waren. Ik had zoontje dus in de couveuse naast mijn bed staan. Ik ben er toen 8 dagen dag en nacht geweest. Mijn vriend en mijn moeder hebben voor mijn oudste gezorgd.

Daarna ging ik elke dag van 8 tot 17 uur en daarna thuis eten. S avonds ging ik of mijn vriend een paar uurtjes terug om te buidelen (soms samen, anders zag ik mijn vriend ook bijna niet).

Ik was zo blij met de gezinsuite. bij de oudste was dit er niet en sliep ik op een andere verdieping en moest ik na 5 dagen naar huis

 

Natuurlijk wil je altijd bij je kind zijn, zo heeft de natuur dat ook geregeld. Alleen zijn de omstandigheden daar helaas niet naar op het moment dat je kindje(s) te vroeg wordt(en) geboren. Je doet dan wat je kunt. Probeer je echt niet schuldig te voelen!

Hier nog een zoon van 3 die een flinke opdonder had gekregen van het hele gebeuren rondom de bevalling. Daarom ervoor gekozen om 1x per dag naar zijn broertje te gaan, namelijk 's avonds nadat we de oudste naar bed hadden gebracht. Het ziekenhuis lag op 30 minuten rijden van ons huis. Vaak waren we er rond kwart over 8 en gingen we rond half 11-11 uur weer naar huis omdat mijn man de volgende dag ook weer moest werken. Zelf was ik in het begin nog te zwak om zelfstandig ernaar toe te gaan. Bovendien had niemand er iets aan als alles in het honderd was gelopen zodra de jongste thuis zou komen. Daarom gekozen voor deze manier.. Richting het bijna naar huis gaan ging ik weleens 2x per dag maar toen had de oudste al wat meer vertrouwen gekregen dat ik echt wel weer thuis zou komen. Maar man man wat voelde ik me verscheurd tussen deze mannekes... Dit gedicht had ik kunnen schrijven maar komt van prilleven.nl

Weer zit ik hier met jou in mijn hoofd
In mijn hart, in mijn ziel geen rust
Was je maar echt hier op mijn schoot
Dan had ik je oneindig gekust

Nu moeten we bellen om te weten
Hoe het met je gaat
En van een ander horen dat je
Soms het ademhalen laat

Dat je een incidentje had
Dat je verdrietig bent
Dat ik niet degene ben
Die jou het beste kent

Want wat is het vreemd en wat is het naar
Dat je nu niet bij ons woont
En dat iemand anders veel te ver weg
Jouw luiertjes verschoont

Elke dag weer die twee werelden
Elke dag twee keer half werk
Te kort bij jou en te kort bij je broer
En iedereen houdt zich sterk

Nog steeds zit ik hier met jou in mijn hoofd
In mijn lijf, in mijn wezen geen rust
Jouw broer zit bij mama, lekker op schoot
En wordt tot vervelens toe gekust

 

Maaike ik herken het. Mocht mijn zoontje in het streek ziekenhuis de eerste 3 dagen bijna niet zien en zelfs niet aanraken. Het toppunt was dat hem niet mocht zien omdat de cpap terug aangesloten moest worden en de anderen ouders in de zelfde kamer er wel bij mochten blijven. Mede door al de foute daar is BV etc niet gelukt. Toen onze zoon met spoed naar het sophia moest vonden zij dat ik wel in het streekziekenhuis kon blijven uur van onze zoon. Mijn man werd woedend en heeft zo een drama gemaakt dat mee mocht. In het sophia konden we eindelijk een band met onze zoon opbouwen al lach hij in een roesje we mochten hem verschonen wat super fijn was. en de verzorgings momenten werden ons uitgelecht na een week mochten we voor het eerst buidelen wat was dat geweldig. Ik voel me eigen soms ook om van alles schuldig maar je moet je eigen niet zo voelen. Toen onze zoon na 2 weke terug in het streekziekenhuis kwam was ik een stuk harder na verpleeging toe en vroeg ik ook waarom het zo gegaan was kreeg toen als anword dat hij te onstabiel was en direct na geboorte eigenlijk al maar sophia had gemoeten maar ze hoopte dat hij het wel aankon.

 

Ik ging 3 keer per dag. In de ochtend was Ik om 7.00/7.10 daar Tot 10.00/10.30 dan weer van 13.45/14.00 tot 16.30/17.00 en in de avond samen met manlief van 19.45/20.00 Tot 22.00/22.30

 

Wat vervelend zeg. Ik heb juist een hele fijne ervaring. De verpleegkundigen van de couveuseafdeling hebben meerdere keren tegen me gezegd: je mag altijd langskomen bij je kindje, ook al is het midden in de nacht.
Toen ik eenmaal thuis was en mijn dochter nog moest blijven, ging ik 2x per dag en dan een paar uurtjes. Gelukkig heeft dat niet lang geduurd en mocht ze na een week ook mee naar huis.

 

niet schuldig voelen ia heel makkelijk gezegd, ik ging 3 keer per dag en voel me nog schuldig dat ik te weinig bij haar ben geweest. En inderdaad Ik was kapot toen ons meisje naar huis mocht, ik zou het altijd weer hebben gedaan maar omdat ik ook in de de 2 uur deed kolven kon ik ook niks slapen. Ik heb een cursus gehad communicatie met je ongeboren kind. En dit geld ook voor als je kind geboren is. Als ze slapen hun vertellen hoe jij je voelt en dat hun dat niet schuld zijn en ook uitleggen waarom je die voelt. Dit is heel belangrijk!

Om op je andere vraag terug te komen. Als ik naar Sophia ging was het meestal 15 minuten voor haar voedingsmoment en dan keek ik eigenlijk alleen na haar. Na iedere voeding deed ik buidelen en dan bleef ik meestal tot ze een half uur sliep in de couveuse omdat ze hadden gezegd dat het belangrijk was om je kind te leren kennen met hun trekjes en geluidjes