Ben ziek. Niet dat ik met 40 graden in bed lig, maar duizelig, slap en misselijk/diarree. Gelukkig was mijn man vanochtend nog thuis (door de weeks nooit thuis) en kon hij onze zoon naar het KDV brengen. Ik moet hem straks ophalen, want er is niemand anders die dat kan doen. Maar ik ben nog steeds niet lekker en ben dan dus echt bang om alleen thuis te zijn. Voel me dan zo'n muts en weet dat mijn angst het allemaal nog erger maakt, de slapheid, duizeligheid etc. Iemand die die angst om dan alleen te zijn herkent?
Ik herken het, het gevoel van niet in staat te zijn om voor mijn kindje te zorgen. Gaf mij ook paniekaanvallen.
Dank je wel. Tsja, dat is een goeie. In ieder geval om flauw te vallen. Dat is nog nooit gebeurd, dus hoef ik denk ik niet zo bang voor te zijn. Het is ook niet erg reëel, maar ja, het is er wel. Kan in noodgevallen bij mijn ouders slapen, maar dat wil ik niet voor ieder wissewasje.
Ik herken het wel hoor, ik ben liever ook niet alleen (of alleen met mijn zoon) als ik me niet lekker voel. Ik kan er ook geen aanwijsbare redenen voor vinden waarom dat zo is.
Fijn dat er een aantal mensen het ook herkennen. Ik kan het ook niet goed aanwijzen. Het is ook niet bij alle keren dat ik niet lekker ben, maar wel als ik duizelig ben en ook bij buikgriep. Heb het altijd wel gehad, maar nu met zoonlief komt het weer extra hard terug.
Als je bang bent om flauw te vallen, zou je met je vriend kunnen afspreken dat hij je regelmatig even belt. En wat hij moet doen als je niet opneemt. Dus wel de telefoon mee naar de WC enzo!
Die zit idd steevast in mijn broek. Mijn man zit door de week in het buitenland, dus voor hem is bellen wel wat lastig, maar ik heb dan wel contact met mijn ouders. Die wonen redelijk dichtbij, dus dat is wel prettig. Zijn gelukkig ook momenten en geen hele dagen. Wel bedankt voor de tip!
Dus het gaat om een irreële angst, maar de angst is er wel. Goed dat je het serieus neemt. Het zal niet helpen om aan de angst toe te geven (dan bevestig je het voor jezelf en ervaar je niet dat er eigenijk niks gebeurt als je ziek bent). Dus als ik jou was zou ik me meer richten op de ervaring dat je het WEL `overleeft` dan op de manieren om het te vermijden. (hmm, ben ik duidelijk of vaag?). Vervelend voor je. En ik snap dat het erger is geworden sinds je moeder bent geworden. Ik geloof dat alle (diepe en weggestopte) angsten keihard naar boven komen zodra je een kind krijgt. Je bent nu blijkbaar gevoeliger. Sterkte ermee, ik hoop dat je vooral gaat ervaren dat er niks aan de hand is maar dat je jezelf door je gedachtengang `bang` maakt.