Hej dames, Ik heb best wel getwijfeld of ik dit verhaal hier moest neerzetten maar het zit me best hoog. Hopelijk wordt het verhaal niet te lang en te warrig. Mijn man en ik hebben samen een dochtertje. Ik dacht altijd dat mijn man een hele lieve vader zou zijn, hij wilde heel graag kinderen. Maar al vanaf dat ze nog heel klein was valt me dit tegen. Toen ze zo klein was vond hij het lastig om met haar om te gaan. Hij hield haar wel eens vast en speelde wel eens een beetje met haar maar ik kon ze nooit alleen laten met z'n tweeën want als ik terug kwam dan trof ik mijn dochtertje 9 van de 10 keer overstuur aan en mijn man wist niet waardoor het kwam? Nu ze 1,5 jaar is speelt hij vaker met haar en vind hij het ook leuker, maar nu het 'probleem' dus.... Hij is erg streng voor haar... Als ze huilt dan kan hij haar eigenlijk bijna nooit troosten (net als toen ze kleiner was dus) hij houdt haar eventjes tegen zich aan en zegt dan bijv. 'nou, niet huilen' of 'stop nu maar met huilen'. I.p.v. dat hij haar dus echt troost gaat hij haar zo'n beetje 'verbieden' om te huilen. Hierdoor blijft ze alleen maar langer huilen. Gelukkig huilt ze niet snel en daardoor gaat het ook vaak goed en is er niks aan de hand. Maar van de week is ze gevallen terwijl hij oppaste en ik weg was en was ze helemaal overstuur en heeft ze heel veel gehuild. Ze was gewoon rood gevlekt van het huilen. Ik voel me daar dan echt rottig over en vraag dan ook hoe dat kan want bij mij is ze haast nooit overstuur en duurt het al helemaal niet zo lang... Het is anderen ook opgevallen dat mijn man streng is voor ons dochtertje. Ik begin zo langzaamaan hem niet meer te vertrouwen en wordt er boos en verdrietig over. Ik wil zo graag dat hij een lieve zorgzame vader is voor haar, zoals ik gedacht had toen ik zwanger was. We willen samen graag nog een kindje, maar ik weet niet of ik dat op deze manier wil. Mijn vader was vroeger heel streng voor mij en ik heb altijd gedacht 'ik wil een lieve vader voor mijn kinderen.' Ik weet wel dat mijn man veel van ons dochtertje houdt en hij is super trots op haar. Dat zegt hij vaak en dat merk ik ook wel. Ik vind het alleen zo jammer dat hij vaak zo onvriendelijk met haar omgaat. We hebben er al zo vaak over gepraat en hij zegt dan dat hij zal veranderen, maar hij verandert niet... Ik wil geen strenge vader voor mijn kind(eren)! Ik was als meisje soms zelfs bang voor mijn vader en dat wil ik mijn kind(eren) besparen. Maar hoe maak ik het mijn man duidelijk dat hij echt moet veranderen hierin? Ps: hij komt niet uit het buitenland ofzo dus aan cultuur ligt het niet.
Ik zou het aan hem vertellen, net zoals je hier zegt.. dat je je er verdrietig doorvoelt en het absoluut niet fijn vind voor jullie kleine.. Misschien vind hij het wel heel moeilijk om met haar om te gaan.. wel heel vervelend, ik zou het ook niet waarderen denk ik..
Het lijkt een beetje op onmacht, omdat ze niet meteen stopt met huilen als hij wil troosten. Of het kan zijn dat hij zelf zo opgevoed is? sterkte, vervelend!
Pffff moeilijk.. Ik had ook een strenge vader (nu is het een softie ), maar heb niet het gevoel dat je dat er (snel) uitkrijgt.. Lijkt me echt naar, vooral als je het vertrouwen begint te verliezen.. Was hier, om eerlijk te zijn, best bang voor bij vriendlief, we hadden ook hele andere ideeen over straf e.d. (waarschijnlijk ook om hoe hij vroeger door z'n ouders is behandeld), maar de paar dagen dat ik hem als papa heb mogen zien, zijn die zorgen van me afgegleden.. Heel veel succes en sorry dat ik een heel lulverhaal neerpen maar er eigenlijk niets nuttigs in staat
Lastig zeg! Hoe is zijn eigen opvoeding geweest, had hij misschien ook ouders die snel vonden dat hij zich niet zo moest aanstellen of ongemakkelijk werden als er negatieve emoties werden getoond? Jij hebt ervoor gekozen dat jij het anders wil doen dan jouw ouders (en knap dat dat lukt!) maar voor sommige mensen kan het heel moeilijk zijn om gedrag te tonen dat ze nooit hebben geleerd/gezien. Wel goed dat jullie er al over praten, misschien kunnen jullie het samen oefenen ofzo?
Het komt op mij meer over alsof hij gewoon niet weet hoe het wél moet. Als het echt onwil is zou hij toch niet zeggen het te gaan verbeteren? Niet iedereen is een natuurtalent met kinderen en daardoor krijg je ook minder zelfvertrouwen erin. Misschien eens samen met hem oefenen tijdens de vakantie bijvoorbeeld? Dat je gewoon naast hem gaat staan en hem verteld wat hij kan doen om haar te troosten?
Ik denk idd ook dat het onmacht is. Hij weet niet goed wat hij moet doen als ze huilt en wordt daar zenuwachtig van. Ik heb al vaker tegen hem gezegd dat hij rustig moet proberen te blijven als ze huilt. Hij doet dan nl. nogal druk en wil het huilen z.s.m. stoppen. Dit werkt voor haar totaal niet. Ik denk niet dat het aan zijn opvoeding ligt. Zijn broers zijn bijv. helemaal niet streng voor hun kinderen. Soms denk ik wel eens 'als ik dit van te voren geweten had dan had ik niet zwanger willen worden van hem en was ik waarschijnlijk niet eens met hem getrouwd' Ik vind het zelf heel erg dat ik zo denk want hij is verder echt wel een hele leuke man en hij houdt van mij en van zijn dochter.
Hihi ik vind het geen onzin wat je zegt hoor Ben blij dat jij je vriend als een lieve papa hebt mogen meemaken. Mijn man is heus ook wel een leuke papa hoor en doet leuke dingen met haar. Alleen door zijn strenge gedrag verpest hij het dan vaak weer.
Mijn man is ook strenger/ongeduldiger dan dat ik ben. Ik zeg wel eens hoe het ook anders kan als hij reageert op een manier die ik niet pedagogisch vind maar doe dit altijd achteraf en uit het zicht van dochterlief, want ze weten ook heel snel dat papa en mama het oneens zijn en gaan dit uitspelen. Het kan ook zo zijn dat je dochtertje zich minder door papa laat troosten omdat jij vankleins af aan zoveel mogelijk alles zelf hebt gedaan en ze papa dus helemaal niet wil. Ik begrijp best dat papa dan uit onmacht dat ze zich niet laat troosten exact het verkeerde doet, gewoon goed over praten en 1 lijn trekken in de opvoeding.
Dus mannen die uit het buitenland komen zijn streng?? Wellicht door de cultuur?? - wat is dat nou voor iets raars wat je zegt. En als je hem niet vertrouwt met je kind dan vooral niet aan de tweede beginnen. Zou het zeker nog een keer met hem er over hebben. Zo lang jij niet blijft confronteren met het probleem dat er speelt kan hij ook niet veranderen. Wellicht helpt het om samen erover te praten waarom hij zo handelt, waar het vandaan komt, hoe zijn ouders met hem om gingen. Wellicht weet hij niet beter dat hij het zo moet aanpakken, omdat dat het enige is wat hij kent.
Heb je je man eigenlijk al eens gevraagd waarom hij denkt dat hij je kindje niet kan troosten? En heb je hem al eens gevraagd hoe hij het zou vinden als het hem verboden wordt om verdriet te hebben? Ik mis het deel waarin er gepraat wordt. Leg hem uit dat je kindje liefdevol vasthouden een vorm van troosten is. En dat troosten geen egoïstische daad is, dus dat je kindje niet meteen hoeft te stoppen met huilen. Het is juist heerlijk om even lekker te huilen in vertrouwde armen en dan stopt het huilen vanzelf als het eruit is.
Ik lees soms in topics dat in sommige culturen een strenge aanpak van je kinderen normaal is. Wil niet zeggen dat ik vind dat mannen in andere landen altijd zo zijn, maar dat is wat ik wel eens hoor/lees over sommige culturen. Dus dat was absoluut niet verkeerd bedoeld. Ik verwachte namelijk zo'n vraag van iemand of het aan de cultuur kan liggen. Zijn ouders zijn niet zo. heb met zijn moeder gepraat en zij vertelde dat hij zelf zo streng niet is opgevoed. Wel heeft mijn man bij de politie gewerkt, maar of dat verband heeft met zijn strenge aanpak weet ik niet.
Ik heb al verteld dat we er over praten. We hebben het er vaker over gehad, deze week zelfs nog. Hij zegt dat hij probeert te veranderen, maar tot nu toe merk ik dat niet. Hij knuffelt haar wel eens maar het is vooral op de momenten dat ze niet vrolijk is/boos is of verdrietig dat hij haar streng aanpakt.
Het klinkt heel stom maar misschien moet hij het leren. Het leren om met bepaalde situaties om te gaan. Mijn man was ook van niet mopperen gewoon doorgaan Nee ze mogen ook verdriet hebben ze mogen huilen hou ze vast want dat is wat ze willen. Als zo'n moment zich voor doet laat hem dat zien leg hem dat uit. Hij moet er wel voor open staan anders werkt het niet. ...
Bedankt voor de tip.. ik ga mijn best doen. Ik hoop idd dat hij het 'gewoon' moet leren en dat het beter zal gaan.
Ik heb een beetje dezelfde angst met mijn man! Ik moet hem ook veel dingen leren. Dan komt een oppaskindje eraan met een tekening speciaal voor mijn man, wat doet 'ie: gooit 'm gelijk bij oud papier! Dan moet ik hem echt aan de hand uitleggen dat dat niet zo werkt, dat je dankbaar moet zijn etc. Hier is het echt een kwestie van leren en voordoen! Misschien kun je dat eens proberen? Niet praten maar laten zien/voelen? *Edit: Oops. Advies is je al gegeven. Sorry.
Streng is op zich niks mis mee. Als ik de kinderen troost zeg ik ook van je hoeft niet te huilen stil maar. En vind het ook vervelend als ze huilen. Ik hou wel van mijn kinderen en ook als ze huilen maar als ze huilen woord ik van binnen wat onrustig. Is dat streng maar schatje je hoeft niet te huilen stil maar is misschien op zijn manier ook sussen. Heb gemerkt als ik lat veel moet vertellen hoe hij het wel moet doen hij het juist helemaal zo niet doet. Hij is soft er met de kinderen. En ben ik meer de strenger ouder. ( soms) Hij mag best zeggen stil maar het is al goed komt goed. Dat zou je misschien als tip kunnen zeggen van het is niet erg dat je het moeilijk vind als je kind huilt en je mag wel zeggen stil maar komt goed je hoeft niet te huilen( vind dat eigenlijk ook troosten) En als een kind er in blijft hangen met verdriet troosten is goed bij je houden tegen je aan en zo maar bij mij hoeven ze dus ook niet te blijven huilen of iets. Dan komt er een wissel werking van nerveus zijn .Bij mij dan. Hoe het voor mannen is weet ik niet. Weet wel soms moet je mannen wel helpen ze weten soms echt minder van kinderen. En het is denk ook niet erg om te zeggen van stil maar. Het is al goed. Maar het is jou gevoel hier in dat hij afstandelijker is en strenger. Misschien meer los laten en niet te veel op letten laat hem zijn eigen manier ontwikkelen om er mee om te gaan. Wel kun je zeggen dat je het misschien snapt.
Mijn man voelt dat ook niet zo aan met kinderen. Op zich doet hij altijd wel vriendelijk tegen ze maar mijn nichtje vind hij bijv. te druk dus die mag hij niet zo
Spelen ze wel samen.? Jou man en de kleine meid. Misschien kan je hier in iets betekenen. Bijvoorbeeld heb je een balletje en ga met je dochter balletje rollen vinden veel kinderen leuk. Ook met 1.5 jaar en betrek je man er bij. En laat ze samen dan het balletjes spelen en jij trek je terug. Misschien dat hij dan meer een band met de kleine kan op bouwen. Zo iets. een soort spel met haar en hem zo dat hij ook iets leukers krijgt een lachend kind en dat ze dan samen gaan lachen en ze zo een band kunnen opbouwen. En valt ze moedig hem dan aan om er naar toe te gaan van je mag het ook doen.! Troosten. En dat je dan niet gelijk zelf er op af gaat. Je bent er dan bij en kan dan zeggen van wat heb je dat goed gedaan. Misschien je man meer laten zien dat hij een leuke band met je dochter kan op bouwen. En van wat ben je een leuke papa er is misschien toch wel iets wat hij wel leuk doet met haar? En dan zeggen dat het zo leuk gaat? Misschien is je man wat onzeker en wat afstandelijker.
Het is idd mijn gevoel dat dit niet vind kloppen. Ons dochtertje is 1,5 jaar jong dus die begrijpt nog veel dingen niet. Tegen een kind van 3 kan je makkelijker zeggen 'stop met huilen' bijv. Ik dacht eerst dat het aan mij lag, dat ik er te veel op lette en het daardoor opviel. Maar nu hebben anderen (uit de familie) ook aangegeven dat het ze opvalt dat hij te streng is. Voor mij voelt het gewoon dubbel zo vervelend omdat ik vroeger bang was voor mijn eigen vader omdat hij vaak streng was. Ik wil absoluut niet dat mijn man mijn kinderen opvoed zoals mijn vader dat heeft gedaan. Ook dat heb ik mijn man al eens verteld.