Even van me afschrijven, want ik weet even niet waar ik heen moet. Ik heb al met mijn man en met vrienden gepraat, maar het is zo moeilijk om deze gevoelens onder woorden te brengen! Ook schrijvend is het lastig... Ik ga het toch proberen, al is het maar om het uit mijn systeem te hebben.... (alsof het hiermee écht eruit gaat...) Vanavond hadden we onze eerste echo, bij 10w4d, maar helaas was er geen kloppend hartje te zien. De VK kon wel vertellen dat het kindje ca. 10w was, dus het hartje heeft geklopt en het is niet lang geleden daarmee opgehouden. Natuurlijk zijn we allebei heel verdrietig en teleurgesteld. Maar ik ben ook boos. Omdat de afgelopen 4 weken van misselijkheid en extreme vermoeidheid voor niks zijn geweest. En dit zal nog een paar weken door blijven gaan ook, tot de hormonen uit mijn lichaam zijn... En omdat ik al een paar weken niet meer in mijn broeken pas en dus mijn best moet gaan doen om die extra kilo's kwijt te raken. En omdat we weer van voren af aan kunnen beginnen met (proberen) zwanger (te) worden. Het is ook heel vreemd, dat er nu een dood kindje in mijn buik zit, wat er nog uit moet komen... Er razen allerlei gevoelens door mijn lijf en allerlei gedachtes door mijn hoofd... En op sommige momenten ben ik behoorlijk nuchter en een moment later voel ik me daar dan weer schuldig over... Bah, eerst eens een nacht erover slapen en kijken hoe het loopt. Misschien dat mijn hoofd wat minder chaotisch is in de ochtend.... En dan de baas eens bellen, die nog niet eens wist dat ik zwanger was....
Thanks... Ik had het hier op het forum ook nog niet verteld, vanwege eventuele meelezers. Maar nu maakt het toch niks meer uit...
Ik herken je gevoelens meer dan goed, het lijkt mijn verhaal wel van november 2009. Ook tijdens de eerste echo geen kloppend hartje meer... Die gevoelens die je nu hebt, zijn heel logisch. Ze vliegen alle kanten op, van boos naar verdrietig naar opstandig....Ook ik was zo ziek en was daardoor heel kwaad op mijn eigen lichaam, alles voor niets doorgemaakt. Heel veel sterkte voor de komende tijd, wacht je op de miskraam, of krijg je pillen of een curettage? Ik heb zowel de pillen gehad een keer, en een curettage ook meerdere keren, dus als je vragen hebt, mag je me PB-en...
Gisteren dacht ik nog, ik wil eerst mijn lichaam de kans geven om het zelf te doen. Maar vanmorgen denk ik echt: Laat het allemaal maar zo snel mogelijk achter de rug zijn. Hup, alles weg. Ik heb bijna zoiets van: Wat doe je hier nog? (Het vruchtje dan). Ik weet dat dit gevoel ook maar een momentopname is, dus ik kijk het nog even aan. Ik ga vandaag nog wel de VK bellen met wat vragen. Misschien dat iemand hier er al antwoord op heeft? Bijvoorbeeld, hoe lang duurt het meestal voor zo'n spontane abortus begint? En hoe lang duurt het voor het over is, de laatste bloedingen enzo? Hoe zit dat met een curettage? Hoe lang na de currettage blijf je nog bloeden? Vanmorgen voelde ik me best OK en nuchter. Dus ik mijn manager gebeld om het te vertellen, maar ik brak helemaal toen hij opnam. Och de schat, hij had het er ook moeilijk mee. Ik hoorde dat hij een brok in zijn keel kreeg. Nou, dat is dan toch wel fijn hoor, want dat weet je dat je een fijne baas hebt. Eentje die om zijn werknemers geeft i.p.v. om de centen.
Wat een naar verhaal zeg! Meid, ik wens jullie heel veel sterkte. Verder weet ik de juiste woorden niet te vinden. Sorry Een hele dikke knuffel voor jou
Ik heb het ook meegemaakt, met dan dat verschil dat wij op de eerste echo bij 12 weken zagen dat er een leeg vruchtzakje zat. Da stort de wereld even in elkaar... Sterkte dus! Laat het idd even rustig op je afkomen en neem geen overhaaste beslissingen waar je later weer spijt van zou kunnen krijgen... Wat betreft hoe lang het kan duren voor de miskraam spontaan komt, daar is niets van te zeggen, zei mijn VK toen. Pas sinds de echo's bestaan, is men er achter gekomen dat een miskraam regelmatig pas enkele weken na het sterven van het vruchtje op gang komt. Het kan snel zijn, maar het kan ook echt weken duren. Bij ons was het vruchtzakje ws zo'n 8-9 weken oud en de miskraam kwam pas op gang bij 14,5 week. Dat was 2,5 week na de echo, wel direct na een tweede echo, die ik emotioneel echt even nodig heb gehad om te accepteren dat het idd niet goed zat. Mijn VK gaf aan dat in de meeste gevallen de miskraam snel op gang komt nadat je het weet, omdat je psyche blijkbaar dan het signaal af gaat geven aan je lijf dat het over is. Hoe lang dat duurt, wisselt nogal. Het kan met een paar uur over zijn, het kan ook enkele dagen duren. Ik ben woensdags begonnen met bruinverlies, donderdags helder rood en zondags pas de miskraam zelf. En uiteindelijk donderdags nog nagecuretteerd. Maar mijn miskraam viel wel onder de heftige gevallen, dus daar moet je niet teveel van uitgaan. Wat betreft bloeden na een curettage: dat ligt er helemaal aan hoeveel restweefsel er na de curettage nog zit. Ze halen namelijk niet alles weg, om te voorkomen dat er beschadigingen optreden aan de baarmoederwand, (waarop je overigens wel enig risico blijft lopen bij curettage). Ik heb een nacurettage gehad, omdat ik enorm bleef vloeien na een hele heftige miskraam, (ws. 1,5-2 liter bloedverlies), en na de curettage was het bloeden vrijwel meteen over. Bespreek het goed door met de gynaecoloog, wat voor jouzelf de beste optie is. Een miskraam opwekken met medicatie kan ook, maar bij 10 weken hoor ik regelmatig van ziekenhuizen die dat vanwege de grootte van een vruchtje dan niet meer met medicatie willen doen, omdat het teveel complicaties op zou leveren dan. De meningen verschillen daar nogal over. Wat je ook doet, sterkte iig!
Allereerst heel veel sterkte met dit grote verdriet. Als een curretage normaal verloopt is het bloeden na een paar dagen erna wel over en minimaal.Bij een spontane miskraam stopt het bloeden zodra het vruchtje eruit is.Wachten tot het lichaam het vanzelf afstoot kan best lang duren.Maar mijn ervaring is dat het zelf laten komen fijner is voor de verwerking.Maar daar is ieder mens natuurlijk weer anders in.Een curretage is lichamelijk een kleine ingreep,waar je meestal snel van opknapt.Zelf ben ik een voorstander van de pillen of zelf laten komen,omdat de kans op complicaties dan kleiner is.Maar een curretage is verder niet eng ofzo en je mag meestal dezelfde dag weer naar huis.
ik dahct dat ik 11 weken was, maar bleek ook tijdens eerste echo al met 8 weken gestopt te zijn.. ik heb een week gewacht op een spontane miskraam...maar het kwam niet en ik kon het gewoon niet om langer te wachten, dus heb gekozen voor een curretage...ik heb maar een paar dagen gevloeid..en werd pas na 7 weken ongesteld. sterkte!!
Bha, altijd vreselijk om te lezen dit soort dingen.. Ik herken je gevoelends maar al te goed.. In mei kregen wij ook bij de eerste echo te horen dat het hartje niet meer klopte, ik was toen 10+3 maar het kindje was ergends tussen de 8 en 8+3 gestopt. Inmiddels zijn we dan al weer een aantal weken verder, ik heb het een plekje kunnen geven maar het blijft erg moeilijk. A.s maandag had ik de geslachts pretecho gehad, ik zou dan 18 weken zijn.. Heel veel sterkte meid en neem rustig de tijd om het een plekje te geven
Bah, wat erg dat dit je moet overkomen zeg! Ik vond het ook zo erg dat je je gewoon hardstikke zwanger kunt voelen, en dat dan blijkt dat je lijf je zo voor de gek heeft gehouden. Mijn 1e MK kwam spontaan op gang maar ging erg moeilijk, het heeft 3 wk geduurd voordat het vruchtje eruit was en ik gestopt was met bloeden. De weede keer, toen we met 7wk zagen dat het vruchtje opgehouden was, wou ik nog steeds wachten maar heb ik gebloed tot 10wk en kwam het vruchtje er niet uit, dus uiteindelijk gecuretteerd. Ik wou er ook wel snel klaar mee zijn, want je zwanger voelen terwijl het nergens meer toe leidt vond ik wel zo erg! Ik heb gekozen voor een curettage in combinatie met oraal misoprosol innemen, waardoor ik de avond ervoor al lichte weeen kreeg en het vruchtje wat loskwam en de baarmoedermond al verweekt was, dat maakt de curettage makkelijker en lichamelijk minder ingrijpend. Ik heb me onder plaatselijke verdoving laten cureterren en zou het iedereen aanraden. Je man mag er dan bij zijn en het is poliklinisch, dus je mag na 2 uur weer lekker naar huis. Veel sterkte!
Bedankt voor jullie steun en verhalen. Dat doet me echt goed! Vanmiddag gebeld met de VK. Die heeft een afspraak gemaakt bij de gyn voor woensdag. De kans is groot dat ik voor het einde van volgende week geholpen wordt. Dat vind ik wel fijn, want dan heeft mijn lichaam toch nog een week de tijd om het zelf te doen, maar hoef ik niet lánger te wachten.
Jee meid wat erg , wat een klap is dat als je al 10 weken bent en het hartje dan niet meer klopt.. eng idee, is een bepaalde termijn ooit veilig denk je dan? Al had je eerder een goede echo gehad dan had het niet uitgemaakt. (hier echt een grote angst voor) Nu nog met een dood vruchtje rondlopen hoop dat het spontaan op gang komt. Veel sterkte, het is niet niks. Gelukkig zijn de mensen om je heen er voor je.