Hallo allemaal, als man zijnde ben je dus ook zwanger tuurlijk niet met de nadelen wat een vrouw heeft dus wij kunnen dan ook niet oordelen hoe een vrouw zich voeld of wat er in haar hoofd omgaat. Maar daarentegen kan ook een vrouw evenmin voelen of weten wat er bij een man omgaat. Nu heb ik dus zelf een vrouw die voor de derde keer zwanger is dit is allemaal heel leuk maar wat er elke keer weer verwacht wordt is dat er dus rekening wordt gehouden met de zwangere vrouw hun bijkomende kwaaltjes Wij mannen doen zeker ons best om daar mee om te gaan a is dat niet altijd even makkelijk veel relatie`s gaan dus stuk vanwegen die grote verandering in de relatie . ik denk dat dit ook deels te maken heeft met de vrouw. LET OP DIT IS GEEN VERWIJT HOOR maar de man is de persoon die op dat moment moet zorgen dat hun relatie draaiende gehouden wordt net zoals eventueel de kinderen die grotendeels terug moeten vallen op papalief. wat een hele opgave is ( respect voor de vrouwen die dat dagelijks doen) nu is dus de vraag wordt er door de vrouw ook rekening gehouden met de man die evengoed heel zijn schema en huisregels en dergelijken op orde had en hij die nu helemaal moet omdraaien zo ja wat moet een man dan doen om de vrouw tevreden te stellen en eventuele stuklopende relatie`te redden? ps dit is me 2 keer overkomen nu gelukkig bij deze zwangerschap geen problemen om me zorgen om te maken hopelijk lost dit ook vele vragen van andere mannen op mvg kenny man van steffie
Ik geloof dat ik je vraagstelling niet helemaal snap Wat ik er nu nl. uit snap is dat je vraag is of wij als (hoog)zwangere vrouw wel rekening houden met of jij wel of niet je schema om moet gooien om te helpen? Als dat de vraag is, dan is mijn antwoord misschien heel cru, maar misschien is het dan een idee om eens een paar dagen met een zwangere buik a weet ik veel hoeveel kilo extra om je nek gaan lopen en dan nog eens na te denken over deze vraag gniffel. Nee, zonder gekheid, je moet gewoon rekening houden met elkáár, als man moet je gewoon in deze tijd wat extra helpen en als vrouw moet je ook begrip tonen voor je man, en ook zeker laten weten dat je blij bent met de hulp die je krijgt, want een relatie bestaat wel uit 2 personen, en je moet het wel gezellig houden. Maar natuurlijk wel reeël blijven en niet als man zijnde boos worden als je vrouw niet voor de 3e keer naar boven wil om een schone luier aan te trekken bij je kindje, en als vrouw zijnde niet boos worden als het huis niet spik en span is zoals je zelf graag gedaan zou hebben. leven en laten leven
ja dat was inderdaad wel een beetje mijn vraag ja maar het zouw wel eens leuk zijn om de mannen zelf eens aan bod te horen omdat het logisch is dat een zwangere vrouw meer voor zichzelf zal opkomen (niet verkeerd bedoeld dan he )maar zo weet ik nog steeds niet hoe een andere man hierop reageerd of wat een andere man hier eventueel over kwijt wil . toch bedankt voor je reactie
Ik snap je probleem niet helemaal, wat wil je hier nu mee aangeven? dat jullie mannen het ook moeilijk hebben tijdens de zwangerschap? Omdat je wat meer je handjes uit de mouwen moet steken, een keertje mee moet met boodschappen doen, de andere kinderen op moet vangen omdat mama moe is? Tuurlijk word je leventje anders maar dat hoeft toch niet negatief te zijn, probeer er een positieve draai aan te geven, leuk toch wat meer tijd met je kids doorbrengen! Wat betreft je relatie draaiende houden, dat doe je toch met zijn 2en, waarom moet jij dat doen? je gaat er toch samen voor?
Sorry, weer geen man die antwoord geeft Ik kan me jouw gevoel wel ergens voorstellen, want tegenwoordig lijkt zwanger zijn wel een ziekte (helaas in mijn geval dus ziek geworden door de zwangerschap). Je mag heel veel niet meer eten, je mag niet te veel doen, je mag niet zwaar tillen. Komen er kwaaltjes bij zoals hoge bloeddruk of bekkeninstabiliteit dan mag je helemaal niets meer doen. En idd dan komt alles op de man (of partner) terecht. Er zijn mannen zat hoor die willen ruilen tijdens de zwangerschap, maar het kan helaas gewoon niet. Ook kunnen vrouwen weinig doen aan hun hormoonhuishouding, ik denk dat hier wel eens een oorzaak van de relatieproblemen kan liggen. En helaas kan niemand hier iets aan doen. Vrouwen moeten blij zijn met wat de man doet in bijv de huishouding, en niet alles lopen afkraken (oke dan zit er een veeg die er normaal niet ziet, laat lekker!) En mannen mogen wat vaker uit zichzelf wat meehelpen (niet alle mannen gelukkig). Dus probeer de irritatie voor te zijn en heb begrip voor elkaar.
Ik heb een schat van een man! hij werkt fulltime, ik parttime en doe normaal het huishouden. Hij vind het gewoon lekker veel te werken, ik ben nooit een werkpaardje geweest, tenminste, niet als het financieel niet absoluut noodzakelijk is, anders natuurlijk wel. Deze balans bevalt ons heel goed, maar momenteel heb ik door de veranderingen in mijn lijf veel last van vermoeidheid en buikkrampen. Het huis is dus niet zo blinkend als voor heen. Mijn man doet zonder mopperen 's avonds na zijn werk de extra dingen terwijl ik soms op de bank lig om wat bij te komen. Ik voel em wel eens schuldig, maar hij vind dat niet nodig. Hij weet waar hij het voor doet en waarom, we hopen dat het snel wat bij trekt bij mij en ondertussen weet ik heel goed dat het voor hem lange dagen zijn momenteel en ik vind het erg fijn en lief dat hij het allemaal doet (inclusief mijn soms humeurige buien door een hormonstertjes aangevallen lijf lief laten gan met ' is goed schat, geeft niks lieverd, ga jij maar even lekker liggen snoes'). Je moet het samen zien te rooien en soms is dat even wat moeilijker dan je gewend bent, maar krijg je wel weer iets fantastisch voor terug!
Ik vind het wel heel goed dat je een gesprek wilt aanknopen met andere mannen! Ik denk dat veel mannen dat te weinig doen, terwijl de zwangerschap toch ook voor hen een heel intensieve periode is! Ik kan me inleven in wat je beschrijft! Mijn vriend heeft het daar ook soms wel over. Het belangrijkste blijft uiteindelijk práten en veel geduld hebben. Voor beide verandert er veel, zowel in de omgeving als persoonlijk. Hoe zwaar een vrouw het ook kan hebben in de zwangerschap, de man staat er altijd een klein beetje buiten omdat hij nooit kan invoelen wat zijn vrouw doormaakt. En als is hij erg trots en blij met zijn aankomende kindje, toch verandert het ook veel. Bij ons werkt praten nog altijd het allerbeste in zo'n situaties. En afspreken dat je onmiddelijk eerlijk zegt wat je denkt, zodat niemand opkropt of het gevoel heeft niet gehoord te worden.
ik heb nog niet erg veel ervaring op dit gebied, maar ik probeer voornamelijk veel te communiceren met mijn vriend, en als ik merk dat ik onredelijk ben geweest, dan zeg ik hem ook eerlijk dat het me spijt, en leg uit waarom ik me zo voelde. ik probeer me dus echt wel in te leven in dat het voor hem ook allemaal anders word, en dat hij zich ook moet aanpassen, en ik denk dat het belangrijkste is dat je daarover met elkaar blijft praten en dat je aangeeft wat je verwacht van de ander en wat de ander van jou verwacht, en dus ook op zijn tijd je spijt durft te betuigen als je als vrouw onredelijk bent geweest (als man ook trouwens!) Ikzelf als vrouw zijnde heb in mijn leven een aantal keuzes moeten maken sinds in zwanger ben, omdat bepaalde dingen niet meer kunnen nu, dus ik denk dat het als vrouw zijnde ook belangrijk is om te letten op jezelf, want doorgaan in je oude ritme lukt gewoon niet meer. Ik denk dat als je die dingen ook doet, dat je dan voor jezelf meer rust creert, maar uiteindelijk ook voor jeman, omdat jij als vrouw je dan ook beter voelt.
effe een berichtje op danique ik wil helemaal niet klagen dat is zeker niet mijn bedoeling hoor . Ik ben niet vies van een beetje meer of minder werk daar draaid het ook allemaal niet om elke man is blij wanneer het werk wat die thuis doed geaccepteerd wordt door zijn partner en dat ook laat blijken. Maar met dit berichtje wil ik alleen even laten blijken dat ook mannen het moeilijk hebben en is dus een beetje iets wat ik zelf persoonlijk ervaar en moet het even kwijt dit is geen klagen wat ik doe maar enkel een korte beschrijvin van hoe een man zich kan voelen onder zo een situatie aangezien er niet veel mannen dit lezen of een bericht achterlaten hoop ik dat door dat ik dit wel doe mensen die er dus wel problemen mee hebben toch even proberen te denken aan hoe een man zich voeld of kan voelen. IK WIL ZEKER NIET DAT DIT VERKEERD WORDT OPGEVAT DOOR DE VROUWEN HOOR EN IS HELEMAAL NIET MEN BEDOELING TE ZEGGEN DAT EEN MAN MEER GEWAARDEERD MOET WORDEN DAN DE ZWANGERE VOUW IN KWESTIE mvg kenny man van steffie
Ik hoop dat ik uit begrip voor mijn man kan reageren. Hij vindt het soms heel lastig dat hij het zo enorm druk heeft gekregen (let wel, hij werkt full time, zorgt zodra hij binnen is tot mijn dochter naar bed gaat voor haar, doet een groot deel van het huishouden en kookt dagelijks). Ik denk dat mensen dat minder 'zien' dan zo'n dikke buik met bijkomende kwaaltjes. En ja, dan is het weleens frustrerend dat er niemand eens naar hem vraagt, dat niemand echt begrip heeft voor zijn situatie (en ik soms ook te weinig). Toch is voor ons het belangrijkst: het kindje moet goed groeien en mijn lichaam moet geen blijvende schade hebben van de zwangerschap. En de andere kant van het verhaal is dat ik 24u per dag zwanger ben, dus ook in de nacht met zuuraanvallen en bij omdraaien pijnlijke harde buiken. Zodra mijn man de deur uit is ben ik of met mijn dochter of met mijn werk bezig. Ook ik heb dus geen seconde écht rust. Dat je aandacht vraagt voor de kant van de man vind ik ok. Dat je op weerstand stuit wanneer je zoiets aangeeft vind ik jammer maar ook wel begrijpelijk. Toch hoop ik voor jou en je vriendin dat je het in de juiste proportie kan zien: jij hebt misschien meer taken en lasten gekregen door de zwangerschap, maar je kán je eraan onttrekken. De negatieve kanten voor de vrouw kán ze niet uitzetten. Voor mij is dat een verschil van dag en nacht. Ja, het is balen dat manlief nu de was doet. Maar, wanneer het écht niet uitkomt blijft het wel liggen of kan ik het overnemen. Dat is omgekeerd niet. Ik ben wel blij te lezen dat je het wel als jouw taak ziet om haar een beetje te ontlasten! Goed hoor. O ja, zie mijn topic over cadeautip voor de man na de bevalling. Zo zie je dat er best vrouwen nadenken over de rol van de man en wie weet kan jij als man wel DE gouden tip geven!
Lol Ik zelf ook maar even een berichtje, mijn manneke doet heel veel thuis, heb niks te klagen gelukkig! Maar zit wel zo....ik heb een klein zelfstandig bedrijfje achter de pc, mijn man is dan meewerkend partner, dus we zijn beide altijd thuis. Normaal deelde we het huishouden wel al....vaker dat ik dan meer poeste en zo en we ieder een uurtje of achter de pc zaten te werken Nu is het andersom, ik werk meer achter de pc....Kan mijn benen omhoog leggen en het inkomen blijft, mijn man zorgt grotendeels voor de kinderen (4 en 2 jaar) en zorgt dat alles een beetje draait, zoals wasmachine vullen was ophangen, stofzuigen dweilen enz Ik heb mijn poetstikken zeker weten en weet dat hij er soms echt een hekel aan heeft, maar laat mij gelukkig begaan, vraag dan wel eens van schat wil jij dan dadelijk even stofzuigen en dweilen en dat gebeurt dan zonder moppers. Maar, het is ook 2 keer wat minder gegaan, dan ging die tegen me in, deed niet wat ik vroeg en vond het allemaal maar onzin. Dit heeft bij de eerste en tweede zw schap tot een relatiebreuk geleden, Wat ik dus wil zeggen is dat het inderdaad niet altijd makkelijk is, iedereen vraagt aan mij van gaat het wel...red je het wel blabla en dan tegen kenny van zorg maar goed voor haar en neem der maar zoveel mogelijk uit handen. Nou, vraag hem ook eens van gaat het of hoe voel jij je? Deze zwangerschap is perfect wat betreft taakverdelingen en ik kan voldoende rusten en kan mijn tijd na mijn werk nog in de kids steken omdat ik er dan nog redelijk de puf voor heb, hielp hij me niet of minder zou ik alles (huishouden) nog gaan doen, ben echt een control freak, en dan zouden mijn man en kids er onder lijden. dat was mijn grootste fout bij de eerste twee en die fout zal ik niet nog eens maken. Zwanger zijn is lusten en lasten hahaha, maar je moet wel beide de lusten en lasten dragen vind ik zelf, dus ik mijn kwaaltjes en hij een beetje meer fysiek werk en dan kom je er samen wel uit. dikke kus steffie
Goed he? Nu nog even die datum bevallen! Grappig om ook jouw kant van zijn verhaal te horen. Zolang je er met zijn tweetjes tevreden over bent is het gewoon goed toch? En ik snap hem denk ik wel een beetje hoor. Na mijn miskraam bijvoorbeeld vroeg iedereen hoe het met mij ging en kreeg ik bloemen enzo. Mijn manntje was er behoorlijk ondersteboven van, maar niemand had daar oog voor. Vond ik altijd zo sneu voor hem. Ook beleven wij de zwangerschap altijd wel saampies (de bevruchting , maar ook de test doen, voelen aan mijn buik, samen denken over de naam, etc etc). Toch is het soms moeilijk om hem te betrekken. Ik voel het, ík ga naar de verloskundige, ík heb een buik. Mijn man had soms ook wel zoiets van: zodra ik er niet bij was leek hij voor de buitenwereld geen kindje te verwachten. Dus idd zowel de lusten als de lasten moet je een beetje proberen te delen, maar dat is niet altijd even makkelijk.
Misschien ben ik wel een doos, hoor. En geen reeel vergelijkingsmateriaal. Ik heb bijna iedere kwaal gehad en gekregen tijdens de zwangerschap die je maar bedenken kan. Juist hierdoor heb ik zoiets van: Sorry? Lees ik dat nou goed? Ik kan me grotendeels heus wel inleven in jouw gevoelens en ben het ook zeker met je eens dat het voor een man ook niet makkelijk en een ingrijpende gebeurtenis is. Allebei maak je dezelfde emotionele gevoelens en veranderingen door, als het goed is. (Alleen zijn die bij de vrouw in sommige gevallen uiterst uitvergroot door die hormonen van ze) Maar anyway....naast het feit dat er voor alletwee veel veranderd, is en blijft het de vrouw die daarnaast haar hele sexy lijf ziet veranderen. En je beschrijft zelf al dat de ene kwaal na de andere zich op kan volgen. Zoals al eerder gezegd is dat bij mij dus gebeurd. En ondanks dat ik me bewust was van het feit dat er ook veel voor mijn man veranderde, had hij echt niet aan moeten komen met: voor mij is het ook niet makkelijk.... Ik denk dat ik hem op dat moment wat aan had kunnen doen. Hij had die hele zwangerschap en mijn zwangere lijf zo mogen hebben van me.
Ik vind het heel erg leuk en verhelderend dat hier alletwee een reactie plaatsen! Ik ben zelf nu zwanger van m'n tweede en ben dit keer erg misselijk geweest en heb bekkeninstabiliteit. Geen pretje en dan heb je zeker de hulp van je partner nodig op een gegeven moment. Nu was die van mij daar ook helemaal niet zo mee bezig, in elk geval de eerste x. Dat kan behoorlijk frustrerend zijn. Maar toch denk ik dat het erg weinig zin heeft om daar ontzettend moeilijk over te doen. Ik bereikte tien keer meer, wanneer ik dat zo vriendelijk mogelijk duidelijk probeerde te maken. Hij bleek het er gewoon ook best moeilijk mee te hebben. Niet het extra doen, maar wel het toegeven aan de grote verandering die op komst was. M'n moeder zei steeds, wacht maar tot het kleintje er is en dan smelt ie... Jij voelt het in je lijf, en kan toch niks anders dan je erop verheugen. Hij moet het maar aannemen van jou, daar istie veeeeel te koppig voor. Ze had helemaal gelijk. Bij de bevalling kon ik me geen meer meelevende en lieve man wensen en ook daarna werden ik en ons moppie op onze wensen bediend. Hij was helemaal om. Het is de liefste pappa die ik heb meegemaakt, al blijft hij fratsen houden. Maar dat wist ik al voordat ik zwanger raakte, dus daar heb ik ook voor gekozen. Ik ben ook niet altijd een plaatje. Daarnaast vind ik dat er ook een groot verschil is tussen fysieke en hormonale kwalen. Fysiek, kan je echt helemaal niks aan doen. Hulp nodig, dan moet je die gewoon krijgen. Maar altijd maar toegeven aan je hormonale buien, is een ander verhaal. Met enige zelfkennis moet je dat ook kunnen relativeren. Beseffen dat jij dat bent en niet projecteren op je omgeving. Tuurlijk mag je wel mopperen, maar weet dat jij het meer bent dan die ander. Het is heeeel makkelijk om je daarin te verliezen en uiteindelijk wordt je dan ook echt niet gelukkig van jezelf.
Nou hoe erg ik me soms ook voel, ik houd wel degelijk ook rekening met de man. Het lijkt me ook niet makkelijk voor een man al die veranderingen ten eerste aan zijn vrouw/vriendin, de stemmingen, niet meer kunnen delen van veel huishoudelijke klussen maar nu alles alleen bijna naast een fulltime baan, niks kunnen voelen en beleven, maar toch papa worden. Wij praten er gewoon over en dan kun je samen toch een beetje in elkaars belevingswereld komen. Ik denk dat als je blijft praten de relatie prima kan blijven. Bambino had een leuke link idd, het ikvader forum. Dat is een leuk forum voor de papa's. En ik vind het niet raar dat je dit aankaart. Ik heb het zwaar en voel me niet altijd even fijn nu met de laatste loodjes, maar dat neemt niet weg dat het nu ook voor de papa's de laatste loodjes gaat zijn.