Mijn man en ik hebben het beide behoorlijk lastig met de MMM, we leunen erg op elkaar omdat niemand op de hoogte is van onze kinderwens. Bijgevolg zijn we beide behoorlijk moe want in MMM zijn vreet energie (althans zo ervaar ik het). Omwille hiervan en omdat het liegen over de ziekenhuisbezoekjes steeds moeilijker wordt, hebben we nu besloten mijn ouders te vertellen van onze kinderwens en vruchtbaarheidsproblemen. Soms heb ik het moeilijk, maar dan kan ik mijn verdriet niet tonen aan vrienden of familie enzovoort. Ik zou echt wat meer steun en begrip kunnen gebruiken, dus hoop dat het gaat helpen om het te delen met onze dierbaarste. Wat zijn jullie ervaringen? Vertellen jullie het of vertellen jullie het niet aan familie en vrienden? Wij voorlopig enkel aan de ouders, misschien later aan meer... We dachten vroeger gewoon altijd dat we mensen zouden kunnen verrassen met positief nieuws over zwangerschap, dit is dan zo eerder teleurstellend nieuws...
Wij hebben het aan onze familie en beste vrienden verteld, en hier en daar nog eens wat andere vrienden als een gesprek nu eenmaal zo ging. We maken er intussen geen geheim meer van. En het bevalt me uitstekend. Iedereen is enorm lief en begripvol.
Herkenbaar. Het is niet niks, het medisch traject. Het liefste wil je de aanstaande grootouders leuk nieuws vertellen. Ik heb na bijna een jaar IUI ouders ingelicht, mijn moeder had het eigenlijk al wel door. Daarna zijn er in de loop der jaren steeds meer mensen bij gekomen die wisten van onze struggle (familie, vrienden, werk). Mijn ervaring is...opluchting! Steun, begrip, geen ingewikkelde smoesjes meer. Doe wat voor jullie goed voelt, blijf goed overleggen samen. Sterkte.
Hier weet ook iedereen het.. Wel zo fijn! De verrassing is er af. Maar na 10 jaar weten ze het wel Enigste wat we wel geheim proberen te houden zijn de datums. Buuf, zus en een vriendin gaan het wel weten. Maar dat is ivm opvang van onze dochter.. En mocht het lukken dan komt het toch nog een beetje als verrassing.
Wij hebben het ook aan onze ouders/broers/zussen verteld. Toch fijn dat ze op de hoogte zijn en je eventueel iets kunt bespreken met ze. Later ook aan wat vrienden.. Merk dat ik eerder wilde dat echt niemand het wist, en dat ik het nu echt heel makkelijk deel met anderen.
Bedankt voor jullie reacties! Ik ben best zenuwachtig om deze avond het tegen mijn ouders te vertellen...
Hi! Mmm is allemaal erg ingrijpend. Wij hebben het eerst aan onze ouders verteld. Wij wouden het klein houden omdat mensen anders continu gaan vragen: En? En? En? Nu hebben we t wel uiteindelijk een meer mensen verteld zoals mijn zwager en zijn vriendin. Zij zijn zelf 5 jaar bezig geweest. Uiteindelijk ook tegen mijn schoonzus omdat haar man de leidinggevende van mijn vriend is. En met "moet even naar de tandarts" kom je niet meer weg. Nu veel mensen t weten krijg ik veel vragen van mn moeder en schoonmoeder over hoe ik me voel en dit en dat. Onwijs lief maar precies waar ik bang voor was. Had het dan toch liever klein gehouden. Niet om er geheimzinnig over te doen maar omdat sommige alsnog denken dat je kindje met de ooievaar wordt gebracht en "acht het komt wel". Uhm nee.... blijkbaar niet vanzelf... Heel veel sterkte met vertellen! En de rest vd MMM natuurlijk!
Veel succes met het vertellen Esther! Ben benieuwd hoe het je af gaat en wat voor reacties je krijgt. Hier vanaf het begin af aan open geweest over onze kinderwens en dus ook dat we de mmm in gingen. Zowel familie, als vrienden, als op mijn werk. Precies wat je zegt... Het is zo'n moeilijk traject en daar heb je verdriet van. Zelf vind ik het heel fijn dit te kunnen delen met mensen! Als ik het voor mezelf zou houden, vrees ik echt dat ik er aan onderdoor zou gaan. Ik vind het fijn met verhaal te kunnen doen, en dan ook steun en begrip te krijgen. Om een voorbeeldje te geven.... Toen mijn man en ik al bijna een jaar bezig waren met proberen zwanger te worden was het weer eens niet gelukt en bleek een goede vriendin van mij in een paar maandjes zwanger. Mijn reactie op haar nieuwtje waren tranen, maar wat begreep zij dit omdat ze ons verhaal kende. En nu mag haar zwangerschap er zijn, maar mijn verdriet om het uitblijven van een zwangerschap ook. Versterkt onze vriendschap! Op mijn werk weten alleen directe collega's het, heel handig als ik eens last-minute een dienst moet ruilen ivm zkh-bezoek. Verder heus ook wel eens reacties waar je niet op zit te wachten, maar ook mensen die me echt in positieve zin verrassen. Dus ik heb er nog geen moment spijt van gehad dit te delen!
Ik heb het destijds aan een vriendin verteld. Zij zaten zelf ook in de MMM en zo konden we ervaringen uitwisselen. Erg fijn vond ik dat. Zij besloten om niet verder te gaan in de MMM. Bij ons slaagde de IUI in augustus. Daardoor gingen zij toch ook weer verder en in December ging hun IUI goed. Wat ik wel erg jammer vond (nogal een understatement) was dat zij vervolgens aan vrienden van ons heeft verteld dat wij in de MMM zaten. Wat was ik boos! Wij zijn achteraf wel heel open geweest over het feit dat onze dochter in het ziekenhuis "gemaakt" is. Zo was het voor vrienden van ons die later de MMM in ingen makkelijker om er met ons over te praten.
harlene2014: Ik zou het voorlopig ook echt klein willen houden. Enkel de ouders en misschien later mijn zussen/broer maar voorlopig echt niet meer dan dat. Dreamer29: Klinkt fijn dat jullie zo open en eerlijk zijn. Hopelijk kunnen jullie snel ook goed nieuws delen Deedee1: Wij gaan echt uitdrukkelijk vragen om het niet door te vertellen. Niet fijn als ze dat in jouw plaats doorvertellen!
In het begin wilde ik het ook niet vertellen, maar hoe meer we de molen in gingen hoe meer ik de behoefte had om er over te praten. Heb het mijn moeder en 2 vriendinnen vertelt. Ik ervaar heel veel steun van ze. Ze blijven er ook wel naar vragen en als je dat vervelend vindt dan raad ik je aan om het niet te vertellen, want mensen willen altijd weten hoe het met je gaat als je ze zulk nieuws verteld. Maar ik heb er absoluut geen spijt van! Als het bij andere mensen ter sprake komt dan ga ik het aan hen ook gewoon vertellen!
Hi esther, Ja zelf vond ik het in het begin fijn omdat alles nieuw is. Zoveel info en omdat met veel mensen te gaan delen vond ik toch prive. Bedoel je krijgt dan toch veel vragen. Later als je t zelf een plekje hebt gegeven of na bijv de 1e iui kan je t aan meer mensen vertellen. Wij hebben t "geluk" dat mijn zwager en zijn vriendin in de zelfde situatie hebben gezeten dus dan kan je je verhaal ook kwijt. Ondanks het begrip van andere die wel snel of zonder mmm zwanger zijn geraakt snappen ze niet alles. Je verdriet en frustraties. Maak je geen zorgen en wees niet zenuwachtig met vertellen. Je ouders zullen t vast begrijpen. Waarschjnlijk wat vragen meer ze kunnen jou/jullie steunen. Succes!
Dit heeft een vriendin van mij ook gedaan. Totaaaaaaal niet haar plaats om dat te vertellen aan haar vriendinnen. Ik was echt wel boos ook! 1 van die meiden vroeg mij op de man af hoe het nu ging in de MMM. Ik was echt flabbergasted en stond ook echt even met m'n mond vol tanden, omdat ik niet voorbereid was om het er met haar over te hebben.
Wij zijn er heel open in, en eigenlijk is iedereen op de hoogte. Dat vind ik wel prettig, ik kan er nu over praten wanneer ik wil. Verder vind mijn omgeving het ook prettig, het is geen taboe, geen roddels. En we hebben gewoon respect voor elkaar. Als ik er even geen zin in heb, hoef ik er niet over te praten. Verder krijg ik regelmatig kaartjes/berichtjes als we een nieuw traject beginnen, bij belangrijke momenten. Heel fijn is dat. Het gevoel dat je er niet alleen voorstaat en mensen je steunen. en ik was oprecht verbaast, hoeveel mensen in mijn omgeving zelf ook in de mmm hebben gezeten. Het helpt ons, om alles beter een plekje te geven. Kinderen en de mmm is geen verboden onderwerp, geen pijnlijk onderwerp, maar gewoon onderdeel van ons leven. De zwaarte van de mmm, is er voor ons daardoor een heel stuk af. fijn, want het is al zwaar genoeg!
In onze omgeving weet eigenlijk iedereen het, maar we vertellen nooit wanneer we een behandeling starten of gestart hebben. Ik zit er nl niet op te wachten dat mensen rond testdatum net zo nieuwschierig zijn als ik. Goed nieuws kan je snel of minder snel delen, wat je wilt, maar slecht nieuws verwerk ik liever eerst zelf, zonder dat er vragen over gesteld worden.
Wij staan ook aan het begin van de mmm. Door een genetische afwijking bij onze dochter*, die tijdens mijn 1e zwangerschap ontdekt is, kiezen wij voor PGD. Onze ouders moeten getest worden, om een test te kunnen maken, dus voor ons is het erg lastig om het verborgen te houden. Mijn man en ik hebben wel de afspraak gemaakt, zodra we echt met de behandeling bezig zijn we dit wel geheim houden. Dit omdat we toch wel iets van 'privacy' willen. (de romantiek is er wel vanaf, maar via de natuurlijke weg meld je toch ook niet van te voren wanneer je van plan bent bevrucht te worden?!... )
Gisteravond mijn ouders op de hoogte gebracht. Ze schrokken erg aangezien ze totaal niet verwacht hadden dat wij al actief bezig waren met kinderwens. Verder waren ze lief en begripvol en zeiden ze dat ze me wat extra gaan verzorgen enzo dus dat was wel fijn. Ik heb wel zo wat dubbel gevoel, ik vind het heel moeilijk om mezelf zo bloot te geven aan mensen. Zeker aan mijn ouders, omdat zij ontzettend meeleven met ons en ook echt mijn pijn/verdriet delen. Wat mensen die verder af staan niet doen. Voorlopig houden we het wel enkel bij mijn ouders. Dankjewel allemaal voor jullie reacties en verhalen!
Wij hebben het twee maanden na het eerste zh bezoek verteld aan onze ouders en brusjes. Ook goede vrienden en vriendinnen hebben we op de hoogte gesteld. De steun is zo fijn! Na onze mk weet nu praktisch iedereen van onze mmm. Ook wel lekker, want dan hoeven we niet meer geheimzinnig te doen. Gaan jullie het ook aan zijn ouders vertellen?
Neen, voorlopig niet aan zijn ouders. Zijn ouders zijn prima mensen, maar ikzelf heb er geen behoefte aan. Ik heb ook zo wat schaamtegevoel: "mijn lichaam werkt niet goed", "door mijn fout kan ik hun moeilijk een kleinkind bezorgen" enzovoort. ik weet dat dit belachelijk is van mezelf, maar voel me daar niet goed bij. Mijn man wilt het ook zelf voorlopig niet aan zijn ouders vertellen dus het is prima zo.
Prima toch. Zolang hij dat ook prima vind Snap je schaamtegevoel hoor. Heb ik nog steeds af en toe.. Denk dat dat ook niet verdwijnt. Na mijn miskraam was dat even wat sterker aanwezig. Mijn god wat baalde ik van mijn lichaam. Ik hoop dat jullie veel steun krijgen van je ouders, zodat jullie even wat meer "lucht" krijgen. Het is allemaal maar zwaar genoeg.