Hoeveel geduld moeten we hebben

Oh Channes, wat fijn!! Gefeliciteerd!
Hoe voel je je nu? Spannend hoor! Duimen dat het dan nu eindelijk eens goed mag gaan.

Ik ga ook dood van de zenuwen, kan aan niets anders denken en loop de hele dag aan mijn borsten te voelen of ze nog gevoelig zijn. Morgen afspraak bij de verloskundige, maar dat is alleen maar intake en praten. Volgende week pas naar de gyn... Nog een hele week wachten.

 

Nou, we zijn weer terug bij af en terug bij 'hoeveel geduld moeten we hebben'. Want ja, hoeveel geduld moeten we eigenlijk hebben voordat ook wij een kindje mogen krijgen?? Was er maar een antwoord op deze vraag, kon iemand maar vertellen 'Drew, als je tot eind van het jaar (of desnoods eind volgend jaar) geduld hebt, dan komt alles goed'. Dan had ik tenminste iets om naar uit te kijken. Nu is het maar weer afwachten tot moeder natuur het weer tijd vindt om zwanger te worden en dan is het maar de vraag of het dan eindelijk wel een keer goed mag gaan.

Misschien ben ik naief maar ook deze derde zwangerschap dacht ik 'ik heb nu twee keer een miskraam gehad', nu zal het vast goed gaan. Ik had dus weer een zwangerschapsdagboek gekocht maar al in de 6e week begonnen de twijfels goed toe te slaan. Ineens minder misselijk, minder pijnlijke borsten... Dus dat zwangerschapsdagboek is goed en wel twee weken ingevuld en toen had ik er al geen zin meer in.
Wel heb ik de hoop (misschien ook naief) dat we drie keer stomme pech hebben gehad. Wat er de eerste keer is gebeurd weten we niet, maar de tweede en derde keer zijn totaal verschillend. Tweede keer wel echt iets wat op een vruchtje leek met kloppend hartje. Derde keer was het niet iets herkenbaars. Op de echo waren alleen twee soort van tussenschotten te zien, maar niet eens lege vruchtzakjes of zo. Wat het precies was horen we volgende week donderdag, maar het lijkt alsof er nooit een vruchtje is geweest. De tweede keer dus wel, maar op de echo was een blaasje bij het hoofd te zien. In mijn ogen ziet het er uit als twee keer een grote maar compleet andere fout in de aanleg. Misschien is deze gedachten ook wel nodig om een beetje op de been te blijven en vertrouwen te hebben dat het ooit wel goed mag gaan.

Zoals ik al zei 23 juli controle en 'hoe nu verder' bij de gynaecoloog. 4 augustus afspraak bij de herhaalde miskramen poli in Rotterdam bij het Erasmus MC.
Ik was overigens eerst erg positief over de curretage: geen pijn, nauwelijks bloedverlies, maar sinds vrijdag verlies ik eigenlijk toch best wat bloed. Niet schokkend veel, een maandverbandje vol per dag zeg maar, maar ineens wel meer dan eerst. Ook hier heb ik een theorie over: mijn lichaam heeft in de gaten dat het vruchtje weg is en dit is nu een soort van menstruatie. Geen idee of deze theorie klopt, maar ook voor de verwerking en de energie om door te gaan heb ik deze theorie nodig. Zwangerschapsverschijnselen zijn ook ver weg. Borsten voel ik nauwelijks meer, misselijkheid/zwaar gevoel op mijn maag is ook weg, alleen af en toe nog duizelig. Maar dat kan ook door bloedverlies komen.

Morgen ook voor het eerst weer werken. Op zich fijn, heb schatten van collega's, maar dan heb ik mijn lief niet meer continue in de buurt voor als ik even een knuffel nodig heb.

 

Hi Drew,

Fijn dat we elkaar hier weer gevonden hebben. Op zich helemaal geen rare theorie van je toch? Als je HCG daalt, zal ook je baarmoederslijmvlies worden afgestoten. Op zich niet raar dat je nu toch begint te vloeien.

Op zich niet raar dat je denkt drie eker domme pech. Want de kans is nog steeds heel re-eel dat je drie keer domme pech hebt gehad. Het is alleen heel erg dat je drie keer deze pech hebt gehad!

Hier gaat het met ups en downs. Aan de ene kant denk ik, kom we gaan er gewoon voor en laten we ons niet kisten en aan de andere kant zie ik soms even helemaal niet zitten. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit iets heb opgegeven in mijn leven en dat geeft me de kracht om nu door te gaan. Met veel doorzettingsvermogen kwam ik er altijd wel, maar de vraag is of dat voor nu alleen genoeg is? Ik herken het zo wat drew schrijft, als je ooit maar zou weten dat het goed zou komen. Als iemand nu tegen me zou zeggen, je bent nog 3 jaar bezig en je gaat nog wel 10 miskramen krijgen, maar daarna krijg je een kindje. Ik zou er meteen voor tekenen! Die onzekerheid en angst dat het misschien nooit zal gaan lukken.

Nu voel ik me nog hartstikke zwangen. Net had ik het idee dat ik wat kramp had, maar het is helaas weer over. Ben blij als het vrijdag is en we ook deze keer weer kunnen afsluiten. Word momenteel gestoord van de hormonen en de extra progesteron die ik gebruik.

Tja en dan? In augustus gaan we nog één onderzoekje doen. Verder willen we kijken of mijn darmproblemen misschien samenhangen met de miskramen. Ik heb al wel bloed geprikt op een aantal voedselallergieen, omdat mijn gyanecoloog n.a.v. het echo-beeld een paar weken geleden dat suggereerde. Verder maar weer op eigen kracht proberen.

 

Dat is echt klote, dat je je nu ook nog gewoon zwanger voelt. Normaal (lees: onwetend) denk je 'dat is voor het goede doel, niet erg'. Maar waar is het nu voor?? Welk goed doel dient dit nu, dat je misselijk bent en je nog super zwanger voelt? Ik denk wel dat ik dat ook zou doen, die progesteron nog steeds blijven gebruiken. Ook al weet je voor bijna 100% zeker dat vrijdag je zwangerschap beeindigd wordt, je wil zeker weten dat je alles gedaan hebt wat in jouw macht ligt om te zorgen dat je wel een keer een goede zwangerschap hebt. Dat het voor zo ver je weet niet aan jou gelegen heeft.

Ook hier had positiviteit altijd de overhand en konden we (soms met wat meer moeite) altijd alles bereiken wat we wilden. Als ik iets in mijn hoofd had, dan gebeurde dat ook. Misschien niet meteen, misschien via een omweg, maar uiteindelijk kwam ik er. Des te moeilijker is het nu te begrijpen dat we nu een keer niet krijgen wat we graag willen. Alles ging ons altijd voor de wind, en nu niet. Zelfs niet na drie keer proberen, zelfs niet via die omweg die ik eerder wel eens heb moeten gebruiken. Misschien is de MMM eigenlijk wel de omweg die moeder natuur in gedachten heeft, maar nu weet ik even niet wat de MMM voor ons kan betekenen aangezien zwanger worden het probleem niet is.

Trees, even een praktisch vraagje. Ik heb nu dus afspraak bij herhaalde miskramen poli in Rotterdam op 4 augustus, maar 23 juli al bij 'mijn eigen' gyn. Vinden ze dat niet raar dat je dan vraagt om verwijzing naar andere gyn? Ben 'bang' dat mijn gyn zegt dat dat onzin is en dat ze denkt dat er weinig extra gedaan kan worden in Rotterdam.

 

Dat is het lastige van herhaalde miskramen. De MMM kan zo weinig voor je doen als er geen oorzaak gevonden wordt. Er wordt zo weinig onderzoek naar gedaan, doordat volgens mij alle artsen het des-drama nog voor ogen hebben. Daarnaast komen herhaalde miskramen gewoon veel minder voor dan verminderde vruchtbaarheid. Het maakt het ontzettend frustrerend, want wij weten bijv. zeker dat er een oorzaak is, maar deze kan niet 'genezen' worden. Wat voor invloed zal dit hebben op een zwangerschap die wel de eerste drie maanden overleefd? Bij het herhaalde miskramen-topic heeft net een vrouw aangemeld, die het heeft meegemaakt. Zeven miskramen en tijdens haar achtste zwangerschap haar zoon verloren bij 22 weken zwangerschap. Net zoals haar miskramen is ook hiervan de oorzaak onbekend. Mocht ik ooit een goede zwangerschap krijgen, zal ik pas opgelucht ademhalen als ik bevallen ben. Dit is denk ook de reden waarom ik geen genoegen kan nemen met het feit we kunnen de oorzaak niet vinden en het advies probeer maar weer op eigen krachten.

En wat betreft je praktische vraag. Wij zaten met hetzelfde en inderdaad de gyanecoloog vond het maar onzin. Volgens hem kon het amc niet veel toevoegen, wat achteraf niet waar bleek te zijn. Toch begreep hij ons standpunt wel, toen we aangaven dat het ook voor onszelf erg belangrijk was dat we het gevoel hebben dat we alles hebben gedaan. Je gynaecoloog kan het misschien belachelijk vinden, maar kan je een doorverwijzing niet weigeren (en zo wel dan heb je nog een huisarts). Als je gynaecoloog het niet begrijpt, dan is zij/ hij sowieso een arrogant kwast die je beter kwijt kunt zijn

 

Ja, precies, de huisarts, daar zat ik ook al aan te denken. Die belde namelijk van de week weer omdat het nieuws ook bij haar was aangekomen. Die belt dan ook altijd even. Op zich een weinig zeggend gesprek, want het enige wat ze tot nu toe altijd heeft gezegd is dat het zwanger worden in ieder geval geen probleem is. Tja, die weet misschien ook niet echt goed wat anders te zeggen. Ze sloot af met 'als er iets is kun je altijd bellen', dus van de week dacht ik al 'nou, het zou wel eens kunnen dat ik daar binnenkort gebruik van maak'.

In eerdere berichtjes (op WBM) had je het over klinische trials die lopen op academische ziekenhuizen. Dus nu wordt er eindelijk wat meer onderzoek gedaan. Maar eigenlijk ook niet echt naar de oorzaak, maar meer of er IETS aan gedaan kan worden. Ik heb daar nu ook wel oren naar, naar zo'n trial. Zelfs al zou ik in de placebogroep komen, dan nog krijg ik wel die extra TLC waar op de site van de NOVG over gesproken wordt. Wellicht is het placebo effect bij mij al voldoende om nu eindelijk eens die eerste 12 weken door te komen. Al geeft dat helaas geen garantie.

Ik ben zoooo benieuwd wat de gyn zegt volgende week. Wat er nou daar binnen aan de hand was. Af en toe gaat de gedachte van mola door mijn hoofd, maar volgens mij had ik me dan nog goed zwanger moeten voelen en van af het begin veeeel meer zwangerschapsverschijnselen moeten hebben. Nah, nog even geduld...

 

Wordt dus nog erg spannend de uitslag volgende week. Dacht de gynaecoloog ook nog eventueel aan een mola of was dat meteen uitgesloten?

Ergens rond de zomer start het amc met het promiss-onderzoek (progesteron/ utrogestan). Via een herhaalde miskramen poli kun je er voor opgeven en je mag het onderzoek grotendeels in je eigen ziekenhuis volgen met inderdaad de extra TLC. Elke week een echo, veel bloed prikken etc. Zover ik weet wordt er nauwelijks onderzoek naar oorzaken gedaan en worden nu alleen de al bestaande middelen getest zoals, ascal, heparine en progesteron. Tot op heden worden deze nog niet standaard voorgeschreven door gebrek aan bewijskracht. Maar echt over baanbrekend onderzoek kun je niet echt spreken .

Zie je het zitten om morgen weer aan het werk te gaan? Ik ben momenteel op zo punt dat de hele instelling waar ik werk van mij part mag instorten . Ik ben zo niet gemotiveerd tot werk en het interesseert me ook gewoon helemaal niet op dit moment. Het liefst wil ik me gewoon verstoppen in mijn huis en de hele dag met sumo op de bank hangen, beetje schilderen en in de tuin rommelen.

 

Wat betreft mola: toen ik er bij de gyn over begon, zei ze dat dat er anders uit zag. Het was geen resolute 'nee', maar ze zag het niet als mogelijkheid. Ook de vk zei dat je dan druiventrosjes op de echo zou moeten zien, en die waren er zeker niet.

En tja, of ik zin heb om morgen te gaan werken. Aan de ene kant wel, even weg hier van huis, in een andere omgeving, maar ik ben ook totaal NIET gemotiveerd. Ik zou net zo lief nu achter de kassa gaan zitten of lief mee helpen paprika's plukken. Ik wil het liefst werk doen waar ik niet bij na hoef te denken, maar dat gaat lastig worden. Voor vrijdag staat er weer een buitenlands bezoek gepland waar ik dus wel weer alert moet zijn. Ik heb expres gisteren en vandaag al gemeden omdat er beide dagen overleggen gepland stonden waar ik totaal geen zin in had. Maar ik zal er morgen toch aan moeten geloven. Net al wat zitten Skypen met een collega en we gaan morgen sowieso er even tussen uit om koffie te drinken. Was ook van plan om rustig op te staan en desnoods een uurtje later te beginnen. Rustig opstarten dus.

Jij, jij bent toch niet aan het werk? Of wel? Of misschien alleen wat administratief werk en niet met patienten? Ik kan me voorstellen dat je daar nu niet op zit te wachten.
Hoe is het eigenlijk met je tand? Is die pijn een beetje weg?

Ik ga eens even wat anders doen. Toch eens wat aan mijn werk of zo, of even golfen of iets, even weg, even niet denken aan mk's en zs-en...

Liefs, D

 

Oh Marjon, dat is niet de bedoeling hoor, dat jij zou moeten wachten op een wonder. Maar wel lief dat je het zegt. *kus*
Tja, of ze echt een oorzaak vinden door het weefsel te onderzoeken, dat misschien niet. Maar ik hoor wel graag wat het nou was. Ik bedoel, het zag er op de echo zo raar uit. Als we dan volgende week in ieder geval te horen krijgen wat er deze keer aan de hand was, wat het voor weefsel was oid, dan ben ik al tevreden.
En jij hebt een pendel zie ik, voor oktober. Ik hoop voor je dat-ie uit komt. En het is sneller oktober dan je denkt. Ik ga heel hard duimen.

Trees, hoe is het met jou? Kom je de week een beetje door? Uit je vorige berichtje begrijp ik dat je wel aan het werk bent, ook al is de motivatie een beetje weg.

Nou, ik was nog geen 5 minuten op mijn werk of de eerste tranen kwamen al. Terwijl ik me zo had voorgenomen dat niet te doen. En alleen maar omdat een collega vroeg hoe het met me was. En nog aan de koffietafel ook, maar gelukkig zat deze niet helemaal vol, maar 3 andere collega's. Gelukkig heb ik mijn collega er niet mee afgeschrokken, want even later vroeg ze wel weer hoe het ging. Of ik deze week de hele week verder nog werk en dat ze er van stond te kijken dat ik er nu al weer was. Ze zei heel lief dat ik maar gewoon weer naar huis moest gaan als het niet ging, of morgen weer thuis moest blijven en dan vrijdag weer komen of zo. Zoals het er nu uit ziet, ben ik er wel de rest van de week, maar misschien wat eerder naar huis dan normaal...