"onze" noa Erg lang getwijfeld of ik dit ging plaatsen maar ze verdiend aandacht deze situatie verdiend aandacht. Noa is er niet meer. Falende hulpverlening, geen passende hulpverlening, ellenlange wachtlijsten voor zorg. Uiteindelijk heeft noa een keuze gemaakt en hoewel ik geen hechte band etc had is de schok groot binnen de familie. Een klein beetje awareness Noa is/was niet de enige die tegen muren oploopt zonder passende zorg. Je hebt geknokt je zag geen andere uitweg. Ik hoop dat je de rust vind die je verdient. Rust zacht https://www.linda.nl/nieuws/noa-pothoven-overleden-instagram-post/ Hier een stukje over noa. Zoek je op haar naam dan vind je talloze items.
Ik zat vanmorgen nog te twijfelen of ik een topic zou openen over haar maar nu zie ik dat er al eentje is. Ik ken haar niet persoonlijk maar ik heb haar denk ik wel eens zien lopen op mijn werk... zo'n mooi meisje en als je dan leest hoe moeilijk ze het had en wat ze allemaal heeft meegemaakt... afschuwelijk gewoon. Ik kan me goed voorstellen dat ze deze keuze heeft gemaakt en zo graag rust wilde. Arm meisje...
Helaas is Noa niet de enige en ook zeker niet de laatste...De (jeugd)zorg is zo veranderd, de wachtlijsten zijn zo lang sinds het overgedragen is aan de gemeentes zelf.Vooral met dit soort stoornissen ,de moeilijk te begrijpen stoornissen , is er te weinig kennis beschikbaar.De wachtlijsten zijn zo lang dat het voor een enkele anorexiapatiënt al te laat is voor ze aan de therapie mag beginnen ,echte noodopnames zijn er niet mogelijk omdat de ernst hiervan nog regelmatig onderschat word. Ik noem nu anorexia als voorbeeld maar het is met meer dingen het geval, de hoge kosten omdat de meeste behandelingen eerst ten koste gaan van je eigen risico ,zorgen ervoor dat een flink aantal mensen die noodzakelijke stap niet durft te nemen omdat het financieel al zwaar is. De traagheid bij de gemeentes ,ik ben al een jaar bezig met een PGB aanvraag ,zonder resultaat tot nu toe.Ik ben al meerdere keren van het kastje naar de muur gestuurd en inmiddels best wel "regelmoe" .Ik kan me zo goed voorstellen dat je ,als je al zo "diep" zit , je tot een beslissing komt als deze.Hulp willen ,om hulp vragen,schreeuwen zelfs maar het niet (voldoende) krijgen is helaas iets van deze tijd...Ik hoop van harte dat er mensen wakker geschud worden en iets hier aan kunnen en willen veranderen door o.a. Noa zodat ze niet voor niets gestorven is....rust zacht...
Ik heb er een dubbel gevoel bij. Enerzijds maakt het schrijnend duidelijk hoe de toestand in de GGZ is. Ik heb zelf ook met een wachtlijst te maken gehad bij mijn PND, echt idioot lang. Kind was bijna 1 toen ik de juiste hulp kreeg. Ik had geluk dat het vanzelf al wat opknapte, anders weet ik niet of ik mezelf niks san had gedaan. In die zin goed dat dit bekend wordt. Anderzijds zie ik veel reacties met ‘trots’ en ‘stoer’ erin. Dat baart mij toch ook wel zorgen, in die zin dat ik niet hoop dat ‘vrijwillig sterven’ (sorry, kan er even geen betere term voor bedenken) ‘verheerlijkt’ gaat worden onder jongeren. Ik vind het alleen maar in- en intriest dat dit zover komt. Ik vind het lastig om het goed te verwoorden en hoop niet dat ik hier iemand mee kwets en wil benadrukken dat ik het echt verschrikkelijk vind.
Ik had het vanmiddag al gelezen, maar wist even niet wat te zeggen. Heel triest dat zij dit als een oplossing zag. Dat zou vanzelfsprekend niet zo moeten zijn. Daarnaast vind ik het dubbel. Het is zo onnatuurlijk om een jong meisje op een bepaalde manier te steunen in deze wens. Ze geeft ook aan dat haar proberen om te praten geen zin heeft en dat ze dat niet wil. Maar dat is natuurlijk wel de reactie die je voelt als je haar ziet. Je ziet haar leeftijd, haar schoonheid, leest over haar intelligentie. Je ziet dan toch potentie. En dan denk je, wat als... wat als je nou nog eventjes wacht.. En ik snap echt wel dat het zo niet altijd werkt, maar het voelt tegelijkertijd ook heel gek als je je kan verplaatsen in de wens van deze mooie meid. Het zou zo niet moeten zijn. Heel moeilijk uit te leggen. Zal vast wel onduidelijk zijn voor iedereen Ik kan me niet voorstellen hoe het voor haar ouders en familie is. Na zoveel jaar verdriet en toch ergens hoop. Ik hoop zo dat de hulpverlening verbeterd en dat mensen o.a. depressie beter leren begrijpen. Iedereen die ooit depressief is geweest weet hoe vreselijk moeilijk het is.
Afschuwelijk en mijn grootste angst als moeder van een meisje dat al jaren worstelt met PTSS. Ook hier de ervaring dat de hulpverlening te wensen overlaat. Ik snap deze keus maar voel ook zo intens mee met haar ouders. Tegelijkertijd gun ik haar, hoe triest dan ook, deze rust
Ik kan me haar beslissing zo goed voorstellen na alles wat ik van haar al gelezen had en de afgelopen dagen nog heb. Ze heeft zoveel geprobeerd, zo hard gevochten. Sommige dingen zijn niet op te lossen en onmogelijk mee te leven of je nou 17 bent of 70. Ontzettend mooi dat haar omgeving haar deze gelegenheid heeft gegeven voor een waardig afscheid en einde.