Hoi dames, Ik zou graag jullie advies krijgen over het volgende. In mijn tienerjaren hebben wij (ons gezin) een ernstig auto-ongeluk gehad en sindsdien ben ik altijd bang in de auto (als ik zelf niet rijd). Kleine stukjes zijn te overzien, maar langere afstanden vind ik echt verschrikkelijk. Vakanties naar het buitenland met de auto zijn echt een no-go. Nu kon ik dat vroeger heel makkelijk omzeilen door lekker met het vliegtuig te gaan. Maar je voelt hem misschien al aankomen: met een kleintje van straks 1,5 jaar wil mijn man lekker naar het buitenland met de auto. Bijvoorbeeld lekker naar Italië of zuid-Frankrijk.... (Voor andere mensen dan). We hebben er al onenigheid over gehad, want alleen bij de gedachte hieraan word ik al misselijk..... Zo'n reis is voor mij helemaal niet ontspannen, want ik ga mee-remmen, me schrap zetten tegen het dashboard, het handvat vastgrijpen, adem inhouden, etc.... Slapen in de auto is onmogelijk, want ik moet zien wat er gebeurd. De schrik die ik heb, na een bijna ongeluk (bijvoorbeeld bij een plotselinge file) is verschrikkelijk, mijn hart staat weer stil, net als bij ons echte ongeluk. Nu jaren later ben ik daar nog steeds niet overheen blijkbaar. Ook haal ik me de meest verschrikkelijke dingen in mijn hoofd als we vertrekken, dat we bijvoorbeeld allemaal zullen verongelukken en dat de auto in brand zal vliegen. Het is voor mij nu dus een straf om met de auto op vakantie te gaan, maar mijn man vindt dat ik me moet aanpassen, omdat het volgens hem leuk is voor ons kleintje (dit trek ik in twijfel, want een kind van 1,5 jaar vindt het heus geen feestje om tig uur in de auto te zitten). Feit blijft wel dat ik met dit probleem zit, al jaren dus, en daar eigenlijk wel een oplossing voor wil hebben. Wat kan ik aan deze angst doen? (ik ben trouwens direct na het ongeluk weer in de auto gezet, dit wilde ik niet, maar moest dit van mijn moeder. Dit leek haar verstandig, omdat ze bang was dat ik anders nooit meer in een auto zou durven). Zou er een therapie voor bestaan? Heeft iemand hier ervaring mee?
Hier is therapie voor, ik zou een goede psycholoog of psychiater opzoeken, beste kan je je ha hierom vragen
Er bestaat inderdaad een therapie voor om van je angst af te komen, sterker nog; er bestaan zelfs meerdere therapieën voor. Wanneer de ene niet aanslaat, kun je een andere proberen. Ik raad je aan om bij EMDR te beginnen om spanning in je lichaam te verminderen tijdens het autorijden en het paniekgevoel te elimineren.
Even heel basaal en globaal; EMDR is een techniek waarbij er gebruik gemaakt wordt van klikjes of tikjes of soms pieptonen waarbij ze proberen de spanning van de situatie af te halen. Je moet terug denken aan het ongeluk, zeg maar, en dan wordt er geprobeerd om op de meest spannende momenten het angstgevoel weg te halen en je tot rust te laten komen. Op een gegeven moment associeer je de paniek niet meer met in de auto zitten en is je angst verminderd. Ik heb zelf EMDR gehad om van een bepaalde angst af te komen - welke angst dat is wil ik nu liever niet benoemen. Helemaal weg is het niet, maar ik zou bij wijzen van spreken nu wel op vakantie gaan met de auto, al wil ik dan wel om de 6 uur een pauze van minstens een uur hebben en niet 's nachts rijden - of iets vergelijkbaars op die manier. Voor meer info mag je mij pben.
Je kan natuurlijk therapie gaan doen of doodsbang in de auto gaan zitten, maar ik vind eigenlijk dat je man wel wat meer rekening met jouw gevoel mag houden hoor. Hij weet van het ongeluk en jouw angst, forceren vind ik niet echt respectvol. Er zijn genoeg alternatieven!
Inderdaad wat de anderen zeggen, EMDR. Jongeren van mijn werk krijgen dat vaak.. Helpt echt heel goed! Haalt, wat Joycey zegt, de gevoelens er voor een groot deel van af.. Echt een bijzondere techniek! Denk dat het wel te verhelpen is hoor, je angst in de auto Maar wat een moeilijke situatie voor je! Kan me wel voorstellen dat het een grote stap voor je is, want je gaat dan wel weer helemaal terug naar het ongeluk.. Heel veel succes en sterkte!
De trein nemen naar Zuid-Frankrijk of Italië is geen optie? Desnoods komt je man achter in zijn ééntje met de wagen. Heb je zelf ooit gereden? En heb je het dan ook zo erg? Anders zou je eventueel ook kunnen zeggen dat jij de hele trip zelf rijdt. Dat je dus zelf letterlijk het stuur in handen hebt.
Therapie is een optie, zou idd dan ook voor emdr gaan? Maar mss heeft je huisarts andere opties of ideeen? En mocht het financieel mogelijk zijn en natuurlijk met evt werk. Probeer het enigszins op te bouwen. Probeer voor de vakantie 1x of een aantal keer weekendje weg te gaan steeds iets verder weg. En probeer de reis bijvoorbeeld in 2 of 3 te knippen. Zuid-Frankrijk en Italië zijn al gauw 10 uur rijden, spreek bijvoorbeeld af dat je halverwege een nacht in een hotel slaapt (even bijkomen) en als je een rijbewijs hebt bijvoorbeeld de helft zelf te rijden.
Wat heftig zeg! Zo lang met zo'n angst rondlopen. Inderdaad therapie. Je zult in het begin misschien wel denken wat een onzin. Dat had ik tenminste maar het helpt echt. Vriendin van mij was bij de vuurwerk ramp in Enschede. Dus die was natuurlijk heel erg bang voor vuurwerk. Ze heeft ook hulp gezocht en een paar dagen terug heeft ze zelfs vuurwerk afgestoken! Het kan dus echt helpen! Heel veel succes en sterkt!
Ik wilde eerst niet reageren, omdat ik me nogal schaam ook voor mijn probleem. Maar.. ik heb precies hetzelfde. En het begint ook voor mij een enorm probleem te worden om eerlijk te zijn. Wanneer ik zelf rijd, dan is het een stuk minder en zo hier in de stad en nabije omgeving gaat het prima. Ook als er maar 80 gereden mag worden, maakt het me niet zoveel uit. Maar op de snelweg kan ik behoorlijk gespannen zijn tot een vorm van paniek. Nu heb ik in bepaalde situaties goed onder controle en soms lukt het me te ontspannen. Maar de stress overheerst en ik ga dan ook nooit zonder Bach Resque voor langere afstanden. Meerijden met een ander buiten de stad, dat probeer ik altijd te voorkomen. Ik wring mezelf in allerlei bochten om het niet te doen. Als mijn man rijdt, is het niet gezellig in de auto. Ik kijk mee, stuur mee, rem mee, ben 300% gefocust op het verkeer. En bij alleen maar rechtdoor zonder tegenliggers, gaat het redelijk. Mits we niet harder dan 100 gaan, want alles daarboven begint er iets in mij te koken. Bij wegen waar verkeer tegemoet komt of van links of rechts, ben ik echt compleet panisch. Ik heb altijd het idee dat die ander ons niet ziet en ik heb altijd de pech dat bij tegemoet komend verkeer, ik altijd de voorste auto ben. En ook altijd kom ik die idioten tegen die dan proberen ff in te halen en dat het soms echt maar een metertje scheelt. Rijden er nog drie voor me, dan vind ik het minder eng, want dan hoef ik niet de eerste klap op te vangen zeg maar. Ik vertrouw geen hond in het verkeer, ook mijn eigen vent niet. Dat is al een "opschieter en klever". Hij houdt rekening met me hoor, maar vaak ook niet en dan zitten we te bekvechten en dan wordt mijn angst nog groter. Soms kan mijn man een grote bus van het werk lenen en dan vind ik het al minder eng. Die is zo groot.. daar voel ik me wat veiliger in. Ik heb rond 2001 een heftige aanrijding meegemaakt (niet met mijn huidige partner). We moesten vanaf een provinciale weg ergens in Gelderland (met allemaal bossen en bomen... ik woon mooi, maar het rijdt prut) afslaan naar links. Het begon te schemeren. Een rechtdoorgaande auto heeft ons nooit gezien en knalde frontaal in mijn kant als bijrijder. Ik ben afgevoerd naar het ziekenhuis en heb nog heel lang last gehad van de fysieke klachten (zonder dat ik het wist, achteraf.. ja). Ik ben wel de volgende dag in de auto gestapt en ben ook juist naar dat stuk gereden. En een tijd lang was ik me niet bewust. Maar nu groeit mijn angst eigenlijk per dag. Het is echt een enorme last voor me. Want ja, vakanties met de auto naar het buitenland? Aan me nooit niet. Zeker met de auto door dat malle Duitsland? Ik krijg er de zenuwen van. Het zou fijn zijn als het minder werd en het is nu fijn om te delen, te weten dat ik dus niet de enige ben. Ik voel me vaak echt een soort van Aliën.
Totaal begrijpelijk.. Hier ook angst om 4 dingen: - in een vreemde auto rijden - invoegen op de snelweg - onbekend terrein - moeten parkeren achteruit of file Dat gaat nooit meer weg denk ik. In jouw geval is het dus heel logisch, want ik heb niet eens zo iets heftigs meegemaakt! Ze zeggen dat het slijt door veel te blijven doen, maar ik kan me niet indenken dat het ooit verdwijnt..
Even afgezien van je angst (daar kun je met je huisarts over praten), wat is er in vredesnaam lekker aan met een dreumes of peuter in een auto naar Italië of Zuid-Frankrijk rijden? Daar heb je treinen en vliegtuigen voor hoor!
Ik vind het wel vreemd dat jouw man weinig rekening houd met jouw angsten. Angsten moet je echt niet onderschatten. Ik ben zelf heel erg bang als bijrijder voor snelwegafslagen die naar beneden lopen. Dan raak ik helemaal in paniek omdat ik het gevoel heb een vrije val te maken terwijl ik weet dat dat nergens op slaat. Angst is tindens zwangerschap ontstaan en het gaat steeds beter. Af en toe oefen ik met mijn man alleen afslagen bij hengelo, deventer en vooral almelo...daar ben ik nog te bang voor.
Ik vind het hartstikke knap van je als je er iets aan gaat doen! Of je dan uiteindelijk met een dreumes zo lang in de auto gaat zitten is een tweede verhaal, maar je hebt in ieder geval weer de optie om met de auto te gaan als je je angst hebt aangepakt. En eerlijk gezegd vind ik het ook moedig van je man om z'n poot stijf te houden en je te dwingen hier iets mee te doen. Want door het te vermijden wordt de angst idd groter. Ik zeg niet dat het gemakkelijk is (alhoewel ik geen ervaring heb met EMDR, maar wel goede verhalen over gehoord!) om je rij-angst aan te pakken. In tegendeel, ik vond het een van de moeilijkste dingen om te doen. Wat heb ik hard zitten brullen nadat ik een gespecialiseerde rijschool had gebeld om voor de (derde!) keer na het behalen van mijn rijbewijs extra lessen te nemen om maar weer in de auto te durven stappen. Ik durfde vooral niet zelf te rijden, maar was op het laatst ook bang bij mijn man in de auto. Idd meerijden, schrap zetten, dashboard en steun vasthouden of soms gewoon mijn handen in elkaar drukken totdat ze wit zagen.... Want hoewel ik wist dat de winst van het weer durven rijden groot was, moet je ook een jarenlang en vertrouwd patroon doorbreken. Ik wist wat ik had, maar niet wat ik zou krijgen als je begrijpt wat ik bedoel. Ik rijd nu weer zelf, ook op de snelweg en met plezier. Ik maak geen lange ritten, maar misschien komt dat nog wel. Echt: je angsten onder ogen zien is het beste wat je kunt doen en het opent nieuwe werelden voor je. Want dan wordt niet alleen die camping in Frankrijk weer bereikbaar, maar ook je lievelingstante in Zuid-Limburg (ik geef maar 'n voorbeeld). Heel veel succes en zet 'm op!
Jeetje wat een onzin. Wij vinden het heerlijk om met de auto naar Italië te rrijden en de kinderen vinden het super lekker rustig aan. Stoppen bij Raststättes lekker spelen in de speeltuintjes aldaar. Stoppen bij bezienswaardigheden even kijken bij het vliegveld boven op de brenner.
Lieve dames, bedankt voor jullie reacties! Heb ik echt wat aan! Ik ga zeker binnenkort naar de huisarts om de bespreken welke therapie geschikt is voor mij! 'Goed' om te lezen dat ik niet de enige ben met zo'n angst, zeer herkenbaar de verhalen die sommigen hebben! Met name het verhaal van jou, justme1974, komt me zeer bekend voor! Je bent in ieder geval geen alien! Ben jij van plan om stappen te ondernemen om van je angst af te komen? Ik weet wel dat het bij mij in de loop van de jaren niet beter is geworden, alleen maar erger jammer genoeg.... Ik vind het niet iets om me voor te schamen, mensen weten het ook gewoon van mij, maar dat komt ook omdat ik wel vaak praat over het ongeluk (wij zijn iemand daarbij verloren). Wat betreft mijn man: hij bedoelt het verder niet verkeerd. Mijn zenuwachtige gedrag is ook erg irritant, dit heb ik zelf wel door, maar kan het niet stoppen of onderdrukken. Hij kan dingen sowieso beter relativeren en vindt dat ik mezelf voornamelijk in de weg zit. Er moet gewoon een oplossing komen voor mijn probleem, voor mezelf. De tip om met de trein te gaan vind ik een goede en die ga ik eens verder onderzoeken wat betreft de kosten etc.