Wij kregen een echo hier bleek dat ons kindje te klein was. Ik was erg bang en over stuur ,ik raakte in paniek bij de huisarts. De volgende dag moesten we naar de gynaecoloog die zij dat ik op werd genomen Ik vroeg voor hoelang tot de bevalling zei de gynaecoloog. Dit was erg schrikken. ik werd met 32.2 week opgenomen. Ik moest bed rust ivm met 4a 5 week groei achterstand. De eerste week lag ik op een twee persoons kamer. ik werd helemaal gek. Er kwam elke dag weer een nieuwe buurvrouw en soms wel twee per dag dit gebeurde ook midden in de nacht. die dan weer vrolijk met hun kindje naar huis ging . Na 8 dagen mocht ik gelukkig naar een 1 persoons- kamer dit was veel beter. Ik had longrijpingsspuitjes gekregen en moest twee keer dgs aan de ctg. Ik was elke dag bang en ik probeerde positief te blijven. Mij man was zoveel mogelijk bij mij maar hij moest ook wel werken en omdat we op een eiland wonen ging dit moeilijk. Ik kreeg een vruchtwater punctie zonder verdoving om te kijken dat er ook afwijkingen zijn ( zoals syndroom van down.) We kregen de tijdelijke uitslag dat ons kindje dit niet had. We waren blij. Ik vertelde een week later tegen een zuster op de afdeling die bracht mij in onzekerheid ze zei het is de tijdelijk uit slag dus nog niet de definitieve dus je weet niet of het goed is. Gynaecoloog had al tegen ons verteld dat we ons niet ongerust hoefde te maken. Maar door dat de zuster dat zo zei op de afdeling maakte mij erg onzeker en paniekerig. elke keer was de ctg goed. tot met 36.5 weken later begon de hartslag van de baby vreemd te doen. Er werd gelijk operatie jasje aangedaan, sieraden en kleding weden uit gedaan door de verzorgde de gynaecoloog werd er bij gehaald. op de geven moment deed de hart slag van de baby het weer goed. dus de keizersnee ging niet door. Ik was bang ik bleef de hele dag aan de ctg was de hele dag aan het huilen. s avond heeft de avond verzorgde de gynaecoloog er bij gehaald ivm dat ik zo onrustig was. Ze hebben besloten om onze baby de volgende dag te halen. anders zou dit met de 38 week gebeuren maar de gynacaloog zei als ik zo onrustig ben dat dat ook niet goed is voor de baby. En de baby groeide amper meer in mijn buik. Volgende dag werd onze zoon geboren via een keizersnee. Hij woog 1775 gram en 41.5 cm en ging naar de couveuse afdeling Onze zoon kreeg af en toe zijn voeding door de sonde op hem wat te rust te geven. wat het koste veel energie het drinken. Ik moest weer naar de afdeling ik kon niet bij hem blijven dit vond ik heel erg. ik kon hem alleen op een schermpje volgen en dan moest je weer wachten tot de volgende voeding. onze zoon ligt nog de monitor omdat snachts zijn adem weleens weg valt.(dit pas bij prematuur baby's) En dan tikken ze hem aan en dan gaat het weer goed. De volgde dag wou ik naar de voeding van 11.00uur dat wisten de verzorgende. ik kon niets ivm de keizersnee . De zuster zou me komen wassen om kwart voor 10. 30 uur was ze er nog niet , wij bellen er kwam nooit iemand om 11 uur toen mijn man me had gewassen. Dit vond ik heel erg. Met onze zoon ging het goed terwijl er toch een angst was. hij groeide een beetje ik kreeg na 5 dagen ontslag uit het ziekenhuis. Eerst willen ze me graag houden voor de bevalling. En ben je bevallen dan moet je gauw weer weg. Wij bleven in het Ronald McDonald Huis zolang ons zoon in het ziekenhuis moet blijven. waar je geen kraamverzorgster had. ik kon mijn broek niet op halen en kon moeilijk lopen. Gelukkig heb ik een goede broeder(MAN) die mij hielp ik kon nog niet alles zelf. na 12 dagen mochten we met ons zoon naar huis dit hadden we niet verwacht hij was nu 2000 gram en hij kon ze goed op temperatuur houden en dronk goed. Na 7 weken was ik voor het eerst thuis. We gingen met z'n tweeën uit huis en kwamen met zijn 3en terug. Dit was heel vreemd ik was ook onrustig en kon niet veel drukte verdragen. we kregen couveuse nazorg dit was 5dagen 3 uurtjes op een dag. mijn man deed de huishoudelijke dingen en de kraamzorg was eigenlijk meer met mij aan het praten 3 uren lang. Ze wou wel wat doen maar dat wou mijn man doen. En de zorg van onze zoon hadden we al geleerd op de couveuse afdeling. ik ben 3,5 maand erg onrustig en paniekerig geweest hier heb ik medicijnen voor het gaat nu goed. onder tussen ben ik ook aan het werk ook even wennen. toch blijf ik aan de periode denken en heb er het nog steeds moeilijk mee en ben soms emotioneel. dit zijn de dingen waar ik mee zit. - onrustig zwangerschap. - Mijn buik niet hebben kunnen showen de laatste maanden. -Bij verschillende vrouwen op de kamer heb gelegen -Niet alles zelf klaar hebben kunnen maken thuis en schoon. -De vruchtwaterpunctie en wat de verzorgende zei. -Naar de keizersnee dat m'n man me moest wassen. - Dat ik na 5 dgn uit het ziekenhuis moest wezen. - Dat wij niet 24 uur bij onze zoon konden wezen. -Dat mijn man met de verpleegkundig onze zoon verzorgde en ik er na keek. -De angsten hoe het zou komen. -De thuis komst na 7 weken heel raar. - Geen gevoel van kraamdagen gehad. -Niet op de kraambed thuis kunnen liggen -de angsten en het verwerken en emoties ongeveer 3,5 maand lang. -Je kan er met niemand over praten die het niet hebben mee gemaakt want die denken hij is toch gezond wat zit ze nou weer te klagen. ( Denk ik dan) Wie kent dit en hebben het er nog steeds moeilijk mee. met onze zoon gaat het heel goed. We zijn erg blij met hem.
Hey Ten eerste nog gefeliciteerd met je kindje! En ik herken het gevoel. Heb wel een heel ander verhaal, mijn kindje is bij 32wk geboren en heeft een dikke maand in het ziekenhuis gelegen. Ik ben het ook nu nog aan het verwerken. En dat je er met niemand over kan praten dat had ik ook. Ik ben er mee naar een psycholoog gegaan om toch mijn verhaal kwijt te kunnen. Geen gevoel van kraamdagen had ik ook, maar dat heeft iedere prematuur mama denk ik Ik heb het er ook heel zwaar mee gehad. En van sommige mensen om ons heen hebben we totaal geen steun gehad. Sommige mensen noemden het zelfs overdreven. En zeiden maar dat we moesten genieten Luister gewoon lekker naar je lichaam, en doe vooral nog rustig aan! Zelfs ik doe dat nog na 8,5 maand! Of probeer het van je af te schrijven! En als je het dan nog niet ziet zitten.. misschien er ook met iemand over praten? Veel sterkte nog!
Enigzins herkenbaar. Hier onverwachts na een reguliere controle bij de gyn terechtgekomen ivm te hoge bloeddruk met 34,6wk. Bij de gyn bleek de kleine een groeiachterstand te hebben van ca. 3wk. Dus moest opgenomen worden. Ik had nog geen verlof (zou nog 1wk werken), had dingen op het werk nog af willen maken maar moest ik van de ene op de andere dag loslaten. Dat was op zich het eerste wat ik los kon laten. Verder had ik een lijstje gemaakt met diverse dingen die ik in de eerste weken van mijn verlof (voor de geboorte dus) nog had willen doen. Ook dat kon ik vergeten, vond ik moeilijk maar wat moet dat moet en moeders was gelukkig niet te beroerd om het een en ander voor ons te doen. Ze wilden mij ook in het ziekenhuis houden tot na de bevalling, maar er werd me al verteld dat het waarschijnlijk met 37 wk gehaald zou worden. Maar goed de 37wk haalden we niet, met 35,6wk werd besloten de dag erna de bevalling in te leiden en de kleine is op de normale manier geboren met 36wk. Hij kwam op de couveuse afdeling en ik lag op verloskunde en kon ook alleen maar via een scherm naar hem kijken. Ik mocht naar hem toe wanneer ik wilde, maar de eerste dagen absoluut niet alleen, ik moest me laten rijden in een rolstoel. Ik moest na 2 weken ziekenhuis naar huis (1wk voor de geboorte en 1 wk mocht ik er na nog blijven) Kleintje moest nog een weekje blijven, dus 2 of 3x per dag heen en weer naar ziekenhuis om hem de fles te geven en om de dag in bad te doen. Is toch best vermoeiend als je net bevallen bent. En dan ben je zelf net thuis, heb je een kind (waar we best lang op hebben moeten wachten en niet vanzelf kwam) maar is de wieg nog leeg, dat was best ff huilen af en toe. Gelukkig mocht hij sneller dan verwacht naar huis, maar goed we kregen geen kraamhulp meer, dus je staat er alleen voor. Gelukkig had ik hem in het ziekenhuis wel veel zelf verzorgd, dus ik wist thuis wat ik moest doen, onzeker ben ik geen moment geweest. Alles ging meteen goed en gaat ook nog steeds goed. Wat ik je wel mee wil geven, is praat er over en krop het niet op. Bij mij is alles zelf helemaal prima gegaan, ik heb geen angsten oid, maar als je die wel hebt, praat erover! Jouw verhaal is heftiger dan het mijne, maar probeer ook wel te genieten van je kleintje en lekker veel met m knuffelen, dat heb ik ook gedaan en doe ik nogsteeds. Ik ben dankbaar dat het allemaal goed afgelopen is en wij een gezond klein boefie hebben.
Sommige dingen herkenbaar andere weer niet. Iedereen verwerkt dingen op zijn eigen manier en heeft moeite of minder moeite met bepaalde dingen! Ik ben met 28 weken opgenomen geweest bij de eerste en met 32 weken is ze gehaald (keizersnee ook) Ook met veel verschillende mensen op kamer gelegen, maar ik vond dat juist wel gezellig en een beetje afleiding. de laatste twee weken had ik wel gelukkig steeds dezelfde kamergenoot. Na de keizersnee wilde ze me op een gegeven moment ook weg hebben. Werd druk op de afdeling en er moest were plek gemaakt worden. Gelukkig was mijn gyn erg lief en door mijn huilbuien enz en mijn gezondheid heb ik het weten te rekken naar 7 dagen. Toen moest ik echt naar huis. Dit heb ik het lastigste gevonden. Ik moest namelijk ruim een half uur rijden naar het ziekenhuis dus mocht maar 2 x per dag naar onze dochter! Het afscheid steeds, dat vond ik erg zwaar. wat mij Heel erg heeft geholpen is dat ik een boekje heb bijgehouden in het ziekenhuis. De 5 weken dat ik in het ziekenhuis heb gelegen heb ik elke dag mijn gevoelens opgeschreven en de gebeurtenissen. Ik ben daarna verder gegaan in het boekje op de couveuse afdeling en de verpleegsters hebben daar steeds ook stukjes ingeschreven over onze dochter. Dit liet ik elke dag aan mijn man lezen en mijn familie hebben er ook stukjes uit gelezen. Daardoor begrepen ze me goed en kreeg ik de steun die ik nodig had! Praten, pratenm praten. Dat heeft bij mij geholpen! This niet niks wat je allemaal meemaakt, maar goed, zoals ik al zei, iedereen heeft een ander rouwproces, wat voor mij werkt werkt voor een ander weer niet en andersom! Ik wil je iniedergeval veel sterkte wensen met het verwerken van alles en als je meer je verhaal kwijt wil mag je gerust een PBtje sturen hoor! liefs
veel dingen zijn herkenbaar, maar niet allemaal. Ik zou gewoon blij proberen te zijn met wat er wel allemaal goed is gegaan. Ik spreek uit ervaring, we zitten al 17 weken in het ziekenhuis, en mijn zoontjes zijn al bijna 16 weken oud. Ik heb zelf ook in het Ronald Mc Donald huis gewoond, 15 weken lang. Soms denk ik, heb ik nou juist pech of geluk gehad? en dan kijk ik naar de vlindertjes dan weet ik zeker dat ik heel erg geluk heb gehad. Als ik ga denken dat ik pech heb gehad dan kunnen ze me wel opvegen. Alhoewel ik nu zelf ook last begin te krijgen van de emoties, het is allemaal erg zwaar en heftig. Ik denk dat jouw gevoelens horen bij een rouwproces. Bij de eerste heb ik dat ook gehad, na ongeveer anderhalf jaar kon ik me er wat bij neerleggen. Al ben ik al die tijd wel bang geweest voor een herhaling (want ik had nog een kinderwens), en die angst is achteraf niet ongegrond geweest. Mijn zwangerschap is om die reden ook niet prettig geweest. Heel jammer allemaal.
Ik herken ook wel een aantal dingen. Ons zoontje is met 31+1 geboren (natuurlijke wijze) en is pas sinds afgelopen vrijdag thuis. Wij hadden het geluk dat we wel 24 uur per dag naar onze zoon toe mochten als we dat wouden. Wij gingen 3 a 4 keer per dag naar hem toe. We werden ook zonder pardon weer weggestuurd als de verpleegkundige zagen dat wij liepen te gapen Kraamdagen ja die heb ik totaal niet gehad. Was in het ziekenhuis bij ons kindje natuurlijk. En daarbij ook nog eens 3x per week dialyseren dus kraamtijd wat is dat??? Wij krijgen hulp van medisch maatschappelijk werk. Dit hebben we zelf aangegeven. Ook omdat ons zoontje stopte met ademen waar wij bij waren. Wij hebben dus een klap met de welbekende hamer gekregen. Zoals eerder werd aangegeven hier. Praat erover ook met je man. Krop niet alles op. Knuffel van mij.