hoeveel is er voor jou veranderd na de bevalling? je hebt je kleine ukkepuk lang bij je gedragen en dan ineens is hij/zij er. heb je snel kunnen wennen aan je kleintje of juist niet?
Voor mij is er wel veel veranderd. Ineens dubbel tijd nemen als je s ochtends naar je werk gaat. Verliefd zijn op mijn hummeltje, eindeloos geduld kunnen hebben (ben nog al ongeduldig van mezelf) Maar het meeste is nog wel dat ik een heleboel vriendinnen ben 'kwijt geraakt'. Ik ben de eerste die moeder is geworden en een aantal begrepen niet dat je na een week niet weer je agenda vol hebt staan met allerlei etentjes, wijntjes en andere sociale zaken. Och eigenlijk is alles veranderd en ik ben er hartstikke gelukkig mee want mijn zoon is mijn liefde van mijn leven
Alles veranderde met de komst van de oudste. In elk geval de eerste weken. Toen ik weer ging werken vond ik een deel van m'n oude leven weer terug, maar ook dat was anders dan voorheen (bijvoorbeeld kolven, en op tijd stoppen om m'n kleine man op te halen op het kdv ipv nog een uurtje blijven zitten op kantoor). Maar die eerste weken... ik was al blij als ik voor 12 uur 's middags had gedoucht en ontbeten, als ik één keer per dag een min of meer warme maaltijd had gegeten. Zo overweldigend vond ik de zorg voor mijn baby. Het wende wel snel trouwens. De eerste week zat ik hem wel eens aan te kijken: 'je bent ontzettend lief, maar wanneer komt je mama je weer halen?'. Gewoon zo onwerkelijk vond ik het, dat dat heerlijke lieve baby'tje van mij was. Daarna groeide steeds meer het gevoel dat hij en ik bij elkaar hoorden. Helemaal toen hij een keer goed ziek werd (inclusief ziekenhuisopname). Ineens begreep ik echt wat onvoorwaardelijk houden van en zorgen voor betekent. Het mooiste bewijs van wat een moeder kan doen voor haar zieke baby, vond ik op de hartmonitor. Hoewel hij onbedaarlijk bleef huilen van de pijn, daalde zijn hartslag met zeker 20 slagen zodra hij bij mij lag. Toen wist ik het zeker: een mama is nooit machteloos. En nu lijkt mijn leven in niets meer op mijn leven van 5 jaar verder. Ik ben in de eerste plaats moeder van twee kinderen, en al mijn andere rollen komen daarna pas. Alles draait eerst om D en B, iedere keuze die ik maak weeg ik af naar wat het voor hen betekent.
De eerste weken was alles anders na de eerste. Daarna werd alles snel weer gewoon. Nu ben ik nog steeds ziek thuis door het hellp syndroom, de tweede was wel veeeeeeel heftiger dan de eerste. Eigenlijk is alles nu anders.
Mij leven is enorm veranderd... Maar het is precies zoals het hoort te zijn. Anders kan ik het niet uitdrukken. Vroeger was mijn werk één van mijn grootste hobby's. Ik besteedde ook 's avonds, in het weekend en tijdens vakanties enorm veel tijd aan het onderwijs. Nu vind ik het nog steeds een heerlijke baan. Maar ik ben niet zoveel tijd meer kwijt met het maken van allerlei lessen en spellen. Als ik thuis ben, ben ik namelijk moeder. Ook voor andere dingen geldt dat ik er nu minder tijd aan kan en wil besteden. Maar denk niet dat ik dat erg vind; ik geniet enorm an onze zoon en de tijd die we samen hebben. Er is natuurlijk heel veel veranderd in de dagelijkse routine en ons ritme. Maar ik vond het opvallend dat ik na een week of 2 al niet meer echt wist hoe het 'vroeger' was. Het zwanger zijn miste ik in het begin wel. Zo'n baby in je buik is toch ook wel heel knus. Maar een baby buiten je buik is nog veel leuker. (Hoewel soms wel onhandiger, haha.)
Ik ben echt een nieuwe mama dus ik heb nog niet zo veel ervaring maar ik kan wel zeggen dat het meteen zo vertrouwd was. Na twee dagen kwam ik met de kleine uit het ziekenhuis en thuis vonden we meteen ons draai. Zelfs toen de kraamhulp er was deed ik ook mijn eigen ding met de baby en ik kan me eigenlijk nu al niet meer voorstellen hoe het zou zijn zonder hem. Als automatisch bereken ik wanneer we weg kunnen met de kleine ivm voeding enzo en dat voelt helemaal niet raar of anders (terwijl het natuurlijk wel anders is) ik kan het niet goed uitleggen... het voelt gewoon alsof het zo zou moeten zijn. Zelfs de nachten met de voedingen vind ik heerlijk en alles gaat zo zo vanzelfsprekend.
Totaal anders is mijn leventje nu, maar niet minder leuk als voorheen.. Alleen anders en natuurlijk een liefde voor het leven erbij! De liefde voor je kindje is zo overweldigend dat ik nu zelfs na ruim 7 maanden nog af en toe gewoon niet geloof dat hij echt van mij is en onder onze zorg en liefde zo groot groeit etc. Ik mis m'n oude leventje dus ook totaal niet en zou voor geen 1000 miljoen de tijd terug willen draaien!
Alles!! Maar wel werkelijk alles in positieve zin. Het voelt alsof het altijd zo is geweest, alsof het zo heeft moeten zijn. Ik voel me op en top mama, en kan me geen leven meer voorstellen als 'niet mama'.
Mijn hele leven is veranderd na de geboorte van onze 1e. Ik werkte voor de bevalling nog en ons leventje was lekker vrij, we konden doen wat we wilden. Ineens ben je moeder, je kind staat altijd voorop, alles draait in 1e instantie om haar. Mn dochter was een hele heftige baby, de bevalling viel me tegen en ze heeft heel veel gehuild en sliep slecht. Dus het eerste jaar was echt heftig, ookal is ze het lichtpuntje in ons leven. Elke dag zijn we trots blij en dankbaar dat we haar als kindje mogen hebben! Ik werk nu niet meer vast, maar ben liefst zo veel mogelijk bij haar. Als ik ze "weg breng" om zelf iets tot rust te komen, dan ga ik mee naar mn ouders, dan speelt ze daar en heb ik wat rust. Ik ben echt niet graag van haar weg. De komst van de 2e, onze zoon, is een stuk minder ingrijpend. Hij is het toefje slagroom, het kersje op ons geluk, maakt het echt compleet, ik ben zielsgelukkig met hem. Maar hij draait veel makkelijker mee in ons leventje. Had ik bij mn dochter moeite om aan mezelf toe te komen qua ontbijt, aankleden, naar 't toilet gaan, dit gaat allemaal veel soepeler. Hij gaat vaak in de draagdoek en dan doe ik mn ding wel. Een 1e is dus echt veel ingrijpender als een 2e kindje in ons geval.
Net als alle andere mama's, er is enorm veel veranderd. Mijn hart blijkt nog veel groter dan ik dacht, wat een liefde voor zo'n klein mensje. Het lijkt een soort verslaving! Zelf al moet ik even twee uurtjes van haar weg heb ik het er moeilijk mee. Wat ook veranderd is dat je leven enorm in het teken komt te staan van (borst)voeding. En als je even weg wilt ben je zooo lang bezig om alles bij elkaar te pakken en dan vergeet je nog altijd wel iets. Een nacht doorslapen, ik weet al niet meer hoe dat voelt. Maar al die dingen heb ik er voor over, want het is nog leuker dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden!
Alles veranderd, en tegelijkertijd voelt het alsof je nooit anders hebt gedaan. Althans, inmiddels. De eerste twee maanden, pff wat waren die heftig. L. was erg onrustig, veel huilen, niet slapen. Snachts bij mij op mn borst slapen, overdag samen op de bank hangen en nergens aan toe komen. Ik las hier iemand die blij was als ze om 12 uur was gedoucht en aangekleed, nou ik was blij als ik dat voor het avondeten voor elkaar kreeg. Had echt geen tijd meer voor mezelf. Na twee maanden kregen we medicatie voor reflux (waar ik al weeeeken op aan het hameren was, maar kreeg geen gehoor bij HA:x) en binnen een week had ik een ander kind. Nu lijkt het alsof alles weer zn gangetje gaat. Ja, sochtends eerder op als ik moet gaan werken, omdat L. nog een flesje moet, aangekleed en klaargemaakt voor de oppas. Maar we hebben er een routine in gevonden en het gaat zo vanzelfsprekend. Hij gaat overal mee naar toe (wel een heel gezeul, bedje mee enzo) en het gaat prima zo. Hij hoort er zo bij, kan me niet voorstellen dat hij er ooit NIET was.!
er is natuurlijk veel verandert, maar het voelde voor mij alsof het nooit anders geweest is. Ik ben wel beetje geschrokken van de bevalling (2,5 uur van begin tot eind) en schijnbaar als vrouwen zo'n stortbevalling hebben, zich dus niet voor hebben kunnen bereiden tijdens de weeen gaat het soms de eerste dagen niet goed vertelde mijn kraamverzorgster later..dat ze zich nog even helemaal niet kunnen vinden in het "hebben"van een kindje. Maar op de eerste dag stond er al in mijn kraamboek: mama is al meteen gewend aan het kleine hummeltje en voelt zich prima. Zo voelde het ook echt en zij zag dat ook blijkbaar. Het enige moment waarop ik nog even dacht huh?? was een paar uur na de bevalling. Zij is geboren om 00.15, om half 2 waren we thuis uit het ziekenhuis en toen nog even familie ontvangen die werden om 2 uur buiten gezet door de kraamverzorgster, zij ging ook naar huis en mijn man en ik zeiden: ja dan gaan we ook maar proberen te slapen... en om half 4 werd ik wakker en toen dacht ik: shit...we hebben nu gewoon een kind, man moest erg lachen en we zijn weer terug in slaap gevallen.
Ik vond het bij de oudste best een verandering maar dat kwam ook doordat het 1e jaar aardig pittig was. Eerste 2 weken kom ik bij beide kindjes moeiteloos door, helaas blijft het dan even niet zo. Nu had de oudste allergieen en ging ik met 8 weken op dieet, die weken daarvoor waren drama. Daarna ging het prima en liep alles lekker. Met 6 maanden ging ze s nachts flink aan het spoken en dat heeft tot 14 maanden geduurd. In combi met 8 dagen achter elkaar werken vond ik dat erg zwaar. De jongste heeft vermoedelijk ook allergieen, ben nu 1,5 week op dieet en lijkt te werken hoewel het niet alles oplost. Eerdaags naar een osteopaat of die nog wat voor ons kan betekenen. Ze blijft onrustig, snel overprikkeld, schrikkerig, daarnaast veel spugen. Ze slaapt vrijwel alleen in de draagzak en moet haar regelmatig in slaap wandelen en kan haar bijna niet wegleggen. Ook slaapt ze niet bij ons op schoot en bij papa is het gelijk brullen dus het komt vrijwel allemaal op mij neer. Tussendoor moet ik proberen nog wat in huis te doen, echt schoonmaken lukt me niet erg als ik haar bij me draag en de oudste moet ook aandacht. Raak inmiddels aardig gestresst als de jongste krijst en de oudste ook begint te piepen of vervelend wordt. Maar goed, ik kan me voorstellen dat als een kindje goed slaapt, tevreden is bij je en verder gewoon z'n voedingen vraagt, een 2e veel makkelijker is en dat je die er gewoon bij doet. Komt hier vast ook nog wel, hoop ik tenminste, ook voor haar want het is gewoon erg sneu om te zien dat ze zich niet happy voelt. Hoewel ze nu wel lekker in de kinderwagen ligt te slapen. Zijn helaas uitzondering.
zodra ze op mn buik lagen leek het alsof ze er beide altijd al waren geweest.. enige na de 2e is dat ik mn aandacht moest verdelen...en dat is super leuk.. knuffelen met 2 kindjes tegelijk is zo'n rijkdom
Wat een mooie verhalen allemaal! En wat een liefde! Ik heb nog 5 weken te gaan. Ik ben zo benieuwd hoe het voelt om moeder te zijn. Je kan je er geen voorstelling van maken hoe het straks zal zijn. Zoals jullie zeggen 'ik wist niet dat mijn hart zo groot kon zijn' en 'een leven zonder mijn kind kan ik mij niet meer voorstellen', is nog zo onwerkelijk. Ik kan niet wachten tot ik dat gevoel zelf kan ervaren. Het lijkt mij geweldig!
Er is veeeeeeeel meer veranderd dan ik ooit had kunnen denken! Nu na 6 maanden aardig gewent en begin eindelijk btje hormoonloos te worden
Oh klinkt beetje nega haha natuurlijk ben ik ook verliefd op mijn meid! En lach denk ook veel meer dan vroeger! En ik lachte al veel haha. Soms hoor je mensen wel is dat je in een sleur raakt...vind ik juist niet! Hiervoor zat ik juist in een sleur! Elke dag werken, boodschappen, koken, weekend stappen en dan weer opnieuw. Nu minder werken en elke dag is een verrassing!!! Daarbij had ik nooit gedachht dat ik een overbezorgde moeder zou worden maar toch! Het moeder worden...niemand kan vertellen wat t met je doet!!