Dat vraag ik me soms ook af hoe komt dat dan en was het een soort laten we trouwen dan komt het vast allemaal wel goed ofzo beslissing. Alsof het hele trouwen een relatie zou kunnen redden...maarja je weet niet wat er speelt in amdermans een relatie
En hoe weet jij dat mensen te snel uit elkaar gaan? Woon je bij ze in en krijg je alle details mee van hun leven? In dat geval kun je er inderdaad een oordeel over hebben. In alle andere gevallen is jouw opmerking uit de lucht gegrepen. Oja en ik ben wel samen met de vader van mijn kinderen. Hopelijk voor altijd.
Ben jij relatie therapeut van al deze stellen? Of heb je op andere manier mee gekregen wat er gebeurd achter gesloten deuren? Zo ja, je hebt helemaal gelijk. Zo nee, oordeel toch niet zo
Heel veel, gelukkig hebben we een goed huwelijk, natuurlijk hebben we heus wel onze dingetjes maar geen ernstige dingen. Ik weet niet of men te snel uit elkaar gaat tegenwoordig, ik was er niet bij en wil er niet over oordelen verder. Wordt er wel altijd verdrietig van en voor mezelf zou ik tot het uiterste willen gaan om samen te blijven. Ik denk ook wel dat het gewoon heel hard werken is en dat men zich daar misschien wel in vergist vooraf. Ik vond beide keren de tijden nadat we een kleintje / twee kleintjes hadden gekregen erg heftig, ook tussen ons twee. Maar is gelukkig wel weer helemaal goed gekomen.
Ons huwelijk is ons heel veel waard. Gelukkig wonen we in een land en in een tijd waarin het geaccepteerd wordt dat je trouwt met iemand van hetzelfde geslacht. Daar ben ik echt heel dankbaar voor. We zijn inmiddels bijna 6.5 jaar samen en 1 jaar getrouwd <3
Ik denk dat mensen nu sneller scheiden omdat er geen taboe over heerst. Ik hecht heel veel waarde aan onze geregistreerd partnerschap, vandaar ook dat we dit nu gaan omzetten naar een huwelijk. Vooral omdat we na 15 jaar Islamitische huwelijk weer nieuwe geloften naar elkaar uit willen spreken. Geen enkel huwelijk/relatie is perfect en is altijd hard werken. De één gaat daarbij verder over zijn eigen grens dan de ander. Daarnaast veranderen mensen in de loop der jaren waardoor een wrijving kan ontstaan in een huwelijk.
Ohja.. ik wil ook nog even kwijt dat er ook genoeg ouders zijn die bij elkaar blijven voor de kinderen en dan gaan scheiden wanneer de kinderen (bijna) volwassen zijn. Dit heb ik zelf meegemaakt en echt niet als iets positiefs ervaren, vooral niet nadat mijn vader me vertelde dat hij bij mijn moeder is gebleven voor ons. Hierdoor heb ik vanaf mn 8ste tot mn 17de gewacht totdat ze eindelijk gingen scheiden want zo voelde het al die tijd al. Geen pretje...
Wij zijn 11 jaar samen, wonen 8 jaar samen en gaan deze zomer trouwen. Het is er eerder nog niet van gekomen en het heeft er niks mee te maken dat wij het eerst wilde aankijken ofzo. Ik ga er van uit dat het getrouwd zijn verder niet anders zal zijn dan niet getrouwd. Ik wil echter wel gewoon mijn man kunnen zeggen, zijn achternaam dragen, echt een gezin voelen en mij niet te hoeven verantwoorden dat ik echt de moeder ben van mijn dochter ( omdat ze zijn achternaam heeft vragen mensen het vaak dubbel) Daarnaast vind ik getrouwd zijn wel echt een bewijs van onze liefde.
Hier hetzelfde ervaren, maar een ander gevoel aan overgehouden. Als kind vond ik het vreselijk, maar later realiseerde ik me dat deze keuze is geweest om mij te beschermen. Als er een omgangsregeling zou zijn geweest had mijn vader veel minder controle/toezicht gehad over onze situatie thuis en was de problematiek van mijn moeder nog veel erger geweest. Als kind besefte ik dat niet, en dacht ik dat als mijn ouders maar uit elkaar zouden gaan het vanzelf zou stoppen, of ik 'wel even' bij mijn vader kon gaan wonen. Dat mijn vader zijn eigen geluk heeft opgeofferd om mij te beschermen en erger te voorkomen is mijn redding geweest.
Wat een onzin dat mensen vragen of het jouw dochter is? Je hebt als vrouw toch ook gewoon een eigen achternaam? Kunnen die mensen dan in je trouwboekje kijken? Ik snap dat hele naam overnemen niet helemaal ofzo. En mijn man zeggen doe ik altijd, ook zonder getrouwd te zijn. Want het is mijn man, dat is een gevoel.
Zelf overigens nooit getrouwd geweest. Wel samengewoond en kinderen, deze relatie is beëindigd vanwege huiselijk geweld. Nu al jaren een lat-relatie en hopelijk in de toekomst meer, maar voor nu even geen optie. Een tijd geleden zou ik zonder twijfel gezegd hebben dat ik er 100% zeker van was dat ik met hem oud zou worden, en wij dat met onze geschiedenis dat wel hadden bewezen, maar vorig jaar scheelde het niet veel of we waren wel degelijk gestopt. Ik ben hem dan ook onwijs dankbaar dat hij echt heel hard heeft gevochten voor onze relatie en mij gedragen heeft toen ik het echt niet meer kon, anders waren we nu niet meer samen geweest. We zijn er nu nog niet, en hebben nog een lange weg te gaan maar we zijn wel weer op weg gelukkig. Ik ben er nog steeds zeker van dat ik met hem oud wíl worden, ik ben stapelgek op hem, maar tegelijkertijd ben ik niet meer zo naïef om te denken dat het ons niet zal overkomen. Soms komen obstakels gewoon vanuit een onverwachte hoek en heb je er geen controle over. Ik heb dus zeker geleerd wat realistischer te zijn en minder snel te oordelen, het is nooit zo zwart wit als het soms lijkt.
Ik heb enige tijd een topic geopend over mijn man die vreemd was gegaan en hoe nu verder... we zijn nu 3 maanden verder en ik merk dat de glans van het huwelijk af is. Voel me nog steeds erg bedonderd... sommige zeggen ga toch bij hem weg en andere zeggen weer: geef het nog een kans, het is allemaal nog zo vers. Dat gevoel overheerst nu bij mij, we blijven bij elkaar om te kijken of het nog werkt. Misschien dat ik er over een tijd weer anders in sta. We hebben 2 jonge kinderen, voor hun gaat het allemaal gewoon door. De tijd van ruzie hebben we gehad, we kunnen samen zonder ruzie het gezin draaiende houden. Dus ja misschien blijf ik wel bij hem voor de kinderen, voor hun wil ik mijn eigen geluk opzij zetten.... we gaan ook als gezin een dagje weg.... hopelijk word het beter... de tijd zal het leren.. zolang de kinderen er maar niet onder lijden ..
Vechten voor je huwelijk is moeilijk, heel moeilijk! Maar alles voor het geluk van je kids. Dat kan net zo goed zijn om samen te beslissen om los van elkaar gelukkig te worden. Het kind mag nooit de dupe zijn van problemen in een relatie, scheiding of wat anders. Ik vecht ik vecht me rot maar soms is de vraag of het nog het vechten waard is
Dan lijken onze verhalen wel erg op elkaar.. Mijn vader heeft dit ook echt gedaan omdat het het beste was in zijn ogen. Maar ik vond het toch een hele nare ervaring.. de scheiding is ook een groot drama geworden en uiteindelijk spreek ik mn moeder nu ook niet meer.