Rot is een groot woord, maar het is een beetje een onrustig gevoel. Ik weet bijna zeker dat ik het na een volgend kindje weer ga hebben. Geen goede reden in ieder geval om nog een poging te wagen. Het is ook puur gevoel, verstandelijk zijn we zeker compleet. Dus ik vrees dat het blijft tot ik in de overgang ben of oma word
Haha hier ben ik ook enorm bang dat dat gevoel altijd zal blijven!! :/ Wel met manlief gesproken over pleegzorg oid.. en dat geeft me wel een rustig gevoel voor nu haha
Ja ik snap het helemaal. Ik vind pleegzorg voor ons geen optie, ik heb bij familie gezien hoe heftig dat kan zijn en ik denk niet of wij daar geschikt voor zijn, fulltime zeg maar. Maar hier in de buurt zit buurtgezinnen. Dan kan je als je een match bent 1 keer per week/maand etc wat nodig is een kind opvangen/een extra thuis bieden, van wie het gezin het (even) zwaar heeft. Dan ben je meer een aanvulling zeg maar. Dat is nu waar ik me op aan het oriënteren ben. Je moet jezelf een beetje bezighouden hè.
5 of 6 kinderen om er na 2 kinderen en een pleegnichtje (die 50/50 bij ons woont) achter te komen dat het nu gewoon prima is! Mocht ik onverwacht zwanger raken is het wel meer dan welkom!
De wens hebben we nog steeds voor 4 kindjes. Als alles goed blijft gaan mogen we bijna kindje 3 verwelkomen en als deze 3 kindjes wat ouder zijn en mocht het ons gegeven zijn willen we graag een 4e.
Hier wens voor 2 Na nr 1 even van genezen, ruim twee jaar later zoontje verloren met 15wkn en 2x mk er achteraan. Na de laatste mk eigenlijk wel van "alles of niks" we gaan voor nr 2. Maar vorige week reageerde mn man heel onredelijk fel tegen mn dochter en dat was voor mij de druppel. We blijven bij 1. Nog een kleine erbij zit hij in t plafond en daar wordt niemand beter van, ook die kleine niet. Babykamer is gisteren omgebouwd naar werkkamer. Moet wel heel raar lopen als dat alsnog een babykamer gaat worden. Iemand die nog zwanger en kids ovulatietesten en zwangerschapstesten wil stuur maar een pb. Ik heb er welgeteld 1 gebruikt van de pak van 50 ofzo.
2, een jongen en meisje Dit was mijn droom, mits we de staatsloterij zouden winnen dan was de wens 8 (+ 1 of 2 nanny's).
haha, ik denk dat ik ook zo zal zijn (weet ik nog niet zeker, want vierde kindje wordt pas in april verwacht). Ik ben overigens wel al 40, dus het zou sowieso niet lang meer kunnen , maar man vind het sowieso genoeg. Ik vind kleintjes altijd heerlijk, dus denk dat ik over een paar jaar al ga uitkijken naar het moment waarop ik oma wordt haha
Nu is de huidige situatie met alle corona-narigheid ook niet bepaald ontspannen natuurlijk. Als je nu een keer stevig uit je slof schiet, wil dat toch niet zeggen dat je verder geen leuke ouder kunt zijn of chronisch overvraagd bent met twee kinderen? Waarbij ik natuurlijk best weet dat jullie een pittige tijd achter de rug hebben qua kinderwens en baby/peutertijd, ik kan me best voorstellen dat dat allemaal bij elkaar zwaar weegt. Hopelijk gaan jullie betere tijden beleven als jullie dochter naar school mag...
Wij hebben er 2. 2 jongens wat we beide graag wilden. We hebben nog een tijd getwijfeld over een derde, maar er toch niet aan begonnen.
Ik vind dit echt een lastige vraag. Toen ik jong was, dan deed ik altijd alsof ik me voor moest stellen en ik dan 38 was; dan had ik wel 9 kinderen. Eerst 3 zoons: Roderick, Leonard en Matthijs. Vervolgens 2 dochters: Mette en Meredith. En vervolgens een 4-ling: Saar, Noor, Daan en Luuk. Heeerlijke fantasie. Nadat mijn 2e is geboren, had ik heel sterk het gevoel dat het nog niet compleet was. Na de 3e had ik dat wel heel sterk. Tummytub weggedaan, kleertjes verkocht. En nu.. zwanger van nr. 4! Kan je je ook méér dan compleet voelen?
Ik wilde altijd een groot gezin, vier kindjes leek me geweldig. Maar na meerdere miskramen en een vroeggeboorte ben ik heel dankbaar voor de twee kindjes die ik heb, en voel ik dat het zo goed is. Ik zou de onzekerheid van een nieuwe zwangerschap niet meer trekken.
Ik wou er 3 of 4, maar ik vond zwanger zijn echt echt echt het zwaarste ooit. Dus wij houden het bij twee.
Ik wil er 3, manlief wou er 1. Nu hebben we 1 kindje. Mijn man vindt het nu al zwaar (ik doe 90% van de verzorging + 100% 's nachts opstaan), maar heeft beloofd dat we over een paar jaar (+/- 4 jaar) voor een tweede gaan. Mijn hart doet oprecht pijn dat we hier niet op dezelfde lijn zitten. Maar zou geen kindje extra willen, als mijn man zich hierdoor miserabel voelt.
Ik heb er 3 en ik had er graag 4 gewild. Maar mijn man had er al 2 dus hij vond het genoeg. Mijn laatste kreeg ik toen ik 34 was en ik vond dat eigenlijk ook wel prima qua leeftijd. Ik heb 5 miskramen (tussen de 5 en 16 weken) en ik vond mijn zwangerschappen daardoor ook heel stressvol! Nu de jongste 4 is en ik meer vrije tijd heb (alhoewel daar waar ik woon gaan de kinderen ivm de pandemie maar 2 keer per week naar school) vind ik het prima zo.
We hebben nu 2 kindjes. Tussen broer en zus zit bijna 8 jaar. Waarvan 6.5 jaar lang, in het teken stond van opnieuw zwanger worden. Ik heb altijd gezegd dat ik 3 kindjes zou willen hebben. Na mij opleiding en ons geplande huwelijk in Aug 2022 zou ik het nog wel willen proberen. Maar ga er niet weer 6.5 jaar over doen, dat zou mijn hart niet nog een keer aankunnen. Als het komt, komt het.. Gebeurd het niet? Dan zou ik veel verdriet hebben, maar tel ik mijn zegeningen
In verwachting van nmr 4.... En tot mijn allergrootste schik kreeg ik vandaag zowaar het gevoel dat ik nog wel een stel zou willen alleen het zwanger zijn vind ik een dingetje! M’n lichaam ondervind al wat mankementendus wil dat absoluut niet verder bewerken door nog meer zwangerschappen hierna... lastig!!!! Mijn hart is zooo groot! En vind het zo onwijsgezellig!!! en nee, ik had dit absoluut nooit van mezelf verwacht! Haha