Hallo mama's Ik heb een relatie van bijna 6.5 jaar en een zoontje van bijna 1.5 jaar. Door meerdere problemen in de relatie is het gevoel voor mijn vriend weg. Mijn vriend was pornoverslaafd en hier door hebben we veel problemen gehad. Hier zijn we wel samen uit gekomen door middel van verslavings en relatie therapie. Hierna besloten dat we graag verder wouden samen en graag een kindje wouden. Nu de kleine man er is gaat het weer super slecht tussen ons. Ik ben er achter gekomen dat hij vaak eerder weg gaat van zijn werk, om 3 uur in de auto te gaan rijden. Hier word erg geheimzinnig over gedaan en er word over gelogen. Ook ben ik er achter gekomen dat dit al voor de zwangerschap enz speelde. Verder gaat het met hem steeds slechter. Er komt steeds meer op mijn schouders terecht. Hij betaalt de rekeningen niet meer/ te laat en zegt tegen mij dat hij dit wel gewoon doet. Deze problemen stapelen zich steeds verder op. Ook qua huishouden enz moet ik steeds meer zelf doen. Vriend heeft elke keer onverklaarbare ziektes of verschijnselen waar ze in het ziekenhuis ook niks kunnen vinden. Is het ene over dan begint het andere wel weer. Soms twijfel ik wel eens of het echt is. Mijn vriend is nu inmiddels weer in therapie bij het ggz. Nu word de relatie voor mij steeds vervelender. Ik trek het niet meer. Krijg gezondheidsklachten (paniekaanvallen) door stress enz. Ik wil eigenlijks niet meer verder. Ik zie het namelijk niet meer goed komen met mijn vriend. We hobbelen elke keer van de ene naar de andere ellende. Toch vind ik het moeilijk om op te geven, omdat ik deze ellende allemaal niet wil voor mijn zoontje. Maar zo verder gaan is ook niet verstandig. Hebben jullie misschien advies?
Ik heb hier zelf geen ervaring mee, maar ik denk dat jij zelf de enige bent die daarover kan oordelen. Als ik het verhaal zo lees dan denk ik stop ermee (ook al is dat heel moeilijk), want je wil de ellende van uit elkaar gaan niet voor je kindje, maar zoals ik het lees is de sfeer in huis nu ook niet heel fijn voor je zoontje. Maar nogmaals, jij bent de enige die daarover kan oordelen, hoe moeilijk ook. Wij lezen natuurlijk maar een kort verhaal waar we onze mening op kunnen vormen. Misschien helpt het om een lijstje van voor en tegen te maken.. Waarom wil je bij hem blijven en waarom wil je weggaan. Dan maak je het iets overzichtelijker voor jezelf. Ik wil je in ieder geval veel succes en sterkte wensen!
Als ik het zo lees zou ik zeggen..... Stop ermee. Beter nu voor je kindje dan wanneer hij ouder is en dit nog veel bewuster mee zal maken. De reden: de problematiek speelt al jaren, en is wellicht ook in 'de goede periode' niet weg geweest. Dit ondanks verschillende therapieën. De kans is groot dat dit toch voor een deel blijvend is. Wil je daar dan mee verder? De keuze is echter heel moeilijk, heb je steun in je omgeving?
Hoe kijkt je vriend er tegen aan? En wil je nog met hem verder/wil je nog in de relatie investeren? Als je nog met hem verder wil en hij wil dat ook, dan is het misschien goed om ook op zoek te gaan naar hulp voor jullie samen? Of dat jij in ieder geval meer betrokken wordt in zijn behandeling. Een relatie heb je niet alleen voor je kind, ook voor jezelf. Als jij niet meer verder wil met je vriend, dan is dat een erg belangrijk gegeven, wat je niet kunt/moet negeren. Mbt dat je al die ellende niet wilt voor je zoontje: is het nu allemaal goed? Nu is er ook ellende, toch? Ik denk dat je voor jezelf uit moet maken welke ellende je voor hem vervelender/kwalijker vindt en dan een keuze moet maken.
Makkelijk voor mij om te zeggen natuurlijk, maar als ik het zo lees zou ik zeggen stoppen. Klinkt als een drama. Jij hebt er last van. Die problemen gaan niet binnen een paar jaar opgelost worden, wat je al zegt van de ene ellende in de andere. Ik vind dat je er als ouder voor moet zorgen dat je kind in een veilige en liefdevolle omgeving opgroeit. En dit klinkt niet als een gezonde omgeving voor hem.
Wat een bak ellende. Ik denk dat je beter een nieuw, fijn toekomstbeeld voor je kindje kan creëeren. Het is ongezonder om als kind in een huis voor ruzie, spanningen en ellende te wonen als in een fijn een ouder gezin.
Bedankt allemaal, Om maar even meerdere vragen te beantwoorden; Mijn ouders weten deels van de situatie af. Ik heb ze niet alles verteld maar ik kan eventueel met mijn zoontje weer bij mijn ouders gaan wonen. Dit vangnet alleen al begint me zoveel rust te geven. Als ik de keuze zou maken dan kan ik in ieder geval snel van de schuld af en opnieuw beginnen. Het idee om mijn kindje periodes niet te zien maken de keuze voor mij ook erg lastig, maar goed dit zullen (bijna) elke vader en moeder hebben. Verder heb ik er met een goede vriendin goed over gepraat en met een goede mannelijke collega. Beiden snappen niet dat ik het zover heb laten komen, en snappen ook niet dat we nog samen zijn. Hoe mijn vriend hier zelf over denkt? Tja dat is ook een moeilijke. Hij is nooit echt een prater geweest over zijn gevoelens geweest. Gisteren nog over gehad omdat ik niet meer zoveel lichamelijk contact met hem wil. Wat er toch aan de hand is met me. Hij ziet de ernst van de situatie niet in volgens mij. Of hij denkt ze gaat toch niet weg. Ik heb hem gisteren nog eens verteld dat ik eigenlijks niet meer samen wil zijn, hoe ik me voel en wat het allemaal met me doet. Hij heeft zich omgedraait en is gaan slapen. De volgende dag doet hij weer gewoon alsof er niks aan de hand is. Of ikzelf nog wil investeren? Tja dat is ook een vervelende vraag. Op dit moment niet meer. Ik ben uit gevochten. Elke keer als het weer de goede kant uit gaat gaat er weer iets mis. Dan word er weer volop gelogen enz. Ik zou alleen nognin therapie willen voor mezelf. Niet meer relatie therapie ofzo. Hij liegt de therapeut ook alleen maar voor (of zich zelf) daar ben ik nog niet over uit. Ik zou eventueel nog wel een keer met een sessie van hem mee kunnen gaan. Alle andere dingen kunnen we wel uit komen als hij er echt voor gaat. Maar goed dat zegt hij ook elke keer. De praatjes zijn mooi maar er gebeurt verder niks. Verder is hij wel echt een lieve vader en man hoor. Ik kon altijd goed met hem lachen en avonden op de bank hangen. Hij heeft ook echt wel goede punten en ik geloof best dat hij van ons houdt.
Is het niet een idee om tijdelijk bij je ouders te gaan wonen? Misschien komen jullie er dan allebei achter of het het vechten nog waard is..
Ik zou inderdaad er ook voor kiezen tijdelijk maar je ouders te gaan zonder direct de knoop door te hakken of jullie samen verder gaan. Dan voelt hij misschien meer dat het 'menus' is en wellicht krijg jij eea wat helderder in je hoofd en soms voel je op die manier beter wat je nou echt wilt.
Erg lastige situatie, het klinkt als of er nu niemand gelukkig is. Je man begrijpt de ernst niet of neemt je niet serieus. Bij je man blijven werkt alleen als er nog wat te redden valt en je er even veel tijd en energie in wil steken. Misschien toch beginnen met tijdelijk te logeren. Kijken hoe dst gaat, misschien is het voldoende om beide tot rust te komen om verder te gaan.(al klinkt dat zoals je het schrijft niet zo)
Ik heb zelf als kind in je beschreven situatie geleefd. Mijn vader deed hetzelfde.....verschrikkelijk. Aan een verslaving kan iets worden gedaan, maar alleen als de persoon zelf wil en het is een hele lange weg. Mijn moeder kon het in goede banen blijven leiden, totdat ze dat door omstandigheden niet meer kon. Het heeft mijn leven als kind/tiener heel zwaar gemaakt door een vader die loog en bedroog, schulde maakte etc...Natuurlijk hield hij van ons, maar hij was verslaafd, had geen verantwoordelijkheidsgevoel etc. Kortom, ik zeg je 1 ding....ga weg en denk aan jezelf en jullie kind. Dit gaat nooit over....en je gaat er zelf aan onderdoor...