Mijn man is 47 en ik ben 28. Wij merken niet echt heel veel leeftijdsverschil in de dagelijkse omgang. In de diepgaandere dingen merk je wel dat hij wat minder naïef is als ik, omdat hij gewoonweg een stuk meer levenservaring heeft. Nee, onze omgeving stond er niet om te springen. Maar nu we 5 jaar samen zijn, waarvan 3 jaar getrouwd heeft iedereen het geaccepteerd en zijn ze vooral blij dat wij gelukkig zijn samen. @Betsy ik krijg het soms best benauwd als ik me bedenk dat mijn man misschien wel 30 jaar eerder dood gaat dan ik. Maar helaas heb ik in mijn omgeving ook meerdere te jonge mensen verloren. Dus aan het begin van onze relatie was het een bewuste keus van mij om de angst hiervoor niet de dooddoener te laten zijn. Je weet toch niet hoe het leven loopt, en ik ben dan maar vooral heel dierbaar dat ik mijn grote liefde tegen het lijf ben gelopen. Pensioen denken we soms aan, maar we komen vooral uit op : geen idee hoe dat er dan uit gaat zien
@ButterflyPassion klinkt goed! En ik zie dat jullie net een kindje hebben gekregen, gefeliciteerd! Voel jij ook wel eens die 'haast' voor een eventueel 2e of 3e kindje? Dat je daar niet te lang over kan doen?
Wij schelen weliswaar 'maar' 11 jaar maar daar ben ik ook echt wel mee bezig. Nu net de tweede, ik heb ons 2.5 jaar de tijd gegeven vanaf nu om te beslissen of we nog een derde willen. Ik ben dan 34.5. Ik wil zelf eigenlijk niet meer zwanger worden na m'n 36 en voor mijn man vind ik 47 echt wel oud om weer opnieuw te beginnen. Over dat pensioen, wij sparen zodat we een lijfrente aan kunnen kopen wanneer mijn man met pensioen gaat zodat ik ook kan stoppen of iig meer vrije dagen aan kan kopen zodat we vaker op reis kunnen.
Fijn om te horen dat er meer mensen mee bezig zijn. En ook wel eens twijfelen over dat soort dingen. Ik heb dat niet echt in mijn omgeving. Wij willen ook graag een 2e kindje maar of een derde voor ons nog haalbaar is weet ik ook niet. Gek genoeg heb ik daar bij het begin van de relatie totaal niet bij stil gestaan.
@Betsy, in het begin toen bleek dat we gevoelens voor elkaar hadden vond ik het erg lastig dat hij zoveel ouder was. Als ik aan de toekomst dacht kreeg ik het Spaans benauwd. Toen heb ik me bewust afgevraagd wat ik liever had. Gaan voor de liefde en genieten van de tijd (hoe lang of kort die ook zou zijn) die we samen hadden of uit angst niet toegeven aan de liefde. Daarbij hielp mij de gedachte dat je in het leven en de liefde geen zekerheid krijgt. Mijn man gaat over ongeveer 6 jaar met pensioen. Wij hebben nu geen financiële dat ik dan minder kan gaan werken. Maar ik zie er het voordeel van in dat thuis alles doorgaat als ik ben werken. Niets meer hoeven regelen en wel genieten van de tijd die ik wel thuis ben. Mijn omgeving heeft heel positief gereageerd. Meeste vonden het wel bij mij passen. En mijn ouders, ondanks dat mijn moeder maar 3 jaar ouder is dan hem en mijn vader 8 jaar, hebben er nooit een probleem mee gehad. Ook niemand die hem opa noemt in samen zijn met een van de kinderen. Voor nu zijn we gelukkig samen. Merken we weinig van het leeftijdsverschil en past het goed zo.
@Betsy tuurlijk, vragen mag altijd. In t begin was ik ook heen onzeker. Waar was ik mee bezig?!?! Inderdaad, hij gaat veel eerder dood dan ik,.. Moeten we maar hopen anders is t voor mij geen goed nieuws. maar ik was toen al zo close met hem dat ik dacht, anders raak ik je nu kwijt. We hebben al zoveel moois samen meegemaakt! Hij twijfelde wel een poos over kinderen en geen kinderen was geen optie voor mij. Gelukkig is hij helemaal om haha. Nu net weer zwanger, een 3e zit er denk ik niet in maar das denk ook prima voor mij. Mijn omgeving was geschokt. Het ligt ook wat ingewikkeld met gezamelijke aangetrouwde familie ook, dus dat was flink drama. Ik woonde toen der tijd al op mijzelf dus dat scheelde wel. Ik was 19 toen we wat kregen maar 14 toen ik hem leerde kennen, in de familie. Toen was er absoluut niets natuurlijk!!! Maar ineens sloeg de vonk over. Nu gaat het gelukkig prima! Soms grijpt het me wel aan. Ook mijn kinderen hebben een oudere vader, zullen relatief vrij vroeg zonder hem moeten. Maarja wie geeeft garanties in het leven... Iedereen gaat dood. En ik ben getrouwd op de voorwaarde dat hij 105 wordt dus nu maar hopen dat hij t nakomt
Man is 40 (woendag dan ) en ik word in november 39. We zijn in november 11 jaar getrouwd en 12 jaar samen. Drie kids.
Ik ben 33 en mn man is 38. We zijn 12 jaar samen en 9 jaar getrouwd. Dochter van 9, zoon van 7 en een zoon van 2.
Ik 30 , hij 51 nu ruim 10 jaar samen. Leeftijdsverschil merken we eigenlijk nauwelijks. Ja als ik zijn volwassen kinderen zie En hij is wat eerder moe dan ik, maar dat komt ook door zijn fysiek zware werk. Ik zou niet anders willen en als ik onze families vergelijk is de kans groot dat hij mij overleefd of nog wel lang bij mij blijft, dus daar hoop ik dan maar op
Wij schelen 2 jaar en 4 maanden. Mijn man is 30 en ik ben 27. We zijn 10 jaar samen en 4 jaar getrouwd.