Hoi allemaal, Door extreme vermoeidheid (gevolg van HG) kan ik al bijna niks aan, maar de afgelopen tijd ben ik alles ZO vreselijk zat, het zwanger zijn, het ziek zijn (HG), het niks kunnen doen, dat ik een paar keer 'lekker niet' naar m'n lichaam heb geluisterd, en hard over grenzen heen, omdat ik het doelloze thuiszitten en niks aankunnen psychisch eigenlijk niet meer kan hebben. Lichamelijk ben ik dus over grenzen gegaan, maar m'n hoofd zit ook helemaal vol, ik zit 24 uur per dag te balen van m'n situatie (ik zit de hele dag alleen, heb amper de energie om te douchen, laat staan om iets leuks te gaan doen, heb geen doel overdag, ben het hele jaar nog niet bij vrienden geweest omdat dat gewoon niet haalbaar is, moet machteloos toekijken hoe m'n man zich in het zweet werkt op het werk en in het huishouden en bij het klussen in de babykamer, etc.)... Het balen slaat zelfs zo ver door dat ik soms echt geen zin meer heb in dit kindje, soms denk ik er zelfs met afschuw aan, omdat ik gewoon helemaal niks meer kan hebben! Dit vind ik zó verschrikkelijk erg! Voor de zwangerschap voelde het als een groot gemis, om geen kindje te hebben, maar nu lig ik bijna elke avond een paar uur te huilen omdat ik het echt niet meer aan kan allemaal. Het ziek voelen is vervelend, maar om met alles zo afhankelijk te zijn van anderen, alle zelfstandigheid kwijt en geen doel en weinig aanspraak hebben, wordt me psychisch gewoon echt te veel! Ook zie ik erg tegen de bevalling op. Er zit zo weinig energie in mijn lichaam, dat het soms zelfs niet meer goed functioneert. Er vallen dan bijv. stukjes gehoor weg, heel raar (maar wel herkenbaar van toen ik overspannen was een aantal jaar geleden). Nu heb ik me de afgelopen dagen zo druk gemaakt, dat ik telkens harde buiken had. De afgelopen 2 dagen had ik veel harde buiken, maar gisteravond werd het echt erg! Een paar minuten na de ene, kwam de volgende harde buik, steeds meer en sommige werden ook wat pijnlijk. Hier schrok ik toch wel van! Het was al ruim na 12en en ik wil toch niet zomaar een verloskundige bellen. Ik heb geprobeerd m'n buik warm te houden (wat de vk waarschijnlijk ook zou adviseren) en snel te gaan slapen. Vandaag toch maar een paar stapjes terug gedaan, en de harde buiken zijn gelukkig over. Wat moet ik in het vervolg doen in zo'n situatie? Is het nodig om hier een vk over te bellen? En nog een vraagje, ik zou héél graag eerder worden ingeleid, omdat ik dit alles psychisch echt niet meer trek, en heel bang ben dat mijn kindje te veel van mijn stress meekrijgt. Heb gewoon het gevoel dat het voor mezelf en het kindje beter is, als dit zsm voorbij is! Ik heb alleen 4 verloskundigen, en degene die ik tot nu toe bijna elke keer zie, is nou niet zo een warm persoon. Bovenstaand verhaal kan ik ook echt niet bij haar kwijt. Een andere verloskundige is heel fijn, en daar zou ik het wel bij kwijt kunnen. Als ik dit verhaal voorleg, met de vraag of ik eventueel eerder ingeleid kan worden, met 37 weken ofzo, hoe groot is dan de kans dat ze hier mee instemmen? Ik ben ook zo bang voor een postnatale depressie na de bevalling! Een aantal jaar geleden (toen ik dus overspannen was) had ik een flinke depressie, waardoor ik nu ook gevoeliger ben voor een postnatale depressie. Verder zit er zó weinig energie in m'n lichaam, dat ik bang ben dat ik een bevalling niet goed kan hebben, en omdat m'n lichaam en geest er zo doorheen zitten, ik van de bevalling zo een klap krijg dat ik er zo een postnatale depressie aan overhou. Misschien is dit helemaal geen logische gedachtegang, ik heb ook geen idee wat de oorzaken van zo een depressie zijn, maar wil nou liever niet googlen op zulke dingen Pff, heel verhaal, maar hopelijk hebben jullie tips voor me!
Ik herken je verhaal wel een beetje van toen ik zwanger was. Ik zag het op een gegeven moment ook niet meer zitten en wilde ons kindje toen ook even niet meer (vreselijke gedachten als ik er nu aan terug denk) Ik heb toen aan mijn VK gevraagt of ze me niet eerder konden inleiden, maar daar begonnen ze niet aan want er was geen medische reden om in te leiden. De gezondheid van mij en het kindje waren niet dusdanig in gevaar. Het eind van de zwangerschap kan echt heel zwaar zijn (en dan speelt het warme weer misschien ook nog mee in jouw geval?) De afhankelijkheid van anderen vond ik ook erg moeilijk. Ik heb veel afleiding gezocht in TV kijken, muziek luisteren, veel slapen (maar dat zal niet meevallen met dit weer) Je schrijft dat je vaak op controle moet bij 1 bepaalde VK waar je je verhaal niet bij kwijt kunt. Kun je de volgende controle niet laten plannen bij die andere VK die je wel vertrouwd? Ik zou telefonisch overleg plegen met je VK hierover en ook aangeven dat je zovaak die harde buiken hebt gehad. Ik wil je heel veel sterkte en succes wensen! Bespreek je problemen en blijf er zelf niet mee zitten want daar wordt je gek van. Liefs en knuffel.
Dit had gewoon mijn verhaal kunnen zijn! Heb een aantal weken geleden precies zo een verhaal gepost....ben zelf nu 35w2d in verwachting van een tweeling en heb 2 jonge kinderen van 5 en 3. De zwangerschap valt mij lichamelijk en fysiek ook ontzettend zwaar....voelde me depressief en nutteloos, kan helemaal niets meer doen, ben extreem vermoeid en 10 minuten staan is voor mij niet vol te houden en pijnlijk....ben momenteel erg afhankelijk van andern en heb daar ook moeite mee Heb een zware dip gehad die 3 weken aanhield maar nu gaat het gelukkig beter...had ook om inleiden gevraagd en ik word rond de 37,5 week ingeleid maar dat is puur omdat het een tweeling is en heeft niets te maken met de problemene die ik fysiek en mentaal doormaakte eigenlijk Hoe dichterbij de bevalling komt hoe enthousiaster ik weer word....en weetje wat het erge is was in eerste instantie alleen maar blij dat de bevalling betekent dat deze vreselijke zwangerschap voorbij is en niet eens zozeer omdat mijn kinderen geboren worden....maar gelukkig Is dat ook minder en ben ik nu blij omdat de zwangerschap bijna voorbij is EN omdat ik eindelijk mijn baby's krijg te zien Inleiden doen ze volgens mij liever niet zonder dat het noodzakelijk is maar ik zou het zeker bespreken met je VK....ik begrijp wat je Nu voelt en meemaakt maar vergeet niet dat je Nog maar een paar weken te gaan hebt... Hou vol!!! Praten met anderen over hoe ik mij voel heeft mij er ook bovenop geholpen en vriendinnen bij mij thuis uitnodigen of in ieder geval ergens Mee bezig zijn in plaats van Mijzelf helemaal gek te lopen maken door mijn verveling...veel sterkte!
Jeetje mina, hoe lang zit jij hier al mee? Het is verschrikkelijk als je dit alleen moet doormaken. Ben je in het ziekenhuis onder controle? Zo nee, zoek eens op: POP poli. Deze groep van artsen is speciaal voor vrouwen die om wat voor reden dan ook ernstig negatieve gevoelens hebben tijdens en na de zwangerschap. Die depressieve gevoelens kunnen echt schadelijk zijn voor een kindje. Zowieso heb jij een verleden met depressie en overspanning en had jij daar via je huisarts allang naar doorverwezen moeten worden! Probleem is dat huisartsen vaak niet eens van deze poli afweten. Ik zou zeggen, doe jezelf en je kindje niet langer kwaad, zoek het op en vraag zsm een verwijsbrief aan je huisarts. Heel veel sterkte en pas goed op jezelf!
Ik zit momenteel ook bij de gynecoloog omdat ik niet weet wat ik met mezelf aan moet en mijn man de zwangerschap wel Heerlen vind maar verder zich iet in verdiept en dergelijke daarbij ook lichamelijk knik bijna niks meer en geestelijk komen de muren op me af daarbij dan ook dat ik voel alsof ik alles alleen moet doen Hendrik allemaal uitlegt aan de vk toen ik die liefste had zeg maar en die heeft me direct door verwezen naar de gynecoloog , nu word ik ingeleid met 38 weken .l geeft een gejat gevoel en je komt 1 keren de 3/4 langs of meer bij de gynecoloog enige praat ook met je !! Echt heelerg fijn dat is zon pop gesprek wat Siemie bedoelt
Ik zou ook direct hulp gaan zoeken. Dit klinkt wel als een prenatale depressie meis!! Zelf ben ik ook helemaal op van de pijn, ( zie topic gebroken vliezen en opgenomen). Maar ik heb echt geen depressieve gedachtes gekregen. Denk dat je echt heel snel hulp nodig hebt meis, want dit is niet goed. Daar kom je alleen niet uit. En als je er niets aan doet, heb je straks na je bevalling ook een pnd! Heel veel sucses en zoek hulp, via je huisarts!
lieve meid.. ik snap je en zit in hetzelfde schuitje als jij...hier ff snel een klein stukje van mijn verhaal vanaf week 8 ziek zwak misselijk en vanaf wk 22 ook nog BI erbij..tot nu toe 9 keer opgenomen 5 keer met ernstig spugen en uitdroging en de laatste 3 keer met harde buiken en krampen en afgelopen donderdag opgenomen omdat ik er helemaal door heen zit en ik een cocktail spuit heb gehad met pijnstilling en Slaapmedicatie zodat ik een nacht bij kon tanken slaap al 2 weken hooguit 2 uurtjes per nacht..Ben vanaf wk 26 ook onder de gyn komen te staan...Vrijdag nacht om 2:30 uur wakker geworden van hele erge pijn in mijn maag denk maagbrand/zuur en niet meer verder kunnen slapen om 4:00 uur sochtends begonnen met spugen tot gisteravond 00:30 uur en weer uitgedroogd..Gelukkig daarna gestopt en ben ik mezelf weer aan het bijtanken met vocht..Was gisteren ook weer even echt verdrietig omdat ik had gehoopt dat bij de laatste spuug aanval met 30 wk dit zal stoppen en ik de laatste 10/12 wken door kon hobbelen maar helaas gisteren weer zo'n aanval en dat in de laatste 3 weken...afgelopen donderdag ook ff tegen de gyn me tranen laten gaan dat ik op ben en me heel schuldig voel tegen over mijn kleine man dat ik wil dat ie komt maar ik ben nu niet alleen fysiek op maar kan geestelijk ook niet meer....ik zeg nu ook ik hoop zooooo dat mijn kraamtijd de BLAUWE wolk wordt hihi...Maar helaas laten ze me gwn door lopen tot wk 42 als het moet en ik weet dat iedereen dat moet en voel me ook schuldig dat ik uberhaupt zo denk maar kan het niet anders helpen...en dat deed toch wel ff meer tranen lopen...ik weet niet meer hoe ik moet zitten,lopen,staan en laatst staan slapen!!...Ik hoop dat mijn kleine man niet teveel stress hiervan heeft gekregen want kan me niet voorstellen dat hij niks van heeft gemerkt... dit is weer van 2 weken terug uit een eigen topic... Ik ben nu nog aan het spugen en loop nog steeds nachten op...ik krijg steeds meerdere klachten hierbij... WEer terug na de gyn voor controle en weer gehuilt en aangegeven dat ik op ben en zo mijn krachten niet terug krijg en bang ben voor bevalling en erna ivm uitputting etc... Inleiden doen ze zeker niet zomaar maar gelukkig willen ze het doen maar niet voor de 39 weken dat was de deal ik moet het volhouden tot week 39..maar goed dat lukt ondanks alles wel aardig omdat het eind nu echt in zicht is... Ik snap alleen niet als je HG hebt dat je nog bij de VK bent ik ben op een gegeven moment hiermee overgedragen aan het ziekenhuis..maar ik zou toch is proberen te praten met de VK hierover en toch aangeven dat je niet meer kan en dat niet alleen de baby belangerijk is maar ook de moeder want een baby heeft ook niks aan een moeder die niet meer voor hem/haar kan zorgen... Ik wens je nog heel veel sterkte en hoop dat je toch nog geholpen wordt..
Ik zit al vanaf week 12 thuis met BI en ben 3 weken geleden bijna bevallen met 30 weken. Ik mocht vanwege mijn BI al bijna niets doen en sinds ik bijna ben bevallen drie weken geleden mag ik nu echt helemaal niets meer doen. Toch voel ik me niet depressief, want het einde van de zwangerschap komt nu eindelijk in zicht! Ik denk dat het verstandig is om hulp te zoeken voor je depressieve gevoelens. Dit is niet goed voor jezelf en ook niet voor je kindje. Inleiden zou ik absoluut niet doen! De oxytocine die je dan toegediend krijgt hindert de natuurlijke oxytocine die je bij een natuurlijke start van de bevalling aan zou maken. En juist die natuurlijke oxytocine zorgt voor een gelukkig en verliefd gevoel. De kunstmatige variant juist niet en dat vergroot dus eigenlijk nog eens je kans op een postnatale depressie. Daarnaast zit het probleem bij jou en niet bij je kindje. Er is dus geen reden om je kindje te dwingen eerder te komen door inleiden, jij moet dit probleem oplossen en liefst nog voor je kindje wordt geboren! Daarnaast moet je vertrouwen hebben in je lichaam, hoe moeilijk dat ook is na al die ellende die je doormaakt, maar je lichaam is er toch echt voor gemaakt om een kindje te dragen en te bevallen als de tijd daarvoor rijp is. Dus niet opzien tegen de bevalling! Ga hulp zoeken voor je depressie en ga met jezelf aan de slag zodat je je kindje straks een mooi welkom op de wereld kunt geven, want dat verdient het!