Mijn bevalling van Fenne op 23 februari 2008: (bij voorbaat excuus voor het lange verhaal ) Op vrijdag 22 februari was ik 41 weken en 1 dag zwanger & had ik met die reden 's ochtends een afspraak bij de gynaecoloog in het ziekenhuis. Ik was 3 dagen daarvoor namelijk gestript en dit had geen resultaat gehad... dus de gyn wilde een echo + CTG doen om te kijken of onze kleine meid het nog naar de zin had in mijn warme buik... en ja hoor, dat had ze zeker... dus een vervolg afspraak gemaakt voor de week erop om weer een controle te doen... Eenmaal thuis gekomen van het ziekenhuis had ik het even helemaal gehad. Ik was super blij dat de kleine het nog naar de zin had, maar ook enorm teleurgesteld dat er nog steeds niks gebeurde. Ik zag mezelf al over een week een geplande ziekenhuis bevalling krijgen en ik wilde zo graag lekker thuis bevallen... voor het eerst had ik dus een flinke huilbui, ze moest nu maar eens komen! Nog geen uur later (rond 13:00 uur) voel ik ineens een kramp in mijn rug komen... oei, wat was dat nou? hmmm... nog maar even afwachten... 30 minuten later weer hetzelfde, zou dit dan...? Ik durfde er niet op te hopen, zullen vast oefenweeen zijn, want die had ik ook nog niet gehad... Via de februari mama's had ik als tip gekregen dat je lekker met een warme kruik om je onderbuik in bed moet gaan liggen om te zien wat er dan gebeurd & ja wel hoor... rond 15:00 uur kwamen deze krampen ineens om de 15 minuten & al snel om de 10 minuten, toen ben ik maar eens gaan timen met een schriftje... ik ben toen ook maar eens opgestaan, zag mezelf niet nog uren in bed liggen tot de volledige ontsluiting... Om 17:00 uur kwamen de weeen (wat inmiddels was me wel duidelijk dat dit het was ) elke 5 minuten terug... nu dus 2 uur volhouden op deze manier en we mogen bellen naar de verloskundige... deze 2 uur vlogen voorbij en rond 19:30 uur kwam de vlos eens even een kijkje nemen... ik had al 3 cm ontsluiting, dit was goed te doen! Ze zou rond 23:30 wel eens terug komen... de weeen werden ondertussen krachtiger, ze zaten echt in mijn rug en ik kon zo nu en dan echt niet meer praten... wat goed hielp was een warme kruik in mijn rug en even lekker in bad... maar al snel had ik mijn vriend nodig om ze hard mogelijk in mijn rug te duwen en wrijven tijdens een wee... oh, wat deed hij dat fijn zeg en wat was het intiem zo lekker in ons eigen huisje... we hebben tussendoor nog erg gelachen om de knoflooklucht die hij door zijn shoarmapizza met dikke knoflooksaus aan het verspreiden was en voor de zekerheid wat vanille geurkaarsjes aangestoken om 22:00 uur vond ik het toch wel snel gaan en pijnlijk worden, dus heeft mijn vriend die vk gebeld... die kwam meteen even langs... ik had inmiddels 5 cm ontsluiting en ze brak de vliezen, wat een warme plens water is dat zeg... binnen 1 uur had ineens 8 cm ontluiting en niet veel later om 23:30 uur waren dit er al 9... dat schoot lekker op zeg, en wat was dit nog goed te doen! Vanaf hier ging het minder voorspoedig, die laatste cm kwam namelijk niet... om 02:30 heeft de vk besloten om naar naar het ziekenhuis te gaan, er was in die 3 uur namelijk niets gebeurd... wat een tegenvaller zeg! Dus wij met flink krachtige weeen naar het ziekenhuis getuft waar ik weeenopwekkers kreeg om die laatste cm te laten komen. Door die opwekkers kreeg ik al snel persweeen, maar ik mocht daar niets mee doen, wat is dat naar zeg... ik kon het dan ook regelmatig niet meer houden en moest meepersen! Na 2,5 uur persweeen opvangen kwam dan eindelijk die ene cm erbij... ik mocht persen, wat fijn! Bij elke perswee kon ik wel 3 tot 4 keer persen en wat was het fijn om te horen dat ze het hoofdje konden zien, en ze had veel haar... dat geeft je weer zo veel kracht! Maar na elke perswee schoot haar kleine koppie toch weer terug in mijn bekken, ze kwam geen millimeter dieper... dus werd de gyn er bij gehaald, zij heeft het even aangekeken en wilde uiteindelijk een echo... wat bleek: onze eigewijze dame lag verkeerd en was een sterrekijkertje. Na 45 minuten enorm mijn best gedaan te hebben heeft de gyn besloten dat het een keizersnee moest worden... weer een teleurstelling, ik wilde het zo graag zelf doen, maar ik was ook zo kapot, ik kon ook gewoon niet meer! Zo'n keizersnee gaat ineens heel snel... infuus die de weeen minder krachtig maakt... ziekenhuis hemd aan... en ruggeprik zetten. Ik moet zeggen dat zo'n ruggeprik geweldig is als je persweeen hebt, ik voelde een heerlijk warme gloed over me heen komen en binnen 1 minuut was alles verdoofd, ik had ook ineens weer praatjes en de gyn moest daar wel om lachen... Al snel stond mijn vriend op om te kijken hoe onze prachtige meid Fenne ter wereld kwam... hij meteen mee naar achter waar ze gecontroleerd werd... jeetje, wat duurde dat een eeuwigheid zeg, wat waren ze toch allemaal aan het doen? Was alles wel goed met haar? Ik hoorde haar helemaal niet huilen! Even kort werd ze bij me gehouden, ze moest snel naar de kinderafdeling... ik dacht dat dit wel normaal zou zijn en lag wat rillerig op de OK tafel... Toen ik eenmaal op de kamer was kwam mijn vriend bij me, wat was hij emotioneel zeg... was het wel goed met haar? Toen kwam het verhaal dat ze in het vruchtwater gepoept had en dit in maagje en longen gekregen had... ze had erg slechte start en lag aan maximale zuurstof in de couveuse... dit nieuws drong helemaal niet tot me door... ik kon niet huilen of blij zijn en lag daar maar een beetje te liggen... Dan kom je ineens in een soort film terecht, kinderarts verteld over haar toestand en praat ook al over een specialistisch ziekenhuis omdat ze hier nu het maximale doen wat ze kunnen... als het slechter gaat moeten we overgeplaatst worden... en dan zie je je meisje daar liggen met allerlei slangetjes en plakkertjes en kun je niet beseffen dat dit jou echt overkomt... ik zal jullie de details besparen, anders wordt dit een wel erg lang verhaal! Onze meid blijkt een vechtertje te zijn en stapje voor stapje hersteld ze zich snel... na 3 dagen couveuse komt alleen het nieuws dat ze een longontsteking heeft & antibiotica krijgt. Na 6 dagen mocht ze eindelijk uit de couveuse en bij mij op de kamer (tot die tijd hadden we een tv waar we haar op konden zien).... en na 8 dagen mochten we naar huis! Wat een verrassing, ze had zich helemaal hersteld en zal hier niets aan over houden! Nu zijn we 3 dagen thuis... we zijn zo trots op haar, wat een pittige dame is dit zeg! Het grote genieten is begonnen...
Mooi verhaal Wen, het ging allemaal zo voorspoedig en dan eindigt het zo. Jij en Fenne hebben ons wel goed laten schrikken bij de Feb-Mamma´s maar gelukkig is alles helemaal goedgekomen! Fenne is een prachtig meisje en zeker een vechtertje!
Gefeliciteerd met Fenne! Wat een indrukwekkend verhaal. Ben blij dat alles goed is afgelopen. en ze heeft al net zo'n bos haar als onze Fenna
wat een nare ervaring! De bevalling op zich is al behoorlijk heavy.. en dan ook je kleintje die het zwaar te verduren krijgt. Wat fijn dat alles weer goed gaat! Doe maar heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel rustig aan. Het leven na de bevalling is al zwaar genoeg!
wat een heftig verhaal! gefeliciteerd met jullie dochter! en wat een geluk eigenlijk dat je toch op het laatst naar het ziekenhuis bent gegaan
ik schrok wel hoor wen toen ik dit alles las bij de feb mamma's! Maar net wat je zegt, Fenne is gewoon een vechtertje. dat heeft ze wel laten zien! Geniet maar lekker van jullie kleine supermeid!
Meid.. had alwel gelezen, maar nog niet eens gereageerd.... Prachtig geschreven en krijg er weer kippenvel van... Zoals ik al eerder schreef.. een krachtige naam voor een krachtige meid... Heeft ze vast van haar mama...hihihi Lekker genieten meid.. KNUFF