Lieve leden, Er is al een tijd iets waar ik mee rondloop, en hoewel ik heb beredeneerd voor mezelf dat ik eigenlijk niet veel kan doen en dat de situatie niet zo ernstig is dat je een instantie zou kunnen inschakelen, blijft het toch knagen. Ik wil dit delen om in ieder geval mijn hart te luchten en te horen wat jullie vinden/denken over zoiets. Het gaat om gezamenlijke kennissen. Ze wonen niet ver bij ons vandaan en een tijdlang zagen we elkaar regelmatig. Ze hebben twee kinderen, een meisje van 16 en een jongen van 11. Toen ons contact vermeerderde, werd gevraagd of wij de jongen eventueel konden helpen met zijn huiswerk en begeleiding, hij was blijven zitten en blijkbaar had hij een taalachterstand. Gelijk toen ik hem zag, dacht ik dat de jongen geestelijk iets achterliep. Het is te zien aan zijn manier van kijken,lopen en zijn postuur (erg klein en breed, maar vooral de manier van lopen, met een gebogen rug, bijna als een oud mannetje). Wat mij vooral is opgevallen,is dat hij continu om aandacht vraagt in gezelschap, zijn ouders niet laat uitpraten en echt op de manier van een peuter aandacht vraagt (moeder tegen haar wang tikken tot ze luistert, de vader zonder reden schoppen, etc.) Hier wordt om gelachen en de ouders moedigen hem zelfs aan naar mijn mening door hem continu uit te dagen (vooral de vader). Ik heb een aantal keer alleen tijd met de jongen doorgebracht en gemerkt dat hij eigenlijk geen taalachterstand heeft. Hij kan zich in een een-op-eengesprek keurig uitdrukken en is dan ook heel kalm, als een jongen van zijn leeftijd. Zijn huiswerk is op zich goed, hij haalt veel betere punten dan vorig jaar. Wel heb ik opgevangen dat hij gepest wordt op school en maar 1 vriendje heeft. Verder heeft hij, als een 11-jarige, ontzettend veel energie zoals dat hoort, maar toch speelt hij nooit buiten en doet ook niet aan sport. De moeder geeft dan als reden 'hij is moe', maar een jongen van 11 hoort niet moe te zijn. Bovendien klopt het niet, hij stuitert soms letterlijk van energie door de kamer. Sport zou hem zo goed doen. We hebben voorgesteld dat hij een keer in de week bij ons zou komen zodat hij zijn ei kwijt zou kunnen. Hier waren ze eerst voor,maar toch is hij zonder reden nooit zonder ouders bij ons geweest. Alsof ze bang zijn voor iets wat wij op hem zouden overbrengen. Dat hebben ze dus wel door, denk ik dan. Waarom zien ze dan niet in dat zijn ontwikkeling stagneert? Nu heeft mijn man losgelaten dat het goed voor hem is als hij een rustige omgeving zou hebben,want die heeft hij overduidelijk thuis niet. Altijd prikkels van vader, moeder die hem niet begrijpt en hem behandelt als een kleuter, een zusje dat zich vooral terugtrekt op haar kamer omdat ze haar ouders niet kan uitstaan (is ook de leeftijd, maar het maakt wel indruk op de jongen), geen contact met leeftijdgenootjes en geen lichamelijke beweging.... ik kan niet zeggen hoe anderen hun kinderen moeten opvoeden, maar ik vind dat deze mensen hun kinderen gewoon bepaalde dingen ontzeggen voor geen reden. Ik heb dit meerdere malen geprobeerd te bespreken met de moeder, maar zij praat eroverheen of lacht het weg... ze ziet het gedrag van haar zoon in gezelschap niet als een probleem,en ik weet zeker dat ze nooit echt naar hem luistert of heeft geluisterd. Ze is zelf erg naïef en goedgelovig, maar ik vind haar in de opvoeding gewoon falen. De vader heeft wat meer open ideeën, maar ook een houding dat de kinderen hem maar weinig kunnen schelen (hij is autistisch, dus dat is wel een ander verhaal),en ik zie gewoon dat het vooral met de jongen steeds slechter zal gaan. Kan ik hier iets aan doen? Op welke manier dan ook? Zouden jullie iets doen of ze gewoon laten? We hebben het contact afgebouwd omdat ik er elke keer verdrietig vandaan kwam. Omdat de ontwikkeling van het kind gewoon de verkeerde kant op gaat, de school heeft dat ook aangekaart maar gooit het op spraaktherapie en taalachterstand, en ze zien niet hoe zijn thuissituatie is. Ik moest het even van me afschrijven, bedankt voor het lezen...
hmm eerste wat in me opkomt is of de zoon misschien ook iets van autisme heeft. Aangezien vader het ook heeft en het is erfelijk. Bij autisme zie je ook vaak taalachterstand. Ook zijn gedrag kan hier van komen. Mijn oudste kan ook heel dwingend zijn in zijn gedrag. Vooral met bezoek veel de aandacht vragen. Maar goed, hij is 5 jaar dus daar word meer van getollereerd natuurlijk. Maar als je ons niet goed zou kennen zou je ook denken dat ik mn kind niet kan of wil opvoeden. Als je een op een bent met een kind dat autisme heeft gaat het vaak een stuk beter en kan je beter tot hem doordringen en kan ie zich beter uiten. Misschien kan je bij de moeder opperen om haar zoon eens te laten testen op autisme. Uitleggen dat autisme erfelijk is. Ookal heeft de jongen het misschien niet, dan zit ie iig bij een psycholoog en die kan de jongen en de ouders misschien verder helpen. Als de moeder daar niet aan wil misschien kan je eens praten met de leraar van de jongen? Weet eigenlijk niet of dat kan/mag....... en dan vragen of hun eens met de ouders kan praten om te vragen om hulp in te schakelen. ?
Het is een lastige situatie, zeker omdat ( zoals je zelf beschrijft) het wel om iemands ideeën over opvoeding gaat. En dat ligt bij iedereen gevoelig. De kunst ligt hem erin de ouders tot probleembesef te krijgen. Wat nu overduidelijk niet het geval is. Zij zien enkel dat hij niet mee komt op school, maar ze zien niet het complete plaatje. Heb je zelf de jongen in kwestie wel eens gevraagd of hij iets in zijn leven anders zou willen zien? Zo ja, wat dan. En hoe zou hij graag willen dat het er anders uit zou zien. Ik zou zelf er niet voor kiezen tussen hem en zijn ouders in te gaan staan. Zo creëer je kampen en zul je uiteindelijk niet slagen om in een prettige samenwerking tot verbetering te komen. Probeer vanuit de zoon te kijken/ te ontdekken wat anders zou moeten of kunnen en probeer dan hem in jouw bijzijn dit aan zijn ouders te laten vertellen. Ervaart deze jongen bijvoorbeeld zelf ook dat zijn ouders hem niet lijken te horen? Waardoor is hij moe? Is hij wel moe? Hoe vind hij het op school? Hoe komt het volgens hem dat het zo op school gaat? Het is erg mooi dat je je wilt inzetten voor dit gezin, ik ben zelf ook gevoelig voor kinderen en hun rechten kan ik je zeggen. Maar probeer het 'falen' van de ouders eerder als gebrek aan kennis te zien, dan als falen. Dan zorg je ervoor dat je ook goed in contact blijft met iedereen zonder dat je negatieve gedachten of gevoelens gaat projecteren ( wat uiteindelijk de zorg en kansen van jongen zal verminderen...) Succes!
moeilijk....het is hun kind hun verantwoordelijkheid. Ik snap dat je iets wilt doen maar als de ouders het blijkbaar niet willen houdt het op vindt ik.... Idd het contact verbreken en jezelf ervanaf zetten dat je hem niet kunt helpen. De ouders zullen dit moeten doen vindt ik.
Ik als juf vraag me af of deze jongen zich ook zo op school gedraagt. Als leerkracht kun je namelijk wel veel meer betekenen voor zo'n jongen, dan als vriendin of kennis van dit gezin. En ik vraag me af of hij wel eens is onderzocht door een kinderarts of psycholoog?? Dit kan via de ouders of via school aangevraagd worden. Maarja, als ouders dit niet (willen) zien dan gebeurt het vaak ook niet hoor... Lastige situatie zeg!
Bedankt voor jullie reacties en het meedenken! Mamzie, wij hebben inderdaad ook gedacht aan erfelijkheid. Maar de vader 'schaamt' zich zelf voor zijn autisme (hij heeft bijv. geen medicatie of hulp, nu is zijn stoornis niet zo erg, hij kan bijv wel functioneren maar niet buitenshuis werken en alleen mensen die nauw contact met hem hebben, merken het), ik denk dat die schaamte enigszins cultureel bepaald is. Dat is dus ook een groot obstakel en heel gevoelig, waar ik eigenlijk niet aan wil komen. Als ik bij de moeder alleen al het woord 'autisme' of 'stoornis' zou laten vallen, zou ze zo schrikken dat ze ons nooit meer wil zien. Zo erg kijkt ze weg van problemen. washburn, dat is een goede tip dat je niet tussen de ouders en kinderen moet komen. Het is best moeilijk omdat je het goede wil voor de kinderen en als je ziet dat het door de ouders 'komt', of dat zij er niet actief genoeg aan werken, heb je al gauw de neiging hun optreden als falen te zien. Het is denk inderdaad goed die gedachte om te buigen, ik denk dat in principe elke ouder het beste wil voor zijn kind. Ik heb wel met de jongen gepraat over school, hij zei zelf dat het beter ging en was vooral in die periode heel trots dat hij een rol had in een toneelstuk en zijn tekst niet was vergeten. Hij zei ook tot 100 keer toe tegen zijn moeder: 'zie je wel mama, dat ik kan onthouden!' Dat ging me echt door merg en been, de ouders waren er bij voorbaat al vanuit gegaan dat hij zoiets 'toch niet kan'. Verder krijg ik niet veel uit hem wat zijn gevoel betreft, hij wordt zoet gehouden op zijn kamer met een Xbox en Playstation en zit dus ALTIJD te gamen als hij thuis is. Ik denk dat hij zelf niet echt doorheeft dat het beter kan of dat hij maar de kans krijgt zijn andere hobby's of talenten te ontwikkelen. Hij heeft weleens gezegd dat hij het jammer vindt dat hij weinig vriendjes heeft. De ouders hebben ook altijd de tv aan staan en hij kijkt dan mee naar horrorfilms en series met gruwelijke scenes, zoals CSI. Je ziet dat hij daar heel ongemakkelijk en bang van wordt, maar die ouders lachen dat ook weg en de vader zegt altijd: 'het is toch allemaal nep joh.' Dat kan zo'n kind toch niet bevatten! Ik denk dat hij echt zou opbloeien als er meer structuur en regelmaat in zijn dag zou komen. Na school bijv. sporten, een uur op de Xbox en niet langer, op tijd naar bed... maar dat zijn toch opvoedkwesties en ik wil me hier ook niet te erg aan branden.
Jufaman, hij gaat naar logopedie en naar huiswerkklasjes en nu zijn punten omhoog gaan, ziet school dat als een teken dat het werkt. Hij is op school heel erg teruggetrokken en stil, wat de leraar vooral uitlegt als 'braaf'. Hij is dus niet druk of lastig in de klas. De logopedietraining wordt geevalueerd waar de moeder dan naartoe gaat. Maar verder is de begeleiding nooit gekomen. Ze zien niet wat er thuis gebeurt of hoe hij is als hij in een 'vertrouwde omgeving' is. Verder heeft vooral de vader een groot wantrouwen wat dokters betreft, zo hebben ze hem toen hij jong was willen testen op doofheid omdat hij pas op zijn 4e begon met praten. De vader heeft dit toen altijd tegengehouden 'omdat zijn zoon prima kon horen'.
Misschien een schrale troost, volgend jaar gaat hij waarschijnlijk naar het VO en dan valt hij waarschijnlijk door de mand.. Hoe hard dat ook klinkt. Ik heb verleden jaar een brugklasser gehad en meteen gezegd dat er iets niet klopte, ouders vonden het onzin, maar nu is toch gebleken dat hij asperger heeft. Basisschool vond het een lief en rustig kind. Ik merk dat het knulletje heel veel steun van julle krijgt, ik zou de ouders niet te veel pushen, het zou jammer voor het jongetje zijn als ze het contact zouden verbreken.
In hoe je deze jongen beschrijft herken ik ontzettend veel van mijn broertje (8), waarbij onlangs ook autisme is geconstanteerd. Hij heeft er ook nog eens ADHD bij, waardoor hij ook 'rondstuitert'. Het is natuurlijk hartstikke zielig dat die ouders hem als het ware gewoon negeren, maar ik denk dat hij iemand als jij ook hard nodig heeft en daarom zou ik denk ik niet riskeren dat het contact verbroken zou worden.. En zoals moontje2008 al zei, op het voortgezet onderwijs komen ze er uiteindelijk toch wel achter. (Maar volgens mij duurt dat nog twee jaar? Omdat de jongen elf is en een keertje is blijven zitten..)
Mijn zoon is ook altijd lief en braaf op school. Op school houd ie zich zo ontzettend in! Heel aangepast enzo. ( hij heeft trouwens ook Asperger ) Maar thuis dan voelt ie zich op zn gemak en dan komt alles eruit! Is dan heel chaotisch en ook heel dwangmatig. Hij wil alleen maar gamen. Niks anders. Sporten zou ie bijvoorbeeld niet kunnen. Ookal ziet ie er ( over ) actief uit, hij is echt uitgeput van alle prikkels op school. Hij zou geen buitenactiviteit meer aankunnen. Toch jammer dat de vader en moeder de problemen niet willen zien Hun jongen zou er zo mee geholpen zijn. Zoals moontje ook zegt : als ie naar vo gaat dan zal ie wel door de mand vallen. Hopelijk krijgt ie dan wel de juiste hulp.
Bah wat een vervelende situatie Maar als heel eerlijk ben: ik denk niet dat er nog meer is dat je kunt doen op dit moment. Je hebt zo te lezen gedaan wat je kon (meer dan de "gemiddelde mens" zou doen) ik snap dat je graag meer wil doen, maar voel je daar niet schuldig om!
Ik vind het ook een moeilijke kwestie. Zeker als de ouders zo heftig reageren op woorden als autisme enz. ergens denk ik dat ze juist door die reactie's misschien wel doorheeft dat er iets is met hun mannetje. Moeilijk want je begeeft je inderdaad op het gevaarlijke stukje opvoeding.. volgende jaar vo ja daar is inderdaad de kans groot dat hij door de mand valt. maar dan hoe gaan de ouders dat oppakken. Ik vind het vooral erg vervelend/zielig voor het jongetje. maar ik denk dat jij zelf er inderdaad niet zo heel veel aan kan doen, ten alle tijden zullen zijn ouders in moeten stemmen nl. alleen paten met ouders kan en met de jongen indd evt. stimuleren in sport e.d.
Bedankt voor de reacties en het meedenken. Het voortgezet onderwijs duurt inderdaad nog twee jaar voor hem (als hij nu tenminste wel over mag), en soms denk ik zelfs dat hij daar niet eens gaat standhouden allemaal nieuwe vakken (nieuwe talen te leren) ,nieuwe omgeving, nieuwe kinderen... op het geestelijke niveau van nu is hij daar totaal niet klaar voor. De dochter heeft trouwens haar eigen problemen. Ze wordt nergens bij betrokken omdat de ouders denken dat ze dat zelf niet wil (lekker makkelijk) en zit daarom hele dagen op haar kamer. Ze is een mooi, levendig meisje met veel vrienden en vriendinnen en daarin verschilt ze van haar broer. Ook doet ze het op school goed en is er niets dat op een stoornis of ontwikkelingsprobleem wijst. Ondertussen probeert ze wel op haar manier aandacht te zoeken (heel kieskeurig met eten, en heeel weinig eten en ze is al zo dun) en zich te verdiepen in het geloof en af en toe echt extreme uitspraken te doen op dit gebied. Ze wil alles doen om zich af te scheiden van de levensstijl van haar ouders en een focus op de religie is daar een middel voor. Daar wordt door de ouders helemaal niet op in gegaan. Ik heb best veel alleen tijd met haar doorgebracht, ze is echt slim en weet wat er te koop is. Ook vertelt ze aan mij alles wat ze nooit met haar moeder zou bespreken. Alle jongensverhalen krijg ik bijv. te horen omdat haar moeder haar toen ze voor het eerste menstrueerde, ontzettend bang heeft gemaakt voor jongens en seks en haar heeft ingeprent dat ze vooral maagd moet blijven. Vervolgens heeft het kind ik geloof een jaar lang haar ouders het leven zuur gemaakt met typisch pubergedrag, ja vind je het gek?? en nu vindt ze alles best als haar ouders haar maar met rust laten. Maar dat is ook niet gezond. Een meisje van 16 heeft evengoed steun en begeleiding nodig, ouderlijke begeleiding... en aandacht. En juist dat kunnen ze haar niet geven. Ik ga maar weer proberen het contact wat aan te halen zodat we misschien toch iets voor de kinderen kunnen doen... in ieder geval voor de jongen. Al weet ik dat ik me weer ga ergeren en zelfs verdrietig ga worden, maar misschien moet ik meer tegengas geven. Ik zal het woord autisme niet laten vallen, maar wel proberen aan te sturen op meer begeleiding en iets van sport...
Nee maar juist omdat hij het op het vo niet zal kunnen bolwerken zal de school iets met deze signalen gaan doen! En daar komen de ouders over het algemeen echt niet onderuit en zullen er onderzoeken gaan komen. Alleen jammer ja dat dat nog twee jaar duurt..
Ik vond de jongen in je verhaal veel weg hebben van autisme, en toen ik op het einde van je verhaal ook nog eens las dat zijn vader autisme heeft was het 1+1 is vrijwel zeker 2 Ik denk dat deze jongen dus meer gespecialiseerdere hulp nodig heeft, anders gaat hij dadelijk zeker vastlopen op de middelbare school zonder diagnose en dus hulp voor zijn problemen Stel hij is autistisch, misschien is sport dan niet zo'n super idee, aangezien het gros van de mensen met autisme een zeer slechte motoriek heeft en dus vaak erg slecht in sport zijn en daardoor nog geslotener worden/gepest worden
Herkenbaar verhaal eigenlijks wel. Een vroeger oppasjongetje van mij vangen wij zo nu en dan ook op. Een andere omgeving en dan merken we dat hij gewoon aandacht wil, hij is dan rustig en luisterd goed. Zodra hij weer thuis is: dan scheld hij weer op zijn moeder en zij lacht er maar om. Altijd gedaan. Als baby zijnde werd hij uit bed gehaald, werd in de box gekwakt, moeders zat achter in de kamer hij lag voor in de kamer. Kreeg de fles en weer op bed. En dat was zijn dag, Nooit uit de box even bij moeders op schoot. Ik moch hem zelfs niet uit de box pakken ook wanneer ik moest oppassen. Ik vond dat erg sneu geen sociaal contact eigenlijks. Hij heeft wel een achterstand. Dat merk je wel. hii word 14 straks maar als je zou zeggen dat hij 8 is geloof ik het ook. Hij krijgt s avonds een pilletje om te slapen. Want anders heeft moeders er last van. Op het moment gaat hij naar speciaal onderwijs en heeft pdd nos en al die andere benamingen. In de vakanties komt hij hier en gaan we leuke dingen doen. Dat gebeurt thuis ook niet. En hij noemt ons dan ook papa en mama... VInd het erg triest heel triest. Dit is op het moment het enige wat we kunnen doen. Hem hier welkom laten voelen. Dapper dat jullie hem steunen en helpen. Toppie
moontje en daantje, ja ik denk ook dat er op het voortgezet onderwijs wel iets uit zou volgen, maar de vraag is hoe de ouders dat gaan oppakken. Ik ben bang dat het jongetje het niet makkelijker krijgt, alleen maar moeilijker. Vind het heel triest. De reden dat ik denk dat sport hem goed zal doen, is dat hij nu heel veel energie heeft, bij gebrek aan beter 'sport' hij in zijn kamer, dwz dat hij van de kast op het bed springt en een en ander doet met zo'n grote yogabal. Met zijn motoriek lijkt me niet echt iets mis, hij loopt wel heel raar (gebogen) voor een jongen van zijn leeftijd, maar met zo'n postuur zou hij misschien iets hebben aan judo of zelfs zelfverdediging... ook om meer zelfvertrouwen te ontwikkelen. En misschien om nieuwe vriendjes te maken. Ook gewoon om te voelen dat hij wel iets kan. Want anders wordt hij straks te zwaar ook. Spikkel, dat is ook een heftig verhaal. Wel mooi dat jullie hem iets van stabiliteit kunnen bieden en een omgeving waarin hij zichzelf kan zijn...ik herken echt zoveel in deze jongen. Ook heel rustig en beleefd als hij hier is, vraagt wel continu aandacht maar op een positieve manier en je merkt hoe hij opleeft als hij eens mag vertellen zonder dat zijn vader zijn verhalen belachelijk maakt of de moeder die alles onnozel en schaapachtig weglacht als hij probeert het woord te nemen. Ik denk dat hij ook structureel aandachtstekort heeft gehad toen hij klein was, de moeder heeft zelfs een keer 'trots' vertelt dat ze zich echt niet ging bezighouden met die huilende baby om buitenshuis te gaan werken (man kan niet werken), want daar 'had het gezin veel meer aan'. En de vader heeft door zijn stoornis gewoon moeite met lichamelijk contact en aandacht geven, dus je kan wel raden wat er is gebeurd toen hij dagenlang bij papa was.
echt zo triest dat dit kan maar goed daar is hij niet mee geholpen. Even weet niet hoe ik het anders neer kan zetten of kan beschrijven dus doe het even vanaf zijn punt (hoop dat je het begrijpt wat ik bedoel). Ik krijg geen aandacht van mijn ouders en vraag ik aandacht thuis dan negeren ze mij of worden boos. Wat doe ik, ik vraag aandacht aan mijn ouders als we ergens op bezoek zijn dan kunnen ze niet boos worden want dat doe je niet als je, je goed voor wil doen. Mijn zus mag veel meer want zij is normaal. Ik ben dom dus ik kan niet veel. Wil ik iets dan kan ik dat niet volgens mijn ouders. En de ouders hebben denk ik ook een ''achterstand'' en die zien dingen niet want het bestaat niet. Neem nou autisme de vader heeft het maar wil het niet dus kan de zoon het ook niet hebben. Of pa denkt dat hij normaal is en ziet dit ook als normaal bij zijn zoon. En de moeder zal misschien ook wel wat hebben of ze is bang of durft haar menening niet te geven. Dit is wat ik uit jou verhaal vis. Ik zou aan geven aan de zoon en misschien ook de dochter dat jullie er voor hun zijn als ze hun ei kwijt willen. En heel subtiel een paar uurtjes met ze op trekken. En geef hem ook veel complimentjes dat doet heel veel. En wat de ouders tja als ze ''blind'' zijn en blijven dan komt het echt wel uit als hij ouder is. Maar tot die tijd zal ik aanwezig maar toch afwezig zijn. Vind het zo triest dat hij zo veel energie heeft maar het moet doen met zijn kamer er games. Misschien zou je als advies kunnen geven met een sport door te zeggen dat het goed voor hem is. judo voor hem zelf om zo te leren op te komen. Zwemmen om te leren zwemmen zodat hij niet verdrinkt. dat soort dingen dus sport om dat hij dat nodig heeft en niet omdat hij het wild zeg maar. Zo kan hij sporten misschien maar denken zijn ouders dat hij dat nodig heeft. Dus niet voor zijn energie zeg maar. Ik ken ook een meid en die word letterlijk dom gehouden en staat ook onder toezicht bij pa want die is een acoutend en dat zowiezo tot haar 21e en hij wil nog verder gaan dus haar hele leven. Het meisje kan goed leren en wil graag leren auto rijden maar ze is dom en kan niet met geld overweg dus mag geen auto rijbewijs halen ze kan niet en ze word letterlijk dom genoemd, En haar broer is slim maar lui. Zij wil maar word tegen gehouden.