Hey meiden... ik moet dit even kwijt... komende zondag wordt onze kleine meid al 1 jaar... wat gaat de tijd zo vlug... ik heb het er ontzettend moeilijk mee, veel moeilijker dan bij mijn eerste twee kindjes (12 en 9 jaar) Mss ook omdat ik weet dat er geen baby meer zal komen (ik ben gesteriliseerd)... Ik heb van elke dag tot nu toe genoten.. ze is dan ook echt een prachtkindje ons meisje... Het is raar, maar elke keer als ze iets nieuws kan, sta ik haast te janken... ik mag er gewoon niet bij stilstaan, want dan komen de tranen... Ik weet dat het onmogelijk is om de tijd op te houden, maar oh god zou ik dit graaaag doen iemand die dit herkent? xxx
Ja herken het heel erg, onze jongste is nu 5.5 mnd en ze is ook de laatste ( mijn man laat zich volgende maand stereliseren) en heb gejankt als een klein kind toen haar kleinste kleertjes ( 50/56) erg ging doen. Nog 2.5 week en dan krijgt ze voor het eerst fruit en ik zie er zo tegenop omdat ze dan miet meer leeft op alleen mijn melk. Ik wil ook lang voeden om maar lang aan dat gevoel vast te kunnen houden. Tijdens mijn zwangerschap had ik dit ook ik wist dat ik nooit meer zwanger zou zijn. En toen werd ze ook nog eens 3 weken te vroeg geboren iets waar ik nog niet klaar voor was, maar goed we kunnen de tijd niet stoppen en troost me met de gedachten dat ze nog lang de deur niet uit is..maar t is een koorts van rouw proces omdat je dingen afsluit die nooit. Weer gebeuren, maar begrijp je verdriet. Alvast gefeliciteerd.
jaaaa jolien ook... 4 weken te vroeg, ik had me ook heeel de zwangerschap op borstvoeding verheugt en dat wou ook niet echt lukken :'( maar goed, mijn klein feestbeesst krijgt ook een spetterende verjaardag mss zal dat ook mij een beetje helpen
Ik kan me niet voorstellen hoe dat gevoel moet zijn bij je laatste kindje, ik heb het al zo erg bij mijn eerste! Het is nu een ondernemende jongen van anderhalf, absoluut geen baby meer en wat heb ik gejankt het afgelopen anderhalf jaar! Bij elk nieuw geleerd dingetje eigenlijk wel . Het is een prachtjong . De tweede komt er nu aan en bij hem gaat het me ook al te snel Terwijl ik ook niet kan wachten tot hij geboren is hoor!
Ik herken 't deels, Dennis is en blijft mijn enige kind. Ik heb nog wel een stiefzoon van 12 maar m'n vriend is gesteriliseerd omdat ik inmiddels 41 ben en we geen kinderen meer willen. Ik vind 't ook moeilijk soms, als ik merk hoe snel het gaat, 't is zo'n cliché, maar ook zo waar!! Het eerste jaar is voorbij gevlogen, maar ik kan wel zeggen dat ik er zo optimaal als mogelijk van heb genoten. Ik ben pas weer begonnen met werken toen Dennis een maand of 5 was en ik werk nog maar 12-16 uur per week, bewust, omdat ik, nu het nog kan, zoveel mogelijk bij 'm wil zijn. Maar idd, iedere keer als Dennis weer uit een maat gegroeid is, als ie weer een grotere maat luiers moet, als ie weer iets nieuws kan, als ie weer meer woordjes kent, moet ik vaak ook even slikken. Alles wat hij doet / kan, is voor mij de eerste keer dat ik het meemaak, en tegelijkertijd ook de laatste keer en dat is wel eens confronterend. Ik had van te voren ook nooit kunnen weten dat het zo geweldig zou zijn om moeder te zijn en het voelt dan soms ook alsof ik ècht niets mag missen. Daar staat wel tegenover dat ik ook iedere 'fase' en leeftijd echt fantastisch vind, (ook al is 't soms best zwaar) de babytijd en het borstvoeding geven waren heerlijk maar ook de dreumestijd waarin we ons nu bevinden vind ik super! Ik kijk dus ook weer uit naar alles wat nog moet komen, ook al gaat dat soms gepaard met een traantje wegpinken om wat is geweest...
Hier net als Marjanneke.. Om verschillende redenen willen we het maar bij 1 kindje houden, ik wil sowieso nooit meer zwanger zijn en heb dan ook steeds geroepen het bij 1 kindje te houden. Maar de gedachte dat dit de eerste en meteen de laatste keer is dat ik dit meemaak doet me steeds een klein beetje meer 'verdriet', een kindje is gewoon geweldig!!. Het gaat inderdaad allemaal zo ontzettend snel, en had het graag allemaal wat rustiger aan gezien..