Succesverhaal na 4,5 jaar

Dag iedereen,

In januari 2019 was ik gestopt met de pil. Na een tweetal jaar zonder succes zijn we dan de MMM in gegaan. Eerst 6 pogingen via IUI en daarna probeerden we via ICSI. Keer op keer kregen we slecht nieuws dat er weer niets was blijven plakken. In 4,5 jaar heb ik nooit mogen ervaren hoe het voelt om een positieve test te hebben.
Iedereen in onze directe omgeving wist van onze pogingen. Dat gaf onszelf wat rust want zo moesten we niet telkens de vraag 'en wanneer gaan jullie er aan beginnen?' weglachen. Ook was er begrip als we al eens een babyborrel of babybezoek afwimpelden. We kregen toen ook veel de opmerking van 'bij ons lukte het ook niet zo gemakkelijk' terwijl ze dan uiteindelijk na een paar maanden af kwamen met hun zwangerschap. Dat waren dus niet echt bemoedigende woorden.

In april waren we dus terug gestart met de derde ICSI-poging. Bij de eerste hadden we geen terugplaatsingen en bij de 2de hadden we er 5 maar zonder succes. We probeerden al onze moed weer bijeen te rapen en probeerden het dus nog eens. Toen ik 2 weken geleden weer het gevoel kreeg dat het wel weer niets zal zijn, had ik al niet veel hoop meer toen ik naar het ziekenhuis ging om mijn bloedtest te laten uitvoeren. Tot onze verbazing werd ik echter gebeld met positief nieuws! Helemaal door het dolle heen moest ik nog mijn werkdag afwerken zonder iets te laten merken aan mijn collega's. We wilden het het liefst met de hele wereld delen maar probeerden toch met onze beide voeten op de grond te blijven. Onze ouders, zussen en beste vrienden weten het nu wel omdat ze wisten wanneer de bloedtest was en wilden weten hoe het was.

Deze week moest ik nog een tweede bloedtest doen en mijn HCG-waarden zijn heel goed gestegen.
We kunnen nu dus vooruit kijken naar de eerste echo op 23 mei. We vinden het heel spannend en hopen dat alles eindelijk eens goed mag gaan.
Ik ben namelijk heel erg onzeker over alles wat ik voel (of net niet voel). Begin deze week had ik ongi-achtige krampen en ook wat bruinverlies. Ik dacht dus echt dat het weer over was voor ons. Maar ondertussen zijn die krampen weer verminderd en het bruinverlies is ook helemaal over. We moeten er maar in blijven geloven zeker?

Het was voor ons een heel traject om eindelijk eens iets positief te kunnen horen. Al 4,5 jaar moesten we onze kinderwens noodgedwongen maand na maand opschuiven. Ik hoop dat ik met dit verhaal kan aantonen dat er licht is aan het einde van de tunnel en dat geduld kan beloond worden.

 

Ik zie dat jij ook al een lange weg hebt afgelegd. Ik wens je veel succes met de volgende poging. Ik hoop dat voor jou ook plots het onmogelijke gaat gebeuren. De hoop vooral niet opgeven. Dit hebben wij ook niet gedaan al was dit wel met vallen en opstaan.
ik duim voor je.

 

Dankje