Hallo meiden, Na lang en veel gelezen te hebben op het forum, heb ik de moed gevonden om zelf ook iets te posten. Vorig jaar ben ik moeder geworden van een prachtige, gezonde dochter. Mijn zwangerschap en bevalling zijn erg goed gegaan, ik mag er niet over klagen. Alleen de eerste vijf maanden van mijn dochter waren heel erg zwaar. Ze huilde de hele dag. Als ze wakker was, dan huilde ze. En echt op zo'n manier dat je het in je botten kunt voelen. Ik had al snel het idee dat ze pijn had en ben met 3 weken gaan lopen, naar de huisarts, kinderarts en osteopaat. Echter heeft het bijna 5 maanden geduurd voordat ze erachter waren wat het was. Naast KMA en reflux zat er een nekwerveltje verkeerd (KISS-syndroom). De eerste vijf maanden was dus niets anders dan huilen huilen en huilen. Ik kon haar niet troosten en daardoor voelde ik me echt machteloos. Dat heeft een ontzettend diepe indruk op mij gemaakt. Na die vijf maanden ben ik weer aan het werk gegaan en ik vond het heerlijk om even weg te zijn. De combinatie van werken en zorgen gaat heel erg goed en mijn dochter in inmiddels een ontzettende vrolijke deugniet. Het probleem is alleen dat ik niet kan genieten. Ik heb zo'n emotionele klap gekregen van die eerste vijf maanden. Ik voel me continu moe (nee er is geen medisch probleem), ga vroeg naar bed omdat ik bang ben dat ik te weinig slaap krijg (wat zelden zo is), ik heb geen energie (en eet dus de hele dag door slechte dingen) en ik ben bang dat ze weer gaat huilen. Natuurlijk houd ik van mijn dochter en wil ik haar nooit meer kwijt, maar ik voel niet de alles overstijgende liefde waar andere moeders altijd over vertellen. En er zijn ook wel meerdere momenten per dag die echt heel leuk zijn, maar er zijn er nog zoveel meer die ik niet leuk vind. En die leuke momenten maken voor mij de rest echt niet goed. Ik lees wel eens dat moeders zeggen dat een enkele glimlach van hun kind alle ellende doet vergeten, maar dat ervaar ik totaal niet zo. En ik schaam me ervoor. Ik weet dat mijn gedachten niet reëel zijn en dat de eerste maanden echt voorbij zijn, maar ik kan me er niet overheen zetten. Ik weet gewoon niet hoe ik dat moet doen. Ik zeg ook tegen mezelf dat ik me niet zo moet aanstellen en geef mezelf een schop onder mijn kont, maar zelfs dan krijg ik het niet voor elkaar. Herkennen je dit? En heb je misschien tips hoe ik ermee om moet gaan of hoe ik het kan veranderen? Ik hoor het echt heel graag, ik word langzamerhand echt wanhopig van mijn gevoel. En als ik denk aan een tweede kindje dan krijg ik het helemaal benauwd, terwijl ik dat op den duur wel zou willen als speelkameraadje. In ieder geval bedankt voor het lezen van mijn lange verhaal. Mmama
misschien lucht praten met een psycholoog of personal coach wel heel erg op? het is natuurlijk fijn om met andere moeders te praten maar die mensen kunnen je echt helpen
Ik heb een pnd/ppd gehad en heb de eerste periode van onze eerste zoon ook niet kunnen genieten. Daarnaast was hij de eerste 3 maanden een huilbaby, door kea, kiss en reflux. Bij mij heeft het zeker 6 maanden geduurd voor ik kon 'genieten', dus toen was het huilen al 3 maanden over! Pas toen hij een jaar was vond ik het makkelijker worden. Praat erover! Hier vertellen is de eerste stap. Jij bent niet de enige! Moeder zijn is soms best zwaar, zeker met een huilbaby. Door erover te praten kun je het verwerken. Doe dingen voor jezelf, probeer te genieten. Lukt het je niet alleen? Zoek hulp.
Och meis wat vervelend voor je! Eerst zulke zware maanden en dan nu het idee dat je niet genoeg geniet! Ik heb het ook gehad bij de eerste. Een hele zware zwangerschap, HELLP syndroom, een pre- en dysmature huilbaby met schisis, en 3 operaties van mijn dochtertje in de eerste 18 maanden. Ik ben heel lang bang geweest dat ze zou gaan huilen en kreeg ook echt een fysieke reactie als ze huilde, dan kromp ik in elkaar. Het enige wat mij hielp was de babyfoon de deur uit doen, daar werd ik een stuk minder nerveus van. En de liefde en het genieten kwam vanzelf, maar met al mijn drie kinderen komt het later. Ik ben gewoon niet zo'n babymens, en misschien ben jij dat ook niet. Ik vind het pas echt leuk worden als ze ongeveer 1,5 zijn en zo lekker eigenwijs worden en echte persoontjes worden. Dus ik kan je alleen een paar dingen meegeven. Gooi de babyfoon de deur uit. Accepteer dat je geen 'roze-wolk-baby-persoon' bent en dat je dat ook niet hoeft te zijn. Focus niet te veel op 'genieten', niemand geniet 24 uur per dag van zijn kind want soms ben je er gewoon helemaal klaar mee, dat heeft iedereen.
ik had hetzelfde maar daarentegen een voorbeeldige baby die eigenlijk nooit huilde, na 2 weken doorsliep etc. en toch vond ik het niet leuk, heb op een punt gestaan haar van de trap te gooien, ik kon het niet meer. dit pas na maanden (ze was bijna 8 mnd) toe durven geven aan mijn man en daarna hulp gezocht. Het heeft echt een tijd geduurd voor ik het moeder zijn aan kon. ik vind moeder zijn heel leuk maar echt genieten doe ik niet en dat heb ik inmiddels geaccepteerd, ik ben zowiezo geen genieter daar heb ik het karakter niet voor. ik ben ook niet zo'n babymoeder, vond dat een paar weken leuk maar pas toen ze 1,5 was en ik met haar echt dingen kon doen en kletsen en zo vond ik het echt leuk worden. ik kan je dus alleen maar adviseren om hulp te zoeken en dat genieten los te laten. accepteer dat het zwaar is en durf dat ook toe te geven daar help je jezelf het meeste mee. sinds ik mijn spul weer een beetje op de rit heb zeg ik nooit meer tegen een jonge moeder "geniet ervan" omdat ik weet dat lang niet iedereen dat doet en het zon druk legt op diegene.
Och wat naar dat je je zo voelt. Ik heb soms ook het gevoel dat ik meer moet genieten dan dat ik nu doe... maar ik denk dat je je daardoor juist iets dwingt.. wat niet af te dwingen valt. En wat al is gezegd... niemand geniet 24 uur per dag..... ik denk dat je van die gedachte echt af moet stappen, dat het 'erg' zou zijn dat je momenten hebt dat je niet geniet. Ik denk als je dat leert los laten, dat er dan veel meer geluks en geniet momentjes aan komen! Praat er over! Over de momenten dat je geniet.. maar ook over je baal- momenten.
Ook ik heb de eerste maanden niet kunnen genieten. Hier ook een huilbaby gehad, alleen maar huilen huilen en nog eens huilen de hele dag door. Gelukkig sliep ze wel vrij snel door waardoor ik wel bij kon tanken maar ik zag alweer op tegen de volgende dag omdat ik wist dat het weer opnieuw zou beginnen. Hier is ze met 6 weken getest op KMA (haar papa had het ook) maar dat had ze (gelukkig) niet. Wij zaten er op een gegeven moment samen helemaal doorheen omdat we niet wisten wat er met haar was. Ook heb ik een traumatische bevalling gehad met een spoedkeizersnede en alle pijn gevoeld met hechten. Ik maakte ook niet voldoende bv en dit ging allemaal niet in de koude kleren zitten. Na 4 maanden draaide het helemaal om en het is nu echt een geweldig kind! Slaapt door, is altijd vrolijk en doet niks anders als lachen. Haar ontwikkeling gaat ook super. En toch bekruipt mij af en toe hetzelfde gevoel als ze gaat huilen als toen ze er net was. Het word gelukkig al heel veel minder. Je verhaal is heel herkenbaar op veel vlakken alleen geniet ik nu wel volop en ik gun dat jou ook heel erg. Misschien een idee om een keer met iemand te gaan praten? Desnoods met iemand van hier dmv pm? Ik wens je het allerbeste en ik hoop dat het "genieten" snel voor jou komt. De emotionele klap moet je echt proberen te verwerken.
Hier tot twee keer toe een huilbaby gehad en ik heb nooit iets moeilijkers gedaan of meegemaakt in m'n leven. Gewoon ook omdat allerlei ellende die mijzelf overkwam, MIJ overkwam. Dat kan ik wel dealen. Maar zien hoe je kind lijdt en er niets aan kunnen doen? Dat heb ik echt heel traumatisch gevonden! Je staat zo machteloos! Bij de jongste wist ik waar ik allemaal aan de bel moest gaan trekken en desondanks was dat machteloze gevoel er gewoon weer. Bij Thirza heb ik ook gewoon de tijd genomen om weer te durven voor een tweede. Die heeft bijna 2 jaar lang dramatisch slecht geslapen, dus ik heb het heel lang afgehouden. En op een gegeven moment was die wens er gewoon weer, ondanks dat ze nog steeds slecht sliep. Maar dat niet kunnen genieten: ja, als je zo moe bent en zoveel op je bordje hebt gehad, is alles wat moeizaam gaat en energie kost, al gauw te veel. Dan hang je wel tegen burn-out/overspannenheid aan, dus het is wel verstandig om daarover met iemand te gaan praten. Ik ben bij de oudste oververmoeid thuis komen te zitten: heb het bijna een jaar volgehouden en toen klapte ik eruit. Nu bij de jongste in de WW, dus dat is dan een geluk bij een ongeluk. Hier een hoop mensen bij wie ik mn verhaal kwijt heb gekund en dat heb je echt nodig! Al die spanning en verdriet en emotie moet er wel uit!
Over de babyfoon: ik raak juist enorm gestresst als die er niet is. Dan denk ik steeds iets te horen wat er niet is enzo. Hier geeft dat ding dus juist heel veel rust! Moet alleen niet op de allergevoeligste stand staan...
Moeilijk hoor, die eerste maanden van je dochter. Kan me voorstellen dat je nu niet onbevangen met het moederschap omgaat. Denk dat de angst dat ze gaat huilen, een slechte nacht te hebben etc ook wel een beetje moet slijten en je het vertrouwen weer terugkrijgt dat het ook gewoon goed kan gaan. Maar probeer het los te laten, je dochter ontwikkelt zich en daarmee verandert alles ook weer, het werd in mijn beleving leuker en makkelijker vanaf het moment dat ze kon kruipen, meeging eten aan tafel en dat soort dingen. En voor nu, doe ook de dingen waar je wel van geniet, met en zonder kind. Voor mij was dat sporten en een avondje met vriendinnen (zonder kind dus) maar ook lekker naar het strand, wandelen, uit lunchen, vakantie (met kind dus). Zodat je ook positieve dingen hebt gedaan waar je kind bij was. En een tip, ga gezond eten! Je voelt je fysiek en daardoor geestelijk een stuk beter. Zelfde geldt voor veel buiten zijn en voldoende bewegen, maakt echt een verschil.
Oh wat ontzettend naar! Hier helaas een btje het zelfde verhaal, ook Kiss icm reflux en Kma. L. liet zich gelukkig wel troosten, maar de nachten waren dramatisch. Ik stopte mijn gevoelens ook altijd het liefst zover mogelijk weg, puur door de schuldgevoelens. En keer op keer nam ik me voor om te genieten dit was waar ik al jaren naar uit kijk en nu dit?! Pas na een jaar ben ik er echt over gaan praten en uiteindelijk hulp gaan zoeken. Dit heeft me enorm geholpen, puur alleen het praten, de herkenning van andere moeders hier op het forum en mezelf niet constant van alles kwalijk nemen (al blijven die schuldgevoelens altijd wel wat). En een 2e, nee echt niet. Raakte al in paniek bij de gedachte, dat kon ik als moeder absoluut niet. Maar nu 21 maanden verder, genieten we volop (al vele maandne eerder hoor) en is er zelfs een 2e op komst. Probeer er aan toe te geven, wees niet te streng voor je zelf en onthoud, het komt goed! Jullie tijd van genieten houden jullie tegoed!
Wat ontzettend goed dat je de eerste stap hebt genomen door het hier te vertellen! Ik raad het aan om het met je partner erover te hebben. Daarna zou ik professionele hulp gaan zoeken. Succes, meis!
Hier hetzelfde, met de eerste genoot ik pas echt toen ze 2 was, en met de tweede begint het nu te komen (ze is 18 maanden). Ook 2 huilbaby's.. De jongste is 2 maanden te vroeg geboren en huilde op een gegeven moment 14 uur per dag waardoor ik echt doordraaide. Maar echt genieten, hmmm... Het is meer de dag door komen. Maar ik weet nu dat als ze 3 zijn, het echt makkelijker en leuker wordt
Haha, je hebt echt een geweldige ondertitel. Ik herken het een beetje van de eerste maanden. Bij mij had het erg met gewenning te maken en acceptatie dat m'n leven voorgoed veranderd was. M'n vriend had dit nog veel sterker. Ik denk dat alles al gezegd is. Het belangrijkst: het is zwaar en je mag je zo voelen. Mensen zijn enkel geneigd het positieve te vertellen als het om kinderen gaat. Dat het ook heel zwaar is, geestelijk en lichamelijk wordt voor het gemak maar even weggelaten. Wel zou ik proberen inderdaad er zo gauw mogelijk over te praten met naasten bv. Hopelijk breken er gauw mooie tijden aan want dat is het natuurlijk ook maar dat moet vaak groeien. Geef het tijd.
Zelfs met makkelijk kind had ik hier enorm veel last van vreemd genoeg werd dit een stuk minder vanaf de tijd dat ze ging lopen alsof er een last van me af viel omdat ze me niet zo enorm hard nodig had Ik dacht vaak ' leuk joh zo'n baby!' Vond ik echt erg Ook tegen aan hikken om ergens heen te gaan. Winkelen bijvoorbeeld erg herkenbaar t 'straks gaat ze huilen' gevoel Kan alleen zeggen dat t wel makkelijker wordt Maar dit alles zorgt er wel voor dat ik tegen een 2e aan zit te hikken
Hoi, mijn dochter is ook een huilbaby geweest. Ik herken het heel goed - bang zijn dat ze weer gaat huilen. Het huilen was bij haarna 3 maanden over maar ik heb er echt een trauma aan overgehouden. Ik denk dat ze 14 maanden oud was toen ik opeens dacht: ik begin tot rust te komen en nu kan ikvan haar genieten. Ze is vandaag 2 geworden en wat een prachtmens is dat! Maar toch zit ik niet verliefd naarnaar de hele dag te kijken- nu de tijd van pueterpuberteit aangebroken is. Plus een baby van 3 maanden die om 5:30 wil de dag beginnen. Heel vaak denk ik dat ikniet van mijn kinderen kan genieten. En dan heeeeel soms, na een lange en vermoeiende dag, zit ik mijn baby op schoot terwijl mijn dochter lekker in haar bed slaapt en dan ben ik trots dat ik ze heb. Ik hoop dat de tijd nog komt waanneer alles wat makkelijker gaat en zal ik meer van ze kunnen genieten. Ik hoop dat het bij jou ook komt.
Hi meiden, Ontzettend bedankt voor jullie lieve reacties. Het helpt me al heel erg om te weten dat ik niet de enige ben en dat jullie me begrijpen. Mijn vriendinnen zijn allemaal ontzettend gelukkig met hun kleintjes en kunnen mij moeilijk begrijpen. Ik wilde al heel lang kindjes en dan vind ik het vreselijk om toe te moeten geven dat het mss (nog) niet is wat ik ervan verwacht had. Daarom vind ik het echt fijn om het met jullie te delen, het lucht me op. Jullie hebben me zeker een paar bruikbare tips en inzichten gegeven. Ik ben inderdaad niet zo'n roze wolk moeder en niet zo'n babymoeder denk ik. Ik doe veel leuke dingen zonder mijn meisje maar met haar niet zoveel, dat ga ik zeker veranderen. Misschien helpt het juist ook om haar nog beter te zien zoals ze nu is: een vrolijke, lieve en een beetje ondeugende dreumes . Als iemand zin/behoefte heeft om er via pm met mij over te praten, heel graag! Ik deel/vertel graag mijn ervaringen.
Je hebt een zware tijd gehad en dat moet verwerkt worden. Voel je daar niet schuldig om en schaam je zeker niet! Ik denk dat het bij jou nu tijd wordt voor mama tijd.... ik zou enkele behandelingen nemen om weer je stabiele zelf terug te vinden. Bijvoorbeeld bij een ostheopaat, of met jin shin jyutsu. Gewoon weer leren jezelf te ontspannen. En ga voor verwennerij. De kapper, schoonheidsspecialiste, manicure en/of pedicure. Of verf je haar, ander kapsel of weet ik wat. Verwen jezelf... Goed voor een kind zorgen betekent ook goed voor de moeder zorgen. Je bent je eigen beste vriendin dus koester jezelf. Ikzelf heb een bevalling van 35 uur gehad die gewoon prima was. De tijd daarna was zwaar omdat borstvoeding niet wilde lukken en ik doodziek werd door borstabcessen. Ik heb 5 weken met open wonden gelopen die gespoeld moesten worden en kon de kleine amper verzorgen. Maar goed... daarna was het tijd om mezelf weer op de rails te krijgen en ja... ik wilde eerst 9 maanden wachten, maar ben alweer zwanger. Toch eerder begonnen omdat alles alweer zo lang geleden leek voor mij.