tja, geloof het of niet, mijn kindje wil alleen bij mij zijn. als mijn vriend thuis is en ik niet dan zit ie de hele tijd te brullen/gillen (ja, gillen) tot ik thuis ben en dan begint ie bijna meteen te lachen en te brabbelen. hij kan hem ook niet in bed leggen want slapen gaat ook niet. ook het inbakeren lukt hem bijna niet, dan gaat ie contstand huilen. vandaag belde mijn oppas op, hij was al en uur aan het krijsen/gille en ze wist niet meer wat ze moest doen. ik dus als een gek vanuit mijn werk naar huis toe. meneer ziet mij en stopt met huilen en begon te brabbelen toen ik hem oppakte. hij begon zelfs te lachen toen ikhem bij haar in bed legde. zij kreeg hemmet geen mogelijkheid mer stil. en dat terwijl het altijd goed is gegaan bij haar. nu begint hij dus ook al bij de oppas zo te doen. als ik niet naar hem toe ga op zo'n moment, dan blijft hij krijsen totdat ik er ben. hij stopt echt niet. dus gewoon laten huilen heeft volgens mij weinig zin. heeft iemand hier ervaring mee? anders kan ik ook niet meer gan werken straks
Oeila das niet zo'n leuke periode zeg. Weet dat mijn neefje het ook heeft gehad alleen die was 1.5 jaar dus das al wat ouder. Op het kinderdagverblijf hadden we ook wel kindjes die het moeilijker vonden als mama weg ging maar opzich konden we dat altijd wel ombuigen en afleiden zodat het verdriet niet zo lang duurde. Hoop dat je hier snel doorheen komt want leuk is idd anders. Succes
Tja lastig. Misschien helpt het om een foto van jezelf mee te geven? En vaak reageren ze ook op jouw geur, dus je zou ook een (knuffel)doekje een paar uur onder je shirt ofzo kunnen dragen zodat jouw geur erin gaat. En dat dan ook meegeven. Dan ben je toch een beetje bij hem voor zijn gevoel. Misschien het proberen waard, kan ik elk geval geen kwaad. Succes!
Hebben wij hier ook gehad, rond die periode. Ik werk niet, dus het was hier geen probleem en het is op een gegeven moment vanzelf over gegaan. Ik denk dat er ook heel weinig iets aan te doen is, dan wachten totdat het over gaat.
hm hier is het wel dat ze het liefst bij mij zit papa krijgt geen kusje voor het naar bed gaan en troosten lukt hem ook zelden behalve als ik er echt niet ben dus dus op het kdv gaat het ook prima.. want daar ben ik ook niet maar als ik er wel ben.. kan ze inees zelfs niet meer zelfstandig even opd e grond spelen soms vraag ik me af wat ik "verkeerd" gedaan heb want echt practisch is het niet namelijk
hij wordt ingebakerd, dus hij heeft altijd een luchtje van thuis bij. trouwens, thuis doet hij het ook altijd want hij doet het ook bij mijn vriend. wel heb ik net iets positiefs gelezen, dit betekend dat de hechting goed is. fijn datdat dan goed is en nu hopen dat deze periode snel over gaat. maar, moetik hem dan laten huilen of moet ik toch naar huis komen zoals ik gisteren gedaan heb?
lastige vraag denk dat je baas het neit zo leuk vind als je elke keer naar huis rent maar laten huilen is ook niet leuk... lastig hoor
wat mijn baas wel of niet leuk vindt maakt me op dat moment niet uit. jammer voor hem, maar mijn zoon gaat voor
Oh wat lastig, gelukkig hier nog nooit last van gehad, en al helemaal niet met z'n papa. 't Gaat dan allemaal tegen je gevoel in hè en da's natuurlijk niet fijn voor jou én je kindje. Het zal wel een fase zijn (wat niet!) maar leuk is anders.
mee eens! alleen tja.. in mijn geval heb ik nu een tijdeljk contract (en gelukkig een onwijs meelevende baas met zelf 2 kids) en dan is het weleens job die moet vliegen ondanks dat ik veel dichterbij zit verdien zegmaar in 4 dagen meer dan hoop mensen in 5 dagen en denk niet dat ik dat bij een andere baas beter krijg daarentegen.. wel een dubbele hypotheek en kdv enzo dus zonder baan.. ga ik het echt niet redden das best lastig schipperen gelukkig leeft de baas (vrouw dus) erg mee en als er wat is krijg ik altijd de kans om te gaan. zeker in noodgevallen kan ik gewoon gaan en toevallig vandeweek stond job in de file.. dus was het te laat voor het kdv (gaat off. om 6 uur dicht.. en ik moest tot 6 werken) hoorde ik dus om 10 voor 6... en ikw as toevallig met thiuswerkende baas aan het mailen dus om klokslag 6 uur mail ik "nou ik kijk morgen nog wel.. want... " en toen was het "als je dat nou eerder ahd gezegd.. had je gewoon kunnen gaan hoor!" dat vind ik dan wel weer lief jammer dat niet alle "bazen" zo zijn
ooh, maar hij had er geen moeite mee hoor. en ik denk dat hij zelf ook wel snapt dat als erthuis wat aan de hand is dat ikniet op mijn werk blijf. hij heeft zelf ook kids, dus hij weet wel wat het is.
Mijn ukkie is een paar keer op het kdv geweest en dat gaat niet goed. Ze huilt en drinkt niet. Bij papa flesje gaat nu wel, eerst ook niet. Ik dacht dat ze op deze leeftijd nog niet eenkennig zijn, en "ze" het gewoon niet goed doen. Op dit kdv is het veel te druk, te veel lawaai en kinderen in een te kleine ruimte, en papa houdt haar net niet goed vast n praat te hard. Maar als jouw kleintje dat ook heeft is ze misschien toch al eenkennig. En dat is te onpraktisch, want ik heb een hele leuke nieuwe baan! Als ik haar kom ophalen reageert ze eigenlijk niet. Pas thuis op het aankleedkussen komt er een big smile. Het lijkt of ze het vanzelfsprekend vindt me op het kdv te zien of dat ze me niet herkent in de overdaad aan prikkels. Maar het breekt mijn hart om haar nu naar het kdv te brengen en ik voel me een vreselijke hartvochtige moeder . Hopelijk gaat het op een ander kdv beter...
misschien een tshirt of iets wat jij een dag hebt aangehad meegeven. luchtje van thuis is toch anders dan mama's geur.
ja, dat kan ik nog wel eens proberen. ik hoop echt dat het snel over is want dit vindt ik heel moeilijk. ik heb het boek "oei ik groei" nu gekocht in de hoop daar wat antwoorden in te vinden....
Hoi, Saskia, Rationeel heb ik tegen een gastouder dat het minder professioneel is als een kdv, minder toezicht enzo en het mooi is als ze alvast aan een kdv went met allemaal andere leuke kindertjes om te spelen en er veel meer kan leren dan met zo'n saaie moeder. Maar ik realiseer met net dat dat waarschijnlijk niet de echter reden is aangezien een gastouder waarschijnlijk voor haar wel degelijk beter is en wat ik er tegen heb vooral emotioneel is: volgens mij ben ik jalours op die gastouders dat zij wel de hele dag met mijn kleine meid kunnen zijn terwijl ik moet werken... Nee, ik bedenk me net dat het nog dieper gaat. Ik wilde geloven dat het goed voor haar zou zijn naar het kdv te gaan. Maar als ik moet erkennen dat rustig thuis toch het beste voor haar is zou ik niet moeten gaan werken. Dat hoef ik financieel niet perse, het is een keuze. Dus is het mijn schuld en ben ik een slechte moeder als ik niet voor haar kies .
ik heb me wel voorgenomen om te stoppen met werken zodra onze financiele dingen het toelaten. we hebben momenteel 2 huizen, als er 1 verkocht is dan kan ik stoppen met werken. ik mis mijn kleintje verschrikkelijk als ik ben werken. en als het huilen erger wordt, dan zie ik het helemaal niet meer zitten om te gaan werken. maar niemand kan me vertellen wat nou goed is en wat niet. ikheb het ook nog niet gevonden in het oei ik groei boek.
@agathe: mja ik zou je niet meteen als een slechte moeder bestempelen hoor maar snap wel dat je er jaloers op zou kunnen zijn ja dat heb ik met het kdv ook nog steeds hoor die mogen heel de dag met MIJN mopje kroelen terwijl ik centjesmoet verdienen. hier helaas.. nahja.. ECHT noodzaak si het niet maar zolang ons oude huis nog niet verkocht is maakt het de wereld wel wat leefbaarder zo'n "2e huis" brengt toch nog aardig wat kosten met zich mee uiteindelijk. wel gaat waarscijnlijk manlief binnenkort een dag minder werken niet dat ik dan een dag meer kan knuffelen.. maar 2 dagen kdv is wat mij betreft ook wel genoeg
Mijn man gaat ook een dag ouderschapsverlof opnemen, dan hoeft zij ook maar 2 dagen naar het kdv, gelukkig. Hopelijk is ze gewend wanneer zijn ouderschapsverlof op is. Ik hoop maar dat het went, tenminste, daar ga ik maar wel van uit. En ik hoop voor jou dat er snel een enthousiaste koper komt die voor jullie huis valt. Zou toch de druk verlichten.
mja toen anne zo huilde.. ook op dezelfde leeftijd als jullie dochter nu zat ik in de ziektewet.. dat scheelde toch wel ik ben tot een half jaar thuis gweest uiteindelijk en toen het huilen eenmaal voorbij was.. was het ook minder moeilijk om dr achter te laten