Met alledaagse zaken.. Als je ziek bent, als je ergens bang voor bent, als je ergens verdrietig over bent, als je je depri voelt of bijvoorbeeld na een miskraam of bevalling.
best veel, we zijn echt maatjes. behalve bij verkoudheid/moe/griepje. als ik zeg: heb hoofdpijn, heeft hij t ook (en erger natuurlijk)
Toont vooral heel veel begrip. En helpt me heel erg bij mn therapie. Pikt heel veel van me momenteel aangezien ik nog wel eens om niks een uitbarsting kan hebben Kan bij hem uithuilen mn verhaal doen. Gaat mee naar afspraken als ik dat wil. Doet wat meer in het huis staat vaak op voor ons zoontje ook in de nacht als hij de volgende dag moet werken.
hij luistert naar me, geeft soms tips. maar soms wordt ie wel boos als ik bv weer iets aanhaal, zo van: begin je nu al weer.... plus: bevalling: dan drukt ie wel naar voren hoe moeilijk HIJ het gehad heeft qua angst enzo...
Ik ook mijn maatje mijn alles. Als ik ziek ben dan neemt hij vrij om voor mij te zorgen: eten/drinken aanbieden en voor de kids zorgen. Hij luistert erg goed naar mij en we praten gewoon heel veel over alles. Hij is mijn lover maar ook mijn beste vriend. Samen kindjes naar bed doen, samen tafel opruimen enz enz
Hij is mn grootste steun en toeverlaat! Vooral sinds we in de MMM zitten om zwanger te raken. Maar ook andersom, zijn ouders liggen (na 35 jaar getrouwd te zijn geweest) in scheiding. We zijn nog geen 2 jaar samen, maar we kunnen alles aan. We hoeven niets te vragen, maar we zijn er voor elkaar in moeilijke tijden. Gelukkig maken we ook heel veel leuke dingen samen mee... ook belangrijk natuurlijk!
Heel veel begrip toont hij. Soms komt hij eerder naar huis, uiteraard maak ik hier geen misbruik van en gebeurd het niet vaak. Als ik ziek zou zijn, zou hij thuis blijven. In het weekend als ik hem vraag een klusje te doen, moppert hij weleens, maar zegt er dan bij dat hij ook wel weet dat het moet, maar er geen zin in heeft. Het enigste wat hij moeilijk snapt, is wanneer ik een terugslag van mijn depressie krijg. Ik krijg het hem niet uitgelegd dat het niet aan hem ligt en er ook niets is gebeurd, maar dat mijn hoofd gewoon blijft malen. Dan denkt hij dat het aan hem ligt en ik niet gelukkig me em ben.
Ik krijg heel veel steun van mijn man! Hij is echt degene waar ik de meeste steun van krijg met alles. Als ik verdrietig ben, troost hij mij en probeert hij mij op te vrolijken. Hij is mijn grootste steun geweest toen ik enorm last had van paniekaanvallen. En toen wij bezig waren voor de 2e, en dat niet wou lukken, en ik stijf stond van de kunstmatige hormonen was hij er ook altijd voor me. Ook nu we alweer een jaar bezig zijn voor nog een wondertje, en ik verdrietig ben als ik weer eens een negatieve test in handen heb... Ja, mijn man steunt mij, en ik probeer hem net zo goed te steunen als hij mij nodig is!
Heeeeel veel steun. Ik snap soms niet waar ik hem aan verdiend heb. Hij steunt me echt in alles, helpt zelfs nog mee in het huishouden als ik het niet rond krijg terwijl hij 60 uur werkt. (ik heb door hellp last van gigantische vermoeidheidsklachten en concentratieproblemen) Ik kan bij hem uithuilen, we kunnen er samen om lachen, hij is er gewoon voor me.
Mijn man steunt me overal bij ik ben chronische en kan veel dingen niet zelf er zijn tijden geweest dat hij me Moest helpen met aan en uit kleden en op de wc helpen Hij gaat er in de nacht uit als de kinderen wakker worden en ook in de ochtend op zijn vrije dag gaat hij eruit zodat ik extra slaap kan pakken dat is nl heel belangrijk voor mij Met te weinig slaap kun je er donder op zeggen dat er een lichaamsdeel uitvalt en die de hele dag niet meer functioneerd Dus hij wil graag dat ik voldoende rust zodat Ik me met de kinderen bezig kan houden en ik hoef ook maar weinig te doen in het huishouden Als ik ziek ben kan hij meestal met zijn werk wel regelen dat er diensten geruild worden zodat ik boven in bed uit kan zieken en hij voor de kinderen zorgt Ook gaat hij mee bij alle dokters afspraken gewoon omdat ik me daar fijn bij voel Ik ben super bang voor de tandarts dus ook daar gaat hij altijd bij mee en houd altijd mijn hand vast ! Mijn man is mijn maatje we zijn er altijd voor elkaar praten overal over met elkaar ookal liggen we een enkele keer niet op 1 lijn dan nog respecteren we elkaar wel en we steunen elkaar ook door dik en dun
Nou, hier loopt dat gedeelte niet zo lekker.. het komt in ieder geval niet uit zichzelf meestal en ik probeer een beetje te bedenken of dat een echt "mannending" is of dat het gewoon echt iets van hem is.
Meer steun dan ik verdien Als ik mijn collega's soms hoor klagen over hun man denk ik... De mijne strijkt zijn eigen overhemden, doet driekwart van de was, ruimt vaatwassers uit, helpt in het huishouden, doet het ochtendritueel als ik vroege dienst heb en brengt mij een kop thee zodat ik rustig kan opstarten en heeft vandaag vrij genomen zodat ik op mijn niet-werkdag naar mijn BHV cursus kon gaan. Stond hij vanmorgen ook nog bloemkoolhapjes voor ons kleintje te koken! En als ik hem hier dan mee complimenteer en hem vertel dat niet alle mannen dit doen, zegt hij: 'onzin, wat ik doe is normaal'. Toen heb ik hem gezegd dat ik dit ook eens op het forum zou zetten, als tegengeluid. Dus: bij deze! Naast het praktische steunt hij me ook als ik weer eens om niks loop te stressen of als ik hem even nodig heb. Hopelijk neemt onze zoon een voorbeeld aan zijn vader, krijg ik een blije schoondochter later
praktisch gezien lukt het hier wel hoor. hij helpt goed mee als ik dat vraag en de nachtvoedingen en vroege ochtenden wisselen we af. Bedoel meer op emotioneel vlak. Heb bijvoorbeeld een periode gehad dat ik veel last had van hyperventilatie en dat boeit hem dan niet zo. "Ga dan naar de huisarts" zoiets...